Her zaman olduğu gibi Vika'nın emrinde olan Lerche, "Birleşik Krallık'ın en kuzey sınırlarının ötesinde, Frost Woe dağ silsilesini ve kuzey zirvelerini geçen geniş bir deniz var," diye ekledi. “Kışın tamamen buzla kaplıdır. Bu tam bir gösteri."

Görünüşe göre Shin ve diğerleri kumsalda oynamaya gitmişler, bu yüzden geride kalmasında bir sakınca yoktu.

“Hayır... Daha dün denizi gördüm, daha sonra operasyon sırasında göreceğim. Ama bir dahaki sefere kendi başıma görmem gerektiğini düşündüm, savaş bittiğinde olmalı.”

Shin ona denizi göstermek istediğini söylemişti ve o da bu isteği kabul etti. Yani... henüz itiraf ettiği duygularına cevap verememiş olsa da, en azından bu dileğe tutunmak istiyordu.

“Savaş bittiğinde okyanusu görmeye gideceğimizi söylemiştik. Bu yüzden bu sözümü tutmak istiyorum.”

Vika onunla alay ederken, yüzünü ona dönerken gülümsemesi dudaklarından kayboldu.

"Ama daha da önemlisi, Vika. Sana sormam gereken bir şey var."

İsmail'den, geçen yılki geniş çaplı taarruzdan sonra kendisine Filo Ülkelerinin savaş durumunu göstermesini istemişti. Ve bunların bir kısmı, bir yıldan az olduğu için kesin sayıların olmamasına atfedilebilirken, zayiat sayısı savaşların ölçeğine uymuyordu. Birçoğu geride kaldı ve savaş alanında kayıp olarak kabul edildi. Savaşlar o kadar şiddetliydi ve kaos o kadar büyüktü.

Ve genellikle Lejyon için lojistik destek birimleri olarak kabul edilen Tausendfüßler hakkında daha fazla görgü tanığı raporu vardı. Federasyonda benzer bir vaka olmadığını doğrulayan Grethe'ye sormuştu.

"Birleşik Krallık'ta durum nasıl? Lejyon'un size bahsettiği taktik değişikliğinden bahseder misiniz? Detayda."

Arkadaşları gözünün önünde neşeyle oynuyor olsa da, Theo düşüncelerine dalmıştı, bakışları dalgaların ötesine sabitlenmişti.

Deniz.

Bir gün onu görmek istediklerini söylemelerinin üzerinden yaklaşık bir yıl geçmişti.

İşin garibi, Morpho'yu kovalarken de geri dönmüştü. Ve her ne kadar onu görmek isteseler de, Morpho'ya kapılıp ölmeleri, bu dileğinin asla yerine gelmemesi gibi bir ihtimal vardı...

Bu yüzden bir kısmı, olmasa bile iyi olacağını düşündü. Burası daha çok belirsiz bir amaç gibiydi. Ve şimdi buradaydılar, okyanusun yakınındaydılar. Ona çok kolay ulaşmışlardı. Neredeyse antiklimaktik olarak.

Tabii o sırada Theo bu kuzey denizini düşünmüyordu. Ancak okyanus, daha önce hiç görmedikleri yerlerin bir simgesiydi. Belki de bu yüzden okyanusu ilk gördüğünde başarı hissi yoktu. Konuşacak bir heyecan ya da yoğun duygu yok.

Tek hissettiği bir boşluktu. Sanki bilincinin bir yerinde çok küçük ama hala ağzı açık bir delik varmış gibi. Bu, yolunu kaybettiği ve sadece hareketsiz durduğu zamana benziyordu. Sonuçta... onunla ilgili hiçbir şey değişmemişti. Hiçbir şey.

Hiçbir ilerleme kaydetmediğini, Seksen Altıncı Bölgeyi terk ettiğinden beri hiçbir şeyin değişmediğini düşünmüştü. Ve yine de buradaydı, yeni manzaralar görüyordu. Her şey çok verimsiz geliyordu. Hareketsiz kalsa bile, değişmeden kalsa bile, neyi arzulayacağını bilmese bile... yine de olayların akışına kapılıp yeni yerlere sürüklenecekti.

Birleşik Krallık'ta ve İttifak'ta da böyleydi. Bir düşününce, Federasyon tarafından korunduklarından ve Ernst'in malikanesine getirildiklerinden beri durum böyleydi. Gözlerinin önündeki deniz önceki günden daha iyi görünüyordu; güneş daha az siyah görünmesini sağladı. Ama lacivert hala ona melankolik geliyordu ve soğuk rüzgar ve onun kokusu bir şekilde ürkütücü ve alaycı geliyordu.

Bu, okyanusu ilk görüşü olmasına rağmen... ona hiçbir şekilde güzel gelmemişti. Uzun zamandan beri ilk defa bunun farkına varmıştı. Seksen Altıncı Bölge'de ona kök salmış bir tür algı.

Bu dünyanın insanlara ihtiyacı yok.

Dünya, birinin rahatlığını, duygularını veya duygularını umursamıyordu.

İnsanlar ölebilirdi ve yıldızlar göksel kürede aynı şekilde parlardı. İnsanlar zar zor hayatta kalabiliyor ve hayata tutunabiliyorlardı, ancak kutlamalarına şiddetli sağanak yağmur yağdı. Dünya insanlığa karşı o kadar kayıtsızdı ki, neredeyse kötü niyetli olarak karşılandı.

Ve bu gerçeği hatırlatmış gibi hissetti. Olduğu yerde kalamayan Theo arkasını döndü ve şehre doğru yürüdü.

"Her zaman savaş alanı dışındaki şehirlerin barışçıl olduğunu düşünmüştüm, ama..." Anju iç çekerek kendi kendine mırıldandı.

Kafeteryadaki hanımlardan biri, bu üsse bağlı liman kasabasında bir festivalin yaklaştığını söyledi. Adı Gemi Prenses Festivaliydi. Geçmişte, Filo Ülkelerinin şehirlerinin her birinin kendileriyle ilişkili bir gemisi vardı ve bu gemilerin başlarının Gemi Prensesi adı verilen kutsal bir ruhu barındırdığı söylenirdi. Yılda bir kez, şehirler bu ruhları tanrılaştırmak için bir festival ayini düzenlerdi.

Belediye binasının önünde, bir festival izlenimi veren sayısız çiçeklerle süslenmiş bir kızlık heykeli duruyordu. Bu belediye binasının önündeki plaza o kadar bakımsızdı ki, seksen altıncı Bölgeye ait bir şey sanılabilirdi.

Toz bulutları, hasarlı binalar, kırık kaldırımlar ve yol kenarındaki kurumuş ağaçlar. Yapılar bir şekilde işlevlerini sürdürdüler, ancak insanlar onları onarmak için boş zamanlarını, enerjilerini ve fonlarını çoktan kaybetmişti.

Çocuklar, temiz olduğu halde yamalı deliklerle delik deşik olan eski giysiler giyip oradan oraya koşturuyordu. Ve devam eden festivale rağmen, stantların hepsi yetersizdi ve ucuz, sentezlenmiş şekerlemeler satıyordu.

Ancak tam tersine, şehir ne kadar küçük olursa olsun, vatandaşlar meydanın yakınında kurulan prefabrik konutlardan ve yakındaki bir parktan dışarı akarak sokakları enerjik bir şekilde doldurdular. Bunlar, son on yılda cephe hattı yavaş yavaş geri çekilip ana cepheye yaklaşırken tahliye etmek zorunda kalan mülteciler içindi.

Bu, Filo Ülkelerinin küçücük boyutlarına rağmen on yıl boyunca savaşmak için ödemek zorunda oldukları bedeldi.

"Sanırım Federasyon ve Birleşik Krallık istisnalardı... Diğer ülkelerin hepsi sınırlarında."

Gerçek şu ki, savaşmaya devam etme güçlerini çoktan kaybetmişlerdi ama yine de hayatta kalmak için mücadele ediyorlardı, ellerinden geldiğince savaşıyorlar. Ve bunun kaçınılmaz sonu, tüm güçlerini tamamen tükettiklerinde, sadece düşmanın altında çiğnenerek ve yok edildiğinde gelecekti.

Bunun gerçekliği şimdi önünde çırılçıplak serildi.

Anju'nun yanında duran Michihi sessizce, "Ama hala festivali düzenliyorlar," diye mırıldandı.

Kızın heykelini süslediler, her çiçek kendi başına mütevazıydı, ancak tüm dizi etkileyiciydi. Bu muhtemelen kasaba halkının toplayabildiği en fazla şeydi. Güldüler, tezahürat yaptılar, müşterileri çağırdılar ve bağırdılar. Ama sadece günlük ekmeklerini kazanmak çok zordu. Şehrin durumu, Lejyon Savaşı'nın onları yok olmanın eşiğine ne kadar yaklaştırdığını canlı bir şekilde gösteriyordu.

Yine de bu etnik festivalde kendilerini gülümsemeye ve gülmeye zorlayarak dişlerini sıktılar. Seksen Altı, Cumhuriyet'te azınlıktı ve aralarında bile, kıtanın doğusundaki Orienta daha da nadirdi. Ve Michihi o soyun görünümünü taşıyarak konuştu.

“Festivallerden pek anlamam. Yani onları bize aktaracak kimse yoktu. Vatanımı hatırlamıyorum ve ailemin hepsi öldü. Yani bunu görmek beni yalnız hissettiriyor. Ama bundan daha fazlası, kıskanıyorum. Bu insanlar onlar için çok önemli bir şeye sahipler, bunu yapmak imkansız derecede zor olsa bile yaparlar. Ve ben... bunu kıskanıyorum."

Değerli bir şey. Ne olursa olsun insanın bağlanabileceği bir şey.

Bir şey... bir şekil verdi. Ve tek kimliği acı sona kadar savaşma dürtüsü olan Seksen Altı... o değerli şeyden yoksundu.

Theo kıyıdan ayrıldı ve şehre döndü, ancak sokakların koşuşturmacasında rahat bulamadı. Bu kadar küçük bir kasaba için pek çok insan vardı ve çoğu tıpkı onun gibi Yeşim soyundan geliyordu. Jades'i içeren Veridian ırkı, kıtanın güney kıyılarına özgüydü. Bunların bir kısmı leviathanları takip ederek bu topraklara göç etti ve on bir Filo Ülkesinden yedisini kurdu.

Ancak tüm bunlara rağmen hiçbir yerde bir kan bağı ya da bir arkadaş bulamamıştı.

Bu bayramı bilmiyordu.

Muhtemelen yoldaşlarından bazıları da festivalde kendilerini rahat hissedemedikleri için şimdi kumsalda oynuyorlardı. Şehir dışında olmayı tercih ettiler. İnsanlık dünyasının dışında. İnsan olmayan başka bir şey tarafından yönetilen bir yer. Tıpkı Seksen Altıncı Bölge gibi.

Orada miras kalacak hiçbir şey yoktu. İlişkilendirecek kök yok. Orada, geri dönecek hiçbir şeyleri olmadığı gerçeğinden rahatsız olmaları gerekmezdi.

Kendilerinden ve yoldaşlarından başka kimseye güvenmedikleri savaş alanında yaşayabilirlerdi.

Başka bir deyişle, kendilerinden başka dayandıracakları bir temelleri yoktu. Bu şehrin insanlarından farklı olarak, bu dünyanın hiçbir yerinde menşe yerleri yoktu. Ve bu, Theo'nun Seksen Altıncı Bölge'den ayrıldığından beri birkaç kez fark ettiğini düşündüğü bir şeydi. Ve yine de, her ne sebeple olursa olsun, acıttı.

Lejyonu durdurmanın bir yöntemi olduğunu öğrenmişlerdi. Savaşı durdurmak artık umutsuz bir çaba değil, gerçekçi bir olasılıktı. Ve belki de bunun tetikleyici olduğunu fark etmek. Ama her şeyden çok...Shin'i ve ardından Raiden, Rito ve Anju'nun geleceğe doğru çabalamaya çalıştıklarını görmek muhtemelen en büyük sebepti.

Theo'nun kendisi bir noktada Shin'in hayattan daha fazla zevk almaya çalışması gerektiğini söylemişti. Ağabeyinin ve birçok yoldaşının ondan önce öldüğü gerçeğine musallat olmamalıydı. Yani Theo onun geleceği düşündüğünü görünce gerçekten rahatlamıştı. Artık ondan vazgeçmesi gerektiğini biliyordu...

...ama aynı zamanda kendisini çok yalnız hissetmesine neden oldu.

Çünkü şimdi ne yapması gerekiyordu? Dayanabileceği hiçbir temeli, ait olduğu dünyada hiçbir yeri yoktu. Shin kurtuluşu bulmuş ve geleceğe uzanmış olabilir, ama Theo'nun ne yapması gerekiyordu? Kurtuluşun kolay olmadığını çok iyi biliyordu. Ne de olsa, "umut" veya "gelecek" in onun için ne anlama geldiğini bile bilmiyorken nasıl bir şey kazanabilirdi? Ve bunu elde edemezse, ne yapması gerekiyordu?

O bilmiyordu. O korkmuştu.

Bir süre sersemlemiş bir halde sendeledikten sonra, sanki ayak seslerine tutunan gölgeden kaçmaya çalışıyormuş gibi, kendini tekrar üssünde buldu.

Görünüşe göre süper taşıyıcının iskelesine girmişti.

Rıhtım birkaç kat yüksekliğindeydi ve Juggernaut'ların hangarından önemli ölçüde daha büyüktü. Buna rağmen, geminin köprüsü, büyüklüğünü vurgulayan podyumlarla aynı yükseklikteydi. Önünde, açık denize uçak göndermek için yapılmış devasa bir deniz üssünün saf ihtişamı vardı.

Güvertesinde, sularda yaşayan yavaş ama sayısız -Lejyon kadar- deniz canlısının hazinelerini keşfetmek için yapılmış anti-leviathan devriye uçakları vardı. Ve elbette, onları göndermek için tasarlanmış muharebe savaşçıları vardı.

Leviathanları keşfetmek ve göndermek için, gemi ayrıca leviathan ırklarının en büyüğü olan Musukura'yı avlamak için bir sonar sistemi ile donatıldı. Bu yaratıklar bir ışık huzmesi ateşleyebiliyorlardı ve onları göndermek için önce savaş uçaklarıyla çekilmeleri gerekiyordu.

Bu süper taşıyıcı ve feribotla taşıdığı uçaklar, devlere karşı mücadelenin ön saflarında yer aldı.

Geminin önünde duran ve başını kaldıran bir adam Theo'nun ayak seslerini duyunca arkasına döndü. Koyu sarı saçlı ve yeşil gözlü. Indigo-lacivert üniforması ve bir ateş kuşu dövmesi.

İsmail.

"...Hmm. Oğlum, sen Strike Birliğinden değil misin? Senin adın, uh...”

Aralarında uzun bir sessizlik asılı kaldı.

“.........E.” İsmail sonunda pes etti.

"Bu Rikka."

"Ah, pardon. Genelde dövmelerimizle birbirimizi ayırt ederiz. Bizi sadece yüzümüzle ayırt etmek zor, anlıyor musun?”

Dövmelere göre mi? Theo ona şüpheyle baktı. İddiaya göre, kendilerini bir dövme ile damgalamak Açık Deniz klanlarının bir adetiydi, ancak dövmelerin hepsi Theo'ya aynı görünüyordu. Görünüşe göre dövmenin kalıpları kişinin ırkına veya kökenine göre farklılık gösteriyordu. İsmail'in ateş kuşu dövmesi vardı, Esther'in ise pullardan biri. Orientaların çiçek dövmeleri, Topazların sürünen asma desenleri ve Celestas'ın geometrik desenleri vardı. Jades, Emerōds ve Aventuras'ın sırasıyla dalgalanma, şimşek ve spiral şeklinde dövmeleri vardı.

Ama düşününce, İsmail'inki gibi ateş kuşu dövmesi olan başka bir Jade görmemişti.

"Arkadaşlarınla ​​suda oynaman gerekmiyor mu? Federasyon ve Cumhuriyet'in şu anda denize ulaşamayacağını duydum."

"Daha önce oradaydım ama... bundan sıkıldım."

“Şehirdeki festival ne olacak?”

“... umurumda değil.”

Nedense İsmail ona acı bir gülümsemeyle baktı.

"Sen bir Jade'sin, değil mi? Nerelisin? Atalarınız Cumhuriyete göç etmeden önce neredeydiler?”

"Ha...? Açıkçası, kıtanın her yerinden geldiklerini düşünüyorum..."

"Ah, benim açımdan bir yanlış hesaplama. Özür dilerim. Dedikleriniz hemen hemen herkes için geçerli. Mutlak safkanlar yalnızca Birleşik Krallık ve İmparatorluğun soylularına aittir. Ve Cumhuriyet, sanırım... Ah, güzel albayınız, prensiniz ya da operasyon komutanınız hakkında kötü konuştuğumdan değil."

Shin'in ebeveynleri safkandı ama kendisi melez bir çocuktu, bu yüzden o da bu tanıma uymuyordu. Ama bu konunun dışındaydı.

"Ben güneyden, Elektra denen bir yerdenim... Sanırım bu iki yüz yıl öncesine ait," diye yanıtladı Theo.

"Ah, o zaman aynı kökten geliyoruz. Benim klanım da o bölgedendi. Oradan yaklaşık bin yıl önce göç etti. Yine de, bunu telafi etmekten fazlasını yapabiliriz. Evine hoş geldin oğlum."

Sesi tamamen neşeliydi ve buna rağmen Theo yoğun bir inkar duygusuna kapılmıştı. Bu kişi sadece onunla aynı renkteydi. Onun dışında tamamen yabancıydı. Theo'nun tesadüfen bu ülkeyle ilgili bazı uzak ataları vardı. Burası iki yüz yıldır ailesinin vatanı değildi.

Her şeyden öte, Theo'nun belki de hemşehrisi diyebileceği tek kişiler onun renklerini bile paylaşmıyordu - sadece onunla aynı savaş alanında savaşan Seksen Altı olmalıydılar.

Renklerini biriyle paylaşması, onun akrabası olarak görülmek istediği anlamına gelmiyordu. Özellikle de, babası olan filo komutanı ile birlikte... ailesiyle birlikte, vatanı ve mirası olan birinden geldiğinde değil.

Eksik olduğu her şeye sahip olan birinden değil.

“...”

Theo sessiz kalırken, Ishmael sadece kayıtsız bir omuz silkti.

"Bak bu benim işim. İnsanları böyle kandırmaktan kendimi alamıyorum. Bir kedinin sana tıslaması gibi. Seninle uğraşmak istememe neden oluyor. Ancak bu sadece sizin için geçerli değil. Seksen Altı, arkadaşlarının kim olduğuna karar verme ve olmayan herkesi uzaklaştırma gibi bir yoluna sahipsin."

Sonra kaygısız bir gülümsemeyle, böyle olmayan birkaç Seksen Altı olduğunu ekledi. Kaptanı ve kaptan yardımcısı ve Stella Maris'in büyük ve yavaş olduğunu söyleyen velet gibi... Başka bir deyişle, Shin, Raiden ve Rito.

Eskiden Theo gibi olan ama o farkına varmadan değişenler. Bu sözler kalbine saplandı ve donmasına neden oldu. Yoldaşı olan biri varsa, onun gururunu ve yaşam tarzını paylaşan Seksen Altı'ydı. Ama bu noktada, onun bu yoldaşları bile...

"Biliyorsun, biz...son zamanlarda hepimiz birbirimizden uzaklaşıyoruz."

“...Evet, bulduk.”

Theo bir noktada bir yere gitmişti. Anju da gitmişti, ama onun durumunda festivalle ilgileniyordu. Ancak Kurena onlarla okyanusu seyretmek bile istemedi. Raiden, Shin'in yaptığı gibi doğal olarak bunu fark etti.

Sahile denizi görmek istemediği için gelmeyenler, kasabanın canlılığına dayanamadıkları için buraya gelenler.

Okyanusu ilk gördüğünde heyecanlananlar, gitmeye karar verenler ise hiç tanımadıkları şenliği görmeye gittiler. Hepsi bu farklı gruplar arasında karışmıştı, ancak bir noktada aralarında bir ayrım oluşmuştu.

Birbirlerine bakışlarında bir şeyler değişmişti.

Kesin ölümün olduğu o savaş alanında sonuna kadar savaşmak. Alacakları ortak bir kanları, onları birbirine bağlayacak ortak renkleri yoktu. Bu gurur onların tek bağıydı ve onları Seksen Altı olarak birleştirdi... Ama bir noktada ayrılmaya başladılar.

"Yine de bunun için endişelenmemelisin."

Böyle bölünmüş bir yoldaş diğerine, yönüne bir bakış atmadan söyledi. Yine de, kanlı bakışların kendisine döndüğünü hisseden Raiden konuşmaya devam etti, gözleri hâlâ başka yöne çevrilmişti.

"Birini geride bıraktığın ya da onları terk ettiğin ya da başka bir şey değil, adamım. Sadece kendi hızlarında, kendi seçimlerini yapıyorlar. Yani hangi seçimi yaparsanız yapın, gerisi için endişelenmenize gerek yok.”

“...Biliyorum,” dedi Shin.

Sesinin tonundan bunu gerçekten anlamıştı. Ama onunla da barışık değildi.

"Ama bunu söylemek seni incitiyorsa... Sanırım beni gereğinden fazla kez kurtardınız. Yani o zaman gelirse..."

Raiden acı bir gülümsemeyle kendini tutamadı.

Seni aptal. Bunu nasıl söylersin? Yolun her adımında bizi kurtaran kişi her zaman...

"Zorunda değilsin... Yeterince yaptın. Ne de olsa sen bizim Reaperımızsın."

"Evet evet. İşte buradayım, yaşlı adam."

Theo'nun sesi düşündüğünden daha somurtkan çıktı. Zorla konuyu değiştirdi, sinirlendi. Bir tür korkmuş kedi yavrusu falan değildi. Sıradan bir konuşma yapabilirdi.

“Festival ne hakkında?” O sordu.

"Hm? Ah, Gemi Prensesi Festivali. Bu bir Fleet Country geleneğidir.

Gemi tanrılarını kutlamak. Sanırım bu kasabada bir torpido botu mu?"

Teknolojinin ilerlemesiyle modası geçmiş bir tür askeri tekne kategorisinden bahsetti... Ama sonra alaycı bir şekilde durdu.

“...Yoksa başka bir şey miydi?” İsmail sonra sordu.

"Ha...? bilmiyor musun?"

"Şey, ben... Yani, ben bu kasabanın yerlisi değilim."

Theo, göz göze gelmeyen İsmail'e baktı.

"Dinlemedin mi? Değil sanırım. Bu savaşın başlangıcında Yetim Filosu kurulduğunda, tüm ülkeyi tahliye ettik ve Lejyon'u geri püskürtmek için onu bir savaş alanına dönüştürdük. Topraklarımızın kuzey ve güney kenarları arasında savunma düzeni oluşturmak için yeterli alanımız yoktu ve Lejyon bizi doğudan işgal etti. Bu yüzden en doğudaki ülkeyi tahliye ettik. Orası benim memleketimdi. Cleo Filosu Ülkesi.”

"...Oh."

Bunu duymuştu. Buraya gönderilmeden önce Lena bundan bahsetmişti. Sadece onun aklına gelmemişti.

Vatanını kaybetmiş birinin bunu söylediğini duyana kadar olmaz. Seksen Altıncı Bölge denilen sıfır kayıplı savaş alanını oluşturmak için topraklarının ve vatandaşlarının iyi bir yüzdesini atmaya zorlanan belirli bir ülkeden farklı değildi.

Cumhuriyetten farksız.

Theo'nun olduğu yerde donmuş halde ona baktığını gören İsmail, umursamazca elini salladı.

“...Bana öyle bakmana gerek yok. Siz insanlar kadar kötü muamele görmedik. Sırtımıza silah dayayarak bizi zorlamadılar, hiçbir eşyamıza da el koymadılar. Taşıyabileceğimiz her şeyle kaçtık ve başka bir yere yerleştiğimizde gerçekten ayrımcılığa uğramadık. Bize verdikleri barınak geçiciydi ama tahliye ettiğimiz yer de bir o kadar zordu... Heh, yani, filo komutanı bile Stella Maris'i ve tüm filoyu tahliye etmek zorunda kaldı," dedi. dedi şakayla ve güldü.

Bahsedilen filo komutanı... Evet. Ölü filo komutanının adıydı. Operasyon için hazırlanırken üssün hareketli olmasına rağmen, İsmail ile aynı dövmeye sahip birini görmemişti. Bunun sadece filo komutanı olmaması ihtimali vardı; o dövmeyi yaptıran herkes zaten...

Yani sonuçta o şeylere sahip değildi.

O seviyede bile Seksen Altı'ya benziyordu. Ailelerini, vatanlarını kaybetmiş, yararlanacakları her türlü kültür ve gelenekten mahrum kalmış onlara. Yani belki... Hayır, onunla aynı sıkıntıları yaşayan Seksen Altı için endişelendiği neredeyse kesindi.

“Üzgünüm... Ve, ee...”

Rito'nun sözleri tekrar zihninde belirdi. Seksen Altıncı Bölgenin dışında olduklarına göre, biri onlar için endişeleniyordu. Ve burada, onlarla aynı konumda olan biriyle tanışmıştı... Gururlu biri.

"...Teşekkürler."

Sanki uzun, karanlık bir tünelin sonunda uzaktaki bir ışık lekesini görmüş gibi hissetmişti.

Batan güneşin ışığı okyanusun yüzeyinden yansıyor, okyanus yüzeyinden altın parıltısı bir ayna koleksiyonu gibi yükseliyordu. Baş döndürücü, parlak bir görüntüydü. Şakayık dövmeli bir kadın olan anti-leviathan destroyerinin kaptanı, ona şehrin kenar mahallelerindeki deniz fenerinin yıldızların iyi, küresel bir görüntüsünü sunduğunu söyledi.

Bir rasathane olarak halka açıktı ve gerçekten de o noktadan bakıldığında ufuk bir yay gibi görünüyordu. Gün batımının su yüzeyinden parıldayan alçak ışınlarının parlak görüntüsünün tam bir görüntüsünü sunuyordu.

Alacakaranlık denizi, paramparça bir ayna gibi yanan, uhrevi bir altın parıltıyla parlıyordu. Her nasılsa, güzelliği Yuuto'ya reddedilme görüntüsü gibi geldi. Shiden ve Shana yakındaydı; Görünüşe göre başka biri onlara bu yerden bahsetmişti.

Aynı birimdeydiler ama özgürce konuşacak kadar yakın değillerdi.

Özellikle Yuuto doğası gereği uyuşuk olduğu için. Ve böylece hiçbir bakış ya da kelime alışverişinde bulunmadan, bedenlerinin sıcaklığı birbirinden uzak, öylece durdular. Aynı yabancı gün batımını izlemek.

“Açık Deniz klanları tek bir donanma oluşturmak için bir araya geldi. Bir tür 'hane'ye daha çok benzeyen bir grup olduğu için askeri bir birlik değil.”

Yuuto bakışlarını bu yeni sese çevirdi. Esther gözlemevine gitmişti ve her ne sebeple olursa olsun Kurena da onunla birlikteydi.

Plaja ya da şehre gitmeyi kendinde bulamayacağını varsaymıştı ve bu yüzden Esther'in onu bulup getirdiği üssün arkasında kaldı. Shiden ve Shana muhtemelen benzer koşullar altında oradaydılar.

Sanki sadece Esther ve Yuuto ile konuşan bayan, işlerine boyun eğmeye meyilliydiler. Yetim Filo askerlerinin tamamı ve hatta onlara festivali gezdirmeye hevesli olan kasaba halkıydı. Hepsi onlara aynı izlenimi verdi.

İlk başta, onlara yardım etmek için gönderilen yabancı birime minnettar olduklarını ya da on yıl sonra yurtdışından getirdikleri ilk misafirlere neşeyle misafirperver olduklarını düşündü, ama...

Açık Deniz klanları binlerce yıldır denizleri keşfederek suların kontrolü için leviathanlarla rekabet ederken, Filo Ülkeleri birkaç yüzyıldır var olmuştu. Zaman zaman bu savaşta kaybetmelerine rağmen, bu insanlar asla pes etmediler. Ve sanki şu anda bir şekilde sesleniyorlardı - bu kararlı mücadeleden başka hiçbir şeyleri olmadığını ilan ediyorlardı. Sahip oldukları tek şeyin bu olduğunu.

"Sanırım bu bir tür sempati... Bize, Seksen Altı'ya."

Esther gerçekçi bir şekilde konuşmaya devam etti.

"Bu nedenle, Kaptan İsmail'in teğmeni olarak ondan ağabeyim olarak bahsediyorum. Aramızda kan bağı olmamasına rağmen.”

"Şey..."

Kurena şaşkınlıkla Esther'e baktı. Yaptığı tek şey, boş konuşmanın ortasında, daha küçük olmasına ve kendisiyle akraba olmamasına rağmen neden İsmail'den ağabeyi olarak bahsettiğini sormaktı.

"...Üzgünüm. Gerçekten anlamıyorum, hanımefendi..."

Bir teğmenle konuştuğunu fark ederek son sözü ekledi.

Neyse ki Esther, Kurena'ya sorgular gibi baktığı için aldırmıyor gibiydi.

"Yapmaz mısın? Seksen Altı'nın da benzer ilişkileri olduğunu sanıyordum."

Kurena bir kez gözlerini kırpıştırdı.

“...Bizi mi kastediyorsun?”

"Evet. Örneğin, siz ve operasyon komutanınız Kaptan Nouzen. İkinizle ilk tanıştığımda, kardeş olabileceğinizi düşünmüştüm. Yine de kan bağınız olmadığı açıktı."

Herkesin yüz hatlarının farklı olması bir yana, doğdukları renkler tamamen farklıydı. Ama bu oğlanlar ve kızlarla ilgili bir şey benzer hissettiriyordu. Gözlerindeki bakış belki de. Hiçbirinin kan bağı olmadığı bir bakışta belliydi ama yine de...

"Sizinle ilgili bir şey gözle görülür şekilde benziyordu... Evet, sanırım buna ruhunuzun şekli diyebilirsiniz. Aynı savaş alanında yaşadınız, aynı mezarlara mahkum oldunuz, aynı türden hayatlar yaşadınız ve gururunuzla coştunuz. Bağlantılarınızı oluşturan kan bağları değil, ruh akrabalık bağlarıydı... Aynı Açık Deniz klanlarının gururunun ilişkilerimizi oluşturması gibi.”

Bu tatlı sözler Kurena'yı sarstı. Onları ateşli bir şekilde ağzına aldı. Kurak bir çorak arazide uzun bir yolculuğun sonunda su verilmiş bir insan gibi.

"Ruhun akrabalığı..."

"Aslında. Ve aynı ülkenin kan bağlarından veya dostluktan da öte, bu asla koparılamayacak bir bağdır. Ne olursa olsun."

Esther, sanki bariz olanı belirtiyormuş gibi, altın parıltının içinde hevesle konuştu.

"Ve ne olursa olsun, o benim için her zaman bir ağabey olarak kalacak. Ve hemen hemen aynı şekilde, Kaptan Nouzen sizin için her zaman bir ağabey olarak kalacaktır. Bu asla değişmeyecek."

"Bizden çok uzakta oldukları için mesafe ve sayıları hakkında yalnızca kaba bir tahminde bulunduk, ancak bu kadarını bilmek işleri çok daha kolaylaştırıyor.

Hem bizim için hem de yönlendirme filosu için.”

Brifing odası, kendisine tahsis edilen üniversitenin şapelinde kuruldu. Işık eski, renkli vitraydan içeri süzüldü ve masaya indi.

İsmail orada durmuş, önüne serilmiş belgeleri gülümseyerek inceliyordu. Bunların arasında Shin'in ileri keşif birliği ana gemilerinin konumlarını işaretlediği bir deniz haritası vardı.

“Bunun için minnettar olarak döndüğümüzde sizi öğle yemeğine davet etmeme izin verin, Kaptan. Gelenek olarak kurutulmuş deniz ürünleri.”

“...”

Balık veya kabuklu deniz ürünleri belirtmediğini, sadece belli belirsiz "deniz ürünleri" dediğini fark eden Shin sustu. Theo onun yerine konuştu.

"Kaptan, yerlilerin turistlerle dalga geçmekten hoşlandığı o tatlıları mı kastediyorsunuz?"

"Hayır, hiç de değil... Sadece çiğ hayvanın kendisi biraz garip görünüyor, hepsi bu."

Seksen Altı'nın İsmail ve Filo Ülkesi insanlarıyla iyi geçindiğini gören Lena gülümsedi. Yetim Filosunun askerleri ve kasaba halkı çok kibar ve iyi huyluydu. Belki de bu yüzdendi.

"Ah, bu akşam yemeği dört gözle bekleyin millet. Festival mevsimi ve sizi burada ağırladığımız için minnettarız, bu yüzden mutfağı işleten yaşlı hanımlar size bir ziyafet hazırlamak için heyecanlandılar.”

İsmail daha sonra elini kaldırdı ve el salladı, brifing odasını geride bıraktı.

Onu gülümseyerek uğurlayan Lena, daha sonra Saldırı Birliği'nin filo komutanlarına ve kurmay subaylarına bakarak odayı gözden geçirdi.

"Şimdi o zaman... Kendi brifingimizi başlatalım."

Tıpkı onun gibi gülümseyen istihbarat görevlileri ve nedense şaşırmış görünen Zashya, hemen ciddi ifadelerle ona baktılar. Seksen Altı özellikle gergin görünmüyordu ve rahat bir şekilde sandalyelerine yerleştiler. Genelde oldukları gibi. Lena buna aldırmadı ve sanal pencereyi etkinleştirdi.

"Öncelikle elimizde şu anki hedefimiz olan Mirage Spire'ın şematik bir diyagramı var."

Bir keşif botu tarafından çekilen görüntülerin analiz edilmesiyle üretilen üç boyutlu bir şemaydı. Berrak bir çelik çerçeveye sahipti, ancak bir şekilde canlı bir yaratığın cesedine benziyordu. Ve buna rağmen, hala bir deniz kalesinin tehditkar ölçeğine sahipti.

“En üst katına çıkan yüksekliğin yüz yirmi metre olduğu tahmin ediliyor. Altı sütun tarafından desteklenen merkezi bir tane ile yedi kuleden oluşur. İç kısmının on ila on iki kat arasında bir yere bölündüğü tahmin ediliyor. Üssün kontrol çekirdeği ve Morpho en üst katta yer almaktadır. Onları yok etmek için, girişimizi güvence altına almak için üç müfreze topçu Juggernauts göndereceğiz."

Yük kapasitesi, kuvvetlerinin yalnızca bir kısmını getirebilecekleri anlamına geliyordu. Stella Maris'in yük kapasitesi, yüz elli Juggernaut'u taşımasına izin verdi.

Süper gemi genellikle minimum sayıda devriye helikopteri getirdi ve bunlar yerine diğer muhriplerden birkaçına taşındı. Bununla bile, taşıyabileceği Juggernaut sayısı sınırlıydı.

İlk plan, kalan güçlerinin filo ülkelerinin ön hatlarına gönderilmesi ve birkaç geminin güvenli tarafta kalması için geride kalmasıydı, ancak...

"İkinci Teğmen Rito Oriya ve Reki Michihi. Birimleriniz, mobil savunma gücü olarak görev yapmak üzere ön hatlarının gerisinde konuşlanacağınız karada kalacak.”

Rito şaşkınlıkla birkaç kez gözlerini kırptı.

"Michihi ve ben saldırı gücünün bir parçası değil miyiz? Peki 'mobil savunma' derken ne demek istiyorsun?"

"Yetim Filosu donanmasının ana kuvveti Mirage Spire'ın dikkatini çekecek. Üste savaş başladığında, Lejyon'un kara birimlerinin misilleme olarak bir saldırı başlatma olasılığı var. Bu nedenle, artık güçlerle geride kalmanıza ihtiyacımız var.”

Michihi ve Rito birbirlerine baktılar ve sonra başlarını salladılar, dudaklarını büzdüler. Eğer durum buysa...

"Anlaşıldı."

"Biz hallederiz."

"Ayrıca düşmanın bileşiminin ve oluşumunun değişme olasılığı da var. Bunun için alınacak önlemleri daha sonra açıklayacağım, bu yüzden lütfen bunun için biraz zaman ayırın.”

Vika ona doğru baktı.

"Demek bu yüzden Federasyon'dan fazladan mühimmat istedin... Alkonostları da savunma hattına yerleştireceksin, değil mi? Kişisel olarak yöneteceğim izciler dışında, komutayı Zashya'ya bırakacağım, bu yüzden onları kullanmaktan çekinmeyin."

Ağırlık sınırlamaları nedeniyle, daha yüksek çepeçevre savaş yeteneklerine sahip olan Juggernaut'lara, üsse saldırma konusunda Alkonost'lara göre öncelik verildi.

"Peşinde olduğumuz Çobanlar hakkında," dedi Shin ardından, "duyduğum kadarıyla iki tane var. Morpho ve bunun bir cephanelik üssü olduğunu varsaydığımızdan, diğeri bir Weisel'in komuta çekirdeği olmalı. İyi bir mesafedeler, bu yüzden nasıl konumlandıklarını değil, sadece kaç tanesinin orada olduğunu söyleyebilirim. Yine de yakınlaştığımızda, öğrenebilmeliyim.

Lerche'nin grubu izci olarak görev yapacak ama ben onların önünde olacağım, bu yüzden aralarına girmemeliler."

Gerçek açıklamasını duyan Lena, bir dizi talimatı hatırladı ve kaşlarını çattı. Batı cephesinin ordusundan Grethe'nin kendisine ilettiği kafa karıştırıcı ve saçma talimatlardı.

"Niyetlerini analiz etmek için mümkünse düşmanın kontrol çekirdeklerini ele geçirmemiz talimatı verildi, ancak bu hedefe ulaşmak için kendi yolunuzdan çıkmanıza gerek yok... Bunu düşük bir öncelik olarak düşünebilirsiniz."

Shin bir an için garip bir şekilde sessiz kaldı. Ama Lena bunun hakkında bir şey düşünemeden, her zamanki gibi soğuk bir tavırla başını salladı.

"Anlaşıldı."

"Shine."

Kışladaki odasının penceresi denizi görüyordu ve operasyona hazırlanmak için belirli saatlerde yatıp kalkacağı için her uyandığında deniz karanlıktı. Saat hâlâ gecenin derinleriydi, sabah demek için çok erkendi.

Uyuyan şehrin sessizliğinin ötesinden, deniz kükremesinin sürekli bas sesini kulaklarına kadar duyabiliyordu. Lejyon'un sürekli inlemesinden farklı olmayan, sessiz bir fısıltıydı. Bu sesi ve onun ötesindeki sesi dinlemeye bile çalışmadan Shin bakışlarını kapıya çevirdi, o sesin kendisine seslendiği yere.

Frederica, hâlâ uykulu uykulu gözlerini ovuşturarak odaya girdi.

"Ne izliyorsun? Orada tuhaf bir şey var mı?”

"Oh... Hayır, özellikle bir şeye bakmıyordum."

"Yani Lejyon'un... Morpho'nun sesi miydi?"

Uyuyan şehrin sessizliğinin ötesinde, dalgaların kükremesinin ötesinde bir hayaletin sesi vardı... Mirage Spire'ın Çobanı. Frederica hafif ayak sesleriyle onun yanına yürüdü, düşünceli kıpkırmızı gözleri denizin ötesine sabitlendi.

"Shine."

Şimdi bile Frederica, Shin'e takma adıyla hitap etmezdi. Shin, bir şekilde, bunun kendi kendine uyguladığı bir tür kendini uyarma olduğunu söyleyebilirdi.

Onu kendisine benzeyen, Kiri takma adıyla çağırdığı İmparatorluk şövalyesiyle karıştırmamak için.

"Shine. Düşman kalesindeki Morfo...”

Bir an durakladı. Gerisini söylemekten korkar gibi.

"Kiriya mı?"

“...? bakmadın mı?"

Frederica'nın Esper yeteneği, ona tanıdığı insanların o anki durumunu, o kişi bir hayalet olsa bile görme gücü verdi. Shin, kendisine sormadan bileceğini düşünerek sorusuna bir soruyla karşılık verdi.

Ama sorduğunda fark etti: Belki de “bakmaya” cesaret edemedi.

Kiriya'yı gerçekten tekrar görme ihtimalinden korkuyordu.

"Bu senin şövalyen değil," dedi. “Sesi ve sözleri farklı.”

Frederica hemen başını kaldırdı.

"Sanırım İmparatorluk'tan geliyor ama o senin şövalyen değil... O yüzden Ernst'in bahsettiği bilgi kaynağının bu olup olmadığını bilmiyorum."

“...”

Frederica daha sonra üzgün bir şekilde başını eğdi. Dudağını ısırdı, sonra yalvarırcasına tekrar ona baktı.

"Shinei, bu şans bize gelirse, sonuçta beni kullanmalısın. Zaman geçtikçe, daha fazla masum hayat kaybediliyor. Ve bu yıkımın Federasyona ne zaman tecavüz edebileceğini söylemek mümkün değil. Bu olursa, hayatta kalacağınızın garantisi yok. Ama ben... Ben sadece küçük bir kurbanım, yani...”

"hayır."

"Shine!" Ona sarıldı.

Fiziği elbette onunkinden çok daha küçüktü, bu yüzden yapabileceği tek şey onu hafifçe sallamaktı. Onun nasıl hissettiğini anlamıştı. Onun yerinde olsaydı, muhtemelen aynı şeyi söylerdi... ve hatta onun sözlerine göre hareket ederdi. İki yıl önce Özel Keşif görevinin sonunda yem olarak davranmanın arkadaşlarını kurtaracağını düşündüğü gibi.

Bu yüzden onun sabırsızlığını ve kararlılığını anladığını düşündü. Ama yine de...

“Bir kişi küçük bir fedakarlık olabilir... Çoğunluğu kurtarmak için azınlığı feda etmek meşrudur. Bizi Seksen Altıncı Bölgeye atmak için kullandıkları mantık bu."

Frederica'nın gözleri hafifçe büyüdü. Ona bakarak, Shin konuşmaya devam etti. Onun sabırsızlığını ve kararlılığını biliyordu. Ama yine de bu, pes etmeyeceği bir şeydi.

"Seni feda etmenin doğru olduğunu düşünmüyorum... Cumhuriyetin hatalarını tekrarlamak istemiyorum."