ÇİÇEKLER KARLI TARLALARDA AÇMAZ

"...Ekselânsları."

Daha sıradan biri bu manzara karşısında travma geçirebilirdi ama ne yazık ki hiçbir şey hissetmiyordu. Vika güçsüzce yatan Lerche'ye bakarken, kendisinin gerçekten bir canavar olduğunu, insan şeklinde olduğunu ve başka bir şey olmadığını doğrulamaktan kendini alamadı.

Lerche, askeri botlarının yanında, karların erimesiyle açığa çıkan kaldırım taşlarının üzerinde çaresizce yatıyordu. Sadece üst yarısına indirgenmişti ve gümüşi iç mekanizmaları, altında bir su birikintisi içinde yayılan açık mavi dolaşım sıvısı olarak açığa çıktı.

Tıpkı geçmişte olduğu gibi.

Ona tepeden bakan Vika, "Her dönüşte kırılmayı kes, seni yedi yaşındaki çocuk," dedi.

"Anlaşıldı. Utancım sınır tanımıyor..."

Lerche, yalnızca üst yarısına indirgenmiş olmasına rağmen, bir şekilde ustaca omuzlarını düşürerek onun fazlasıyla mantıksız azarlamalarına baktı. Sirinler acı hissetmiyordu. Hasarlı parçaları kolayca değiştirilebilen mekanik bebekler olduklarından, alarm sistemine, gerginliği uyarmak için kullanılan canlı, yeri doldurulamaz bir gövdeye ihtiyaç duymadılar. Ve böylece karın ve enkazın ortasında yatan saat gibi kız, eksik bacaklarına, etrafına yayılan mavi can damarına veya açıkta kalan mekanik iç organlarına aldırmadan gülümsedi.

Tıpkı bir zamanlar yaptığı gibi.

"Yaralanmadınız mı, Majesteleri?"

"Belli ki."

Çünkü onları korumamı söyledin. Yani bu ülkenin insanlarını koruyana kadar, Lejyon Savaşı bitene kadar ölemem. Ve ondan sonra... Sonuna kadar yaşayacağım... Adıma dair hiçbir umudum ya da hayalim olmasa bile.

Çünkü inanıyorum ki...aynı yaşta olmamıza rağmen benden önce giden o kız Lerche bunu isterdi.

"Hadi eve gidelim, Lerche... Seni şu anki durumunda taşımak aslında işleri oldukça kolaylaştıracak, ama sadece seni sıfırdan yeniden inşa etmeyi düşünmek bile başımı ağrıtıyor."

"Utancım hiçbir şey bilmiyor..."

"Bu kadar yeter."

"Ve, um... Mümkünse, göğsüme biraz daha hacim eklerseniz sevinirim."

"Bu nedir, cinsel uyanışınız mı?"

İçini çekerek, uzandı ve onu başının arkasından yakaladı ve kafasını boynuna bağlayan kilidi açtı. Vika başını kaldırdı. Bir insan kafası, diyelim ki bir kediden daha ağırdı, ancak kraliyet ailesiyken, hayatının çoğunu savaş alanında geçirmişti. Hala bir anti-malzeme tüfeğinden daha hafifti.

Mekanik bebekler olan Sirinler, sadece kafalarına indirgendiğinde bile kırılmazlardı. Lerche'nin göğsünde depolanan soğutma sistemiyle teması kesildiğinde otomatik olarak kapandığını doğruladıktan sonra Vika, üniformasının manşetleri rüzgarda dalgalanarak döndü. Başını elinde tutarak, mevsiminin ötesine geçen kar tanrıçasının çırpınan peçesinin içinden geçti.

Salomé'den alınmış bir sahne gibiydi, donuk bir şekilde kendi kendine not etti.

Gerçi dedi ki...

"Seni bir kez bile öpmedim."

Ne dayanağı olan ölen kız, ne de mezar taşı kadar soğuk olan bu kız.

Rüzgâr onları alıp götürürken, kendi kendine söylediği sözleri duyacak kimse yoktu.

Juggernaut'undan ayrılan Rito, tekrar Sirinlerin kuşatma rotasına baktı.

Yoldaşlarından birkaçı da cesetlerin oyduğu grotesk, doğal olmayan yola baktı. Savaşta düşene kadar hayatta kalmak ve sonuna kadar yaşamak Seksen Altı'nın gururuydu. Savaşırken buna inandılar. Bunu kimlikleri olarak benimseyerek, şimdiye kadar bununla savaşmışlardı ve akıllarında başka bir şey yoktu.

Fakat...

Korkusunu ve içinden yükselen titremeyi saklama zahmetine girmeden Rito düşündü: Bu, Sirinlerin bu ölüm yürüyüşünde ölümlerine koşarken gülmelerinden ne kadar farklıydı...?

Rito her zaman Sirinlerden korkmuştu. Tüm yoldaşları bir dereceye kadar öyleydi. Ürkütücüydüler. Tarif edilemez derecede tuhaflardı ve Seksen Altı onları yalnızca uzaktan izleyebiliyordu. Ama artık biliyordu. Onu korkutan, bu rahatsız edici kızların kendi yollarının sonunu yansıttıkları fikriydi. Uzun savaşlarının sonunda kaderlerinin kendi ceset dağlarının tepesinde ölü yatmak olduğuna dair belirsiz önsezi.

Belki de Seksen Altıncı Bölge'den beri onlarla aynıydık. Ve biz buna her zaman gururumuz dedik. Tıpkı onlar gibi ölümümüze koşuyoruz. Her zaman gülerek.

Yanında duran Raiden'ı fark etmişti. Yeraltı hangarında savaşmıştı, bu yüzden kuşatma yoluna ilk kez bakarken yüzünü buruşturdu. Rito'nun bilmediği bazı Federacy argolarını tükürdü.

"Demek iç çamaşırlarını bir demet haline getiren şey bu."

"Kaptan Shuga... Ben..."

“...Yapma.”

Onu kesti. Sonra avucu, endişeli bir hareketle Rito'nun omzuna düştü. Ama tam tersine, onun sözleri...

"Diğer herkes muhtemelen aynı şeyi düşünüyor. Ama sakın kelimelere dökme... Seni buraya getiren yaşam tarzını ikinci kez tahmin etmene gerek yok."

Yalıtımlı uçuş giysisi elinin sıcaklığının Rito'ya ulaşmasına bile izin vermiyordu.

Ludmila'nın mahvolmuş kafası, kuşatma yolunun yanındaki karda yuvarlandı. Shin, kızın sessiz kalıntılarına tek kelime etmeden baktı. Ezilmiş Alkonost'ların, Juggernaut'ların ve Lejyon'un birbirine karışmış kalıntılarının arasından Liquid Micromachines, deri altı dolaşım sıvısı ve tanıyamadığı birkaç çeşit yağ karışımı sızdırarak tuhaf, çok renkli bir su birikintisi oluşturdu.

Başı dönerken, hem çarpıcı kızıl saçları hem de yapay derisi yırtıldı ve onu metalik gri bir kalıntıdan başka bir şey bırakmadı. Onu aldığında, kafatasındaki bir çatlak genişleyerek dağılmasına neden oldu. Merkezi işlemcisi olan merkezinde gökkuşağı renginde şeffaf bir sıvı ve mavi kan, kafatasından kalın perçinler halinde dökülüp yerde birikiyordu. Artık ondan gelen herhangi bir feryat ya da ağıt duyamıyordu.

İnsan cesetleri görmeye alışmıştı. Tıpkı Cumhuriyet'teki operasyonları sırasında Dustin'e anlattıkları gibiydi. Kesik kafaların yüzlerinin yarısının kaybolduğunu görmeye de alışıklardı. Bu yaygın bir olaydı, Seksen Altıncı Bölgedeki ilk filosu kadar erken bir zamanda tanık olduğu bir manzaraydı.

Yani daha önce hayatta olmayan bir Sirin olan Ludmila'nın tamamen farklı bir kan rengiyle kırıldığını görmek... Sayısız sayılarının kırıldığını görmek onu rahatsız etmemeliydi.

Ve yine de... acıttı. Çok acıttı.

Evet, gerçek şu ki zordu. En başından beri zor olmuştu. Sık sık onu kollayan ve en genç yeni üye olduğu için ona yardım etmek için telaşlanan ilk filosunun kaptanını hatırladı... Kesik, yarı çökmüş kafasını kaldırdığını hatırladı.

Buna ne zaman alışmıştı? Başkalarının öldüğü gerçeğini doğal olarak ne zaman tedavi etmeye başlamıştı? Sıradan olmayan bir şey olarak mı? Ne zaman farkına bile varmadan bu parçayı kendinden uzaklaştırmıştı?

Eskiden Ludmila'nın içinde hapsolmuş ölü kişinin parçası şimdi gitmişti. Yıkıldıkça ortadan kayboldu ve artık ondan eser kalmadı. En azından Shin öyle olmasını diledi. Geriye dönüp baktığında, sık sık tekrar ölmek isteyip istemediklerini sorardı. Bu sorunun ardındaki soğukluğu hiç düşünmeden.

Bir zamanlar birinin söylediğini duyduğu kelimeler zihninde su yüzüne çıktı. Bu noktada kim olduğunu bile hatırlamıyordu. Ama yüzüne karşı söylemişlerdi. Diğerleri bunu Para-RAID aracılığıyla söyledi. Bazen başkalarının söylediğini duyardı. Telsizin statiğine karıştı. Defalarca, defalarca bu sözleri duymuştu.

Seni canavar.

"...Evet."

Bu uygun, diye düşündü Shin, kuşatma yoluna bakarken. Lejyon, Alkonostlar ve kız şeklinde yapılmış mekanik oyuncak bebeklerin enkazından oluşan, şimdiye kadar yapılmış en grotesk kuşatma rotası.

Üzerine basıp saldırması gerekiyordu, çünkü yapmasaydı herkes ölecekti. Başka kimsenin ölmemesini sağlamak için o kızları çiğnemek zorunda kalmıştı.

Ve aynı şey herkes ve her yer için geçerliydi. Cumhuriyet Seksen Altı'yı, Birleşik Krallık'ı Sirinler'i ve Federasyon çocuk askerleri, Vargus'u ve Maskotları ayaklar altına aldı. Ve ayaklar altına alınanlar bile bu hayatta kalabilmek için bir başkasının ölümünün üzerine basmaya devam ettiler.

Dünya.

Bu durumda, hayatta kalmak için yapmaları gereken buysa...

...insanların hepsi canavardı.

Onların her biri ve hepsi.

Karın hafif parıltısı, kuşatma yolunun üzerinde oturan Juggernaut'un 88 mm'lik taretinden yansıyordu ve Shin ilk kez bu parıltıyı yalnızca tamamen ve tamamen aşağılık olarak görebiliyordu.

"...Shin!"

Shin hareketsiz dururken, bir ses kulaklarına ulaştı. Herhangi bir ayak sesi duyamıyordu. Bunlar, savaşın izlerinin üzerine yığılan kar tarafından yutuldu ve ona yalnızca gümüş çan benzeri sesi ulaştı.

Alışılmadık karlı rotada tökezleyen Lena, aceleyle vücuduna yapışarak ona doğru koştu. Kalın uçuş giysisi ısıyı iletmediği için onun sıcaklığını hissedemiyordu.

"Bana dokunursan kendini kirleteceksin."

"Sen ne diyorsun...?!"

Büyük ihtimalle panikle dışarı fırlamıştı. Lena'nın üniforması darmadağınıktı, sanki kıyafet değiştirmenin yarısında tükenmişti ve ceketini bluzunun üzerine giymemişti. Sadece bir ceket. Muhtemelen askeri şapkasını bir yere düşürmüştü ve şaşırtıcı bir şekilde, pompalarıyla karlı zeminde koşuyordu, her şey.

"Buraya kendi başına gelirken ne düşünüyorsun? Etrafta hala Lejyon olabilir...!”

"Burada hiçbir şey yok... Bunu zaten biliyorsun."

Cevap vermedi. Herhangi bir kelime yerine, parmakları onu daha da sıkı kavradı. Sanki Shin, bıraktığı an ortadan kaybolabilirmiş gibi. Nedenini söylemeye çalışmıştı ama sesi çıkmamıştı.

Şirinlerden oluşan kuşatma yolunun nasıl ortaya çıktığını görmeliydi. Ve Saldırı Bİrliğinin saldırmak için bunun üzerine tırmanması gerektiğini anlamalıydı. Öyleyse neden onlara korkmadan yaklaştı?

Seksen Altı, savaş alanında normal insanların onları bu noktada yalnızca canavar olarak görebileceği kadar küçülen kimdi?

Başlangıç ​​olarak, savaş alanının neyle ilgili olduğunu biliyordu. Savaşın yakında sona ereceği inancıyla savaşmak için hiçbir hazırlık yapmamış olan Cumhuriyet'in savaş alanındaki geniş çaplı saldırı sırasında bu savunma hattını iki uzun ay boyunca korumuştu, ancak yardımın geleceğine dair zayıf bir umut vardı.

Yavaş yavaş duvara yaslanmasına rağmen geri çekildikten sonra geri çekildi. Savaşa alışık olan Shin bile, bu umutsuz savunma hattını sürdürmenin ne kadar umutsuz olduğunu hayal bile edemezdi ama Lena bunu çok iyi biliyordu.

Albay Cumhuriyeti vatandaşlarının on milyonlarca insan tarafından katledildiğini biliyordu... Kardeşleri ve yurttaşları... Savaş alanının ahlaksız bir ölüm yeri olduğunu biliyordu, yaşamın onuruna ya da kutsallığına dair hiçbir umut barındırmadı. İnsanların köşeye sıkıştırıldıklarında yapabilecekleri alçaklığı ve alçaklığı biliyordu.

Peki neden? Nasıl?

Bu dünyadan nasıl vazgeçemezdi? Bir peri masalından bile daha boş bir değere, dünyanın güzel bir yer olduğuna nasıl inanabilirdi...?

Lena Seksen Altı'nın dünyadan nezaketinden vazgeçtiğini söylemişti. Bu nefret, ondan vazgeçmekten daha kolay olurdu. Gururlarını salıvermek çok daha kolay olurdu. Hangi durumda, nasıl...? Artık kimsenin duymaya bile dayanamayacağı kadar şekerli bir ideali nasıl taşıyabilirdi...?

Niye ? Neden ısrar ediyorsun? Bu dileklere tutunurken neden devam ediyorsun?

Ondan vazgeçmek her şeyi çok daha kolay hale getirecek, peki nasıl onu dilemeye devam edebilirsin?

Aklıma cevap gelmedi. Ve Shin, Lena'yı sonuca varmak için herhangi bir ipucu bulabilecek kadar iyi tanımıyordu. İki yıl önce Özel Keşif görevi için ayrılırken ona veda etmişti ve sadece birkaç ay önce onunla tekrar karşılaşmıştı. Hangi savaşlardan geçtiğini bilmiyordu. Ne hissettiğini, neye üzüldüğünü, neye değer verdiğini, hangi dilek için savaştığını bilmiyordu. Onu savaşa devam etmeye teşvik eden arzu neydi?

Sormayı hiç düşünmemişti. Bilmek istediğini hiç düşünmemişti. Onunla yeniden bir araya gelerek bir şeyler başardığına inanıyordu, ama... onunla bir kez tanıştığında, onu anlamak için hiçbir girişimde bulunmamıştı.

İlk kez anladı:

Onun hakkında kesinlikle hiçbir şey bilmiyorum.