"Tanrıya şükür. Bu durumda... Memnun oldum."

Ona bir kez daha silah çantasını sundu ve bu sefer Shin kabul etti.

Henüz test etmediği bir tabancayı yanında taşıyamadı, bu yüzden Shin, silah kutusunu bırakmak için odasına geri döndü.

“—Bu arada, silahın benim olduğunu nereden bildin? Biri mi verdi?"

"Doğru. Dün entegre karargâhta Cyclops -Kaptan Iida ile karşılaştım. İşte o zaman anladım."

“... Tepegöz?”

"Özel Keşif görevinizden sonra atandığım filonun kaptanı."

“...”

Bu değiş tokuş bir an için Shin'in moralini bozdu (bir kez daha, ifadesinin ne kadar az değiştiği göz önüne alındığında bunu fark etmek oldukça zordu). Silah kılıfını özellikle kaba bir tavırla masaya fırlatırken, Lena bunu yapmanın doğru olup olmadığını merak ederek kapısının önünden odasına baktı. Lena'nın odasıyla karşılaştırıldığında- daha yüksek rütbeli bir subay için bir oda- Shin'in odası bir İşlemcinin oldukça sadeydi.

İki yıl önce, onun bir kitap kurdu ya da daha doğrusu, ayrım gözetmeyen bir okuyucu olduğu izlenimini edinmişti ve görünüşe göre, haklıydı.

Soğuk, düzenli odayı süsleyen tek şey, kitaplarla dolu küçük, darmadağın bir raftı. Raftaki felsefe kitapları, teknik kılavuzlar, ciltsiz romanlar ve nedense resimli kitaplar içeren başlıkları incelerken, Lena sordu.

 “...Neden bana şimdiye kadar söylemedin? Federasyon ordusunun gizlilik hükümleri olduğunun farkındayım ama en azından benimle iletişime geçebilirdin..."

Morpho'nun yok etme operasyonu sırasında birbirlerinin yüzlerini görmedikleri için bu anlaşılabilirdi ama Shin, Lena'nın Saldırı Planının komutanı olacağını kesinlikle biliyordu. Sorusuna sinirli bir ifadeyle baktı.

"Üzgünüm. Kurtarma operasyonu sırasında hep ön saflarda yer aldık ve Grev Planı düzenlenirken nedense gizlilik çok daha katı hale geldi. Dışarıdan kimseyle görüşmemize izin verilmedi.”

“...”

Lena, yardım seferi kuvvetine başsız iskeletin İşlemcisi hakkında birkaç kez sormuştu ve gizlilik maddeleri nedeniyle bir cevap alamamıştı. Ama şimdi komutan Richard'ın kahkahalarını bastırdığını ve danışmanı, kurmay başkanı Willem'in eğlenerek gülümsediğini hatırladı. Genellikle kendi adlarını taşıyan İşlemci'nin personel dosyasını istemişti ama merakla, prosedür sürekli erteleniyordu ve şimdiye kadar görmemişti. Lena, hepsinin bu işin içinde olduğu hissine kapıldı ve ikisinin temas kurmasına izin vermemek için komplo kurdu...

"Ayrıca, bize yetişeceğinizden hiçbir zaman şüphe duymadım, Albay."

"Ha...?"

" Son hedefimize ulaşacağınızdan asla şüphe duymadım. Seninle iletişime geçmenin ya da seni görmeye gelmenin, bunu kendi başına yapabileceğine inanmıyormuşum gibi görünmesinden endişelendim.”

"Hatırladın."

"Tabi ki yaptım."

Shin her zamanki sakin sesiyle, sanki hiçbir şey olmamış gibi söyledi, ama dünyada Lena'yı daha mutlu edebilecek başka bir kelime yoktu. O ona inanmıştı ve bir gün onları yakalayacaktı. Lena dudağını ısırdı. Söylenmesi gerekeni söylemek için bir zaman olsaydı, şimdiydi ve eğer fırsatı değerlendirmezse, muhtemelen bir daha asla yeterince cesur olmayacaktı.

"Shin."

Adını sertçe seslendi. Shin yüzünü ona döndü ve odasının kapısını kapattı. Lena devam etmeden önce kuru bir öksürük verdi.

"Biz... birbirimize isimlerimizle hitap edebilir miyiz? Halka açık yerlerde kurallar vardır, bu yüzden tabii ki bu kabul edilebilir bir şey değil, ama biz olmadığımız zamanlarda..."

Binbaşı.

Seksen Altı, çekincelerinin bir işareti olarak daha önce onu rütbesine göre çağırmıştı. Ezen ve ezilen olarak ilişkilerini belirtmek için.

Biri duvarın arkasında güvenli bir şekilde oturan beyaz bir domuzdu ve diğerleri, Seksen Altı'nın duvarın dışında savaşmaktan gurur duyuyordu. Birbirlerine isimleriyle hitap ederek arkadaşmış gibi davranacak kadar yakın olmadıklarını gösteren görünmez bir çizgi çekilmişti aralarına.

Ama savaş alanında yanlarında durmasa da sonunda duvarın dışındaydı.

" Son iki yıldır, seninkiyle kıyaslanmasa bile kendi yolumda savaştım. Ve hayalimi gerçekleştiremesem de en azından hiç kaçmadım. Bana da diğerlerine davrandığın gibi davranabilir misin?’’

Raiden, Theo, Kurena ve Anju gibi. Silah arkadaşları gibi...

“...ve bana adımla hitap et...? Lütfen bana Lena der misin?"

Shin, Lena'ya şaşkınlıkla baktı, görünüşe göre şaşırmıştı – sanki.. Onu rütbesiyle çağırdı, kötü niyetten değil, alışkanlıktan- ve aniden gülümsedi.

"Umurumda değil. Ama sadece bir şartla."

"Bir şart mı var?"

"Evet."

Lena kendini hazırlarken Shin dedi ki:

“Lütfen o trajik suratını yapmayı bırak.”

Sözleri Lena'nın kalbine bir bıçak gibi saplandı.

“...trajik bir surat yapmıyorum.”

Nedense sesi beceriksizce çıkıyordu, burnu tıkalıymış gibi... Gözyaşlarının eşiğindeymiş gibi.

"Evet öylesin. Dürüst olmak gerekirse... bir süredir beni rahatsız ediyor."

Yüzüne rahatsız edici dese bile, sesi ve bakışları endişeyle doluydu.

"Bizi hatırlamanı istediğimi söylediğimde, ölümlerimizi hatırlaman için değildi. Sırf her gününü günahlarının kefaretini ödeyerek geçir diye yaşamanı söylemedim sana... Ceza olarak seni bu sözlerle baş başa bırakmadım ki, bu kadar ızdıraplı bir ifade takınasın... ”

Sanki onu hiçbir şeyle suçlamadığını söyler gibi...

“...O halde o ürkütücü üniformayı giymeyi bırak. Sana yakışmıyor... Bu saç da yakışmıyor."

Bir an tereddüt ettikten sonra, Lena'nın uzun, ipeksi saçlarından bir tutam nazikçe aldı. Yalnız çizgi, Seksen Altı'nın kanını temsil etmesi için kırmızıya boyanmıştı.

"Artık bunu yapmak zorunda değilsin. Senin kefaret edecek hiçbir günahın yok. Kimse seni kınamıyor, bu yüzden lütfen dur- var olmayan bir haçı taşımaya çalışmaktan vazgeç."

Lena yavaşça başını salladı.

Haç değildi... Suçluluk değildi. Zırhtı. Üniforma siyaha boyadı.

Saçı kırmızıya boyadı. Herkesin savaşmayı unuttuğu Cumhuriyet'te tek başıma savaşmam için ihtiyaç duyduğum zırhlardı.

"...Fakat..."

Ne söylediğini anlamadan kelimeler pembe dudaklarından döküldü.

“...hiç kimse kalmadı... Sen ve diğerleri, sen gittikten sonra komuta ettiğim herkes, hepsi gitti ve beni geride bıraktılar.”

Kafasının içinde sakin bir ses durmasını emretti ama acı fısıltılar aynı şekilde dışarı fırladı.

Onları kapı dışarı eden, ölüme gönderen sizin tarafınızdır. Ona bir şey söylemeye, yalnızlığını ağlamaya hakkın yok.

"Bana kimse inanmadı. Benimle kimse kavga etmezdi... Yanımda kimse durmadı.”

Onlara yalvarsam da... "Beni arkada bırakma..."

“Hem amcam hem de annem öldü ve ben yapayalnız kaldım... Yani güçlü görünmeseydim, asla dayanamazdım. Kendime Kanlı Kraliçe demeseydim, Kanlı Reina olduğum yalanına inanmasaydım, o zaman..."

"...Evet..."

...uzun zaman önce kırıldı ve dağıldı.

Shin sessizce Lena'nın savunmasızlığını onayladı. Belki de söylediği bazı şeylerle özdeşleşmiştir. Belki de onunla aynı yaşta olan bu çocuk, ölümle sonuçlanan o savaş alanında hayatta kalabilmek için Reaper'ın adını taşıyordu...

"Ama artık buna ihtiyacın yok. Artık yalnız değilsin... Ben, Raiden ve diğerleri senin yanında.”

Kendi vücudundan biraz daha sıcak olan vücudunun sıcaklığı onu önceden huzursuz ediyordu ,

ama şimdi rahatlatıcı geliyordu. Sözlerine ağırlık verdi ve onu umutla doldurdu.

"Bizimle birlikte savaşmak istemedin mi?"

“...!”

Ve onun sınırı vardı. Lena yanında duran kişiye sarıldı- sonunda- ve bir çocuk gibi ağladı.

“...Bu ikisi gerçekten, nasıl diyorsunuz...? Sorunlu bir çift mi?" dedi Theo, diğer eliyle mücadele eden kızı taşırken bir eliyle Frederica'nın ağzını kenetledi.

"Bütün gün bu ikisi tarafından takip edilmelerini örtbas etmemiz gerektiğini düşünmemiştik,"

diye yanıtladı Raiden, eşit derecede boğuk, eşit derecede sinirli Kurena'yı taşıyarak.

Lena'nın şu anda Shin'e sarılıp yüksek sesle ağladığı koridorun kıvrımındaydılar. Raiden ve Theo duvarın arkasındaki gölgelere gizlenmiş, görüşten gizlenmiş, Shin'in keskin kulakları ve duyuları onların varlığını algılamasın diye ellerinden geldiğince sessizce fısıldaşıyorlardı. Koridorun karşı tarafında oturan ve bir el aynasıyla Shin ve Lena'yı başarılı bir şekilde dinlemeyi başaran Anju, bir tilki gibi gülümsedi.

"Her ne olursa olsun, Kurena ve Frederica'nın kendilerini biraz dizginlemeyi öğrenmeleri gerekiyor. Başka bir kız olduğunu biliyorum ama en azından bugün izin versinler."

Kurena ve Frederica, yanıt olarak boğuk, sinirli iniltiler çıkardılar- büyük ihtimalle O benim ağabeyim değil ! itirazlarıyla ..

Morpho'dan sonra Shin ve Lena'nın konuşmasının kaydı, Shin'in ne pahasına olursa olsun başkalarının duymasını istemediği bir şeydi ama Theo bunu duyduklarına memnundu. O, yanlarında savaşan ve ölü yoldaşlarını son varış yerlerine götüren Li’l Reaperydı. Ama bir İşleyicinin ağlak bebeği ona her zaman söylemek isteyip de söyleyemedikleri kelimeleri söylemişti, çünkü bu yükü Shin'e yükleyenler onlardı.

“...Albayın ölmediğine sevindim.”

"Bende "

Anju el aynasını sertçe kapattı.

"Her an bizi fark edecek. Hadi buradan gidelim."

"Tamam." "Anlaşıldı."

Makyajını yeniden uygulamak için tüm o zahmete katlanmıştı ve şimdi tekrar akıyordu. Lena, sesinde hala biraz hıçkırıkla konuştu.

"O zaman saçımı eski haline döndüreceğim."

Shin hafifçe gülümsedi.

Bence bu en iyisi olur."

"üniformam da."

"Evet."

“...Ancak yedek üniforma gelene kadar siyah formayı giymeye devam edeceğim.."

“O zamana kadar Federasyon üniformasını giyemez miydin?”

Hayır, bu biraz fazla, ya da Lena fikrini değiştirmeden önce söylemek üzereydi. Evet, yeterince uzun süredir onun alaylarının alıcı tarafındaydı, bu yüzden bir sonraki sert cevaba biraz küçük bir intikamını gösterdi.

“Bu senin... beğenine daha mı uygun olur?”

"Ha...?"

Shin şaşkınlıkla Lena'ya baktı. Buna nasıl cevap vereceğinden emin olamayarak ağzı açık bir şekilde olduğu yerde dondu. Bu genelde mesafeli olan çocuğun alışılmadık şekilde telaşlı olduğunu görünce, Lena gülmeden edemedi.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.bölümün sonuna geldik . Bu bölümden sonra yeni bir lejyon tipi göreceğiz kendinden mayınlı model ( the self-propelled mine) olarak çevirdim tasarımından da en matntıklı böyle diyeyim dedim. Merak eden bakabilir ~~