ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:TERTEMİZDELİ

Yan Hikâye 20: On İki Yıl Sonra (2)

Henüz gençlik yıllarını üstünden atmamış bir kadının gölgesi, yerdeki yoğun bir şekilde pıhtılaşmış kan kümesinden şiddetle yükseldi.

Chwa-ahck!!

Etrafına bakarken saçının uçlarından kan damlacıkları damlıyordu, ifadesi şu anki durumuna ilişkin tam bir kafa karışıklığıydı. Nihayetinde acı dolu inlemeler tükürdü.

[Ah... Ah…!]

Gerçekten de ölmekte olan anlarının anılarını sakladığı için onun için oldukça acı verici olacaktı. Jin-Woo, Gölge Egemeni'nin otoritesini kullandı ve şimdilik gölgeyi sakinleştirdi.

“Korkma.

Şu anki sen, hayatın ve acının sınırlarından bağımsız bir varoluş haline geldin.”

Kralın sakinleştirici, sıcak sesi kadının kendini yavaş yavaş toparlamasına yardımcı oldu. Jin-Woo daha sonra onun iyiliği için yeni bir kıyafet seti yarattı ve çıplak öldüğü için figürüne sardı.

[Ah…]

Omuzlarındaki giysiyi dikkatlice daha sıkı çekti.

Adı Seo Jin-Yi idi. Yeni canlanan gölge kadına, hala hayattayken olduğu zamanki adını verdi ve sorularını sormaya başladı.

“Sen… İsteyerek kendi canına mı kıydın?”

Gölge kadın, hayır, Seo Jin-Yi, başını salladı.

Jin-Woo dizlerinden birini yere indirdi, böylece göz seviyesine uyabilirdi. Yüzünün ifadesini inceledi ve ona sessizce sordu.

“Sebebin ne?”

Ve yaptığında bir buz gibi donan dudakları dikkatlice ayrıldı.

[Ben…]

***

Ding-dong.

Kapı zili gece geç saatlerde yankılandı. Orta yaşlı bir adam, kızının resminin olduğu bir fotoğraf çerçevesini asıl yerine koydu ve başını çevirdi.

‘Bu geç saatte kim olabilir?’

Koltuğundan ayağa kalkarken başını eğdi ve diafona doğru yürüdü.

Ön kapının dışını gösteren cihazdaki monitör, orada duran takım elbise giymiş bir adamı gösteriyordu. Orta yaşlı adam bunun hakkında fazla düşünmedi ve ‘Konuş’ düğmesine bastı.

Bip.

Kapının dışındaki adam kimlik kartını çıkarıp kameraya gösterdi.

- “Ben Merkez Bölge Şiddet Suçları Biriminden Dedektif Seong Jin-Woo. Kızınızın ölümüyle ilgili size sormam gereken sorular var, biraz konuşabilir miyiz lütfen?”

Kimlik kartındaki fotoğraf, monitördeki yüzle eşleşiyordu.

Orta yaşlı adam, ‘Dedektif’ kelimesini duyup aceleyle kapıyı açtığında bir misafirin böyle gelmesinin çok geç olduğunu unuttu.

“Soruşturmanın sonucu çıktı mı? Küçük kızım nasıl öldü?!”

Jin-Woo, başını sallamadan önce Seo Jin-Yi’nin babası Seo Gyu-Nam’ın yüzünü sessizce inceledi.

“Henüz hiçbir şey kesin değil, efendim. Ancak, kızınızla ilgili olarak size sormak istediğim birkaç soru var.”

Ölen kişinin babası, henüz rapor edecek bir şey olmadığını duyduğunda biraz hayal kırıklığına uğramış bir ifade oluşturdu. Jin-Woo adama sessiz bir talepte bulundu.

“Benimle gelir misiniz?”

Seo Gyu-Nam bir ikilem içinde görünüyordu, ancak çok geçmeden acımasızca kararlı bir ifade oluşturdu.

“Elbette. Kızımın ölümüyle ilgili gerçeği ortaya çıkarmak için herhangi bir şekilde yardım edebilirsem iş birliğinde bulunurum.”

Jin-Woo ile yüzleşmeden önce dışarı çıktı ve kapıyı kilitledi.

“Hadi gidelim, Dedektif.”

Jin-Woo bir kez başını salladı ve belli bir yöne döndü.

“Bu taraftan.”

***

Seo Guy-Nam başlangıçta karakola gideceklerini düşünmüştü, ancak bunun yerine, evinin yakınındaki bir kafede oturdular. Dedektife neden buraya geldiklerini sordu ve bunun yerine sadece “Sessizce sohbet edecek bir yere ihtiyacımız var” şeklinde belirsiz bir yanıt aldı.

Jin-Woo ve Seo Gyu-Nam masada karşılıklı oturdu. Seo Gyu-Nam ağır bir ifade oluşturduğu için Jin-Woo sorgulamaya başladı.

“Bayan Seo Jin-Yi genellikle nasıl bir öğrenciydi?”

“Affedersiniz?”

“Acaba gücenebileceği biri var mıydı?”

Seo Gyu-Nam, sorunun ardındaki anlamı geç fark etti ve aceleyle elini salladı.

“Hayır hayır. Asla. Kesinlikle başkalarının ondan nefret etmesine neden olacak şeyler yapan bir çocuk değildi. Gerçekten nazik ve saftı ve...”

Seo Gyu-Nam, kafası sendelemeden ve hıçkırık sesleri kaçmadan önce cevap verdi.

Böyle ne kadar sürdü?

Ağlayan adamın omzu sonunda titremeyi kesti ve başını yavaşça kaldırdı.

“Ben, üzgünüm Dedektif. Hala küçük kızımın beni bu şekilde terk ettiğine inanamıyorum...”

“Kızına çok değer veriyor olmalısınız.”

“Elbette. Bunu zaten bildiğinizden eminim, ama Jin-Yi benim öz evladım değildi. Bu yüzden onu öz evladım gibi sevdim ve ona değer verdim, hayır, belki daha fazlası.”

Üzüntüsünü dindirmek için çabalarken bakışları alçaldı. Devam etti.

“Keşke bana ne zaman acıdığını, ne zaman onun için çok zorlaştığını söyleseydi...”

Seo Gyu-Nam yoğun bir duygusal durum sergilemesine rağmen Jin-Woo tavrında oldukça farklıydı ve başından sonuna kadar gözlerinde buz gibi bir bakış tuttu. Daha sonra iç cebinden kendi akıllı telefonunu çıkardı.

“Kızınızın kişisel eşyalarını incelerken bir ses dosyasını bulduk.”

“…Efendim?”

“Önce onu dinleyelim.”

Jin-Woo oynat simgesine dokundu ve gölgenin sesinin çıkmasına izin verdi.

- [Ben...]

Küçüklüğünden beri üvey babasının ellerinden yaşadığı korkunç tacizin öyküsünün doğrudan ağzından çıkan ifadesiydi.

Ve ifade devam ederken…

Seo Gyu-Nam nihayet kızını kaybeden kederli bir baba gibi davranmayı bıraktı, gözleri şoktan titriyordu.

Kız, sonunda evlat edinen babasının işkencesinden kurtulduğuna inanarak evden uzakta bir üniversiteye gitmeyi seçmişti, ancak sonra o piç bir süre önce ‘Seni tekrar görmek istiyorum’ mesajıyla onunla tekrar temasa geçtiğinde hayatına son vermeyi seçmişti.

Kendi hayatına son vermiş olabilirdi, ancak onu bu karara götüren suçlu başka biriydi.

Pat.

Ses dosyası bittiğinde Seo Gyu-Nam başını kaldırdı, ifadesi şimdi donmuştu.

“Neden… Neden bunu neden benim önümde oynattınız?”

Bu orta yaşlı adam meşru bir şekilde diğer insanlardan daha zeki olduğunu iddia edebilirdi.

Bu toplantının asıl amacı onu tutuklamak olsaydı, o zaman bu dedektif birkaç başka memurla birlikte ortaya çıkar ve kelepçeleri ona takardı.

Ancak bu polis onu karakola değil, yerel bir kafeye götürerek sessizce sohbet etmeleri gerektiğini söylemişti.

Bu yüzden Seo Gyu-Nam, gözlerinin önündeki dedektifin onu görmeye gelmek konusunda biraz farklı bir amacı olduğuna dair bir önseziye sahipti. Bu önseziye olumlu yanıt verecekmiş gibi ifadesiz dedektif sonunda dişlek bir sırıtış ortaya çıkardı.

“Artık kullanabileceğin iki seçeneğin var.”

Seçenekler mevcuttu!

Seo Gyu-Nam, tehlikeli bir durum başına gelmek üzereyken gökyüzünün bir yaşam belirtisi uzattığını duyduktan sonra yumruklarını sıkıca sıktı.

‘Evet!!’

Bu sırada dedektif devam etti.

“İlki… Yanlış yaptığını kabul edip benimle karakola gel ve her şeyi itiraf et.”

“Ve... Diğer seçenek?”

“Suçunu itiraf etmek yerine bunun yerine uygun bir bedel ödemek.”

Seo Gyu-Nam, göğsünün derinliklerinden fışkıran bu güçlü neşeli kahkaha dalgasını bastırmak için dişlerini gıcırdatmak zorunda kaldı.

‘Aman Tanrım.’

Ve eski bir söze göre ‘onlar' gökler çökse bile her zaman bir çıkış yolu olacağını söylemişlerdi, değil mi? Çirkin günahlarını ortaya çıkaran dedektifin böyle biri olduğunu kim düşünebilirdi?

Seo Gyu-Nam bir tıp doktoru olarak oldukça güzel bir hayat yaşamıştı. Dolayısıyla, bu zavallı polis ne kadar isterse istesin bu talebi karşılayacak mali kaynaklara sahip olduğunu biliyordu.

Seo Gyu-Nam dudaklarının uçlarının kıvrılmasını önlemek için elinden gelenin en iyisini yaptı ve sordu.

“Ne kadar istiyorsunuz?”

“Bu zaten yeterli.”

Jin-Woo içi boş bir kıkırdama oluşturdu ve telefonu güvenli bir şekilde cebe attı.

Kaç kişinin şu anda yaptıkları seçimden bütün olarak pişmanlık duyduğunu herkesten daha iyi biliyordu. Kahkahasını gizlemek için elinden gelenin en iyisini yapan bu orta yaşlı adam, son derece iğrenç ve gülünç olarak karşısına çıkmıştı.

Bir anda Jin-Woo’nun ifadesi değişti.

“Şimdi, iyi dinle.”

Yüzündeki gülümseme giderken onun yerine o kadar uğursuz ve kasvetli bir aura süzüldü.

“Aslında bulunduğun bu yer yaşadığın dünya değil. Hayır, sadece dış manzarayı andırmak için uydurduğum farklı bir dünya.”

Efendisinin açık izni olmadan hiçbir canlı canın giremeyeceği ölüler diyarı - ebedi dinlenme bölgesi. Jin-Woo sakince, Seo Gyu-Nam'ı kilitlemek üzere olan hapishanenin adının bu olduğunu ekledi.

Tabii ki, orta yaşlı adam aniden değişen Jin-Woo’nun tavrına ve bu tuhaf, anlaşılması zor açıklamaya şaşırdı.

“A-Affedersiniz, Dedektif-nim. Ben, anlamadım...”

“Dikkatlice düşün.”

Seo Gyu-Nam, Jin-Woo’nun ölümcül bakışıyla nefesinin boğulduğunu hissetti.

“Buraya nasıl geldiğini hatırlıyor musun?”

Şimdi düşününce…

İçi ürperirken Seo Gyu-Nam sonunda durumunun tuhaflığını fark etti.

‘F-Fakat, nasıl…?’

Bu ışıltılı kafede, kendisi ve bu gizemli dedektif dışında tek bir ruh bile olmaması nasıl mümkündü?

Diğer müşterileri unutsanız bile, hayır, belki de yerin gerçek sahibi bile etrafta en az bir garson ya da kasiyer olması gerekmiyor muydu??

Ancak ister binanın içinde ister cam duvarın dışında olsun diğer insanlardan tek bir iz bile yoktu.

“Ah…”

Açıklanamaz bir şey olduğunu nihayet anladığında her şey kayboldu, sadece karanlıkta kaldı.

Bu zifiri karanlığın içinde kalan tek parça masa ve iki sandalye idi. Ve tabii ki kendisi ve o sandalyelerde oturan dedektif.

“U-uwaaaaahhk?!”

Seo Gyu-Nam sandalyeden fırladı ve cildi anında solurken aceleyle geri çekildi.

“S-Sen kimsin be?! Bu bir rüya mı? Bu bir kabus, değil mi??”

Orta yaşlı adam, kafası karışmış bir öfke ve çaresizlik karışımıyla Jin-Woo'ya işaret etti. Ne yazık ki geri çekilen adımları fazla ileri gidemedi.

Güm.

Duvar gibi sert bir şeye çarptığı içindi. Açıklanamayan bir ürperti onu esir aldı ve başı yavaşça arkasına doğru kaydı.

İşte o zaman ‘duvar’ hareket etmeye başladı.

Hayır, gerçek bir duvar değildi, sadece devasa bir ‘karınca’ dimdik ayakta duruyordu ve şimdi hareket ediyordu.

Bu karınca yaratık başını Seo Gyu-Nam’ın yüzüne yaklaştırdı ve işaret parmağını sessizce ‘dudaklarına’ dayadı.

[Şşş…]

O anda...

“Euph! Eu-euph…!!!”

Düzinelerce karınca kolu karanlıktan uzandı ve bilinmeyenin derinliklerine sürüklemeden önce onu yakaladı.

Artık bundan sonra korkunç bir işkenceye maruz kalacaktı ve sonunda ölüm için yalvaracaktı, ama ne yazık ki o kadar kolay ölemeyecekti.

Gördün mü, asıl mesele şuydu, cezasıyla görevlendirilen Gölge, en büyük askerlerden biriydi ve aynı zamanda, şimdiye kadarki en büyük ‘Şifacı’ da idi.

[Kkiiehk!]

Beru, karanlığa geri dönmeden önce, efendisine bir selam vermek için belini eğdi.

‘……’

Jin-Woo bir şey demeden Seo Gyu-Nam'ın kaybolduğu yöne baktı ve yavaşça sandalyesinden kalktı. Bu kez önünden değil arkadan, karanlıktan dışarıya saklanırken ortaya çıkan olayları izleyen başka bir figür çıktı.

Jin-Yi idi.

Jin-Woo, suçlu ne kadar acı çekerse çekilsin, kurbanın acısının asla tamamen ortadan kalkmayacağının farkındaydı. Ancak böyle bir şey ölen kişinin kalbini biraz olsun teselli edebilirse…

Ona doğru yürüdü ve üvey babasının tüm anılarını silmek için parmak ucunu alnına koydu.

[Teşekkür ederim. Çok teşekkür ederim, Egemen-nim.]

Gölge daha sonra başını birçok kez Jin-Woo'ya eğdi.

Artık bir Gölge olarak yeniden doğduğu için içgüdüsel olarak ne tür özel bir varlık olduğunu anlamıştı, ancak Jin-Woo, başlangıçta onu Gölge Askerine dönüştürmeyi asla planlamamıştı.

Artık onu boşluğa döndürme zamanı gelmişti.

Vedalaşmalarından hemen önce Jin-Woo ona nazik bir sesle sordu.

“Söylemek istediğin başka bir şey var mı?”

Gölge, “Ah!” sesi çıkarmadan önce hafifçe başını salladı.

[Acaba… Zahmet olmazsa sizden küçük bir iyilik isteyebilir miyim?]

***

Ertesi gün.

Jin-Yi’nin arkadaşı davayla ilgili herhangi bir gelişme olup olmadığını öğrenmek için sabah erken saatlerde karakola geldi. Jin-Woo onu gördü ve ofisin dışındaki koridora götürdü.

“Görünüşe bakılırsa davanın cinayet olarak görülme şansı bu noktada son derece düşük. Soruşturmanın kendisi de yakında kapanacak.”

Arkadaş, kısık sesiyle konuşmadan önce, Jin-Woo'ya inanmayan bir ifadeyle baktı.

“G-Gerçekten… Diğer olasılıkların yüzde biri bile yok mu??”

Sözlü bir cevap yerine Jin-Woo sessizce başını salladı. Sonra arkadaşınIN başı yere düştü.

Zihninde söyleyecek milyonlarca şey var gibiydi, ama hiçbirini yüksek sesle söyleyemedi - ifadesi kederli ama isteksizdi, tereddütle konuştu.

“Yani Jin-Yi, o...”

Jin-Woo, ona sevimli bir ambalajla kaplı küçük bir hediye kutusu sunmadan önce bir iki dakika onu inceledi.

“Bu nedir?”

“Hediye kartının üzerinde yazan isim senin, değil mi?”

“…Evet.”

Bu, ölen kişinin özenle seçtiği ve arkadaşının doğum günü için hazırladığı bir hediyeden başka bir şey değildi. Müstakbel sahibinin eline asla ulaşamayacak olan hediye nihayet hak ettiği yere giden yolu bulmuştu.

“Bunu Jin-Yi mi hazırladı...?”

“Bu doğru. Bayan Jin-Yi'nin bu hediyenin asıl sahibini bulmasını isteyeceğini düşündüm.”

“Ah... Teşekkür ederim…”

Arkadaşı Jin-Woo'ya tüm kalbiyle teşekkür etti, gözyaşları kontrolsüz bir şekilde akmaya başladı.

Eğer kurban kendi bileğini kesmeden bir saat önce evlat edinen babanın sinsi mesajı kurbanın telefonuna ulaşmasaydı bu iki arkadaş planlandığı gibi doğum günü partisinin tadını çıkaramaz mıydı?

Jin-Woo, zihninde birkaç düşünce kesiştiğinde ve bakışları uzağa çevrilip kalbi karışırken cebinden gelen tanıdık titreşimi hissetti.

“Pardon, bir saniye.”

Kurbanın ağlayan arkadaşından müsaade istedi, arkasını döndü ve telefonunu açtı.

– “Hyung-niiim!!”

Telefonun hoparlöründen duyunca rahatlamış hissettiği bir ses çıktı.

– “Benim, Yu Jin-Ho!”

Egemenler Listesi

1) Gölge Egemeni-Ölülerin Kralı ( Seong Jin-Woo) Eski Gölge Egemeni(Osborne)(öldü)

2) Beyaz Alevlerin Egemeni - İblis Kralı ( Baran) (öldü)

3) Başlangıç Egemeni - Devlerin Kralı (Reghia) (öldü)

4) Yıkım Egemeni - Vahşi Ejderhalar Kralı (Antares)(öldü)

5) Buz Egemeni - Kar Halkının Kralı (Beyaz Hayaletlerin kralı)(Hockwan)(öldü)

6) Canavar Egemeni - Canavarların Kralı Köpek Dişleri(öldü)

7) Veba Egemeni – Böceklerin Kraliçesi(Querehsha)(öldü)

8) Başkalaşım Egemeni- (Yogumunt) -(öldü)

9) Demir Beden Egemeni - İnsansı Canavarların Kralı(öldü)

 TD: Son7  bölüm. Sizin düşünceleriniz nelerdir. Nasıl bir final bekliyorsunuz?