Işık, yıllarca kazınıp aşındıktan sonra bile beyazlığını koruyan gölgeliğin üzerine hafifçe döküldü. İnce bir hilal ay, gökyüzünün zirvesine yakın bir yerden sahneye hükmediyor ve onlara soğuk bir kraliçe gibi bakıyordu.

Bakmaya çalışırken boynunu gidebildiği kadar geriye büken Lena neredeyse düşüyordu, bu yüzden Shin onu kolundan yakaladı ve insanların destek almak için kuleden düşmesini önlemek için çitin üzerine tutturdu. Ne olduğunu bile fark etmeden, adam onu ​​çekerken sendeleyerek ilerledi, yıldız ışığı gümüşi gözlerinden yansıyordu.

Birkaç dakika şaşkınlık içinde durduktan sonra küçük bir "Ah" verdi ve iç çekerek haykırdı, "...Muhteşem!"

"Evet... Bunu bir kez Kaie ile konuştun, değil mi? Birinci Bölgedeki yıldızları nasıl göremediğin hakkında, bu yüzden yıldızlı bir gökyüzü görmek istedin."

Shin ona bakarken omuz silkti.

"Maalesef senin için bir meteor yağmuru ayarlayamadım ama... Bunu Anju ve Dustin'i ararken düşündüm. Yıldızlar çok parlaktı.”

Shin için savaş alanının yıldızlı gökyüzü sıradan bir görüntüydü ama o zamanlar Lena'nın Kaie ile yaptığı konuşmayı hatırlıyordu. Seksen Altıncı Bölgenin ilk toteminin ilk savunma biriminin eski kışlasındaydı... Birlikte aynı yerde duracakları bir zamanın asla gelmeyeceğini düşündüklerinde.

"Yani bana göstermek istediğin şey bu mu?"

"Bunun karşılığı yok mu?"

"Hiç de bile..."

Masumca gülen Lena, gümüş gözlerini yeniden yıldızların aydınlattığı gökyüzüne çevirdi. Saçları esintiyle dalgalanıyor, manzaraya karşı parlıyordu. Cumhuriyetten ayrıldığında, baharın başıydı, bu yüzden resmi kışlık kıyafetlerini yanına almamıştı. Bir Federacy trençkot giymiş, gönderisinin ne kadar hızlı olduğunu hatırlayınca gülümsedi.

"Bu kesinlikle Altıncı Bölgede yaşamanın güzel yanlarından biriydi, değil mi?”

Lena, şimdi gitmiş olan Seksen Altı kızının ona iki yıl önce söylediği sözleri hatırlayarak gülümsedi. Seksen Altıncı Bölgenin her zaman cehennem olduğunu düşünmüştü, sadece Seksen Altı'nın itildiği bir savaş alanıydı. Ve o kapana kısılmış ruhların orada bulunacak iyi şeyler olduğunu söylediklerini duymaya geleceğini hiç düşünmemişti.

Onlarla aynı yerde olmasa da. O sırada yüzlerini ve hatta isimlerini bilmese de.

Bir şey düşünürken sessizce gökyüzüne bakan Shin'e bir bakış attı. Şu anda görememesi için paltosunun uzun yakasının arkasına gizlenmişti... ama başının kesilmesine benzer yara izi hâlâ oradaydı.

Lena ona bu yara izinin nedenini hiç sormamıştı. Shin'i yeterince tanımıyordu ve bunu sormaya ve onun hakkında kendisinin konuşmamasına bakılırsa, aralarındaki mesafe muhtemelen hâlâ hatırı sayılırdı. Aynı yerdeydiler, aynı savaş alanında duruyorlardı... ama o mesafe kaldı.

Şey, onunla daha yeni tanıştın. Grethe'nin dediği gibi oldu. Daha yeni tanışmışlardı ve birbirlerinin isimlerini daha yeni öğrenmişlerdi... ve nihayet birbirlerinin yüzlerini. Ama yine de kalbinin bir yerinde birbirlerini daha derin bir düzeyde anladıklarını düşündü. Başını kaldırdığında ona seslendi.

"Shin."

"Lena."

Her nasılsa, aynı anda birbirlerinin isimlerini söylediler.

Bir an için ikisi de nasıl devam edecekleri konusunda tökezlediler. İkisi de diğerine nasıl tepki vereceğine karar veremiyordu ve yıldızların aydınlattığı gözlemevine garip bir sessizlik çöktü. Önce Shin iyileşti ve "...Devam et" dedi.

"Üzgünüm..."

Yelkenlerinden rüzgar çıktığı için tekrar konuşmak için cesaretini toplaması gerekiyordu.

“...O zaman olanlar hakkında.”

Gardının yükseldiğini hafifçe hissedebiliyordu. Görünüşe göre bu tartışma Shin'i de etkilemişti. Bu gerçekle bir şekilde rahatlayan Lena ileri doğru bastırdı.

"Üzgünüm. Biraz fazla ileri gittim."

"...Her şey yolunda."

"Ama gerçekten üzgünüm. Bu geri almayacağım bir şey. Hepiniz Seksen Altıncı Bölgeden ayrıldınız ve o kesin ölüm kaderinden özgür kaldınız. Ya da daha doğrusu öyle olmalıydın - ama daha yeni serbest bırakıldınız."

Sonunda tek özgürlüklerinin nerede ve nasıl öleceklerine karar vermek olduğu savaş alanından kaçmışlardı - ama hala aynı savaş alanında duruyorlardı. Acı sona kadar savaşmanın gururları olduğunu söylemek gerçekten de tutunabilecekleri tek kimlikti. Ve şimdi daha fazlasını dilemekte özgür olduklarına göre, basitçe yapmadılar.

Her yere gidebilirler. İstedikleri her şey olabilirlerdi. Onlar özgürdü.

Ama yine de kendi geleceklerini düşünecek gücü bulamıyorlardı.

“Senden alınan şeyler hala kayıp, bu yüzden gelecekte aynı şeyleri dilemeyeceksin. Hangi geleceği arzulamanız gerektiğini söyleyemezsiniz. Ve bu düşünce... Beni üzüyor.”

Şimdi mutluluğunu dilemene izin var. Sizden çalınan şeyleri hatırlamanıza izin verilir.

Tıpkı Vika, Shiden ve hatta Grethe'nin bir keresinde söylediği gibi, Seksen Altı'ya, her şeyden önce onları ortadan kaldıran taraf olduğu halde bu şeyleri dilemelerini söylemek, inanılmaz derecede kibirliydi.

Onlara kafeslerinin kapısını açtığını, böylece dışarı çıkmaları gerektiğini söylemek gibiydi. İstedikleri yere gitmekte özgür olduklarını... bu yüzden kendisine gelmelerini istedi.

Ama Lena devam etti. Ve geriye baktığında, bunların geçen sefer ona söylemesi gereken sözler olduğunu fark etti.

"Bence hepinizin dünyadan vazgeçmesinin nedeni, hepinizin sadece... o türden."

"...Tür?"

"Evet."

"Aynen dediğin gibi, ben dürüstçe... Evet, açıkçası Cumhuriyet ya da Federasyon umurumda değil... Buna nezaket diyebileceğini sanmıyorum."

Ama Lena gülümserken buldu kendini. Bunun mümkün olduğunu düşünmüyordu ama...

"Bana fark etmediğini söyleme Shin... Sen iyi ve kibar bir insansın. Olmasaydın, seninle birlikte ölen tüm o insanların anılarını taşımazdın. Kardeşin Kaie'yi ve Lejyon'dan çalınan tüm yoldaşlarını kurtarmaya çalışmazdın."

“.........”

"Sen nazik bir insansın. Raiden ve Theo, Kurena ve Anju ve Shiden ve diğer tüm Seksen Altı da öyle. Çünkü nefret etmeyi seçmek çok daha kolay olurdu. Bu gerçekten Cumhuriyet'in hatasıydı, bu yüzden tüm suçu onlara yüklemek ve onlardan nefret etmek çok daha kolay olurdu. Ve yine de, hepiniz... kendi kalplerinizi parçaladınız. Dünyanın geri kalanını mahkûm etmemek için kendinizi korkuttunuz.”

Mutluluk anılarını kendi elleriyle silip toz haline getirirlerdi.

“...Çünkü her şeye lanet etmek, her şeyi kaybetmek anlamına gelirdi.”

Geriye kalan son gururlarını bile.

"Evet. Senin için o yaralar senin gururundu.”

Onlardan ne kadar alınırsa alınsın ve ne kadar çiğnenirlerse ezilsinler, tek gururları asla zalimleri kadar aşağılık olamamaktı.

"Ve sana o yaraları kaybetmeni söylemiyorum. Ama... nezaketinin ödüllendirildiğini görmek istiyorum," dedi Lena, Shin yıldızlı gökyüzüne bakarken kendi kendine konuşuyormuş gibi. İnsanların yaşamlarına izin vermeyen sert dünyaya meydan okuyormuş gibi. Sanki ilan ediyormuş gibi:

“Nazik olanlar mutlu olmaya hak kazanırlar. Sadece hak edenler ödüllendirilmelidir. Ve eğer insan dünyası şu anda bu şekilde yapılmadıysa, o zaman ben de böyle olmasını istiyorum... Çünkü insanlar ideallerini böyle yavaş yavaş gerçeğe dönüştürüyorlar."

Bu dünya adil, nazik bir yer olsun. Bir gün.

Shin bu şarkı gibi duyuru sözleri karşısında sessiz kaldı. Asla gerçekleşemeyecek bir idealdi. Bu sadece bir dilekti, gerçeğin asla gerçekleşmesine izin vermeyeceği, güzelliğinin tek kurtarıcı lütfu olduğu boş bir hayaldi.

Ama bu onun fikri olsa da ve Lena'nın söylediklerini görmezden gelmek ne kadar kolay olsa da, nedense bu düşünceleri kelimelere dökemiyordu.

Deniz.

Altı ay önce o karlı askeri mezarlıkta söylediği sözler zihninde canlandı. Ona göstermek istedi. Ona şimdi göremedikleri her şeyi göster. Şimdi kavga etmesinin nedeni buydu. Ve şimdi, Lena'nın görmek istediği dünyanın hiçbir yerde olmayan ve olmayacak bir dünya olduğunu bilse bile, Shin bunu inkar edemezdi.

"Üzgünüm. Bu konuşmayı garip bir yöne yönlendirdim. Sen de bir şey söylemeye çalışıyordun, değil mi...?”

".........Evet..."

Yelkenlerinden çıkan rüzgarla, onu tekrar yukarı çıkarmak için cesaretini toplaması gerekiyordu. Doğru, onu buraya ne söylemek için çağırmıştı? Ejderha Dişi Dağı operasyonu için yola çıkmadan önce - bu operasyonun sonunda toplayacakları bilginin her şeyi iyi mi yoksa kötü mü değiştireceğini öğrenmeden önce.

"Lena, Federasyon ve Birleşik Krallık, Acımasız Kraliçe'nin Binbaşı Zelene Birkenbaum olduğundan şüpheleniyorsa ve savaşı durdurmanın bir yolunu biliyorsa..."

Ve bu muhtemelen olmayacaktı. Sözlerinin aksine Shin, Zelene'den böyle bir beklenti içinde değildi. Savaş muhtemelen bitmeyecekti. Ama yapabilseydi...

"Eğer bu savaş gerçekten sona erecekse... bu olduğunda..."

Birden sözleri kesildi.

Hadi denize gidelim. Mümkünse gidip daha önce hiç görmediğimiz bir şey görelim. Bir arada.

Söylemeyi düşündü. Lena'nın okyanusu görmek istediğini söylediğini duymuştu ama bu sözleri ona asla aktarmamıştı. Ona söylemek istedi. Ve bu tek başına asla yalan olamazdı.

Sana denizi göstermek istiyorum. Şimdi kavga etme sebebim bu. Ama tam söyleyecekken... boğazında donan sabun köpüğü gibi kalbinden şüphe yükseldi.

Sana denizi göstermek istiyorum. Gerçekten hiçbir şey başaramadan öleceğim bir savaş alanı değil. Savaşın ateşleriyle harap olmuş bu dünyadan başka bir şey göstermek istiyorum. Sonunda bunu dileyebilirim.

Ama sonra ne...?

Ona denizi gösterdikten sonra ne olacak? O zaman Lena ne dilerdi?

O zaman ne dilememe izin verecekti? Ve ne kadar sürecek?

Shin'in kendisi denizi görmek istemiyordu. Bu değişmemişti. Kendisi için istediği hiçbir şey yoktu. Ve bunun boşluğu onun için anlaşılmazdı. Refleks olarak bunu düşünmeyi bıraktı ama şüphesi oyalandı.

Savaşmak Seksen Altı'nın gururudur. Ama eğer durum buysa, savaşmaya ve hayatta kalmaya devam edeceklerse...