ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

Yan Hikaye 6: Günlük Rutinin (1)

Arada bir, Woo Jin-Cheol kalbinde bu açıklanamaz kayıp duygusunu hissetti. Sanki kendisi için gerçekten önemli bir şeyi unutmuş gibi garip bir şeydi.

Ancak anılarını ne kadar karıştırsa da kesinlikle hiçbir şeyi unutmadığını biliyordu. Ancak yüreğindeki boşluk, ne kadar çok düşünürse o kadar büyüyordu.

“Hey, sunbae. Böyle derinden ne düşünüyorsun?”

Birimdeki en genç dedektif, bir otomattan alınan bir fincan sıcak kahveyi verirken sordu. Woo Jin-Cheol önemli bir şey olmadığını söylemek için omuzlarını silkti ve kahveyi aldı.

“Teşekkür ederim.”

Bu aromatik kahve kokusu burun deliklerine girdiğinde sanki kalbindeki boşluk biraz doluyormuş gibi geldi.

Adı Woo Jin-Cheol'd, Ulusal Polis Teşkilatı'nın Şiddet Suçları Araştırma Biriminde dördüncü sınıf dedektifti.

Zihninin gelen baharın ılık esintilerinden nazikçe sallanacağı rahat bir hayat yaşamış gibi değildi, ama yine de bu kayıp hissi yaklaşık üç yıl önce birdenbire peşinden koşmaya başladı.

Tanıdıklarına bundan bahsettiğinde hepsi ona, zaten olgun bir yaşlılıkta olmasına rağmen, arayacak bir ailesi olmadığı acımasız gerçeğini hemen hatırlattı ve huzursuzluğunun nedeni bu olmalıydı.

Aynı kahvenin acı tadı gibi, Woo Jin-Cheol de acı bir gülümseme oluşturdu ve kağıt bardağı hiç vakit kaybetmeden boşalttı.

‘…Evet.’

Biri meşgul bir arının üzgün hissetmeye vakti olmadığını falan söylememiş miydi? Bu önemsiz depresyonunu iyileştirmek için en iyi ilaç, geleneksel olarak konuşmak gerekirse daha fazla çalışmaktı.

Mükemmel zamanlamayla, Woo Jin-Cheol’un keskin bakışları, Şiddet Suçları Birimi'nin ofislerine girer girmez sıra halinde oturan bazı adamların sırtına düştü.

Eliyle boş kağıt bardağı ezdi ve çenesiyle bu üç adamı işaret etti.

“Onların hikâyesi ne?”

“Ah… o piçler? Şey, ah…”

Woo Jin-Cheol, en genç dedektifin biraz tereddütlü sesini duydu ve hızla onların önünde durmak için yürüdü.

Elbette…

Bu adamların yüz teni, görmemeleri gereken bir şey görmüş gibi kardan daha beyazdı. Gözlerine bile bakamadılar ve rüzgarda yalnız bir yaprak gibi titremeye devam ettiler.

Yüzlerini görünce Woo Jin-Cheol kendi kendine mırıldanmaya başladı.

“Yine Gölge Canavarı mı...?”

***

Suçluların suçluluk duygusundan ya da yakalanma korkusundan kendilerini teslim edip suçlarını itiraf etmeleri o kadar da nadir değildi.

Ancak bir grup korkmuş pişkin kariyer suçlusu, polislere onları olabildiğince çabuk hapishane hücrelerine atmaları için yalvardıklarını görmek tamamen farklı bir hikayeydi.

Ve son birkaç aydır sözde ‘hiç nadir değil’ gösterisi kendini defalarca tekrarladı.

“G-Gölgeler… Gölge... Yerden kalktı... Ve benimle konuştu. Önümüzdeki 24 saat içinde teslim olmazsam hayatta olduğum için bile pişman olacakmışım… Dedektif, ben kötü biriyim, bu yüzden lütfen, lütfen! Beni hücrenin içine at! Sana yalvarıyorum!!”

Hepsi genellikle aynı hikâyeyi yeniden anlatıyordu.

Benzer durumlar kendini tekrar etmeye devam ettiğinde üst kademeler bıkmış ve astlarına bu meselenin hemen altına inmelerini emretmişlerdi.

Woo Jin-Cheol’un sesi yükseldi.

“Yani, demek istediğin, hepiniz Gölge Canavarı’nı gördünüz mü?”

“B-Bu doğru!! Doğru!”

Woo Jin-Cheol, bu suçluların ifadeleriyle raporunu yazmaya başladı ve ‘kendini teslim etme nedeni’ adlı kısma geldiğinde, uzun bir iç geçirdi.

‘Bununla ilgili bir daha nasıl rapor yazacağım?!’

Başında, ‘Gölge Canavarı’nın lanetli insanların inanılmaz hikâyesi üzerine bir başka rapor yazmayı düşünerek migreni artmaya başladı.

O anda.

Pat, pat.

Biri omzuna dokundu, geriye baktı ve o sırada arkasında duran kıdemli bir dedektif gördü.

“Hey, Jin-Cheol-ah? Raporu hazırlamayı görevli yapsın. Bir saniyeliğine konferans odasına gelebilir misin?”

‘Konferans odası?’

Gölge Canavar'ın göz kamaştırıcı harika maskaralıkları son zamanlarda şiddet içeren suçların sayısını azaltıyordu, artık konferans odasını kullanmaya gerek kalmayacaktı ama ne olursa olsun önceden bir uyarı olmadan oraya çağırılıyordu? Ne oluyordu?

Kıdemli dedektif, genç memurun şaşkın bakışlarını geride bıraktı ve doğruca konferans odasına yöneldi. Woo Jin-Cheol de koltuğundan ayağa kalkmadan önce başını biraz eğdi.

“Sunbae, bununla ilgileneceğim.”

“İyi şanslar.”

Woo Jin-Cheol, şimdi çeşitli işleri bitirmekle suçlanan gençleri cesaretlendirdi ve diğer dedektiflerle birlikte konferans odasına yöneldi.

***

“Pardon? Şüphelileri tekrar sokağa bırakmak mı istiyorsunuz?!”

“Hey! Sesini alçalt, Dedektif Woo! Birisi bizi dışarıdan duyabilir ve yanlış anlayabilir.”

Woo Jin-Cheol inanmayan bir sesle tekrar sordu.

“Şüphelileri sokağa serbest bırakmakla ne demek istiyorsunuz, efendim?”

“Bu ‘serbest bırakmak’ değil, ancak bir tanesini 24 saat dışarıda bırakıp sonrasında ne olduğunu gözlemleyeceğiz.”

Kıdemli dedektifin fikrini dinledikten sonra, Woo Jin-Cheol’un meslektaşlarından biri, kendi fikrini dile getirmeden önce kaşlarını çattı.

“Sunbae, sana söylüyorum, bu piçler uyuşturucudan kafayı bulduktan sonra saçma sapan konuşuyorlar. Canavarlarla ilgili bu saçmalık falan, kesinlikle onlar aldıkları boktan dolayı yeni bir kötü yolculuktalar.”

“Fakat uyuşturucu testi negatif çıktı, değil mi? Doğrulamak için şahsen Adli Tıp'a gittim, değil mi?”

“Şey, o…”

“Ayrıca, sırf bir ilacın kötü yan etkileri yüzünden, aralarında hiçbir bağlantı olmayan bu serseriler de aynı şeyi gördüler ve teslim olmaya mı karar verdiler?”

“…”

Sonunda meslektaşları söyleyecek hiçbir şeyi yokmuş gibi ağzını kapattı. Dedektiflerin görüşmesine devam edildi.

“Üst kademeler bize bir süre önce bu konunun özüne inmemizi söyledi, ama bakın, hiçbir yere varmadık bile. Ne seçeneğimiz var? Böyle sert bir şey yapmalıyız ki en azından bize bazı ipuçları bulabilelim.”

Başlangıçta kayıtsız ve tereddütlü olan dedektifler, birbirlerine gizlice bakmaya başladılar ve başlarını salladılar.

Her biri aynı tip halüsinasyonu gördüğü için aynı anda söyledikleri şeyden bir tür ipucu olması gerekiyordu.

“Yani, mesela… Burada söylediğim şey, onlara dökülmeye devam etmeleri için bir fırsat yaratalım.”

O zamana kadar sessizce dinleyen Woo Jin-Cheol ağzını açtı.

“Ama ya gerçekten bir şey olursa?”

“….??”

“….?”

Bir sonraki eylemlerini ciddi bir şekilde düşünen her dedektifin bakışları, aynı anda Woo Jin-Cheol'un yönüne doğru kaydı.

Sırıtış, sırıtış….

Sonra dudaklarının köşeleri kıvrılmaya başladı.

“Dedektif Woo, hayaletlere falan mı inanıyorsun?”

“Seni böyle biri sanmıyordum ama sanırım Woo Jin-Cheol'umuzun beklenmedik şekilde hassas bir yanı var, değil mi?”

“Hahaha…”

Tabii ki, Woo Jin-Cheol onlara aptalca inanmıyordu, canavarlarla ilgili görünür değer bazı saçma hikâyeler duyuyordu. Ancak – eğer herkes aynı halüsinasyonu görüyorsa bunun için makul bir açıklama olmalıydı, değil mi?

Nedense, şüphelilerin ifadeleri aracılığıyla karanlığın ötesinden doğrudan ona bakan bir tür bakışla karşılaştığını bu uğursuz bir önseziyle hissetti.

Bu konuda burnunu sokmaması gerektiği hissine kapıldı.

Ekip şefi, Woo Jin-Cheol’un endişelerini farklı bir şekilde yorumlamış olmalıydı, çünkü endişeli bir ifade oluşturan dedektifinin omzuna hafifçe vurarak konuştu.

“Herhangi bir kaza olmamalı, Dedektif Woo. Bir şüpheliyi alacağız onu sessiz bir depoya koyacağız ve bir şey olup olmadığına bakacağız. Demek istediğim, birkaç iri yarı ve sağlıklı memur onu şahin gibi izleyecek, peki o bizden hangi mucizeyle kaçacak?”

Ekip şefi ona ‘Bu doğaüstü hokus pokusa muhtemelen inanamazsın, değil mi?’ diyen gözlerle baktı ve Woo Jin-Cheol yenilgiye uğrayarak başını salladı.

Bu, şefin erkekçe bir kahkaha patlamasına neden oldu.

“Tamam. Diyelim ki 24 saatlik zaman sınırı geçti ve bir canavar, piçe bir şeyler yapıyor gibi görünüyor. Eğer durum buysa bu bir şekilde minnettar olabileceğimiz bir şey değil mi?”

Bu suçlular, özellikle yaşlı vatandaşların evlerini soymak için hedef alan ve hatta kurbanlar direnmeye cesaret ettikleri için birkaç emekliyi ölümüne döven ciddi, gaddar suçlulardı.

Şef daha sonra yarı şakacı ama yarı ciddiyetle konuştu, hapiste kalan bu tür serserilerin günde üç kez beslenmeleri yerine bir canavar tarafından paramparça edilmeleri tek doğruydu.

“O halde, şimdi gönüllülere ihtiyacımız var…”

Şef bakışlarını Woo Jin-Cheol'a kaydırdı ve oldukça sinsi bir sırıtış oluşturdu.

“Dedektif Woo, hala tereddüt ediyorsan katılmana gerek yok.”

“…..”

Bir süredir toplumda yaşamış olan herkes bunu zaten bilmeliydi – bu sözler kesinlikle ‘Dışarıda kalma’ anlamına geliyordu.

Woo Jin-Cheol hala ikna olmamıştı, bu yüzden sonunda cevabını vermeden önce bu konuda biraz düşünmek zorunda kaldı.

“Hayır, efendim. Ben de geleceğim.”

***

“D-Dedektif-nimler!! H-hayır! Olmaz! Cidden olmaz! Öleceğim!”

“Sadece sakin ol. Sana söyledim, onaylamamız gereken şeyler var.”

“Öleceğim!!”

“Hey, dostum. Burada kim ölecek? Seni koruduğumuzu görmüyor musun? Dedektif Kim? 24 saatin bitmesine ne kadar vaktimiz var?”

“Bir bakayım… Sanırım yaklaşık 30 dakika?”

“Öyle mi? Öf, bu gece oldukça soğuk.”

Esnediklerinde verdikleri hava soğuktu ve bekleyen dedektiflerin dudaklarından beyaz buhar yükseldi.

Şu anda sessiz bir depo binasının içindeydiler, güneş doğmak üzereydi. Dedektifler, şüphelilerle yaşanabilecek ‘değişimi’ gözlemlemek için onlara arkadaşlık edecek fazla bir şey olmadan etrafta bekliyorlardı.

Aralarından sadece biri – Woo Jin-Cheol – çevresini yakından izledi, bakışları keskin kaldı.

‘Bir şeyler farklı…’

Nedense çevreleyen hava normalden farklı geliyordu. Hatta belli belirsiz bir şekilde, hiç yaklaşmaması gereken bir şeyin bu konuma yaklaştığını hissetti.

Bu duygunun basit bir telaştan başka bir şey olmadığını kanıtlaması için içten dua etti…

Woo Jin-Cheol, gittikçe hızlanmaya çalışan nefesini sakinleştirmek için tekrar tekrar soğuk havayı emdi.

Ve böylece – ‘Gölge Canavar’ denen varlığın uyardığı saat, onlara yavaşça sokuldu.

“Şey… Şimdi tam zamanı, millet.”

“Gerçekten mi?”

Dedektiflerden biri saatine baktı ve sandalyesinden kalktı.

Tik tak.

Şüphelinin daha önce şiddetle vurguladığı 24 saatlik işaret şimdi gelip gitmişti.

“….”

“….”

Bu olayların tamamen beklenmedik olmadığını söylemek gerekir miydi? Hiçbir şey olmadı ve olacağına dair hiçbir işaret yoktu.

“Ne oluyor?”

Sabırsız dedektif şüpheliye dik dik bakmaya başladı ve suçlunun korkudan titremeyi bırakmasına ve şaşkın bir ifade oluşturmadan önce başını dışarıya dikmesine neden oldu.

“Ha…?”

İzleyen kimse olmadığından suçluyu çevreleyen dedektifler acımasızca ona bağırmaya başladı.

“Hey, seni küçük pislik! Siz piçler olarak muhtemelen lanet bir grup olarak kafayı buldunuz, değil mi?!”

“Vaktimizi boşa harcamayı bırak ve net ol, olur mu? Neden hayatımızı kolaylaştırmıyorsun, ah?”

Şüpheli başını bu tarafa çevirdi ve hiç durmadan gözlerini kırpıştırdı, ancak uzun bir süre geçtikten sonra bile hiçbir şey olmayınca, başının arkasını kaşımaya başladı.

“Hayır, bekleyin, mesele... Kesinlikle gördük, anlıyor musunuz? Aslında, dört tane vardı…”

Sözleri oraya ulaştığında...

Her zaman gruptan birkaç adım uzakta kalan ve çevreyi izleyen Woo Jin-Cheol, hızla dedektif arkadaşlarına döndü ve acilen ağladı.

“Uzaklaşın!! Oradan uzaklaşın!!”

Şimdi ne söylemeye çalışıyordu?

Dedektiflerin yüzleri, Woo Jin-Cheol'a baktıklarında bu soruyu soruyor gibiydi, ama sonra, hiçbir uyarı yapılmadan arka taraflarına vuruldular.

“Uwahk!!”

“Keok!!”

Dedektifler yerde yuvarlandılar ve sanki bu şekilde bilinçlerini yitirmişler gibi, durduktan sonra uyuyormuş gibi öldüler.

Woo Jin-Cheol meslektaşlarına doğru koşmaya çalıştı, ancak bir şeyi fark ettikten sonra adımları aniden durdu. Göz bebeklerinde yerdeki gölgeden yavaşça yükselen ‘canavar’ imgeleri kazınmıştı.

“Ah…”

Hiçbir şey söyleyemedi.

Nefesi aniden kesildi, boğuldu.

Bunlar… Hayır, bekle, bu şeyler kesinlikle insan değildi.

Bir insanın kollarına ve bacaklarına sahip olan ‘böcekler’di. Boyunlarının üzerinde, bir insan yerine bir karıncanın başı oturuyordu.

Woo Jin-Cheol’un gözleri korkudan titredi.

‘Böyle üç canavar mı var?!’

Bu şüpheliler kesinlikle herhangi bir halüsinasyon görmediler ve bazı garip uyuşturucuların olumsuz yan etkilerinden de muzdarip değillerdi. Görüldüğü gibi, ifadeleri tek bir yalan bile içermiyordu.

“U-uwaaaaaahhhk!!”

Şimdi tamamen bu karınca canavarlarla çevrili olan şüpheli çığlık atmaya başladı.

Bir insanın çıkarabileceği en çaresiz, korkmuş ve kederli çığlıktı. Şüphesiz ölen bir adamın ölüm sancılarıydı.

Karınca canavarlar şüpheliyi tereddüt etmeden parçalara ayırdı ve onu yemeye başladı.

“Uwaaahk!!”

Çığlığı uzun sürmedi.

Karıncaların şöleninin yapıldığı yerde sadece birkaç kan lekesi ve et parçası kaldı.

Woo Jin-Cheol şaşkınlıkla o manzaraya baktı. Ve sonra, karınca canavarlarından ikisi, yemeklerini bitirdikten sonra sersemlemiş dedektifi fark etti.

Kiiehk.

Ve bakışları artık ona sabitlenmişti.

Woo Jin-Cheol kaçmak için aceleyle dönmeyi düşündü ama ayakları hareket etmek istemiyordu. Bacakları donmuştu ve onları kaldıramadı.

“L-Lütfen...”

O anda.

Diğer iki karıncanın arkasında bulunan kanatlı en büyük karınca canavar, yoldaşlarının (?) daha ileri gitmesini engelledi.

Kanatlı karınca omuzlarını tutup onları geri çevirdi ve nedense, “Hey, seni tekrar görmek güzel” diyen bir ifade oluşturdu. Üstelik bir gülümseme oluşturdu.

“….??”

Bir karınca... gülümsüyor muydu?

Hayır, bekle bir dakika.

‘Bir karıncanın gülümsediği gerçeği bir yana – hoş bir ifade yaptığını nasıl anlayabilirim ki?’

Çok, çok tuhaftı.

Şimdi kendini bu son derece dehşet verici, korkutucu durumda bulsa da Woo Jin-Cheol birdenbire bir özlem duygusu hissetti.

Sanki bir zamanlar bunun gibi durumlara oldukça aşina olduğu zamanlar olmuştu.

‘Fakat… Nasıl?’

Woo Jin-Cheol, sadece karıncaların gölgede kaybolduğunu fark etmek için bir kafa karışıklığı ve panik durumuna düştü.

“H-hey!! Dur!! Bekle!”

Çaresizce seslenmesine rağmen karınca canavarlar göz açıp kapayıncaya kadar iz bırakmadan gitmişlerdi.

Koşup gölgenin üzerinde durduğunda hiçbir yerde onlardan tek bir iz bile kalmamıştı.

Bu kayıp hissinin ona tekrar saldırdığını hissetti ve karıncaların kaybolduğu gölgeyi yavaşça ovmak için eğildi.

Böyle ne kadar zaman geçti?

“M-mm…”

Woo Jin-Cheol, kaçan meslektaşlarının döndüklerini duyduktan sonra aklını geç de olsa geri kazandı.

“H-hey, iyi misin?”

Mevcut durumlarını kontrol etti ve acil servisi hemen aradı. Bunu yaptıktan sonra bile – meslektaşlarını hastaneye götürmek için olay yerine ambulanslar gelse bile bakışları gölgede kaldı.

***

“Harika!! Kesinlikle harika!!!”

Ekip şefi anlaşılır bir şekilde silahlıydı.

Ancak bu beklenen bir şeydi.

Şüpheli iz bırakmadan tamamen ortadan kaybolurken adama göz kulak olması gereken dedektifler bir şey tarafından bilinçsizce vurulmuştu ve hiçbir şey hatırlayamıyordu.

Şef, başları utanç içinde aşağı eğilmiş halde bandajlarla kaplı iki dedektife baktı ve uzun bir iç geçirdi. Sonra bakışlarını Woo Jin-Cheol'a çevirdi.

“Dedektif Woo? Ya sen?”

“…”

“Ambulansı sen aradın, değil mi? Hiçbir şey hatırlamıyor musun?”

“Özür dilerim, şef. Kendime geldiğimde meslektaşlarımın bilinçsiz olduğunu gördüm, bu yüzden sadece…”

“Kahretsin!!”

Şef, hayal kırıklığı onu öldürmek üzereymiş gibi göğsüne vurdu ve tekrar iç çekti.

“Neyse ki bu konu henüz üst kademelere bildirilmedi, bu yüzden hepiniz çenenizi kapalı tutun, tamam mı? Ve siz ikiniz, Guro-gu bölgesindeki çeteleri araştırırken yanlışlıkla yaralandınız. Anlaşıldı mı?”

“Evet, efendim.”

“Evet, şef.”

İki dedektiften gelen enerjisiz cevaplarla birlikte bu olay şimdilik sonuca varmıştı.

Şiddetli Suçlar Birimi bir süre sonra oldukça sessiz kaldı.

“Sunbae? Biliyor musun, bugünlerde çok daha iyi görünüyorsun. Son zamanlarda sana iyi bir şey mi oldu?”

Ekipteki en genç dedektif, otomattan aldığı buharı tüten kahveyi Woo Jin-Cheol'a verirken sordu.

“Şey, bilmem ki.”

Woo Jin-Cheol, burada görülecek bir şey yokmuş gibi omuzlarını silkti ve kupayı aldı.

Asıl mesele şuydu – en genç dedektifin iyi bir şey olduğuna dair sözleri tamamen yanlış değildi.

O günden sonra o karınca canavarlarla karşılaştıktan sonra, anlaşılmaz bir nedenden ötürü kalbindeki boşluk biraz dolmuş gibi hissetti.

‘Burada kesinlikle bir şeyler tuhaf.’

Şüphesiz!

Kıdemli bir dedektifin içgüdüleri, hayır, Woo Jin-Cheol adlı bir insanın içgüdüleri, ona orada kesinlikle bir şeyler olduğunu söylüyordu.

En genç dedektif, Woo In-Cheol'un omzunun üzerinden baktı ve küçük not defterinin sayfalarında ne olduğunu görmek için çok yoğunlaştı.

“Ha? Haa? Sunbae? Hala kayıp şüpheli olayı mı araştırıyorsun? Ama şef dedi ki…”

“Biliyorum, biliyorum. Boş zamanlarımda araştırdığım bir şey.”

Woo Jin-Cheol, gencin ağzından kaçırmayacağından emin oldu ve kahvesini bitirdi. Ancak, , düşüncesinin aksine genç, hemen ağzını kapatmadı.

“Vay be… Bölgemizde Gölge Canavar yüzünden teslim olan epeyce şüpheli var, değil mi?”

“….”

Şiddetli Suçlar Birimi'ne katılmak için başvuran umutlu memurların sayısı son zamanlarda azalırken bu genç dedektife kötü davranamazdı.

Bu gereksiz ilgiden biraz rahatsız olmasına rağmen, Woo Jin-Cheol yine de göstermemek için elinden geleni yaptı ve sakince cevap verdi.

“Ben de öyle duydum.”

“Mm…”

Genç, başka bir soru sormadan önce not defterinin içindekilere dikkatle baktı.

“Ha? Bekle, neden Şubat sonu ile Mart başı arasında birdenbire teslim olan şüpheli sayısı azaldı?”

Genç tarafından yapılan o zekice gözlemi duyduktan sonra gözleri pırıl pırıl parladı.

“Hey, bir şey düşünebiliyor musun?”

“Ah, şey, aslında pek bir şey değil, ama... Teyzem eskiden küçük bir kitap kiralama dükkânı işletiyordu.”

“…Tamam, yani?”

“Sadece Şubat sonu ve Mart başında işlerin yokuş aşağı gitmesinden mızmızlanıyordu, çünkü yeni okul dönemi başlıyordu, sunbae. Haha, gerçekten önemli değildi, değil mi?”

Belki biraz utangaç hissetmişti, genç, bir gülümsemeyle başının arkasını kaşıdı. Ama sonra Woo Jin-Cheol'un not defterinde söylediklerini dikkatlice not aldığını görünce şaşkınlıkla nefesi kesildi.

“S-Sunbae??”

“Şey, asla bilemezsin.”

Okul açılışı, öğrenciler, dönem.

Hiçbir sıfat veya değişik bir şey eklenmeden bu dört basit kelime sessizce Woo Jin-Cheol’un not defterine eklendi.

***

Bu arada, XX Lisesinde.

Yeni öğrencilerin giriş töreninden bir gün önce, okul müdürü öğrenci işleri departmanının müdürü olarak görev yapan öğretmeni gizlice ofisine çağırdı.

“Yarın okulumuzda sorunlu bir çocuğu ağırlayacağız.”

“Affedersiniz, efendim?”

Müdür, hazırlanmış bir dizi belgeyi öne çıkardı. Öğrenci işleri müdürü, belgede yazılı bir öğrencinin profilini taradı ve başını yana eğdi.

“Babası itfaiyeci, annesi normal bir ev hanımı. Akademik kayıtları çok kötü değil ve bu çocukla ilgili önemli bir şey göremedim, efendim.”

“Haha. Bu adam. Alta bak. Atılmasıyla ilgili ayrıntılara bak.”

“…..!!”

Öğrenci, ortaokul birinci sınıf öğrencisiyken iki yıl evden kaçmıştı. Daha doğrusu, önceki okulundan atılmıştı.

Ama sonra, ortaokul diplomasını GED aracılığıyla ‘tamamlamıştı’ ve liselerine girmek için başvurmuştu.

‘Lise birinci sınıf öğrencisi olarak bile değil, ilkokuldan yeni mezun olan bir çocuk iki yıllığına evden kaçtı mı?’

Müdür güçlü bir düşmanın içeri girdiğini hissetti ve gözleri fark edilemeyecek şekilde titremeye başladı. Bu sırada müdür kısık bir sesle konuştu.

“Ne düşünüyorsun? Bu öğrenci, onunla başa çıkabileceğini düşünüyor musun?”

Öğrenci işleri müdürü derin bir nefes aldı ve bu sorun çocuğunun dosyasını kapattı.

Pat.

Efendim, neden ‘Zehirli Yılan’ olarak lakabım olduğunu çok iyi biliyorsunuz. Ne tür sorunlu bir çocuk olursa olsun onu bana bırakın. Onu doğru şekilde disipline ettiğimden emin olacağım, böylece ortalıkta sorun yaratmayacak.”

Gözleri bir görev duygusuyla ve dizginlenemeyen bir güvenle parlıyordu. Müdür onaylayarak başını salladı.

“O halde çok güzel. Bunda kararına güveneceğim, Öğretmen Park.”

Güvenceyi direkt ağzından duyunca müdürün yüzündeki ifade yumuşadı. Öğretmenin dudaklarında ince bir gülümseme belirdi.

Kaderi olan karşılaşma ertesi gün gerçekleşecekti.

Kalbi, çocuk herhangi bir şeye başlama şansı bulamadan karşılama töreni sırasında sorunluyu tek seferde bastırma kararlılığından çoktan çarpıyordu.

*

<Ekstra İkincil Etki> Beru’nun Anıları

Kiiiieeehhhk-!!

Kiiahk!

Kiiieeehk, kiiiieeehk, kiiehk, kkiiieehhk.

Khaahk, kiiieeehh, kiiek.

Kkiiieehk!

Kiehhehehehehehet~!

Kkieeehhk! Kiiaaahk!

Kaahrurururururuk-!

Kihak.

Egemenler Listesi

1) Gölge Egemeni-Ölülerin Kralı ( Seong Jin-Woo) Eski Gölge Egemeni(Osborne)(öldü)

2) Beyaz Alevlerin Egemeni - İblis Kralı ( Baran) (öldü)

3) Başlangıç Egemeni - Devlerin Kralı (Reghia) (öldü)

4) Yıkım Egemeni - Vahşi Ejderhalar Kralı (Antares)(öldü)

5) Buz Egemeni - Kar Halkının Kralı (Beyaz Hayaletlerin kralı)(Hockwan)(öldü)

6) Canavar Egemeni - Canavarların Kralı Köpek Dişleri(öldü)

7) Veba Egemeni – Böceklerin Kraliçesi(Querehsha)(öldü)

8) Başkalaşım Egemeni- (Yogumunt) -(öldü)

9) Demir Beden Egemeni - İnsansı Canavarların Kralı(öldü)

BL: Arkadaşlar elimde son 9 bölüm var. Ondan sonra ne yapacağım bilmiyorum. Şaka şaka çevirmen biraz önce atmaya başladı. :D