Kendi kişisel duyguları adına ilk olarak hangi kurbanların kurtarıldığı sırasını değiştirmek, lider olarak konumunu utandırırdı. Kendisi ve hatta Sirinler bu konuda ne düşünürse düşünsün, Frederica ve Filo Ülkelerinin kurtarma ekipleri Sirinleri öncelik sıralamasının en altına yerleştirdi. Lerche'nin bu süreçte kurtarılması tesadüf eseriydi.

"Seninle aynı noktada başka biri daha kaza yaptı, bu yüzden seni yanlarında aldılar. Sanırım Thunderbolt filosundan Saki ya da benzeri bir isimdi. Onları görürseniz teşekkür ettiğinizden emin olun. İkinizin birlikte oldukça ağır olduğunuzu hayal ediyorum.”

Görünüşe göre, bu Saki kişi hızlı ateş eden bir silahtan nokta atışı yapmış. Uçup gitmişler ve Noctiluca'dan yuvarlanmışlardı ve onlar kurtarılmayı beklerken Lerche'ninChaika'sı da ondan düşmüştü.

Saki, batmadan önce bir şekilde Chaika'nın kokpitini zorla açmış ve Lerche'nin kalıntılarını dışarı çıkarmıştı. Kurtarma botu onu alırken bile kimse Lerche'nin bir Sirin olduğunu fark etmemiş gibiydi. Vika, raporu duymadan önce Lerche'nin sonsuza dek kaybolduğu gerçeğine boyun eğmişti...

Oh evet.

Pencereden dışarı kayıtsız bir bakış atarak ekledi:

"Bunu söylemeyi unutmuştum ama geri dönmekle iyi etmişsin... Sana bu kadarını söyleyeceğim."

Gözünün ucuyla Lerche'nin küçük bir gülümsemeyle dudaklarını kıvırdığını gördü.

"Benim minnettarlığım var."

"...Hmm. Beni yanlış anlama, tamam mı? Bunda kötü bir şey olduğunu söylemiyorum ya da neden hala hayatta olduğunu sormuyorum. Bunu yaptığın için gerçekten çok mutluyum ama..."

Yaralı askerler, hastanenin yatan hastaları için ayrılmış geniş bir odaya yerleştirildi.

Bina eskiydi ama son derece temizdi. Yuvarlak bir sandalyede oturan Rito, yatakta sakince yatan figüre titrek, duygusal bir bakış attı.

"Güvenle çıkmana şaşırdım, Yuuto."

"Sen ve ben ikimiz."

Güvenle, durumunu bağlam olmadan gören birine pek doğru gelmiyordu. Yuuto başını salladı, bandajlara sarılı ve uzuvları plastik kalıplarla kaplıydı. Ciddi çürükleri ve göğüs kafesi de dahil olmak üzere birkaç kırık kemiği vardı, bu da dışarıdan görülebilen bir akciğer çökmesine neden oldu.

Ancak tüm bunlar göz önünde bulundurulduğunda bile, teçhizatının yüzlerce ton ağırlığındaki 800 mm uzunluğunda bir taret tarafından parçalandığı düşünülürse, hayatta olması bir mucizeden başka bir şey değildi. Sanki onun yerine darbe almak istercesine, Juggernaut'u onarılamayacak kadar hasar görmüştü.

"Kaburgalarının iki yanından kırılması ve ciğerlerinden birinin delinmesi cehennemdir," dedi Yuuto, sesi her zamanki gibi düzdü ve hiçbir şekilde o ıstırabı çağrıştırmıyordu. "Nefes almak acı veriyor ama bu konuda yapabileceğim bir şey yok. Hayatta kaldığım gerçeği beni lanetliyor.”

"Ah, konuşmak da acıtıyor mu?" Rito özür dilercesine sordu. "Belki de daha sonra gelmeliydim."

"Hayır, etrafta olman güzel. Konuşacak birinin olması dikkat dağıtıyor ve ne zaman susacağını bilmiyorsun."

Rito somurtarak, "Bu bir hakaret gibi geldi," dedi, ama buna gerçek bir gücenmiş gibi görünmüyordu.

Yuuto her zaman suskundu ama bugün tuhaf bir şekilde konuşkandı. Muhtemelen aklını acıdan uzaklaştıracak bir şeye ihtiyacı vardı. Her nefeste ona saldırdı ve kişi ancak bu kadar uzun süre nefes almaya direnebilirdi. Ve...

"Hayatta olduğum için şanslıyım, bu yüzden şikayet etmemeyi tercih ederim. Dikkatinizin dağılması büyük bir yardımdır.”

...ayrıca ölü yoldaşlarını kaybetmenin duygusal acısını aklından çıkarmalıydı. Yuuto'nunThunderbolt filosundan birçok üye, özellikle öncüler, ya öldü ya da kayıptı. Shiden ve Brisingamen filosu gibi, filolarının da bir sonraki operasyona kadar parçalanıp yeniden düzenlenmesi gerekecekti. Ancak Yuuto'nun bunun için zamanında iyileşmesi pek olası değildi.

"...Evet. Ama bahse girerim nefes almak hala acıtıyor, o yüzden şimdilik kulağını kapayacağım. Sen bayılırken neler olduğunu sana anlatacağım. Ah evet, leviathan! Sanırım ona Musukura diyorlardı. İyileştiğinde bana nasıl olduğunu anlat!”

“...Üzgünüm, o ortaya çıktığında su altında baygındım.”

"Ah doğru. O zaman, um... Sanırım bunu Kaptan Nouzen'e soramam ama prense sorabilirim! Ama bunun hakkında konuşmanın çok sıkıcı olduğunu düşüneceğini tahmin ediyorum, ya da bu konudaki izlenimi kendine göre tuhaf olurdu... Muhtemelen lezzetli göründüğünü falan söylerdi. Prensin böyle bir yorum yaptığını hayal edebiliyorum. Sanırım bir süre sonra kaptana sormam gerekecek!"

“...”

Aslında ne zaman susacağını bilmiyor. Ya da daha çok o kadar heyecanlı ki sonunda raydan çıkıyor. Ve böyle zamanlarda...tam olarak doktorun emrettiği şey buydu.

Rito, diğer Seksen Altı'nın pek çoğunun üzerinde asılı duran ölüm gölgesine sahip değildi. Dünyayı umursamadan her zaman ertesi gün hakkında konuşabilirdi. Daima yarını göreceğinden emin olarak ısrar etti.

Ben de kurtulanlardanım... Seksen Altıncı Bölgeden, büyük çaplı saldırıdan sağ çıktım... Mirage Spire'daki ölüme doğru tırmanıştan bile kurtuldum. Hayatta kaldım. Hayattayım. Belki de geleceği düşünme ayrıcalığını kazandım...

Operasyon başlamadan önceyi -ona deniz fenerinden ufkun görüntüsünü gösteren anti-leviathan gemisinin kaptanını- düşündü. Dalgaların ötesine bir tuzak olarak yelken açmadan birkaç gün önce, bir daha geri dönmemek üzere onu tekrar ziyaret etmesini söyleyen oydu.

Aklı, onlara daha gençken leviathan iskeletini nasıl gördüğünü anlatan Shin'e gitti. Yuuto'ya taş yüzlü Reaper'nın bile bir zamanlar sevimli bir yanı olduğunu gösteren aptalca, yürek ısıtan bir konuşma olmuştu -dev bir canavarı görünce hayran olan ve büyülenen bir yanı.

Yani belki şimdi, her şey yolundaydı. Belki şimdi, Yuuto Seksen Altıncı Bölgede bir kenara atmak zorunda kaldığı çocukluğunun çocuksu, önemsiz hayallerini de yakalayabilirdi.

“...O halde ben de sana bir şey sorayım.”

Rito merakla ona baktı. Yuuto, bu hareketi yapmak için harcadığı büyük çabaya rağmen hafifçe omuz silkti.

"Leviathan iskeleti hakkında... Bir dahaki sefere kendim görmek isterim." Bir dahaki sefere oraya basit bir turist olarak gidecekti. Savaş bitince...

Tıpkı kaptanın ona söylediği gibi. Ona son dileği.

"Ve buna değer... mürettebattan biri bana belirli türdeki leviathanların gerçekten lezzetli olduğunu söyledi. Tazeleri küçük parçalara ayırıp balıkla pişirip yiyorlar.”

“...Aslında o şeyleri yiyorlar...?”

"Şey, teknik olarak hayvanlar... Sanırım...?"

Evet, lazer ateşleyen hayvanlar...

“...Hayvan sayılırlar, değil mi?”

"Bana sorma Yuuto!"

Ağır makinelerin azalan sesini sollayan okyanus gelgitlerinin yüksek kükremesini duyduktan sonra Kurena, Stella Maris'in limana geldiğini fark etmişti.

Juggernaut'un sistemi bekleme modundaydı. Ama aniden önünde bir sanal pencere belirdiğinde, Gunslinger'ın kokpitinde çömelmiş olan Kurena, yavaşça başını kaldırdı.

Pencereyi kontrol ederken, Frederica'nınGunslinger'ın yanında durduğunu gördü.

"-Ne?"

Kurena, ünitenin gölgeliğini açma zahmetine girmedi, bunun yerine soruyu harici hoparlörden sert bir şekilde sordu. Onun gür sesini duyan Frederica donakaldı.

“...Ben-sadece İşlemcilerin yola çıkma zamanı neredeyse geldi. Ondan önce bir şeyler yemeye ne dersin? Neredeyse yarım gündür oradasın. Bu kadar uzun süre yiyeceksiz kalmak size pek iyi gelmez ve vücudunuzun dinlenmeye ihtiyacı vardır. Ve bu yüzden-"

"İyi olacağım."

"Ancak..."

"İyi olacağımı söyledim... Yani bir gün yemek yemedim - ne olmuş yani? Seksen Altıncı Bölgede, bütün günlerimizi savaşarak geçirdiğimiz tonlarca zaman vardı.Federasyon'da da böyle şeyler oldu. Açlık beni öldürmeye yetseydi şu an burada olmazdım."

"Kenara çekil, bücür."

Muhtemelen başka biri optik sensörünün kör noktasında duruyordu çünkü bu son sözler onun göremediği biri tarafından söylenmişti. Kısa bir süre sonra, gölgelik o tetiklemeden yukarı kalktı.

Biri tüm Juggernaut'ların paylaştığı acil durum şifresini girmiş ve gölgeliğin harici kilit açma kolunu kaldırmıştı.

Kurena refleks olarak ileriye baktı, şimdi onunla aynı çelik renkli uçuş giysisine bürünmüş bir figürle gözleri kilitledi. Seksen Altı kız, Shiden ve Shana'nınBrisingamen filosundaki müfreze kaptanlarından biri. Mika.

“Geminin yemekhanesi yemek yemeye gelen ve yemeyenlerin kaydını tutar. Aşçıların her biri endişeli çünkü bir kız hiç ortaya çıkmadı.”

Bir tepsi soğuk yemek Kurena'ya doğru itti ama Kurena sertçe bakışlarını kaçırdı. Mika'nın kaşları seğirdi.

"Ayrıca - ve bu gerçeği fark etmemek için elinden geleni yaptığını biliyorum - uzun zaman önce limana yanaştık. Tüm yaralı askerler çoktan nakledildi ve Juggernaut'ları dışarı çıkarmaları gerekiyor. Burada hastaneye kaldırılanlar dışında tüm İşlemciler karaya çıkmaya hazırlanıyor...Bunu hecelemek zorunda mıyım? Orada oturuyorsun ve kara kara düşünmek işlerinin önüne geçiyor. Peki ya bilgi alma? Ekibinizin kaptanlarından ikisi görevden alındı ​​ve Raiden operasyon komutanı olarak görev yapmak zorunda.Bu arada, incinmediğin halde burada tembellik yapıyorsun."

Kurena, kısa bir mesafeden onlara bakan bakım ekibinden tanıdık yüzler görebiliyordu. Belki de çok geç fark etti ki, Spearhead filosunun tüm diğer Juggernauts'u zaten gemiden taşınmıştı. Muhtemelen onu göz önünde bulundurarak onu en sona bırakmışlardı.

Ve Mika'nın dediği gibi, Shin bilinçsizdi, Raiden onun yerine geçiyordu ve Theo... o alınır alınmaz ameliyata alındı. Üçünün de gitmesi ve Kurena'nın kokpitte kalmasıyla, sorgulamayı gerçekleştirebilecek en yüksek rütbeli subaylar Anju ve 4. Müfrezenin kaptanıydı. Bunun ne kadar zor olduğunu tahmin edebiliyordu.

Suçluluk duygusundan sıyrılmak istercesine Mika'ya baktı. Sanki ona mantıklı şeyler söylemeyi bırakmasını söylermiş gibi.

“...Hadi söyle. Bu benim başkaları için sorun çıkarmamla ilgili değil; sadece benden nefret ediyorsun. Devam et, söyle. Shana'nın ölümü benim hatamdı - bunu söylemek istiyorsun, değil mi?!"

Mika aniden uzandı ve Kurena'yı üniformasının yakasından yakaladı ve onu daha da yakınına çekti.

"Söylememi istediğin bu," dedi, neredeyse burunlarının değeceği kadar yakındı, yeşil Aventura gözlerinin altın rengi irisleri donmuş bir öfkeyle parlıyordu.

"Ama senin oyununu oynamayacağım... Shana savaştığı için öldü. Son nefesine kadar savaşmayı kendi seçti. Ve bunun için... sorumluluk almıyorsun."

Kendine acımak için kendi suçluluğunu yansıtıyorsun... Başkalarının suçu sana yüklemesine izin vermek sana sadece kolay bir çıkış sağlar. Bunun olmasına izin vermeyeceğim.

"Sen değil. Shin'in kaybolmasından ya da Theo'nun yaralanmasından endişe duyduğunuz için bir operasyonun ortasında savaşamadığınız zaman değil. Sen değil...! Senin sorunun ne?!Shin kurtuldu, Theo da kurtuldu, kahretsin! Kolayca kaçtınız! Shana, Alto, Sanna, Hani ve Meryo'yu kaybettik! Hiçbiri geri gelmiyor! Ama hala hayattayız, o yüzden şimdi orada oturup dizlerinize sarılmanın zamanı değil!”

Kurena'nın altın öğrencileri daraldı. Benim oyunum? Kolay kurtulduk...?!

Mika'nın yakasını tuttu ve hırladı.

"Sen buna 'kolay inmek' mi diyorsun?! Nasıl daha iyi?!"

Theo ve ben... Biz Seksen Altı, biz...!

"Mücadele elimizdeki tek şey. Ailemiz, evimiz ya da başka bir şeyimiz yok. Eğer onu kaybedersek... Daha fazla savaşamazsak...”

Gurur - kimliklerinin son kalıntısı. Geriye kalan her şey Cumhuriyet tarafından alınmıştı ve geriye sadece savaşta dövülmüş, savaşta sertleşmiş ve zor kazanılmış gururları kalmıştı.

Ve şimdi... o bile yok oluyordu.

"Yani o gittiyse... biz neyiz?!"

Bu soru kafasında uzun süre oyalanmamıştı ama şu anda onun ölü yüzüne bakıyordu. Bu gururun elinden alınmış olma ve yokluğunda yaşamaya devam etme gerçeği, gözlerinin önüne getiriliyordu. Seksen Altı olmayı bırakacakları bir geleceğin hem kendisinin hem de Theo'nun başına gelebileceği gerçeğiyle yüzleşmek zorundaydı. Nasıl...?

"Nasıl sakin kalabilirim...?"

Çocukça, fazlasıyla acıklı bir inilti çıkaran Kurena, Mika'yı itip kaçtı. Mika onu ilk tuttuğunda yemek tepsisini yere fırlatmıştı. Aşağıya bakıp ne yaptığını fark eden Mika, Frederica'nın şimdi onu küçük ellerinde taşıdığını fark etti. Görünüşe göre, Mika istemeden onu ittiğinde yakalamıştı.

"...Fazla ileri gitmiş olabilirim," diye mırıldandı Mika.

Kurena'yı azarladığı için en ufak bir suçluluk hissetmiyordu ama Theo bunu hak etmiyordu. Ölmediği için kolay kurtulduğunu söylese de... bu onun için doğru değildi.

Seksen Altı için savaşamaz hale gelmek ölümden daha iyi değildi. Daha da kötü olabilir. Ne de olsa, son nefesine kadar savaşmak Seksen Altı'nın gururuydu. Bunu kaybetmek, onları her şeyden önce tanımlayan tek şeyi kaybetmekti.

Yani evet, bu sonuca varmak insanın konuşmayı tamamen kesmesini sağlar.

Bir an düşündükten sonra Mika, Kurena ile çizgiyi aştığını fark etti.

"Hey, bücür, onun yerine bunu yemek ister misin?"

"Kesinlikle hayır!"

Hangardan koşarak, Mika'dan kaçmak istercesine koşan Kurena, bacaklarının doğal olarak onu Stella Maris'in hastane bloğuna taşıdığını hissetti. Shin'e. Sesini duymak istiyordu. Yüzünü görmek için.

...Kurena.

Seksen Altıncı Bölgedeki o eski zamanlarda olduğu gibi, Kurena'nın beyaz domuzlara karşı öfkesi ve küskünlüğü tarafından tüketiliyordu. Her zaman onun yanında olacak, sakin, dingin sesiyle onu sessizce sakinleştirecekti.

Son dönüşü yapan Kurena olduğu yerde durdu. Gittiği hastane odasının önünde zaten başka biri duruyordu.

Bir Adularya'nın mavimsi-gümüş buklelerine ve çarpıcı ateşli gözlere sahiptiler.

Fizikleri iri ve iriyarıydı ve kollarında askeri bir papazın kol bandı vardı.

"Ah, Peder..."

Uzun boylu rahip iri, ayı gibi başını ona doğru çevirdi. Raiden'dan daha uzundu, Daiya ve Kujo'yu bile gölgede bırakıyordu. Kurena bir kıza göre ortalama bir yükseklikte duruyordu ve onunla göz göze gelmek için aşağı bakması gerekiyordu. Öyleydi...

...tıpkı Kurena'ya ve ablasına tepeden bakan, onlara ve ebeveynlerinin cesetlerine küçümseyen Alba grubu gibi.

"...Ah."

Hala üzerinde yükseldiklerini hissedebiliyordu. O zamanlar küçük ve gençti ve tüm yetişkinler dev gibi hissediyordu.

Ama o adamlar efsanenin zalim devleri gibiydi. Bu sahne zihninde canlanırken donup kaldı. Namlu, gecenin karanlığını yırtarak yanıp sönerdi. Hava, kan kokusuyla yoğundu. Çıldırmış, şeytani kahkahalar ve gümüş parıltılar.

Yüzündeki tüm kanın çekildiğini hissetti. Topuklarının üzerinde dönen Kurena kaçtı.

Theo ve Yuuto gibi ağır yaralı İşleyiciler hakkında bir durum raporu aldıktan sonra Lena, yaralıları ziyaret etmek için Stella Maris'e döndü.

Süper taşıyıcının dar koridorlarında yürüyordu. Tam tıbbi bloğa girmek üzereyken, neredeyse oradan kaçan Kurena'ya çarptı ve aceleyle ondan kaçtı.

Korkmuş bir tavşan gibi koşarak uzaklaşan Lena, onu kuşkulu bir bakış attı. Bakışlarını tekrar önüne çevirdiğinde, orada sessizce duran rahibi gördü.

"Üzgünüm." Lena ona doğru koştu. "Bu onun kabalığıydı. Komutanı olarak özür dilerim...”

"...Hayır, bu iyi." Rahip başını salladı ve ona döndü.

"Bu çocukların yaşadıklarını düşünürsek, hiç de kaba değildi. Gümüş saçlarımdan ve gözlerimden korkması mantıklı."

Lena şaşkınlıkla birkaç kez gözlerini kırptı.

"O... senden korktu mu?"

Kurena da dahil olmak üzere Seksen Altı, Alba beyaz domuzlarını her zaman çağırdı ve onlara çıplak bir küçümsemeyle davrandı, ama onların korku sergilediklerini hiç görmemişti.

"Sanırım benden korkuyordu, evet. Onun gibi bir kız gençken gözaltı kamplarına girmeye zorlandı... En iyi tahminime göre yedi yaşında.O kadar küçük bir çocuk, yetişkin yetişkinler tarafından sürüklenip bağırmıştı. Korkunç olmalı. O yaşta ezici bir şiddete maruz kaldı ve kendini savunmanın hiçbir yolu yoktu.”

“...”

Lena cehaletinden utanarak sessizliğe gömüldü. Lejyon Savaşı'ndan çok önce bile Alba'nın yaşadığı Birinci Bölge'de büyümüştü. Seksen Altı'nın toplama kamplarına nasıl götürüldüğünü hiç görmemişti. Nasıl bir şey olduğunu hayal etmişti ama durumun yoğunluğunu hiçbir zaman tam olarak anlamamıştı.

“...sanırım görüyorum. Bu benim boyum. Bir yetişkin tarafından hor görüldüğünü ona hatırlatmış olmalı ve bu tetikleyiciydi. Onlara bir daha böyle tepeden bakmamaya dikkat etmeliyim.”

“Rahip...”

"Ah, merak etme. Çocukların benden korkmasına alışkınım. Yani, ne kadar büyük olduğumu düşünürsek... Bu odada uyuyan huysuz adamla ilk tanıştığımda, o sadece küçük bir kedi yavrusuydu. Ve sana söyleyeyim, hayatı için korktu.”

Şaka yaptığını belli etmek istercesine abartılı bir omuz silkti.

Bu jest ile önünde sinmiş genç bir Shin'in zihinsel görüntüsü arasında, Lena tekrar gülümsemesini buldu. Adam muhtemelen onun utancını hissettiği için şaka yapmıştı ve kadın bu hareketi takdir etmişti.

Bahsederken...

"Shin...? Kaptan Nouzen uyuyor mu? Bu kadar erken mi?"

Hem Lena hem de Kurena ortalıkta dolaşırken, ışıkların sönmesi için çok erken olduğu belliydi. Rahip tek kelime etmeden kapıdan uzaklaştı ve kızın odanın içine bakmasına izin verdi. Ve gerçekten de Shin'in hafif, ritmik nefesini duyabiliyordu.

Işıklar hala açıktı. Odanın arka tarafındaydı, ama yatak bir perdeyle gizlenmişti... Yine de gerçekten uyuyor gibiydi.

"Yaraları ona zarar verdi ve diğer grup komutanlarıyla yeni Lejyon birimini takip etme konusunda tam bir tartışma yaptı. Onu tüketmiş olmalı."

“...”

Shin sadece sakatlığı yüzünden bitkin değildi. Theo'nun başına gelenler de ona çok fazla duygusal baskı uyguladı. Ve yine de Shin, Saldırı Birliği için görevini yerine getirmeye zorladı. Bunu yapmaya meyilli olduğunu biliyordu ve bu yüzden onu kontrol etmeye geldi... Ama kendini fazla zorladığını hissetmekten kendini alamadı.

"Askeri doktor bugün yerinde kalmasını istedi. Yarın benim için ona haber verir misin?”

Bu istek Lena'nın şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırdı. Bunu yapabilirdi, evet... Ama baba figüründen gelen daha fazla ağırlık taşımaz mıydı?

"Bence bunu ona söylemelisin, Peder..." dedi nazikçe.

"Onu yetiştiren adamın söylediklerini dinleyemeyecek kadar yaşlı. Ayrıca, tüm insanlar arasında onu azarlamanız en etkilisi olur."

Rahibin kendisine yönelttiği anlamlı, yan bakışı gören Lena, yanaklarının kızardığını hissetti.

...İyi evet.

Raiden hemen hemen herkesin bildiğini söyledi, bu yüzden rahibin de bilmesinin mantıklı olduğunu fark etti. Yine de utanç vericiydi.

Onun gözlerinin etrafta gezindiğini gören rahip bakışlarını yumuşattı.

"Gözaltı kampından ayrıldığını gördüğümde, o çocuk gülmeyi ya da ağlamayı unutmuştu."

Lena ona dönüp baktı ama o çoktan hastane odasına dönmüştü. Gümüş saçları beyaza dönüyordu ve gözleri ay rengiydi.

"Bence senin varlığın... yeniden gülümsemeyi öğrenmesinin büyük bir nedeni."

Kurena odasına döndü. Oda arkadaşı Anju dışarıdaydı. Bitişik oda Frederica'nın, karşı oda ise Shiden'ındı.

...Ve Shiden'ın oda arkadaşı asla geri dönmeyecek olan Shana'ydı.

Kara kedi TP, girişte aylak aylak dolaşıyordu ve onu fark edince ayağa kalktı. Ona doğru sendeledi, başını çizmelerine sürttü ve miyavladı. Kurena, bir süredir ilk kez dudaklarında küçük bir gülümsemenin gezindiğini hissetti.

"...Hey. Geri döndüm."

Başını hafifçe kaşıyarak kediyi kaldırdı. Yıllar önce Daiya bunu Seksen Altıncı Bölgede keşfetmişti. O zamanlar sadece bir yavru kediydi ve onu bulan Daiya olmasına rağmen, bir nedenden dolayı Shin'e tutunmuş gibiydi. Shin, Lejyonla savaştığı günler arasında rutin işlerine ara verdiğinde, kedi yavrusu sabit pozisyonunda onun yanında otururdu. Shin'in okuduğu herhangi bir kitabın sayfalarını şakacı bir şekilde patilerdi ama asla kovmazdı.

Kediye bakmak doğal olarak Shin'in yanında olmak anlamına geliyordu, bu yüzden Kurena her zaman ikisinin yanındaydı. Kaptanın odası ofis olarak hizmet verdiği için biraz daha büyüktü ve çok geçmeden herkes takılmak için gelirdi.

TP'ye sözleri doğrudan kediye yöneltmeden, "Ama şimdi biz... artık böyle bir şey yapmıyoruz," dedi.

Kara kedi ona baktı, gözleri bir insanın asla olamayacağı kadar şeffaftı. Üssün yatak odaları ve ofisleri en iyi hangout'ları yapmadı. Bunun yerine kafeteryalar, ortak kuruluşlar, kafeler, dinlenme salonları ve dinlenme odaları vardı. Hepsi o zamanlar kaptanın küçük odasından daha genişti ve çok daha fazla insanı barındırmalarına izin veriyordu Her filo doğal olarak kendi yerinde toplandı, ama yine de, sadece onlar için ayrılmış bir yerin olmasıyla aynı şey değildi. . Etrafta çok fazla göz vardı ve o kadar çok insan ona bakarken bir kedi yavrusuyla oynamaktan çok utanırdı.

Shin çoğu zaman Kurena ve diğer Spearhead üyeleriyle birlikte salonun arka tarafındaki ayrılmış koltuklarındaydı ama üssün çalışma odasını daha sık kullanmaya başlamıştı. Ve çok geçmeden Raiden ve Anju da aynısını yapmaya başladı. Diğer Spearhead İşlemciler de öyle.

"...Evet biliyorum. Onlarla gidebilirdim."

O kadar yalnızsa, onların peşinden gidebilir ve katılabilir. Gururunu bırakmayı reddediyorsa, o zaman savaş alanının dışında bir yer anlamına gelen o odaya gitmek için daha fazla neden vardı.

Shin, Raiden veya Anju, dövüş dışında yapacak özel bir şey bulmuş gibi değildi. Hâlâ hazırlanmaya başlıyorlardı, gözleri savaşın kapsamı dışında var olabilecek belirsiz bir şeye odaklanmıştı.

Gelecekteki rotasına çok sonra karar verebilirdi. Ama yine de korkuyordu. Ne zaman çalışma odasına gitmeyi düşünse, bacakları donuyordu. Savaşın ötesinde bir geleceğin farkına varmaktan korkuyordu. Bunu düşünmek istemiyordu.

Pek çok Seksen Altı aynı duyguyu paylaşmış olabilir. Savaş alanına bir saplantı ve onun dışında beliren geleceğin ateşli, inatlareddetti. Bildikleri tek şey, o tanıdık yerin sınırlarını aştıklarında, adım atacak sağlam bir zeminleri olmadığını görebiliyorlardı.

Orada olmak için geleceğe asla güvenemezlerdi. Herhangi bir günde ölebilirlerdi. Ertesi günü görecek kadar yaşamayabilirler bile. Savaş alanında güvenecek bir destek olmadan bu kadar uzun süre geçirdikten sonra, içlerine bu kadar derinden yerleşmiş olan teslimiyet o kadar kolay kökünden sökülemezdi.

Kendilerini buna inandıramıyorlardı - eğer sadece diledilerse, mutlu bir geleceğin ertesi gün en kısa sürede gelebileceğine.

Kedi onun kollarında miyavladı. Kurena ona sarıldı, yüzünü kürküne gömdü.

Görevlerini bitirdikten sonra, Filo Ülkelerinden ayrılma zamanı gelmişti. Ancak, ayrıldıkları gün bile, Grev Birliğinin İşlemcileri kasvetli kaldı. Buraya ilk yerleştirildiklerinde kendilerine verilen ilk operasyonel hedefi tamamlamışlardı. Noctiluca kaçmıştı, evet, ama bu beklenmedik bir gelişmeydi. Bu nedenle, onu uzaklaştırmak kendi başına övgüye değerdi. Güya.

Deniz kuşları, okyanusu kasıp kavuran fırtınalardan ve savaşlardan habersiz ağladılar. Sesleri Stella Maris'te yankılandı. Hayalet bir gemi gibi, kıyının hemen açıklarında demirliydi. Uzaktan, kötü durumda görünmüyordu, ancak seyir yeteneklerini tehlikeye atan ağır iç hasara maruz kaldı.

On yıllık bir savaşın ardından, küçücük Filo Ülkeleri zaten eksik olan ulusal güçlerini ve teknolojik güçlerini tüketmişti. Artık tamir edemezlerdi.

Süper taşıyıcı gizli yolculuğunu ve son operasyonunu tamamlamıştı.

Gizli bir limanda onu Lejyon'un gözlerinden saklamanın bir anlamı yoktu.

Ve böylece kıyıdan açıkta kaldı. Eski mürettebatı, Yetim Filosu'ndan sağ kalan çok az kişi ve hatta kasaba halkı - hepsi içlerinde yanan ateş sönmüş gibi görünüyordu. Yolculuktan önce şenliğin kargaşasında gösterdikleri ateşin aynısı, sanki hiç orada olmamış gibi gitmişti.

"Şimdi kendilerine ne ad verecekler? Yani artık kendilerine Filo Ülkeleri demiyorlar.”

"Kes sesini... Bunu söylememelisin."

"Ama yani, ya eğer-?"

Bu bizim başımıza gelseydi ne yapardık?

Genç askerler bu soruyu kendilerine sormadan edemediler. Bunu basitçe başka bir ülkenin sorunu olarak göremezlerdi. Ne de olsa, bir zamanlar ellerinden her şey alınmıştı. Gözaltı kamplarına götürüldüklerinde, kimlikleri - eskiden oldukları her şey ellerinden alındı. Tutunmayı başardıkları tüm o değerli şeyler, yaşayabilecekleri hayatlar...

Ve alıcılar bunların hiçbirini umursamadılar. Peki bir daha olmayacağını kim söyleyebilirdi?

Hiç kimse olmayacağına dair söz veremezdi.

Seksen Altıncı Bölgede bile, Shin savaşta çılgın numaralar yaptığında sık sık incinirdi. Bu yüzden, yıllarca onun teğmeni olduktan sonra, Raiden evrak işlerini zorunluluktan halletmeye alışmıştı.

Ancak, tek kullanımlık parçalar olarak muamele gördükleri Seksen Altıncı Bölgenin aksine, Federasyon onları değerli askerler olarak gördü. Yani Raiden'ın yarım yamalak rapor vermesine izin verilmedi. Bazı kurmay subaylar bu işin bir kısmını üstlense bile, yapılacak çok şey vardı.

Bir nakliye kontrol listesi doldurmaktan vazgeçen Raiden, yardım için yalvarmaya hazır bir şekilde ellerini kaldırdı.

“Hey, üzgünüm, bana yardım eder misin Theo—?”

Gözleri, orada olan Anju'ya takıldı. Dilini tıklama dürtüsünü bastırarak, sadece tavana baktı.

Doğru. O artık burada değil.

Anju'nun ona gülümsediğini görebiliyordu. Gözlerinin arkasında, adamın kendini ittiğini görebiliyormuş gibi hissettiren belli bir karanlık vardı.

"Yardım edeceğim, Raiden."

"Teşekkürler."

"Bundan bahsetme."

Uzanıp listenin yarısını aldı. Ama gök mavisi gözleriyle ilk sayfayı gözden geçirdiğinde, ifadesindeki son ışık izleri de kayboldu.

“... Başa çıkmak kolay değil. Düşündüğümden daha zor," dedi Raiden.

Hem kendisi hem de Anju için ve ayrıca şu anda etrafta olmayan Kurena için... ve tabii ki Shin için. Seksen Altıncı Bölgede bir arkadaşın ölümü alışılmadık bir olay değildi ve bu gerçek, Federasyon'a geldiğinden beri pek değişmemişti.

Bununla birlikte, hayatta kalan ancak savaşamayacak hale getirilen bir arkadaş - bu yeniydi. Dayanılmaz, neredeyse ölüme eşdeğer bir acıydı ve buna bir türlü alışamadılar.

Raiden, gözünün ucuyla Anju'nun dudağını ısırdığını görebiliyordu. Bir süre önce Grethe, Grev Birliği'ndeki hanımları makyaj alışkanlığı kazanmaya teşvik etmişti ve birçoğu bundan zevk aldı. Artık Raiden onları böyle görmeye alışmıştı. Anju, uçuk pembe dudaklarına hafif bir ruj sürmüştü.

"Evet... Bir noktada, beşimizden herhangi birini kaybetme olasılığını düşünmeyi bırakmıştım," diye itiraf etti.

Kurena ameliyattan önce onu görmek istemiyordu. Ama artık bittiğine göre, kendini suyun kenarında dururken buldu. Garip bir rol değişikliğiyle, tüm yoldaşları döndükten sonra buraya gelmekten kaçınmaya karar vermişlerdi. Böylece kıyı boştu.

Operasyonun ertesi günü, süper taşıyıcının mürettebatı ve kasaba halkı, İşlemcilere sempati duymak için kıyıya, birçok insanı ve Theo'nun elini yutan aynı denizin kıyılarına çiçekler getirmişti.

“...Kurena.”

Adını çağıran bir ses duyduğunda, döndüğünde Shin'i orada dururken buldu.

"Theo'yu görmek için zar zor izin aldım. Şimdi oraya gidiyorum... İyi misin?"

"E-evet!" Aceleyle başını salladı. "Şimdi iyiyim!"

Sesi o kadar neşeliydi ki, ona bile kötü geliyordu. Shin, onun bir şeyleri örtbas etmeye çalıştığını anlamış gibiydi, ama o bir şey söyleyemeden Kurena, onun düşünceli, kan kırmızısı gözlerine bakarak konuştu.

"Ee, ona üzgün olduğumu söyler misin...? Bu olduğunda, hiç yardımcı olmadım...”

Donmuştu ve ateş edemiyordu. Hem Phönix ile savaşırken hem de Noctiluca'yı durdurmaya çalışırken. Yoldaşlarına yardım etmek onun varlık sebebi olmasına rağmen.

"Keşke o zaman bir araya getirebilseydim, Theo-"

"Kuren." Shin'in kasvetli sesi sözünü kesti.

Arkasına baktığında, sanki görünmeyen bir acıya katlanıyormuş gibi yüzünü buruşturduğunu fark etti.

"Bu senin hatan değil. Bu kimsenin suçu değil."

Shana'nın öldüğü gerçeği. Shana'nın savaşmak zorunda olduğu gerçeği.

Evet...

"...Evet. Ama kesinlikle birlikte hareket etmedim. ”

Performans gösteremedi ve bu yüzden Theo ve Shana...hatta Shin... Keşke daha iyi olsaydı, işler daha farklı olabilirdi.

En azından, o böyle hissediyordu.

Çünkü bu doğru değilse, başlangıçta kimseyi kurtaramayacağı anlamına geliyordu. Ve umutsuzca durumun böyle olmasını istemiyordu... Bu idrak, vücudunu bir ürperti gibi kapladı.

Eğer savaşta işe yaramazsa... o zaman bu, şu anda ona bakan adamın yanında duracak yeri olmadığı anlamına gelirdi.

"Bir dahaki sefere yapacağım. savaşacağım. Bir daha başarısız olmayacağım, bu yüzden..."

"Kuren."

"...beni terk etme."

Perdelerden sızan güneş ışığı, askeri hastanenin koridoruna girerek zemine hafif bir ışık şeridi düşürdü. Parke koridorda yürürken Shin, Kurena'nın sözlerini düşündü.

Keşke o zaman bir araya getirebilseydim, Theo yapardı— Ama kesinlikle birlikte oynamadım.

Bunu saklamaya çalışmıştı ama ifadesi, gözyaşlarına boğulmak üzere olan terk edilmiş bir çocuğun ifadesiydi.

Shin de aynı şekilde hissetmekten kendini alamadı. Ya Phönix ile savaşırken Mirage Spire'dan düşmeseydi? O savaşta olanlar için kimin suçlanacağı sorulacak olursa, sorumluluğun yalnızca takım kaptanına ait olduğunu söylerdi. Lena ve Ishmael, bu gafın kendi taraflarında olduğu konusunda ısrar edeceklerdi ama Shin buna katılamıyordu.

Ama kalbi haykırmak ve her şeyin onun suçu olduğunu kabul etmek isterken, aklının ayık bir yanı, gerçekten suçlu olmadığını düşündü.

Düşüp düşmediğine bakılmaksızın, sonuç muhtemelen çok farklı olmayacaktı. Undertaker, Noctiluca karşısında herkes kadar çaresiz olurdu.

O orada olsaydı, değişecek olan tek şey, kontrol çekirdeğinin konumunu bulmak için zaman kaybetmek zorunda kalmayacaklarıydı, ancak Stella Maris'in yine de yaklaşıp ana silahını ateşlemesi gerekecekti. . Bu, raylı tüfeklerin çıkarılmasını gerektirecekti, yani Noctiluca'nın güvertesinde bir savaş kaçınılmaz olacaktı.

Ama her şeyden çok Shin, Noctiluca'nın son vuruşunu tahmin edemezdi. Susturulmuş namluyu canlandırmak için Sıvı Mikro Makineleri kullanmak tahmin edemeyeceği bir şeydi. Her iki durumda da, Stella Maris'in darbe almasını önlemek için birinin ateş hattına atlaması gerekecekti.

Ve bu yüzden tek fark, onun yerine bu rolü üstlenmiş olabileceğiydi. Ve onun varlığının teraziyi deviren tek şey olacağını düşünmek... en hafif tabirle onun için kibirli olurdu.

Kendisine verilen hastane odası numarasının önünde dururken kapıya yaslanmış birini gördü. Figürün, okyanusun tuzlu havasıyla solmuş sarı saçları vardı ve Filo Ülkelerinin indigo-lacivert üniforması giyiyordu.

"Hey." Shin'i elini kaldırarak selamladı.

Shin sadece başını salladı. İsmail arkasındaki kapıya bir bakış attı.

“Filo Ülkeleri, ağır yaralananların, nakledilecek kadar iyileşene kadar sorumluluğunu üstlenecek. Buna çocuk da dahil... Tam olarak hareket edemiyor ama artık acı çekmeye alıştı. Her halükarda seni duyabilmeli."

"Evet... Bizim için ona göz kulak ol," dedi Shin, başını derin bir şekilde eğerek.

İsmail'in yanıt olarak ciddi bir şekilde başını salladığını görebiliyordu. Koridorda yürüyen çivit mavisi siluetini izleyen Shin, hastane odasının kapısını açtı.

Yer küçüktü ama yine de genişti. Pencereler biraz aralıktı ve deniz melteminin içeri girmesine izin veriyordu. Theo yatakta oturmuş dışarıya bakıyordu. Kapının gıcırtısını duyunca o tarafa döndü. Shin'i gördüğünde, yeşim yeşili gözlerindeki biraz uzak, uzak bakış yeniden odaklanmış gibiydi ve bir kez gözlerini kırptı.

"Shin... Yürümeye hazır mısın?"

"Sanırım sana nasıl hissettiğini soran ben olmalıyım... Ama evet. Başka bir şey olmasa da hareket edebilirim.”

"Evet? Bunu duymak güzel."

Henüz hastaneden çıkmasına izin verilmeyecek kadar yaralanmış olmasına rağmen, Theo nispeten rahat görünüyordu.

Shin'in soruyu kasten yanıtlamadığını anlayınca hiçbir şey olmamış gibi devam etti.

Theo, "Şimdilik enfeksiyon riski olmadığını söylüyorlar" dedi.

Yeşim gözlerinde bir kayıtsızlık duygusu taşıyan bir boşluk vardı. Sanki hiçbir şeye bakmıyor gibiydi.

"Oldukça temiz bir kesimdi, sanırım. Bu yüzden gerçekten kolayca kapandı ve artık çok fazla acıtmıyor. Sadece garip geliyor, biliyor musun? Oturduğumda bile bir şeyler hissediyorum ama özellikle ayağa kalktığımda bu çok kötü. Sanki dengem bozuldu. Buna rağmen..."

Şimdi sargılı olan kolunun bileğiyle dirseği arasında kopmuş olduğu sol tarafına baktı ve zayıf, kendini beğenmiş bir sırıtış attı.

“...Çok bir şey kaybetmedim. Sadece küçük bir el, heh."

“...”

“Görünüşe göre silahlar oldukça ağır. Bağlandıklarında bunu gerçekten düşünmüyorsunuz, ancak vücutlarımız birkaç düzine kilo ağırlığında ve kollarımız bu toplam ağırlığın yaklaşık yüzde onunu oluşturuyor. Yani evet, çok fazla."

Yeşim gözleri kayıp elinin olması gereken yere sabitlenmişti.

"Biliyorsun, bir keresinde... Seksen Altıncı Bölgede, seninle tanışmadan önce, manga arkadaşlarımdan birinin savaşta tüm kolu kopmuştu. Ve onu almak zorunda kaldım. Bir kolun ne kadar ağır olabileceğini hatırlamalıydım çünkü bir keresinde bir tane almam gerekti... Ama unuttum."

Ağırlığı unutmuştu çünkü geçmişteki olay onun için hiçbir zaman tam olarak kaydedilmemişti. Ya da belki de birinin böyle bir kayba nasıl katlanabileceğini unutmuştu. İster bir elin kaybı, ister birinin savaşma iradesinin kaybı olsun, talihsizlik kurbanlarını ayrım gözetmeden seçti.

“...Ve şu ekip arkadaşım— ondan sonra öldü. Artık savaşamıyordu, bu yüzden herhangi bir tedavi görmedi... Sadece kanadı.”

Seksen Altıncı Bölgedeki tıbbi tedavinin anlamı buydu.

Ne de olsa Seksen Altı insan olarak görülmüyordu. Hafif yaralanmalar, aktif göreve dönebilecek herkesin yapması için tedavi edildi. Ancak ağır yaralar almış ve hastaneye yatırılması gereken kişiler gözetimsiz bırakıldı. Uygun tıbbi tedavinin hayatlarını kurtarabileceği durumlarda bile. Cumhuriyet, bozuk aletleri onarmak için kaynakları boşa harcamaktan başka bir şeyden nefret etmiyordu.

Artık savaşamıyorum, dedi Theo, Shin'in asla tanımadığı eski bir yoldaşın açtığı yaraya çok benzer bir yaraya dik dik bakarak.

Göz ardı edilecek bir yara. Seksen Altıncı Bölgenin dışında, doğal bir şeymiş gibi tedavi edilmiş bir yara.

"Ama ölmeme gerek yok. Kurtuldum ve kimse bana kendi işimi bitirmemi de söylemiyor... Burası gerçekten Seksen Altıncı Bölge değil. O savaş alanını gerçekten geride bıraktım. Bunu fark etmem bu kadar uzun sürdü, ama şimdi... sonunda gerçek hissettiriyor."

Sonunda, bir savaşçının ölümünün serbest bırakılmasından başka dört gözle bekleyecekleri hiçbir şeyleri olmayan beş yıllık cezalarını bekledikleri hapishaneden kurtulmuşlardı. Kaderleri üzerinde ne kadar kontrol sahibi olmaya çalışsalar da, ölümlerinin aşamasına neredeyse karar verilmişti - yine de başardılar. Seksen Altı'nın değişmez kaderine meydan okunmuş ve yenilgiye uğratılmıştı.

"Beni o yere bağlayan zincirleri kırmak için bana kalan tek şey."

Kendilerini bu yükten kurtarmak için... yürüyebilecekleri tek yolun acı ve ölüm olduğu inancından. Bu son engeldi.

"...Bu iyi. Yaşamaya devam edeceğim ve kesinlikle mutluluğu bulacağım. Yapmazsam, bizden önce ölen herkes bir yana, kaptanla asla yüzleşemem."

"Bu-"

"Biliyorum. Kendime lanet ediyormuşum gibi geliyor, değil mi? Ama şu an tutunabileceğim tek şey bu."

Sonuna kadar savaşmak Seksen Altı'nın gururuydu. Varlıklarının kanıtlarını, izlerini böyle bıraktılar. Ancak Theo için bu artık mümkün değildi. Yani elinde kalan tek şey...

"Bu hissin beni zincirlemesine izin verirsem, gerçekten bir lanete dönüşecek. Ama eğer kendime ait bir şey bulana kadar ona tutunursam...kendime ait birini...senin yaptığı gibi... o zaman bu bir rüya olacak. Kaptanın bana bu kadarını vereceğinden eminim... çünkü sanırım mutlu olmamı isterdi."

“...Teo.” Shin dudaklarını araladı, daha fazla dayanamadı.

Muhtemelen orada durup dinlemesi gerektiğini biliyordu, ama... çok fazlaydı.

"Kendini böyle zorlamana gerek yok... Her şey yolundaymış gibi davranmana gerek yok."

Bunu duyan Theo, ifadesini gözyaşı dolu bir gülümsemeye dönüştürdü. Shin'in buraya bunun için gelmediğini biliyordu.

“Biliyorum... Bırak blöf yapayım. Sana o kadar uzun zamandır yaslanıyorum ki... Şu andan itibaren..."

...artık sana güvenmeme izin verme. Bana sana güvenebileceğimi söyleme.

"...Üzgünüm. Reapermız olduğun için... Taşınması çok ağır bir yük olmalı.”

Son varış noktasına ulaşana kadar tüm düşmüş yoldaşlarının isimlerini ve kalplerini taşımak. Theo ve Shin'in yanında savaşan herkes için bu değerli bir kurtuluştu. Ancak tüm yoldaşlarının güvendiği Shin için bu tarif edilemez bir yüktü.

"Teşekkür ederim. Herşey için. Ve üzgünüm. Gerçekten."

Shin refleks olarak sözlerini inkar etti ama bir an için yeniden düşündü ve sustu. Herhangi bir yükün varlığını inkar etmek istedi. Ama bu doğru değildi.

“Evet... Taşıması çok fazlaydı. Gerçekten öyleydi. Baştan sona."

Güvenilmek, tüm bu duygularla emanet edilmek.

“Ve ne kadar ağır olduğu için kendimi öylece ölemez ve her şeyi atamazmışım gibi hissettim. Yol boyunca pek çok insan bana güvendiği için yıkılmadım... Ben de aynı şekilde sana güveniyorum. Herkes için o kişi olabileceğimi hissetmek her şeyi kolaylaştırdı.”

Güvenmek onu ayakta tutan şeydi. Başkalarına sunduğu rahatlık ve rahatlamanın kendi kurtuluşu olduğunu hissetti. Bu tür bir ilişkiyi sürdürmek zordu. Her biri ağır bir yüktü, çünkü hepsi onun için çok değerliydi.

Uzun bir sessizlikten sonra, sanki Shin'in cevabını inceliyordu, Theo sonunda başını salladı.

"...Anlıyorum." İkinci kez derinden başını salladı. “Yani bu bile bir şeye yardımcı oldu. Bu durumda..."

Başını kaldırdı, yeşil gözleri bir kez daha çaresiz ve kaybolmuş ama bir o kadar da hafif rahatlamış ve parlaktı.

“...o zaman bensiz iyi olacaksın, değil mi?”

"İyi olmayacağız. Ama evet... idare edeceğiz."

"Sanırım artık ben de idare edebilirim. Ben... sadece biraz olsun rahatladım. Seksen Altı'nın gururu benim lanetim olmayacak."

Seksen Altı'nın gururunun onu, çabalarının ödülü olarak bekleyen tek şeyin ölüm olduğu bir geleceğe yönlendirmesine izin vermek zorunda değildi. Bunun yerine, savaş meydanı onun mezarı olmasın diye kaptanın duasının laneti olmasına izin verecekti.

"Şimdilik elimizden gelenin en iyisini yapalım... Böylece işler zorlaştığında birbirimizden destek isteyebilelim."

Şimdiye kadar sahip oldukları gibi tek taraflı bir ilişki olmayacaktı, sadece bir tanesi diğerine güveniyordu. Bu sefer eşit olacaklardı.

"O gün gelene kadar, umarım zor zamanlarda bana güvenebileceğini söyleyebileceğim."

Askeri hastaneden ayrılan Shin, operasyon komutanı olarak görevine dönüşü için hazırlıklara başlaması gerektiğini biliyordu. Ve yine de, öyle ya da böyle, dev iskelet modelinin önünde durmadan önce, üssün koridorlarında dolaşırken buldu. Onu çocukken ilk gördüğünde, efsanevi bir yaratığın kemiklerine hayran kalmış gibiydi.

O günden bu yana on yıldan fazla zaman geçmişti ama şimdi bile ona bakmak, bir ejderhanın iskeletine bakıyormuş gibi hissetmesine neden oluyordu. Şimdi bile, gerçek bir deniz tiranı gördüğünde bile, bu iskeleti kıyaslayacak kadar bir bebek gibi gösterecek kadar büyüktü.

O zaman bensiz iyi olacaksın, değil mi?

“...Yapacak mıyız?”

Theo'ya halledeceklerini söylemişti ama dürüst olmak gerekirse, bunun doğru olduğundan bile emin değildi. Theo'ya bu tür bir zayıflık gösteremezdi, bu yüzden söylediklerini söyledi ama cevaptan emin değildi.

Çünkü yapabileceği hiçbir şey yoktu. Theo'nun karşılaştığı son, son savaşında yaşadığı kayıp, Shin'in hiçbir şey yapamadığı bir şeydi. Geçmişi değiştirmek yoktu. Bazı şeyler Shin'in bile ötesindeydi ve bu onun hakkında hiçbir şey yapamayacağı bir şeydi.

Şimdi değil, hiçbir zaman da değil.

Üzerindeki ejderha iskeleti elbette cevap vermedi. İçini dışarı salan Shin, aniden Lena'yı karşısında dururken bulduğunda arkasını döndü. Şaşkınlıkla gözlerini birkaç kez kırptı.

"...Sorun nedir?" O sordu.

"Ne demek istiyorsun...? Geç kaldın, bu yüzden endişelendim," diye yanıtladı Lena.

Gergin bir gülümsemeyle ona doğru yürüdü, ama ifadesi açıkça bir sahteydi.

Lena, Theo'yu yeterince uzun süredir tanıyordu. Doğru, onu yalnızca sesinden tanıyordu ama yine de birkaç aydır aralarında bir bağlantı vardı. Savaş hattından ayrılması Lena'ya da ağır bir yük getirdi.

“Theo nasıldı...?”

"Cesur bir yüz takınıyor... İyi olacağını ve bana güvenmesine izin vermemem gerektiğini söyledi."

Theo, kimsenin onu kırbaçladığı için suçlayamayacak olmasına rağmen bunu söyledi. Shin, tüm bu bastırılmış, çözülmemiş duygularını salıvermesi için ona bir şans vermek için onu görmeye gitmişti - ama Theo buna izin vermedi.

"Bu...ne dedi, hm?" dedi Lena, yanında durarak.

Gümüş gözleriyle Shin'in bakışlarını iskelet örneğine kadar takip etti.

"Acıyı tahmin edemiyorum..."

Kimi veya ne demek istediğini belirtmedi. Muhtemelen ikisinden de bahsediyordu. Theo'nun kaybının acısı... Shin'in çaresizliğinin acısı...

"...Evet."

Yanındaki rahatlık ve sıcaklık kaynağı olmasaydı, bu sözlere başını sallayamazdı. Ve bir kez onları kabul ettiğinde, gerçeklik katlanılamayacak kadar fazla hale geldi.

“Belki... onun için bir şeyler yapabilirim diye düşündüm.

Sevdiklerini her şeyden üstün tutan Reaper'nın duygusu buydu...

“Başka bir şey değilse, kalbini korumak istedim. Ama zamanı geldiğinde, hiçbir şey yapamadım. Onu teselli edecek tek bir kelime bulamadım. Ne yapmalıyım diye düşünmeye çalıştım. Ona yardım etmek için ne yapabilirim...?”

Ama aklıma hiçbir şey gelmedi.

"...Üzgünüm. Sonunda sana hava verdim."

"Yapma... Bu yüzden geldim."

Lena, alışılmadık derecede kırılgan olan kan kırmızısı gözlerine baktı.

Sanki onun yanında güvende olduğunu sessizce onaylarmış gibi.

Herkesi kurtaramazsınız. Her yükü omuzlayamazsın.

Shin muhtemelen bunu herkesten daha iyi biliyordu. Theo'nun seçimleri ve sonuçları yalnızca ona aitti. Ve Shin de bunu anlamıştı. Ama yine de, bunun asla olmaması gerektiğini hissetmekten kendini alamadı. Bu sonucun onu üzüntüyle dolduran bir sonuç olduğunu. Ve bu hisler yanılmadı.

Acısını açıkça itiraf edebilmesi ve kendi güçsüzlüğünün onu ezdiği gerçeği , Theo'nun Shin için ne kadar önemli olduğunun kanıtıydı. Ve bu duygu asla geçersiz kılınamazdı.

Bu yüzden bunu ifade etmek acıklı değildi. Bunun için ondan daha azını düşünmezdi.

"Bana bağlı. Eğer acı çekiyorsan, bana yaslan. Seni destekleyeceğim. Her yükü birlikte omuzlayabiliriz. Ne zaman üzülsen ya da acı çeksen, ben... seni koruyacağım."

Kibar bir insandı. Başkalarının talihsizliği yüzünden acı çeken bir kişi. Ama bu nezaket onu yıprattı. Artık dayanamayacak hale gelene kadar onu yedi.

"Shin, bundan sonra o zor zamanlarında yanında olacağım. Her zaman seninle olacağım. Seni asla geride bırakmayacağım. Seni üzmeyeceğim. Sana asla zarar vermeyeceğine güvenebileceğin tek kişi olacağım. Ve..."

Bende seni seviyorum.

"Hayatımı seninle geçirmek istiyorum. Denizi tekrar görmek istiyorum ve bu sefer seninle olmasını istiyorum. Bahsettiğin denizi birlikte görmemizi istiyorum.”

Affedilmeyen kuzey denizi, yumuşak bir mavi parlıyor. Yaz aylarında güney denizi, suları sayısız renkle aydınlanırdı. Devrim Festivali'nin havai fişekleri. Lena'nın henüz yaşamadığı Federasyon'un sonbahar ve kış manzaraları. Birleşik Krallık'ı gezmek ve dedikleri gibi kuzey ışıklarına tanık olmak. Alliance'ın pitoresk manzarasını seyretmek. Lejyon topraklarının ötesinde, hiç ziyaret etmedikleri sayısız şehir ve ülke.

Seksen Altıncı Bölgeyi  bir kez daha ziyaret etmek ve çiçeklerinin açtığını görmek.

Ona göstermek istediği her şeyi savaş alanının çok ötesinde görmek için.

"Seninle daha önce hiç görmediğim şeyleri görmek istiyorum. Bana gösterirken gülümsemene hayran olmak istiyorum. Tüm bu duyguları paylaşmak istiyorum. Bütün sevinçler, bütün hüzünler. Sonsuza kadar... Mümkünse.”

Böylece bana şu anda içinde bulunduğun acıyı anlatabilirsin. Böylece bir gün boynundaki o yara izinin arkasındaki hikayeyi benimle paylaşabilirsin.

İki elini yara izinde gezdirdi, dudaklarını onunkine getirmek için parmak uçlarında durdu.

Her zaman üniformasının yakasıyla sakladığı yara izine dokunmasına rağmen, Shin onu reddetmedi. Bunun yerine, dünyanın tüm incelikleriyle ellerini beline doladı ve onu daha da yakınına çekti.

Çok sık ısırdığı dudaklarında hafif kan tadı vardı. Bir an için gözyaşlarının acı tadını algıladığını düşündü. Gözyaşlarını onun önünde dökmeyi reddetti. Gözyaşlarını kimsenin görmesine izin vermezdi. Onları silmek istercesine onu öptü.

Yemin öpücüğü gibi, Tanrı'nın önünde verilen bir söz. Mucizeler yarattığı söylenen bir prensin öpücüğü gibi.

Onunki yemin öpücüğüydü, Reaper'a verilen bir sözdü. Onunki, bir mucize meydana getirmek için Kanlı Kraliçe'nin öpücüğüydü.

"Haydi birlikte bu savaş alanının ötesine gidelim. Bu kanlı savaşı geride bırakalım. Bunu sonuna kadar görelim. Birlikte."

Ölene kadar ayrıldılar mı?

Hayır. Böylesine sınırlı bir mutluluk istemezler. Ölümün kendisini sürüklediği savaş rüzgarları ısrarcı ve kinciydi ve çok zayıf bir dileği çok kolay dağıtabilirdi.

Hayır, ölüm bile onları ayıramazdı.

"Her zaman dönüşünü bekleyeceğim. Seni asla geride bırakmayacağım..."

Bu kesin ölüm savaş alanında böyle bir sözü tutmak bir mucizeden başka bir şey olmazdı. Ancak bu, birbirleri için gerçekleştirmeye kararlı oldukları bir dilek olduğundan, yemin haline geldi.

"...bu yüzden her zaman benim tarafıma dönmene ihtiyacım var."

Önlerindeki savaşlar ne kadar fırtınalı olursa olsun, ölümün eşiğinden kaçmak zorunda kalacaktı.

"Bana geri dönmene ihtiyacım var. Sağ salim."