ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

Artan heyecanı, Başkan Yu'nun yüzünde görülemeyecek kadar açıktı.

Söylemek istediği şey ne olursa olsun burada tartışılmamalıydı. Jin-Woo annesini ve küçük kız kardeşini hatırladı ve bakışlarını Başkan Yu'ya çevirmeden önce yemek masasına hızlıca baktı.

“…”

Yaşlı adam endişeyle Jin-Woo'nun cevabını bekliyordu. Kısa bir düşünme sürecinden sonra dudakları sonunda açıldı.

“Sessizce konuşmak özel bir yer ise o zaman...”

Başkan Yu’nun ifadesi parladı ve yüzünde hızla gerçek bir gülümseme oluştu.

“Seni böyle bir yere götürmeme izin ver. Gidelim mi?”

Jin-Woo daireye geri döndü ve annesine biraz dışarıda olacağını, ceketini giyeceğini ve Başkan Yu ve çevresi eşliğinde binanın lobisine ineceğini söyledi.

Ve beklendiği gibi, binanın ön girişi orada bir kamp kuran muhabirler tarafından işgal edildi. Büyük olasılıkla, üç iyi vücutlu genç adam, Başkan Yu'nun muhabir duvarını aşması için buradaki korumalarıydı.

Söz konusu muhabirlere gelince onlar, girişi koruyan İzleme Bölümü'nün Avcılarını itip kakarak onlara öfkeyle bağırmakla meşguldüler.

“Ne oluyor be?? Bu nasıl mantıklı olabilir? Yujin İnşaat Başkanı için sorun değil, ama bizim içeri girmemize izin yok mu?!”

“Avcı Seong Jin-Woo'yu ziyarete gelen bir misafir mi? Neden muhabirler de misafir olamıyor? Biz de artık misafiriz!! Biz misafiriz!!”

“Aaah, öyle mi? Avcı Birliği’nin en büyük mali destekçisi tamam, ama muhabirler değil, öyle mi?!”

Muhabirler, Avcı oldukları ve sıradan insanlar olmadıkları için, sanki insan duvarını geçmeyi planlıyorlarmış gibi çılgınca itti.

“Kenara çekilin!!”

Durum o kadar kötüydü ki İzleme Bölümü’nün Avcıları şu anda oldukça acınası görünüyordu.

“Seong Jin-Woo Avcı-nim röportaj yapmayacağını açıklamadı mı?!”

“Hey, oradaki! Geri çekil!!”

“Avcı-nim’in yerini ziyaret etmek istiyorsan önce Birlik’ten izin almalısın!!”

Sıradan insanlara karşı oldukları için, gerçek güçlerini kullanamadılar, bu yüzden İzleme Bölümü’nden temsilciler mevcut koşullar altında sadece ter dökebilirlerdi. Jin-Woo, onları sempatik gözlerle inceledi ve sonunda ellerini uzattı.

“Ah, ah-ah??”

Gazeteciler havaya yükselmeye başladı.

“K-Kurtar beni!”

Bu sefer on santimetreyi değil, Jin-Woo muhabirleri havada on metre yukarı kaldırdı. Girişin dışına çıktığında, Avcılar onu karşılamak için hızla başlarını eğdiler.

“Seong Jin-Woo Avcı-nim!”

“Avcı-nim!”

Olanlara çok şaşırmayan – sanki her şeye zaten aşina olmuşlar gibi – bu Avcılarla karşılaştırıldığında Başkan Yu ve üç korumasının, dizginlenemeyen şok yüzünden başları döndü.

“Aman Tanrım…”

İş adamının bakışları, havada çaresizce sallanan muhabirlere sabitlendi. Tenlerinin de solduğunu görebiliyordu. Başkan Yu, geçmişte onlarla uğraşmaktan sık sık hasta ve yorgun hissetmesine rağmen, ilk kez bu insanlar için üzülüyordu.

İzleme Bölümü ajanlarının bu grubundan sorumlu kişi Jin-Woo'nun yanına gitti ve yüzünde sorunlu bir ifade olmasına rağmen dudakları da bir gülümseme oluşturmaya başladı.

“Avcı-nim... Bunu yapmaya devam edersen daha sonra gelip bize vurur.”

“Eh, yalnız bırakılamayacak kadar gürültülü oluyorlardı, görüyorsunuz.”

“Haha.”

Muhabirler sürekli bir şeyler bağırıyorlardı, ama daha kimse farkına bile varmadan, ağızlarından çıkarılan tüm sesleri kesmek için etraflarını sihirli enerjiden yapılmış bir bariyer oluştu.

Sorumlu kişi, Jin-Woo'ya sormadan önce bir süre onlara baktı.

“Bu sefer onları orada ne kadar tutacaksın?”

“Orada kafalarını serinletebilmeleri için beş dakika gibi bir şey düşünüyorum.”

İzleme Bölümü’nden Avcılar, mevcut rekoru yeniden yazma beyanını duyduktan sonra kahkahalar attı.

Wahahahah-!

“Hey! Susun!”

Sorumlu kişi kendi kahkahasını bastırmak için elinden geleni yaptı ve Jin-Woo'ya kibarca yanıt vermeden önce astlarını azarladı.

“Bugün hiçbir muhabirin zarar görmemesini sağlaman için dua ediyorum.”

“Bunun için endişelenmene gerek yok.”

‘Hükümdar Otoritesi’ veya bir nesneyi etkilemek için Mana'yı hareket ettirme tekniğinde usta olalı uzun zaman oldu. Burada olmasa bile, Mana daha sonra muhabirleri güvenli bir şekilde indirirdi.

‘Biraz rahatsız hissetmeleri konusunda yapabileceğim hiçbir şey yok...’

Ancak, onun özel detayları korunmasına rağmen sadece evine girmeye çalışmakla kalmadılar, aynı zamanda büyük bir gürültü çıkarmaya bile çalıştılar, bu yüzden bu seviyedeki bir uyarının bir sorun teşkil etmemesi gerekiyordu.

Kısa süre sonra, Başkan Yu'nun getirdiği limuzin önlerinde durdu ve hem o hem de Jin-Woo arka koltuğa bindi.

Araç yavaşça ileri doğru süzüldü ve Başkan Yu’nun özel mekanına doğru yola çıktı.

***

Başkan Yu, Jin-Woo'yu muhtemelen konuşabilecekleri en sessiz yer olan konağının misafir odasına götürdü. Birbirlerine bakarken koltuklara yerleştiler.

“Seong Avcı-nim ile sohbetim sırasında kesintiye uğramamak istiyorum.”

“Anlaşıldı, Başkan.”

Çevresindeki herkesi uzaklaştırdıktan sonra, Jin-Woo havayı yumuşattı.

“Nasıl buldun?”

Başkan Yu'ya yardım ettiğine dair herhangi bir kanıt olmamalıydı. Öyleyse nerede hata yapmış olabilirdi? Jin-Woo meraklı bir bakışla bakarken Başkan Yu ona olanların gerçeğini anlatmaya başladı.

“Kızım o gün seni hastaneden çıkarken gördü.”

Başkan Yu’nun kızıysa, o zaman...

‘Ah.’

Jin-Woo, Yu Jin-Ho’nun Lonca ofisinin önünde karşılaştığı ablasını hatırladı. O zamanlar biraz tanıdık geldiğini düşünüyordu. Ama düşününce Başkan Yu Myung-Hwan'ın kabul edildiği hastanenin önünden geçtiği kişiyle aynı kişiydi.

Su sızdırmaz olduğunu düşündüğü eylemlerin basit bir tesadüfle geri döndüğünü fark eden Jin-Woo, sadece çaresiz bir gülümseme oluşturabilirdi.

Aynı zamanda Başkan Yu, Jin-Woo’nun ifadesini dikkatle inceliyordu ve bu gülümsemeyi gördükten sonra çok rahatlamış hissetti.

‘Çok şükür.’

Eylem iyi niyet ile yapılmış olsa bile, Jin-Woo bunu saklamaya çalıştı, bu yüzden Yu Myung-Hwan, genç Avcı’nın böyle bir sırrı ifşa ettiği için ona kızacağından içten içe endişeliydi. Hayatının kurtarıcısını bir şekilde rahatsız etseydi diğer tarafın gözlerine bile bakamazdı.

Neyse ki, endişelerinin aksine Jin-Woo hiç de mutsuz görünmüyordu. Gerçekten de bu Başkan Yu için ne kadar harika bir olaydı.

“Beklediğim gibi, sendin, Seong Avcı-nim.”

“Evet, öyleydi.”

Jin-Woo bunu inkâr etmeye çalışmadı.

Cevabı doğrudan o kişiden duyduğu anda, Jin-Woo'ya kilitlenen Başkan Yu'nun gözleri büyük ölçüde titredi.

Şimdiye kadar, ondan bir şey istediği için kaç kişinin gözüne girmeye çalıştığını sayamaz oldu. Bazıları herhangi bir çaba sarf etme zahmetine bile girmedi ve bir şekilde bir yardım almayı umarak basitçe uzandı.

Peki ya gözlerinin önündeki bu genç adama ne olacaktı?

Bir insanın hayatını kurtardı. Hayır, ülkedeki en büyük şirketin üst düzey yöneticisinin hayatını kurtardı, ancak karşılığında hiçbir şey istemiyordu.

Başkan Yu’nun kızı onu görmeseydi ve sadece yanından geçseydi hayatının geri kalanında bu hastalıktan nasıl kurtulduğunu asla öğrenemezdi.

Yu Myung-Hwan ifadesiz yüzü olmasıyla ünlüydü, ancak bu seferki ifadesi, duygusal olarak ne kadar etkilendiğini gösteriyordu.

“Ama neden…?”

Duygularını bastırmak için bir şeyler söylemek zorunda kaldı.

“Bana neden yardım ettin?”

O zamanlar, büyük bir finansal teşvikle birlikte bir yardım eli isteği yapılmasına rağmen, Jin-Woo bu tür güçlere sahip olmadığını söyleyerek bunu reddetmişti.

Öyleyse, fikrini ne değiştirdi?

Yu Myung-Hwan, Jin-Woo'yu hemen hemen tek bir soruyu sormak için buraya getirmişti, onu gücendirme riski olsa bile.

Güm-güm, güm-güm, güm-güm.

Kalbi zaman geçtikçe daha hızlı atıyordu. Jin-Woo cevap verene kadar geçen her saniye on dakika kadar uzun bir süre gibi geldi.

Ve sonunda cevap verdi.

“Sizi güvenilir bir insan olarak gördüm, bu yüzden.”

“…!!”

Bu beklenmedik cevap ile Başkan Yu’nun kaşları kalktı.

“Fakat… Bu ne anlama geliyor?”

“Hedefinize ulaşmak için ne gerekiyorsa yapan biri olsaydınız o zaman sizin için riske girmeyi düşünmezdim bile.”

“Bununla demek istediğin… Oğlum Jin-Ho'dan hiç faydalanmayı denemediğim için mi?”

“Bu doğru.”

Jin-Woo başını salladı.

Küresel bir şirketin liderinden beklendiği gibi Başkan Yu, Jin-Woo'nun burada ne söylemeye çalıştığını anında anladı.

Yu Myung-Hwan'ın Jin-Woo'yu harekete geçirebilecek tek kozunun olduğu doğruydu. Bu da oğlu, Ah-Jin Loncası Başkan Yardımcısı Yu Jin-Ho idi.

Ancak önerisi reddedildikten sonra, saplantılı bir şekilde devam etmedi ve temiz bir şekilde geri çekildi. Yani, Jin-Woo’nun tedaviye sahip olmadığına inandı.

Göze göz, dişe diş – Jin-Woo dini olarak bu prensibe bağlı kaldı, bu yüzden ona inanan Yu Myung-Hwan'a da aynı şekilde cevap verdi.

Yine de iş adamının güvenine layık olup olmadığını anlamak biraz zaman aldı.

“Yine de yanlış bir karar vermedim.”

Jin-Woo gülümsedi.

Aynı zamanda…

Yu Myung-Hwan'ın gözünden tek bir damla damladı.

“Sana minnettarlığımı nasıl ifade edeceğimi bilmiyorum.”

Elinin tersiyle gözyaşını hızla sildi ve yüzünde kararlı bir ifadeyle genç Avcı'ya baktı.

“Lütfen, bu borcu geri ödememe izin ver, yarısını, hayır, yarısının yarısı olsa bile. Sana yalvarıyorum.”

Ancak bunu yaparak kalbinde hissettiği şükran borcu biraz azalırdı. Yu Myung-Hwan hızla devam etti.

“İstediğin bir şey var mı, Avcı-nim?”

“Bir şey istediğimden değil, ama...”

Yu Myung-Hwan’ın kulakları hemen canlandı. Avcı Seong Jin-Woo para veya başka bir şey istiyorsa bunu gerçekleştirmek için elinden gelen her şeyi yapmayı planlıyordu.

Ancak Jin-Woo’nun yanıtı, Yu Myung-Hwan’ın düşündüklerinden biraz farklıydı.

“Bana bir şey olursa… Anneme ve kız kardeşime bakabilir misiniz?”

Kısa bir tereddüt süresinden sonra cevabı buydu.

Jin-Woo, olabilecek veya olmayabilecek olası en kötü durum senaryosunda ailesinin iyi bakılması iyiliğini istedi. Zaten yeterince para biriktirmiş olabilirdi, ancak maalesef para onları belirli şeylerden koruyamayacaktı.

Elbette, Başkan Yu Myung-Hwan o zamanlar güvenilir biri olduğunu kanıtlayacaktı.

“…Gerçekten sadece bu mu, Avcı-nim?”

“Evet.”

Avcı Seong Jin-Woo'ya istenmeyen bir şey olduğunu hayal etmek zordu, ama genç adamın yapacağı talebe evet demeye karar verdiğinden, Başkan Yu Myung-Hwan tereddüt etmedi ve hemen başını salladı.

“Söz veriyorum.”

Uzun sohbet burada sona ermişti.

“İyi o zaman…”

Jin-Woo gitmek için kalkmaya çalıştı.

Yu Myung-Hwan onu izledi ve konuşmalarının sona ermesinden dolayı üzüldü. Daha sonra Jin-Woo adlı bu genç adamı ne kadar sevdiğini fark etti.

Avcı Seong Jin-Woo ailesinin bir parçası olabilseydi…?

Yu Myung-Hwan hiçbir zaman sevgili kızını görücü usulü bir evlilikte bir araç olarak kullanma fikrini aklına getirmemişti, ama yine de kendine bunu sorarken buldu.

“Bir ihtimal, şu anda biriyle çıkıyor musun acaba?”

Bu genç adam olsaydı, Yu Jin-Hui'yi bağışlayarak kısa sürede değiştiğini hissetmezdi - Yu Myung-Hwan ilk kez ona böyle hissettiren genç bir adamla tanışmıştı.

Yine de çok kötü, Jin-Woo yanıtı olarak parlak bir şekilde sırıttı.

“Aslında sevdiğim biri var.”

“Ah...”

O zaman, Yu Myung-Hwan gerçekten utanç verici bir soru sorduğunu ve yüzünün gözle görülür bir şekilde kızardığını fark etti.

Bu genç adam ne kadar etkileyiciydi.

Ancak Başkan Yu, elde edemediği şeylere takıntılı biri değildi. Kısa süre sonra başını tekrar kaldırdı ve yüzünde bir gülümsemeyle ona veda etti.

“Bugün verdiğim sözün gelecekte asla gerçekleşmemesi için dua edeceğim.”

Jin-Woo cevap olarak gülümsedi ve koltuğundan tamamen kalktı.

“Ben de bundan emin olmak için elimden geleni yapacağım.”

***

Artık tüm İstatistik değerleri gelebilecek maksimum sınırına geldiğine göre, iyileştirilmesi gereken tek alan Gölge Ordusu'na komuta etme yeteneğiydi.

Jin-Woo, son hazırlığını yapmak için Japonya'daki girişi yasak bölgeye döndü.

Onun görüşüne göre ıssız orman denizi sonsuza dek uzanıyordu.

Büyük Mareşal Bellion, Gölge Ordusu'nu Jin-Woo'nun talimatına göre üç ayrı gruba böldü ve her birinin komutasını kendisine, İgris’e ve Beru'ya atadı.

Jin-Woo, tepenin altındaki üç ayrı asker grubuna bakarken başını salladı. Aşağıdaki askerler tarafından yayılan auradan, üç grup arasındaki güç dengesini oluşturulurken üzerine çok düşünülmüş olduğunu gördü.

Büyük Mareşal, Jin-Woo’nun bakışlarıyla karşılaştıktan sonra başını eğdi. Görünüşe göre bu adam aynı zamanda İgris gibi mükemmeliyetçi bir tipti.

Diğer yandan…

‘Bu adam…’

Jin-Woo, tepenin zirvesine inşa edilen sözde ‘pansiyon’a bakmak için arkasını döndü.

“Beru, buraya gel. Şimdi.”

Whoooosh-!!

Beru, göz açıp kapayıncaya kadar tepenin dibinden zirveye doğru koştu ve Jin-Woo'nun önünde diz çöktü.

“Ah, kralım!”

“Baş, yere.”

Bu sözler kralının ağzından çıkmadan önce bile Beru hızla başını yere eğdi. Hemen Jin-Woo bağırdı.

“Buna nasıl küçük bir ‘sığınak’ diyebilirsiniz? Bunun içinde dinlenmem mi gerekiyor?! Büyüklüğünü bir kenara bırakırsak burası bir sığınak mı?!”

“Kiiehhk…”

Beru, Jin-Woo'nun yüksek sesle bağırmasından korktu ve haksız yere suçlanan bir adamın sesiyle cevap verdi.

“Kralıma yakışan bir pansiyon için, en azından, bu... Olmalı.”

“…”

Jin-Woo yavaşça alnına masaj yaptı. Karıncaların ‘ev’ inşa etmede uzmanlaştığı küçük gerçekliği tamamen gözden kaçırmıştı.

Gerçekten de süper insanlardan daha fazla fiziksel güce sahip olan insan boyutundaki karıncaların sadece bir ‘ev’ adına yapabileceklerini görmüş olmalıydı.

Yavaşça alçaltılmış yüzünü kaldırdı ve sözde ‘küçük barınağı’n ağırbaşlı havasıyla bir kez daha şaşkına döndü.

Beyaz taştan inşa edilmiş devasa yükseklikte bir kale – uzaktan kolayca görülebilmesi için – toprağın bu kısmından oraya kadar uzanıyordu. Ayrıca baş döndürücü derecede uzundu, çatısının nerede olduğunu görmeye çalışırken, çok uzun süre yukarı bakınca boynu ağrımaya başladı.

Jin-Woo’nun kafası, karıncaların gereğinden fazla bağlılığının meyvesini gördükten sonra tekrar acı verici bir şekilde titredi. Onlara bunu yapmalarını bile emretmedi ama yine de buradaydı.

İnlemeden önce şakaklarına sertçe masaj yaptı ve başka bir soru sordu.

“Bu kalenin sonunda çırpınan siyah bayrak ne olacak… Bu, onu oraya koyarken ne düşünüyordun?”

O zaman Bellion, ustasının olduğu yere koştu ve birdenbire başını Beru'nun yanında yere koydu.

Boom!

Jin-Woo bir süre suskun kaldı ve şaşkın bakışlarını Bellion ile Beru arasında değiştirdi. Yavaşça döndü ve bağırdı.

“Askerlerim! Şimdi, savaş tatbikatıyla başlayın!”

Bununla birlikte, Gölge Askerlerin gürleyen kükremeleri tüm ülkede güçlü bir şekilde yankılandı.

Waaaaaaaaaaahhhh-!!!

Egemenler Listesi

1) Gölge Egemeni-Ölülerin Kralı ( Seong Jin-Woo) Eski Gölge Egemeni(Osborne)(öldü)

2) Beyaz Alevlerin Egemeni - İblis Kralı ( Baran) (öldü)

3) Başlangıç Egemeni- Devlerin Kralı (Reghia) (öldü)

4) Yıkım Egemeni- Vahşi Ejderhalar Kralı

5) Buz Egemeni - Kar Halkının Kralı(Beyaz Hayaletlerin kralı)(öldü)

6) Canavar Egemeni - Canavarların Kralı Köpek Dişleri(öldü)

7) Veba Egemeni – Böceklerin Kraliçesi(Querehsha)(öldü)

BL: Arkadaşlar dün bana manga bölümünün neden 1 haftadan fazladır bölüm gelmediğini sormuştu bir arkadaşımız. Aşağıya Ekip Manganın yeni DC adresini bırakıyorum. Bu adrese gelirseniz tüm merak ettiğiniz soruların cevaplarını öğrenmiş olacaksınız. Manga kısmına Editör ve Çevirmen alımlarımız başlamıştır arkadaşlar.

https://discord.gg/dSEUSFHahg