İdealist olmak... İnsanı insan yapan en temel şeylerden biridir bu. Diğer canlıların aksine sadece ‘’hayatımızı devam ettirmek’’ için değil de daha ötesi için, sadece bizim için değil, etrafımızdaki herkesin iyiliği için kararlar almamızı sağlayan olgu budur... 

Tarih boyunca insanlar idealleri için her şeyi yaptı; ölmek, öldürmek, insanlığa sığamayacak kadar korkunç birçok şey ve dahası... Milli değerler, özgürlük, onur, şeref, kişisel hırslar, zengin olmayı istemek veya cihangirlik sevdası... Tarih boyunca bunlar devam etti ve insan doğasının ayrılmaz bir parçası oldu. 

Ben de bir insan olarak ‘’idealistlikten’’ muaf değildim elbette. Daha küçük bir kızken birçok şey için hayaller kurmuş ve gerçekleştirmeyi dilemiştim. Bu tatlı hayaller ben büyüdükçe yerini daha rasyonel ve kesin şeylere bırakmaya başlamıştım.  

Ben sadece sıradan bir kız değildim, hiçbir zaman gerçekleşmemesi için yıldızlara yalvardığım şeyler olur ve şartlar sağlanırsa yüz milyonlarca insanın kaderini elimde tutmak zorunda kalacak biriydim. Bu özellikle belli bir yaştan sonra kendi kendime dikte ettiğim bir şeydi, bencil olmak gibi bir lüksüm yoktu, tek yaşama amacım önce ulusumun ardındansa tüm insanlığın menfaati uğruna çabalamaktı... 

‘’Terralıları ne olursa olsun bu temiz topraklardan atacağıma’’ yemin etmiştim. Şimdi dönüp bakıyorum da; bu hedefe asla dönemeyeceğim kadar uzaktayım sanırım...