Yıl 2099 Gran Sasso Ulusal Laboratuvarı

“Neden senin oğlun olmak zorunda ki ?”

“Çünkü ona güveniyorum.”

“Dünyanın kaderini 17 yaşında bir çocuğa mı bırakacağız Valet?”

----------------------------------------

Soğuk bir kış gecesinde caddeden ara sokaktaki konuşmalar duyuluyordu.

“Kita, taşların yerini gerçekten öğrenmek istiyor musun?” dedi siyahlar içindeki iri adam.

“Sen… taşlar hakkında ne biliyorsun?”

“Senin bildiğinden, daha fazlasını.”

“Buraya kadar bunun için mi geldim!? Beni oyalamaya mı çalışıyorsunuz?” diye haykırdı Kita.

“Oyalamaya ihtiyacımız olduğunu kim söyledi? Senin sonun… çoktan geldi Kita.”

Küüüt!

Ve Kita yere serildi.

Test 26 başarısız, sıfırla.

Test 27 başlat.

----------------------------------------

“Hiç olmadığı kadar iyi gidiyor bu sefer başaracak gibi.”

“Yeteri kadar şans verdik, bu seferde başaramazsa projeyi başka bir şekilde halledeceğiz, dünyanın bekleyecek vakti kalmadı artık.”

“Biliyorum…Biliyorum…”

“Zaten baştan bu fikri onaylamamızın tek sebebi size olan güvenimizdi Profesör Valet. İlk başta fikriniz mantıklı da gelmişti aslında. Neredeyse 40 milyar olan dünya nüfusunu başka bir gezegen yerine sanal bir ortama aktarmak…”

Valet gözlüklerini çıkardı.

“Kendi çocuğumu bu kadar önemli bir olay için görevlendirip seçmek benim içinde kolay olmadı biliyorsun. Fakat onun zihni bambaşka…Kimsenin böyle bir hayal gücü yok. Ondan başka kimse böyle bir dünya yaratamazdı.”

“Haklısınız çocuğunuzun haya gücü inanılmaz yüksek. Fakat kendine bu şekilde bir oyun yaratması bizi gerçekten zor duruma düşürdü. Kendi hikayesini bir şekilde tamamlamadan sağlıklı bir şekilde zihnine erişemiyoruz.”

“Bu olay benim içinde sürpriz oldu biliyorsun. Zorla bitirmeyi de denedik…Fakat kendi tamamlamalı kendi bitirmeli!”

----------------------------------------

Test 27 başarısız, sıfırla.

“Kahretsin!”

“Çok yaklaşmıştı! Bitiriyordu!”

“Fakat Profesör, bu şekilde bitirmesi sağlıklı olacak mıydı?”

“Bilmiyoruz…”

“Geçmiş testlerden kalan bilinci aslında ona çok yardım ediyor. Onun sayesinde çok hızlı bir şekilde ilerlemiş oldu.”

“Ama yenilenmiş zihnini bir o kadar köreltiyor.”

“Son bir şans daha verelim! Yoksa bende artık oğlumun bu kadar acı çekmesini görmekten bıktım!”

“A-Ama Profesör!”

“Son bir şans! Son!”

“Öyle olsun…”

Test 28 başlat!

DIT

DIT

BAŞARISIZ!

“Neler oluyor?”

“Görünüşe göre geçmiş bilinci ile yenilenmiş zihni bir konuşma yapıyor.”

Sesi aç!”

----------------------------------------

“Selam Kita.”

“Selam neredeyiz?”

“Şu an zihnimizin içindeyiz. Her şey tekrardan başlamadan önce senle konuşmam gerektiğini anladım.”

“Neler oluyor anlamadım ama dinliyorum.”

“Kısacası ben senin eski denemelerinin ve tecrübenin bilinç haliyim. İlk başta bende senin gibi hiçbir şey bilmeyerek başladım. Fakat zamanla bilgim birikti bilgim biriktikçe aynı şeyleri yaşamaktan sıkıldım ve her seferinde bu berrak zihni bir bütün olduğumuza inandırarak kirlettim. Biliyorum şu an bu dediklerim sana anlamsız geliyor ama dinlemeye devam et lütfen.”

“Bu denemelerin sonucunda artık anlıyorum ki bu şekilde kazanmam imkânsız. Yaşadıklarımın üst üste eklenmesi yüzünden duygularım yok olmaya başladı ve resmen bir savaş makinesine dönüştüm.”

“İlk başta bu yolla kazanabilirim diye düşündüm ama hayır. Duygularım olmadan, insanlığım olmadan ben bir hiçim. Bu yüzden bu test başlamadan önce, sana yalan söylemeden doğru olanı yapacağım.”

“Hep bir bütün olduğumuzu söyledim sana, sana ihtiyacım olduğunu. Aslında bunlar yalan değil evet sana ihtiyacım var fakat bütün olma konusunda uygulamada iyi değilim. Bir yerden sonra senin varlığını unutuyorum.”

“Bu yüzden egomu bir kenara bırakacağım! Bu sefer başaracağım! Benle birleş ve bu lanet döngüden kurtulalım!”

----------------------------------------

“Oğlum… Tekrar testi başlatmayı dene!”

“Tamamdır!”

Test 28 başlat!

.

.

.

“Başladı!”

“Doğru yolu buldu. Bu sefer gerçekten de başaracak.”

----------------------------------------

"Merhaba, ah! Özür dilerim… seni uyandırmak istememiştim! Şey, umarım iyi uyumuşsundur. Ben-“

Çocuk güneşten bile parlak bir gülümseme ile karşısındaki soğana baktı,

“Pyos!! Seni çok özledim.”

“Ha, beni tanıyor musun??”

Çocuk ayağa kalktı ve soğana sarıldı.

Artık bir bütünüz! Bu sefer başaracağız! Birlikte!

“Üzgünüm, soğan olduğum için herkesi ağlatıyorum…”

Çocuk gözlerinden akan yaşları sildi ve “H-Hayır hayır, o yüzden ağlamıyorum.” dedi.

SON