ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:TERTEMİZDELİ

Yan Hikâye 16: Şimdi Seninle Buluşmak için Oraya Gidiyorum (2)

Bir kez daha Amerika Birleşik Devletleri'nde, bir şehrin eteklerindeki sessiz banliyölerde bir yerde. Bir yolda sorunsuz bir şekilde ilerleyen siyah sedan bir araba nihayet hedefine ulaştı – kırmızı çatılı, küçük ama rahat ve davetkar bir eve.

Pat, pat, pat.

Araçtan çıkanlar CIA Müdürü David Brennan ve iki korumasıydı. Yönetmen, astlarına yeni bir emir vermeden önce kırmızı çatılı evi bir süre inceledi.

“Siz ikiniz, beni burada bekleyin.”

“Fakat efendim...”

Bu iki ajanın görevi onu korumak olduğu için bu emri kabul etmek oldukça zordu, ancak müdürün tavrı değişmedi.

“Sorun değil, sorun değil.”

Elini onu caydırmaya çalışan astlarına kayıtsız bir şekilde salladı.

“Madam zaten böyle gürültülü ziyaretlerden hoşlanmaz.”

Müdür adamlarını arabada bırakınca, tek başına ön kapıya doğru yürüdü ve kıyafetlerini düzeltmeye başladı. Düzeltme girişiminden memnun hissettiğinde, dikkatlice kapıyı çaldı.

“Madam? Benim, Dav…”

Daha kendini tanıtmayı bitiremeden kapı açıldı ve genç bir Afrikalı-Amerikalı çocuk başını dışarı uzattı. Müdü, Madam Selner’ın torununu tanıdı ve çocuğun kafasına hafifçe vurmadan önce çocuğun göz hizasına denk gelecek şekilde çömeldi.

“Büyükannen evde mi?”

“Bir süredir sizi bekliyordu, sakallı amca.”

David Brennan onu işaret eden çocuğa baktı ve istemsizce nazikçe kıkırdadı.

Ama tabii. Tam da buraya konuşmak için geldiği kadın kimdi?

Medyum, kahin, gerçek ‘Duyu Ötesi Güçlere Sahip Biri.’

Hangi unvanın kullanıldığı önemli değildi, hiçbiri dünyanın önde gelen kâhini Madam Selner'a uygunsuz gelmiyordu. Bugün buraya görmeye geldiği kişi buydu.

Tabii ki, başlangıçta sözlerine güvenmiş gibi değildi.

Ancak daha sonra, acımasız istihbarat dünyasının zirvesindeki bir organizasyon olan CIA'nın bile doğaüstü yeteneklerle vazgeçtiği ciddi sorunları çözmeye başlamıştı ve müdürün hediyesinden şüphelenmekten vazgeçmekten başka seçeneği kalmamıştı.

O işinin erbabıydı.

‘Gerçek bir süper insan...’

Bu nedenle, onun gibi birinin habersiz gelişini tahmin etmesi televizyondaki kanalı bir uzaktan kumandayla değiştirmekten daha kolay olurdu.

Torunun rehberliğinde müdür, bir sehpanın üstünde bir fincan sıcak çay ile Madam'ın kendisini beklediği oturma odasına götürüldü. Kibarca onu selamladı.

“Uzun zaman oldu, Madam.”

“Seni görmek güzel, Dave.”

Müdür başını kaldırdı.

Buraya en son adım atması yaklaşık bir yıl önceydi. Kanepelerden birine dikkatlice oturmadan önce, son ziyaretinden bu yana değişmeyen oturma odasının iç dekorasyonuna bir göz attı.

“Madam, emekliliğinizi ilan ettiğinizden beri işimizin ne kadar zor olduğunu tahmin edemezsiniz.”

Geçmişle ilgili bilgilerin geleceğe ilişkin bilgilerle karşılaştırıldığında hiçbir değeri olmadığı söylenebilirdi.

CIA, Madam Selner ile iş birliği yaparak büyük bir kazanç elde etmişti, bu yüzden emekli olduktan sonra hissettiği kayıp hissi gerçekten de insanın hayal gücünün çok üstündeydi.

Müdür şaka yapıyormuş gibi gülümsemeyle konuşmuş olabilirdi, ancak yüzünün altında saklı olan gerçek inancı, yakından dikkat gösterilirse duyulabilirdi.

Ne yazık ki Madam, sanki küçük bir çocuk daha fazla kurabiye için sinir krizi geçiriyormuş gibi sakin bir şekilde konuştu.

“Dave, sana bunu zaten söyledim, değil mi? O kişi geldikten sonra artık geleceği göremiyorum.”

“Ah…”

Yine ‘Ölüm Tanrısı’ hikâyesinden mi söz ediyordu?

Müdür, ona her sorduğunda verdiği yanıta sadece alaycı bir şekilde dudaklarını şapırdatabilmişti.

Kaderi çarpıtacak kadar güçlü bir varoluştan sonra, uygun gördüğü gibi bu dünyaya indiğini gördükten sonra güçlerinin nasıl işe yaramaz hale geldiğinin hikayesiydi.

Müdür, emekli olma nedenini hatırladıktan sonra söylemek istediğini unuttu, birinin mantık yoluyla anlama girişimine meydan okudu.

“….”

Ve böylece, bu iki insan arasında sessizlik ağırlaştı.

David Brennan, burnu yemeğin baştan çıkarıcı aromasını almadan önce bu garip atmosferi nasıl kırması gerektiğini merak etti.

“Madam, yemeğin ortasında mıydın?”

Yavaşça başını salladı.

“Aslında, başka bir konuğu eğlendiriyorum.”

“Ah… Anladım.”

İnsanlarla tanışmaktan hoşlanmıyordu ama başka bir ziyaretçiyle mi beraberdi?

Müdür başını hafifçe eğdi, ama çok geçmeden lafı gevelemeyi bırakmaya karar verdi. Sonra yüzündeki gülümseme kayboldu.

“Bu durumda, hemen konuya gireceğim ve bir an önce seni rahat bırakacağım.”

Ancak bunu söylediğinde Madam sanki onu bekliyormuş gibi cevap verdi.

“İlk sorunun cevabı ‘evet’ ve ikincisinin ‘hayır’.”

“B-Bekle...”

Müdür ancak soruları daha yüksek sesle söyleme şansı bulamadan yanıtlandığında telaşlı bir ifade oluşturabildi. Canlandırıcı bir şekilde sırıttı.

“Geleceği artık göremiyorsam sorularını nasıl bildiğimi sormak istiyorsun, yanılıyor muyum?”

“...Şey, hayır.”

“Dave. Benden aradığın cevaplar aslında geçmişte kaldı. Geçmişin bir bölümüne bir göz attım ve sana uygun bir cevap verdim.”

“Oh. Ohh…”

Müdür başını salladı, dudaklarından yumuşak bir inilti çıktı. Dikkatlice devam etti.

“Peki, o zaman. Sorularına uygun cevaplar vereyim mi?”

David Brennan bir mendil çıkardı ve alnındaki teri sildi.

“Elbette. Lütfen devam et, Madam.”

Daha sonra açıklamalarına başladı.

“Doğru, Dave. Kimi öğrenmek istediğini biliyorum.”

İlk soruya cevabı ‘evet’ idi. Ancak, sonraki soruya verdiği yanıt ‘hayır’ olmuştu.

“Maalesef, o kişiyle ilgili herhangi bir bilgiyi kimseye açıklamayacağım.”

“Ama Madam!”

Müdürün sesi aniden yükseldi. Onu tehdit etmeye falan çalışmıyordu. Sadece gerginliği onu bu hale getirmişti ve sonunda bağırmaya başlamıştı.

“Eğer sensen, Madam, o zaman onun ne yaptığını zaten bilmelisin! Böyle birinin öylece ortalıkta dolaşmasına izin veremeyiz…”

Tam o sırada Madam, sanki artık daha fazla tutamıyormuş gibi bağırdı.

“Bildiğim için kesin olarak hiçbir şey söylememeyi seçiyorum!”

Onu ilk kez böyle görüyor olmalıydı.

Müdür, Madam'ın kızgın ifadesi ile ilk kez karşılaştıktan sonra şimdi nasıl bir ifade oluşturması gerektiğini bilmiyordu. Yine de ne yazık ki kızgın sesi burada bitmedi.

“Müdür, gözlerin sadece süs için mi??”

“Madam!”

“O zaman USB sürücüsündeki görüntüleri görmedin mi?”

“…”

Gerçekten de görmüştü.

O korkutucu dev canavarlara karşı dururken bir adım bile geri adım atmayan tek bir insanın görüntüsünü görmüştü. İnsanın sahip olduğu güç korkutucu ve inanılmazdı, ama o zamanlar insanlığı kurtarmıştı.

“O olayın ilk olmadığını söylesem… Bana inanır mıydın?”

Madam, ciddi bir ifade oluşturdu ve müdürün kendi ifadesi anında dondu.

“….”

Geçmişte buna benzer başka bir olay daha mı olmuştu??

Müdür, geçmişte birçok kez yok olma seviyesindeki tehditlerle karşı karşıya olduğunu düşündüğü anda, tüm vücudu kontrolsüzce titremeye başladı.

Fakat bunu biraz daha düşündüğünde böyle bir durumun artık o kadar da şaşırtıcı olmadığını fark etti. Bu olay bile ABD hükümeti tarafından çok gizli olarak sınıflandırılmıştı ve konuyla ilgili son derece az sayıda insanın yanı sıra, o gün ne olduğunu veya kimin ne yaptığını kimse bilmiyordu.

Durum böyleyse gerçekten çıkıp diğer ülkelerde de benzer şeylerin olmadığını tam bir güvenle söyleyebilir miydi?

‘Belki de Madam'ın söylediği gibi, o adam gerçekten…’

Müdür çenesini eline dayadı ve başını kaldırmadan önce başka bir şey düşünmeye başladı.

“Hayır, sana güveniyorum, Madam.”

Onu sadece yaklaşık üç yıldır tanıyordu, ama nedense bazen onu bundan çok daha uzun süredir tanıdığı hissine kapılıyordu. Belki de ona bu güven duygusunu hissetmesinin nedeni buydu. Gerçekten içgüdülerinden başka hiçbir şeye dayanmayan biriydi.

Madam cevap olarak başını salladı. Müdür dikkatle ona başka bir soru sordu.

“Görüntüdeki o adam… Tehlikeli bir birey olmadığına beni temin edebilir misin?”

Bir an bile tereddüt etmeden ona cevap verdi.

“Evet, edebilirim.”

Bu sefer tek başına başını tekrar salladı ve sanki sonunda bir sonuca varmış gibi başını kaldırdı.

“Bu durumda anladım. O adamdan bahsettiğini hiç duymamışım gibi yapacağım.”

Müdür üzgün ama rahatlamış bir yüz oluştururken bulunduğu yerden kalktı.

“Peki, o zaman.”

Ona kısa bir veda etti ve ayrılmak için arkasını döndü ama sıcak sesi ayaklarının bir adım daha atmasını engelledi.

“Dave, kurabiye yaptım. Biraz ister misin?”

“Oh…”

Elinde bir torba kurabiye gördü, ancak teklifi gülümseyerek reddetti.

“Hayır, sağ ol. Teklifin için teşekkürler.”

Resmi ziyareti bittiğine göre, ifadesi normal bir amcanınkine döndü. Madam ona nazik bir gülümsemeyle veda etti ve arabaya götürmesi için torununu çağırdı.

Çocuk bu ‘sakallı amca’yı nedense gerçekten sevmişti, bu yüzden hızla sakallı David Brennan'a koştu ve yaşlı adamın elini tuttu.

“Daha sonra tekrar geleceğim, Madam.”

“Dikkatli git, Dave.”

Müdür, eli torunu tarafından hala sıkıca tutulurken nihayet evden ayrıldı ve oturma odasının diğer tarafında saklanan diğer misafirin açığa çıkmasına neden oldu.

“Ha. O yaşlı adamdan hoşlanmadım. Hey büyükanne, ona senin için bir ders vereyim mi?”

Saçları arkaya taranmış sarı saçlı bir adamdı. Madam'ın elindeki çantadan bir avuç dolusu kurabiye çıkarıp ağzının içine itti.

“Thomas, ringin dışında başka bir olaya neden olursan lisansının iptal edileceğini sanıyordum?”

Thomas utangaç bir şekilde sırıttı ve ağzını dolduran kurabiyeleri çiğnedi.

Çat, çat…

“Şey, bu...”

Bu adam Thomas Andre'den başkası değildi.

UFC'nin şu anki Ağır Siklet şampiyonunun, tutmayı seçtiği çok az arkadaşından biri olduğunu pek kimse bilmiyordu. Muhabirler bu gerçeği öğrenirlerse hiç durmadan kameralarının deklanşörlerine basarken çılgınca yukarı aşağı zıplarlardı.

Göz açıp kapayıncaya kadar kurabiye poşetini boşalttı ama bu onu hiç doyurmuyordu, bu yüzden poşeti kendisi aldı ve kurabiye kırıntılarını ağzına fırlattı. Sonunda işi bittiğinde konuşmak için ağzını açtı.

“Hey, büyükanne. Sana bir soru sorabilir miyim?”

Canlandırıcı bir şekilde sırıttı ve başını salladı. Thomas konuşurken boş poşeti bir top haline getirdi.

“Sadece benim gibi birinin değil, pek çok insanın kazalarla öldüğüne eminim.”

Özellikle neredeyse her gün sayısız insanın öldüğü araba kazaları. Ancak, bundan önce neredeyse hiçbiri Madam'dan bir telefon almazdı.

O çok beklenen boş gün, Thomas değerli spor arabasına biniyordu. Arka yollarda çılgın hızlı bir sürüşe çıkacaktı. Ve sonra, o kader telefon görüşmesini alan çok şanslı birkaç kişiden biri olmuştu.

Telefonuna cevap verdikten sonra, aceleyle sevdiği arabasının lastiklerini kontrol etti ve birine sıkışmış küçük bir çivi buldu. Neyse ki bir kazaya karışmaktan kaçınmıştı, ama arabayı çalıştırıp uzaklaşsaydı tıpkı Madam'ın onu uyardığı gibi hayatını kaybedecekti.

Bu da Madam Norma Selner'ın hayatının kurtarıcısı olduğu anlamına geliyordu.

Daha sonra, Thomas böyle yemek paylaşacak kadar ona yaklaştı, ancak o gün olanlar hala onun için bir sır olarak kaldı.

“O gün beni neden kurtardın?”

Şey, muhtemelen UFC hayranı değildi ve bu onu hızlı bir şekilde telefonu açmaya itmişti, yani…

Thomas Andre neden ona yardım ettiğini hep merak etti.

“…..”

Madam Selner, ülkenin en iyi spor yıldızlarından biri olan arkadaşına geç cevap vermeden önce ani sorusunu duyduktan sonra hiçbir şey söylemeden ona baktı.

“Çünkü… Geçmiş yaşamında çok iyi şeyler yaptın.”

“…Yaptım mı?”

UFC'nin ‘Kötü Çocuk’u olarak bilinen Thomas Andre, hayır, Octagon'un Şeytanı, ne yapmıştı?

Kısaca bu büyükannenin yapmaması gereken bir şeyi yapıp yapmadığını merak etti, ama sonra ona çok şey borçlu olduğunu hatırladıktan sonra kafasında ne olduğunu söylememeye karar verdi.

“Hohoh.”

Madam hafifçe kıkırdadı ve CIA müdürüyle uzaklaşan siyah arabaya bakmak için bakışlarını oturma odası penceresinin dışına çevirdi. Torunu, araba artık görünmeyene kadar elini ‘sakallı amcasına’ salladı.

‘İlişkiler’.

Geçmişteki ilişkilerin ilgili taraflarca bilinçli veya bilinçsiz olarak yeniden kurulduğunu görünce belki de bu ‘kader’ her şeyden önce gerçek bir şeydi.

Şu anda böyle hissediyordu.

Müdürün kesin olarak gitmiş olduğunu doğruladıktan sonra Thomas, CIA liderinin oturduğu kanepeye oturdu.

“Peki, o zaman. Onun gibi bir amca seni görmeye geldiğine göre videodaki adam ne yaptı?”

Madam çamaşır ipine ıslak giysiler asmakla meşgul birine ait bir ses tonuyla yanıtladı.

“Dünyayı kurtardı.”

“…..”

Bazen, bu yaşlı kadının şaka mı yaptığını yoksa ciddi mi olduğunu söylemek zordu.

‘Zaten onun yanında olmak bu yüzden çok eğlenceli.’

Thomas her zaman takmayı sevdiği güneş gözlüklerini taktı ve artık kararan bakışlarını Madam Selner'a çevirdi.

“Bu durumda… Dünyayı kurtaran Bay Kahraman şu anda ne yapıyor olabilir?”

Madam bakışlarını eve dönen torununa çevirdi, dudaklarında sessiz bir gülümseme oluştu.

“Hmm, bilmem ki… Belki bir yerlerde gençliğinin tadını sonuna kadar çıkarıyordur?”

***

Waaahhh-!!

Güney Kore'nin her yerinden okulların yer aldığı, izleyicilerin hararetli tezahüratlarıyla dolu atletizm yarışmasının eleme turlarının bulunduğu yerde.

İki rakip lise atletizm takımının kaptanları sahada bir araya geldiklerinde belki de şaşırtıcı olmayan bir şekilde, her iki adamın da gözünden meşhur alevler patlamaya başladı.

“Oiii, Choi Tae-Woong! Yolunu kaybetmişe benziyorsun!! Hatta bir birinci sınıf öğrencisinin her tür yarışmaya girmesine izin verdin, değil mi?”

Jin-Woo’nun okul atletizm takımı şimdi Hwaseong Teknik Lisesinden uzun süredir rakip olan Joh Gi-Seok’un kaptanına ait sivri uçlu alay ile karşı karşıya geliyordu.

“Eski asınız Woo Sahng-In'in sakatlandığını ve birkaç ay ara verdiğini duydum. Bu, cesaretinizin o kadar düşmesine neden oldu ki, birinci sınıftaki birini yeni asınız yapmaktan başka seçeneğiniz yok mu??”

Joh Gi-Seok kışkırtmasına devam etti, ancak Choi Tae-Woong sadece parlak bir şekilde sırıttı ve Jin-Woo'nun omzunu kavradı.

“Yakında sizler bu birinci sınıfın yetenekleriyle ağzınızı kapatamayacaksınız.”

“Heee~yah, siz daha fazla rekor kırmaktansa şaka patlatmada daha iyi olmuşsunuz!”

Bu ikisinin sinir savaşı yoğun bir seviyeye geldikten sonra figüratif kıvılcımlar her yöne uçtu. Bu sırada Jin-Woo, işaret parmağıyla başının yan tarafını kaşıyordu.

‘Böyle şeylerle, fark edilmemek için bastırma planıma bağlı kalmak zor olacak...’

Jin-Woo orada durup ne kadar rahatsız olduğuna dair sadece küçük bir belirti gösterirken Joh Gi-Seok onu baştan aşağı taradı ve ifadesinden büyük bir güven artışı aldı. Hwaseong Teknik Lisesi Kaptanı’nın dudakları yukarı doğru kıvrıldı.

“Yine de… Bu ne kadar komik bir tesadüf, biliyor musun?”

Joh Gi-Seok arkasını döndü ve ekip üyelerine işaret etti. Bunu yaptığında, arkalarında duran büyük bir adam saf, dizginsiz bir güven dolu bir ifade ile ilerledi.

“Görüyorsun, biz de kendimize acayip bir birinci sınıf bulduk.”

O noktada, Jin-Woo, bu sözde acayip birinci sınıf öğrencinin yüzünü gördükten sonra şaşkın bir şekilde ses çıkardı.

“Ha?”

“Görünüşe göre birinci sınıf öğrencisi bunu zaten hissedebiliyor, değil mi?”

Joh Gi-Seok, elini normal bir lise öğrencisinin seviyesini çok aşan bir fiziğe sahip acemi takım üyesinin omzuna yerleştirirken sesini artırdı.

“Buradaki çocuk, Hwaseong Teknik Lisesinin gizli silahı, birinci sınıf Kim Cheol.”

Egemenler Listesi

1) Gölge Egemeni-Ölülerin Kralı ( Seong Jin-Woo) Eski Gölge Egemeni(Osborne)(öldü)

2) Beyaz Alevlerin Egemeni - İblis Kralı ( Baran) (öldü)

3) Başlangıç Egemeni - Devlerin Kralı (Reghia) (öldü)

4) Yıkım Egemeni - Vahşi Ejderhalar Kralı (Antares)(öldü)

5) Buz Egemeni - Kar Halkının Kralı (Beyaz Hayaletlerin kralı)(Hockwan)(öldü)

6) Canavar Egemeni - Canavarların Kralı Köpek Dişleri(öldü)

7) Veba Egemeni – Böceklerin Kraliçesi(Querehsha)(öldü)

8) Başkalaşım Egemeni- (Yogumunt) -(öldü)

9) Demir Beden Egemeni - İnsansı Canavarların Kralı(öldü)

 TD:  Herkese iyi okumalar. Kim Cheol kimdi hatırlayan çıkarsa doğru tahmin gelirse yarın 2 bölüm.