ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

Yan Hikaye 7: Günlük Rutinin (2)

Lise birinci sınıf öğrencileri giriş töreni için okulun atletizm sahasında toplandı.

Gürültü, gürültü…

Yeni öğrenciler, öğretmenlerin hala gevşek gözetimlerinin yarattığı boşluğu, aynı ortaokul mezunlarından oluşan küçük gruplar oluşturmak için kullandılar ve gürültülü bir şekilde sohbet ettiler.

O anda.

“Sessizlik!!”

Bir sardalyelerin arasına dalan tek bir köpek balığı gibi, ‘Zehirli Yılan’, Öğretmen Park Gi-Sool aniden girdi ve korkunç bir bakış atarak yeni öğrencilerin aceleyle ağızlarını kapatmalarına neden oldu.

“Kim gürültü yapmaya cesaret ediyor? Kim??”

Adına pek uymayarak öğretmen Park Gi-Sool beden eğitiminden sorumluydu. Ancak gençliğinde amatör güreşle uğraşan bir adama yakışır bir şekilde karnabahar kulakları, kalın boynu, geniş omuzları ve kaslı kalçalarıyla kutsanmıştı.

Öğretmen Park Gi-Sool’un bakışlarının düştüğü her yerde, çocuklar çabucak başlarını aşağı indirdiler. Okul hayatının başlangıcındaki aura savaşı – sinirler – sadece öğrenciler arasında savaşılmıyordu.

Akademik yılın geri kalanında veya hatta sınıfın kendisi için potansiyel atmosfer dikkate alınırsa öğretmen ve öğrenciler arasındaki sinir savaşı, dik başlı öğrenciler arasında yaşananlardan çok daha önemliydi.

Ve bu tür bir savaştaki geçmişiyle ilgili olarak, ‘Zehirli Yılan’ Öğretmen Park Gi-Sool daha önce hiç yenilgiyi tatmamıştı.

On yıl önce, öğretmenlik mesleğine ilk adımını attığı yıldan başlayarak geçen yıl ve ondan önceki yıl da görevini hiç başarısızlığa uğratmamıştı. Seriyi bu yıla da uzatmayı planlıyordu.

Köpekbalığının önündeki sardalye sürüsü, hayır, Öğretmen Park Gi-Sool'un önündeki yeni öğrenciler, onun şiddetli bakışlarına dayanamadı ve hızla bakışlarını indirdiler.

Tüm gürültülü çocuklar, geçtiği her yerde ağızlarını sonsuza dek kapadılar. Bu arada kenardan izleyen meslektaşları, yalnızca saf saygıyla bakabiliyordu.

“Park Öğretmen-nim…”

“Görünüşe göre başka bir sorunsuz yıl için öğrenci işleri müdürüne güvenebiliriz.”

Park Gi-Sool, yüzünde mutlu bir gülümseme oluştururken yeni öğrencileri ve bozulan savaşma ruhlarını taradı.

‘Doğru, olması gerektiği gibi.’

Ancak, henüz bu kadar ‘zafer’ ile yetinemezdi. Bugün değil. Müdürün şahsen kendisine emanet ettiği bugün için aklında gerçek bir hedef yok muydu?

Bu sorunlu çocuğun savaşma ruhunu bozmadığı sürece, bugün bu öğrencilere yol gösterme görevini düzgün bir şekilde yerine getirdiğini iddia etmek oldukça zor olurdu.

Park Gi-Sool, yeni öğrencilerin yüzlerini taramaya devam etti ve sonunda söz konusu sorunlu çocuğun yerini tespit etti.

‘İşte burada.’

Hedefini bulduğu an, yüzündeki o mutlu gülümseme anında silindi.

Uzaklardan bir bakışta bile, çocuğun sıradan biri olmadığını, boyunun akranlarından çok daha uzun olduğunu, vücudunun her yerinde sağlam kasların ipuçlarının yanı sıra gözlerinden toplanabilecek güçlü canlılık olduğunu söyleyebilirdiniz.

‘Demek bu Seong Jin-Woo…’

Mesele şu ki, bir uzman diğer uzmanları tanıyabilirdi.

Öğrenci olarak ne kadar vahşi olurlarsa olsunlar hepsi çok geçmeden önünde uslu koyun olurlardı. Ve çocuk bir kabadayılıkla gösteriş yapmaya karar verirse Öğretmen Parkı, asi çocuklar için nelerin beklediğini sadece biraz açıklamak zorunda kalırdı.

‘Zehirli Yılan’ Park Gi-Sool'un düzgün disipline giremediği hiçbir sorunlu çocuk yoktu. Kendine güveni, gerçek bir aura gibi vücudunun her gözeneğinden dışarı sızıyordu.

‘Pekâlâ…’

…Başlama zamanı.

Bundan önce Park Gi-Sool’un yılana benzeyen gözleri, sorunlu çocuğu hızla yukarıdan aşağıya taradı. Sonra gözleri parıldadı.

‘İşte bu!’

Sorunlu çocuğun elinde siyah bir eldiven vardı.

Öğrenci işleri bölümündeki bir öğretmen, atletizm sahasının ortasında dururken şapka veya eldiven takmak gibi kıyafet kurallarını ihlal eden problemi görmezden gelemezdi, değil mi?

Elbette, çocuğun sol elinde ciddi bir yara izi olduğu ve her zaman eldiven takması gerektiği gerçeğini unutmuş gibi değildi.

Ne de olsa böyle bir şey öğrencinin kayıtlarına zaten yazılmıştı.

Ancak Park Gi-Sool'un bu sorunlu çocuğun savaşma ruhunu kırma operasyonuna girip küçük de olsa bir bahaneye ihtiyacı vardı.

Aslında, bir öğrenciyi azarlamak için okulun kıyafet kurallarını ihlal etmekten daha iyi bir bahane ne olabilirdi?

Uygun bir boşluk bulan Park Gi-Sool'un gözleri gerçek zehirli bir yılan gibi keskin bir parıltıyla parladı ve hızla söz konusu sorunlu çocuğa yöneldi.

Oğlan yaklaştığını henüz hissetmemiş gibiydi, bu iyiydi. Sonuçta, sürpriz bir saldırı düşmanın savaşma ruhunu kırmada çok etkiliydi.

Karşı tarafın fısıldamasının duyulabileceği kadar yakın bir mesafeye geldiğinde Öğretmen Park Gi-Sool hazırlanırken kaşları fırladı.

“Hey, seni aptal! Nasıl eldiven takacağını düşünüyorsun…”

Öğretmen Park Gi-Sool'dan gelen yüksek, enerjik kükreme Jin-Woo'yu başını çevirmeye itti. Sonra gözleri Park Gi-Sool’unkiyle buluştu.

O anda…

“Ha, haaaa...??”

…Öğretmen Park Gi-Sool ‘onu’ gördü.

Bu ‘sorunlu çocuğun’ arkasında sonsuza dek duran sayısız siyah canavarı görmüştü.

Öğrencilerle dolu atletizm sahasının tamamı, Park Gi-Sool’un bakış açısından karanlıkta kayboldu. Bunun yerine, uzak ufka doğru sonsuz bir şekilde uzanan sütunlarda duran on milyon askerden oluşan devasa bir ordu göründü.

“Heok!!”

Öğretmen Park Gi-Sool, kesinlikle çok büyük bir baskı tarafından anında itildi ve yüksek sesle çığlık atarken sırt üstü yuvarlandı.

“Öğretmen-nim?!”

“Park Öğretmen-nim! İyi misin??”

Etraftaki diğer öğretmenler aceleyle oraya koştular ve Park Gi-Sool'u desteklediler. Cildi bir kâğıt parçası kadar beyazdı. Jin-Woo'ya bir kez daha baktı, ancak o zamana kadar gördüğü şey normale döndü.

“F-Fakat, nasıl...??”

Başını kabaca salladı ve birkaç kez gözlerini kırpıştırdı, bu sırada çevredeki öğrencilerin dikkati ona odaklanmaya başladı.

Gürültü, gürültü…

“Millet, sessiz olun!”

“Park Öğretmen-nim, hasta mısın?”

Şimdi, meslektaşlarının endişeli bakışlarının yanı sıra öğrencilerin huzursuz bakışlarının alıcı tarafında olan Park Gi-Sool’un yüzü utançtan önemli ölçüde kızardı.

“Ben, ben iyiyim.”

Meslektaşlarının desteğini attı ve hızla oradan kaçtı.

Efendisinin gölgesinde saklanan Bellion, Jin-Woo'ya sessizce fısıldadı ve ayrılan adamın sırtının daha da uzaklaştığını gördü.

[Efendim, o adam...]

‘Evet. Görünüşe göre sizi görmüş.’

Jin-Woo başını salladı.

O kadar çok olmasa da diğer sıradan insanlardan çok daha keskin duyulara sahip olan bazı insanlar vardı. Bu tür insanlar bazen – çok sık değil, aklınızda bulunsun – Jin-Woo'nun diğerlerinden biraz farklı olduğunu fark ederlerdi.

Aynı şimdiki gibi.

‘…Bu benim de bu dünya üzerinde sahip olduğum olumsuz etkilerden biri olabilir mi?’

Kesin olarak söyleyemezdi. Jin-Woo, telaşla kaçan öğretmenin solgun, korkmuş yüzünü hatırladı ve yumuşak bir şekilde kendine kıkırdadı.

O anda.

Atletizm alanında bulunan hoparlörler, kampüs yayınına ciddi bir şekilde başlamadan önce kulak delici cızırtı sesi çıkardılar.

- Müdür-nim şimdi yeni öğrencilere hitap edecek ve onları karşılayacak.

Jin-Woo, Park Gi-Sool'un ortadan kaybolduğu yöne bakmayı bıraktı ve tıpkı yayının herkesin bunu yapmasını emrettiği gibi bakışlarını ileri çevirdi.

Çok güneşli bir bahar günüydü.

Dünya'ya hafifçe vuran güneşin sıcak ışınları altında, müdürün pürüzsüz alnı, bu yeni öğrencilerin şu anda hissettikleri heyecanı kör edici bir şekilde yansıtıyordu.

***

Jin-Woo, yalnızca kendi bildiği bir nedenle evinden biraz uzakta olan bir liseye kasıtlı olarak başvurmuştu. Ve doğal olarak, yeni sınıfında kimseyi tanımıyordu.

‘Şey… Bu belli değil mi?’

Diğer çocukların yüzlerini, bundan rahatsızlık duymadan taradı, yüzünde yavaşça bir gülümseme belirdi.

Tanımadığı çocuklarla bir sınıfı paylaşmanın yükünden kalbinin gergin bir şekilde atmaya başlayacağı yaşı çoktan geçmişti.

Geçmişteki o olsaydı beceriksizliğin acımasız saldırısı altındayken bile başkalarını selamlamaya başlardı, ama şimdi? Çok can sıkıcı geldiği için hiç uğraşmadı bile.

Diğer çocuklar ne olduğunu görmek için sınıf arkadaşlarını taramakla meşgulken Jin-Woo evden getirdiği bir kitabı çıkarıp açtı.

Belki de sesin duyulmadığı boyutlar arasındaki boşlukta bu kadar uzun zaman geçirmek onu bir şekilde değiştirmişti, çünkü sessiz bir dinginlik içinde kitap okuduğu için yenilenmiş bir takdir kazandı.

Ayrıca, görünüşte sınıf arkadaşları olsalar bile burada düşünülmesi gereken birkaç on yıllık yaş farkı vardı, peki bu çocuklara neyse o ne söyleyebilirdi ki?

Gerçekten de bunun yerine sözsüz bir sohbeti iyi bir kitapla paylaşmak daha çok tercih edilirdi.

Ama sonra, kendisi ile biraz sessiz zaman geçirmeye hazırlanırken aslında biri ona yaklaşarak sohbet etmeye başladı.

“Ş-Şey… Sen…?”

Ses biraz güçsüz geldi. Jin-Woo başını bu sesin geldiği yere doğru kaldırdı.

Sesin sahibi, bakışları bir araya geldiğinde biraz irkildi ancak Jin-Woo'nun yüzünü doğruladığında cesaretini artırmış gibi görünüyordu.

“S-Sen, XX Ortaokulundan Jin-Woo'sun... Seong Jin-Woo, değil mi?”

Bu çocuk kim olabilir? Jin-Woo’nun gözleri hafifçe kısıldı.

‘Ha. Biraz tanıdık geliyor…’

Ancak, bu çocuğun adını veya birlikte yaptıkları şeyleri hemen hatırlayamadığına göre o kadar yakın olmamalıydılar. Anılarında daha derine inmeye çalıştı ama sonra…

“Şey, ben…”

Sanki bu tür bir durum onun için sıradanmış gibi, oldukça zayıf bir varoluş duygusu olan çocuk, hiç aldırmadan kendini yeniden tanıttı.

“Ben Oh Young-Gil... Ortaokul birinci sınıfta aynı sınıftaydık.”

“…Ah-!”

İsmi duymak Jin-Woo'nun hatırlamasına yardımcı oldu.

O, kıskanç gözlerle internet kafeye gitmeye hazırlanan çocuk grubuna sürekli bakan çocuktan başkası değildi. Kısa saçlı çocuk artık bir lise öğrencisi olmak için büyümüştü.

Yüz ifadesi şimdi yarı şaşkınlık ve zevkten ibaretti, Jin-Woo elini el sıkışmak için uzattı.

“Hey, seni görmek güzel, Young-Gil-ah.”

“Şey…”

Görünüşe göre el sıkışmak lise hayatına yeni başlayan bir çocuk için hala çok yabancı bir jestti, çünkü Oh Young-Gil bir sonraki adımda ne yapacağı konusunda biraz tereddüt ediyordu, ama sonunda, teklif edilen eli çekingen bir ifadeyle dikkatlice kavradı.

“E-Evet, ben de...”

El sıkıştıkça Jin-Woo çocuktan gelen büyük rahatlama hissini hissetti. Gerçekten de yeni bir okula ve yeni bir sınıfa girerken tanıdık bir yüz, hatta bir arkadaş bulduktan sonra kim olursa olsun kesinlikle rahatlardı.

Jin-Woo, uzun bir süre sonra karşılaştığı arkadaşının rahat hissedebilmesi için sıcak bir gülümseme oluşturdu. Oldukça etkili olmalıydı, çünkü Young-Gil eskisinden biraz daha konuşkan hale geldi.

“Burada mı yaşıyorsun? Ailem yakınlara taşındı.”

Ancak, çocuğun sözleri oraya ulaştığında Jin-Woo'nun onu bir süreliğine durdurmaktan başka seçeneği yoktu, bir arkadaşıyla bu beklenmedik bir araya gelmenin tadını sonuna kadar çıkaramadığı gerçeğiyle biraz sinirlendi.

“Bekle.”

Jin-Woo başını yana çevirdi ve bu, sıradan bir bakışta bile hoş görünmeyen dört çocuğun etrafını ve Young-Gil'i çevrelediği zamandı.

“Hee~ya, hey dostum. Önemli birisin herhalde. Eldivenin de mi var?”

Çocuklar, Jin-Woo’nun sol elini işaret edip kendi aralarında kıkırdadılar. Bu arada, Young-Gil’in teni, bu aptalların oldukça açık yaklaşımıyla daha kasvetli bir hal aldı.

‘Erkek olması gerekiyordu ama çok çekingen…’

Jin-Woo, arkadaşının ifadesinin böyle sertleşmesini oldukça talihsiz buldu ve bakışlarını onu çevreleyen bu dört serseriye çevirdi.

Değersiz olarak tanımlanan yüzler ve gözlerdeki parıltı, gördüğü tek şeydi.

Bu dördü aynı ortaokuldan mezun olmamış olabilirdi, ancak bir süredir yerel serseriler gibi davranıyorlardı ve sonuç olarak tanıdık olmuşlardı. Aynı sınıfta bir araya gelince sınıf arkadaşlarının yüzlerine bir göz attılar ve bu sınıfı devralma planlarının önünde tek bir engel olduğu konusunda fikir birliğine vardılar.

Ve böylece, bu potansiyel engeli biraz kışkırtmak ve ne olacağını görmek için buraya geldiler. Sınıftaki diğer çocuklar korkmuştu ve bu dördünün bakışlarıyla göz göze bile gelemiyorlardı ama neredeyse otuz yıldır durmaksızın savaşan Jin-Woo'nun görüşüne göre, bu dört çocuk…

…Aslında oldukça sevimliydi.

Nasıl yargılandıklarından habersiz olan dörtlü sessizleşen Jin-Woo'yu kışkırtma görevine devam etti.

“Hey, hey. Neden o eldiveni çıkarmıyorsun? Ben de denemek istiyorum.”

“Bu arada, neden tek eline eldiven taktın? Belki kolunda da Karanlık Alev Ejderhası vardır?”

“Euh, euh, euh-! Elim! Sağ elimin Kara Alevi dışarı çıkıyor!”

Ahahaha!

Gerçekten komik bir şey bulmuş olmalılardı, çünkü dördü de şiddetli kahkahalara boğuldu. Onların böyle tepki verdiğini gören Jin-Woo, onlara alaycı bir sırıtış oluşturdu.

Bunu yaptığında dört serserinin gözlerindeki parıltı değişti.

“Ah, bunun komik olduğunu mu düşünüyorsun?”

“Cidden, bu piç kulaklarını falan mı tıkadı? Ona lanet eldivenini çıkarmasını söyledik, ama bizi görmezden mi geliyor?”

“Ne? Ne oluyor? Orada dövme falan mı var?”

O anda.

Jin-Woo gölgesinden, Beru'nun aşırı heyecanlı bağıran sesini duydu.

[Kralım!!! Bu aptalların kafalarını ve uzuvlarını koparabilmem ve seni asla bu şekilde küçümsemeyeceklerinden emin olabilmem için bana izin ver!!]

‘Sana izin vermiyorum.’

[A-Ancak!]

‘Yapma.’

Jin-Woo, Beru'yu kınadı ve karınca askerinin öfkesi daha da alevlenmeden eldivenini çıkardı ve elini gösterdi. Bunu yapınca avucundan bileğine kadar uzanan iğrenç bir yanık izi herkesin görmesi için ortaya çıktı.

“….”

“….”

Baş belası dörtlü, bazı belirsiz bahaneleri dile getirmeye başlamadan önce, sıradan bir bakışta bile oldukça ciddi bir hikâyeyi ima eden yaradan suskun kaldı.

“B-Bu adam, biz sadece dalga geçiyorduk, neden ciddileşiyorsun?”

“H-hey, dostum. Eldivenini tekrar tak. Bununla ilgili kâbuslar görebilirim.”

“Vay be…”

Belki de bunun yeterli olacağını anlayan dörtlü oradan çekildi. Jin-Woo hiçbir şey söylemedi ve yerdeki belirli bir gölge lekesine güçlü bir şekilde adım atmadan önce, ayrılan dörtlüye doğru sinsice yaklaşmadan önce eldivenini tekrar taktı.

‘Onları yakaladıktan sonra ne yapmayı planlıyordun?!’

[K-kkiieehk-!]

Beru, efendisine hakaret etmeye cesaret eden çocuklara gerçekten çok kızmıştı, ancak Jin-Woo, öfkeli karınca askerini geride tutmakta nihayetinde başarılı oldu. Daha sonra başını tekrar kaldırdı.

Bu iyi değil miydi?

Boyutlar arasındaki boşlukta dişlerini ona diken tüm düşmanları çoktan öldürmüştü. Zindanlarda onu tehdit eden düşmanlar da hayatlarını kaybetmişti.

Bununla birlikte, bu yer, Kapıların ve endişelenecek canavarların olmadığı Kore Cumhuriyeti Seul'du. Burası huzurlu, günlük normal şeylerle dolu bir yerdi.

Jin-Woo, kendi iki eliyle elde ettiği bu barışın tadını sonuna kadar çıkarıyordu, bu yüzden böyle küçük bir provokasyon, basitçe kıkırdayıp unutmak için küçük bir şeyden başka bir şey değildi.

Ve bu yüzden…

‘Bu kadarının yeterli olduğuna eminim.’

Jin-Woo’nun bakışları dörtlünün sırtına kaydı.

Bunu yaptığında – sınıfın arka tarafına giden çocuklar ‘görünmez bir şey’e takıldı ve grup olarak yüz üstü düştü.

Güm, pat!

Jin-Woo’nun ayağıyla aşağı itilen Beru, çocukların böyle dağınık bir şekilde yuvarlanmasını izledi ve şaşkın bakışlarını efendisine çevirdi.

[Şey… Kralım…?]

‘Bunu gülmek için yaptım. Bilirsin, gülebilirim.’

Komik olduğu için şimdi her şey yolundaydı.

Jin-Woo, tam o anda sınıfa giren ve dört öğrencinin yere yüzüstü düştüğünü fark eden kadın öğretmenin kızgın ifadesini gördükten sonra hafifçe sırıttı ve sandalyesine yeniden yerleşti.

Bununla lise hayatı ikinci defa başladı.

Egemenler Listesi

1) Gölge Egemeni-Ölülerin Kralı ( Seong Jin-Woo) Eski Gölge Egemeni(Osborne)(öldü)

2) Beyaz Alevlerin Egemeni - İblis Kralı ( Baran) (öldü)

3) Başlangıç Egemeni - Devlerin Kralı (Reghia) (öldü)

4) Yıkım Egemeni - Vahşi Ejderhalar Kralı (Antares)(öldü)

5) Buz Egemeni - Kar Halkının Kralı (Beyaz Hayaletlerin kralı)(Hockwan)(öldü)

6) Canavar Egemeni - Canavarların Kralı Köpek Dişleri(öldü)

7) Veba Egemeni – Böceklerin Kraliçesi(Querehsha)(öldü)

8) Başkalaşım Egemeni- (Yogumunt) -(öldü)

9) Demir Beden Egemeni - İnsansı Canavarların Kralı(öldü)

 BL: Vay be. Söyleyecek söz bulamadım. Herkese iyi okumalar.