Çin'in Guandong eyaletinde güneş doğudan yavaş bir şekilde yükseldi. 

Terk edilmiş ve yıkımı planlanmış olan çocuk yurdunda sabahın saat 06:00'da bir saat alarmı çaldı. 

Ses neredeyse yıkılmak üzere olan bir daireden geliyordu, ne kadar zorlarsanız zorlayın açılmayacak olan kapıda kırk beş derecelik bir açı ile sandalye kilit görevini üstleniyordu. 

Daire orta büyüklükte, yaklaşık 80m2 ama odanın içerisi neredeyse boştu. Oturma odasının ortasında bir yatak şiltesi ve üzerinde çalar saat olan küçük bir masa vardı, odanın yan tarafında on büyük su şişesi ile birkaç paket hazır erişte duruyordu. 

Şilteyi örten battaniyenin altında hareket eden ve masanın üzerinde ki çalar saate uzanan bir vücut görülebiliyordu. 

"Ugh" o kişi çalar saate bir kez dokunduktan sonra inledi. 

Yetersiz beslenmiş bir beden, yataktan yavaşça kalkarken battaniyenin altında kendini gösterdi. 

Görünüşe göre 16-17 yaşlarında genç bir adam banyoya doğru yürürken yataktan yavaş hareketler ile kalktı. Ev terk edildiği için sular kesilmişti, genç adam sabah duş bile almamıştı. Çalar saatin bulunduğu masadan yarısı boş olan şişeyi aldı ve dişlerini fırçalamak için kullandı, işini bitirdiğinde şişede kalan suyu da yudumlayarak içti. Aynı masada bulunan iş kıyafetlerini hızlı hareketler ile apartmandan çıkarken giyindi. 

"Tehlike" ve "Devam eden çalışma" uyarısı olan büyük bir inşaat sahasına ulaşana kadar durmadan yirmi dakika boyunca ilerledi çocuk. 

Sekiz katlı yarı bitmiş bir binaya doğru yürürken genç adamın arkasından "Kaya!" diye bağıran bir ses duyuldu, bu ses 45 yaşlarında bir amcaya aitti. 

"Günaydın amca" dedi Kaya. 

Tabi ki Kaya onun gerçek adı değildi, ama çok fazla konuşmayı sevmediği için şantiyede onunla birlikte çalışanlar tarafından kendisine verilen bir lakaptı. Ve Kaya ailesinin kendisine ne isim koyduğunu gerçektende bilmiyordu, o bir yetimdi ve devletin çocuklar için yaptırdığı çocuk apartmanlarında büyümüştü. Devlet bu evlere haftada bir yemek gönderiyor ama orada bulunan çocukların karnını doyurmak için yeterli olmuyordu, yetimhanelerin her biri doluydu bu yüzden devlet yetimhaneler dışında çocuk evlerini yaptırmıştı. 

Çocuklara yiyecek gönderdi, ancak birçoğu hala açlıktan ve hastalıktan hayatını kaybediyordu, çünkü hasta olduklarında bile onlara bakacak çalışanlar yoktu. 

Kaya 12 yaşına kadar çocuk evinde kaldı, yemek için diğer çocuklar ile savaşabilirdi ama o zaman bile karnını doyurmaya yetmeyeceği için oradan ayrılmaya karar verdi. 

Ortaokulu yaşadığı evden çok uzakta olmayan bir devlet okulunda okudu, sabah okul öğleden sonra inşaat işinde çalıştı. 

Genellikle şantiyelerdeki insanlar yasadışı olduğunu düşünerek çocukların çalışmasına izin vermezlerdi. %80 düşük ücretler nedeniyle bu şantiyelerde çok az çalışan insan kaldı, bu yüzden az insan gücü kaldığı için artık çocuklarında çalışmasına izin verilmeye başlandı. 

Kaya'nın sıska kolları ve bacakları vardı, ama ihtiyacı olduğu için zavallı bir ücret karşılığında orada çalışmaya başladı. En azından artık her ay az da olsa kendisini beslemeye yetecek kadar para alıyordu. 

Bu durum Kaya liseden mezun olana kadar devam etti, ancak tek gelir kaynağı olduğu için şantiyelerde çalışmayı asla bırakmadı. 

Üzülmediğini söylemek yalan olurdu, uygun güvenlik önlemleri alınmadan şantiyelerde yemeği için çalışmak bile ona normal geliyordu ama yine de derinlerde bir yerde şansının bir gün değişeceğini ve hayatının daha iyiye gideceğini umuyordu. 

Kaya'nın bu şantiyede çalıştığı son yarım yılında "amca" dediği adam onunla pek çok kez ilgilendi onunla yiyecek ve içeceklerini paylaşıp ya da gerektiğinde iş sırasında ona yardımcı olarak destek oldu. 

"Haa evlat… yine yanında kahvaltı getirmeyeceğini biliyordum. Eşim bugün fazladan yemek yaptı hadi birlikte yiyelim." Cümlesini bitirir bitirmez bir plastik poşetten yemekleri ikiye bölerek paylaştırdı. 

Ancak Kaya'nın yemekleri bu kadar kolay kabul etmeyeceğini biliyordu bu yüzden." Hey evlat çalışmak için yemek yemeliyiz, yine de benimle ilgilenmen gerek. Çünkü iş sırasında yoruluyorum." Dedi. 

Kaya yine cevap vermedi, ta ki adam tekrar konuşup "Maaşını aldığında bana tekrar içki ısmarlayacaksın tamam mı evlat? Hadi yiyelim!" dedikten sonra adam bir daha Kayaya bakmadan yemeğini yemeye başladı. 

Kaya birşey söylemedi ama aynı zamanda bu adamın bu hareketini kalbinin derinliklerinde tutarak yemeye başladı. Bu orta yaşlı adam, 20 yıllık hayatında ona herhangi bir şekilde ilgi gösteren tek kişiydi ve Kaya bu iyiliği asla unutmayacaktı.

Yemekleri bitirip günlük işlerine başladılar ama bunun Kaya'nın hayatının son günü olacağını bilmiyorlardı.