BÖLÜM 3

FRAGMENTAL NEOTENY: VARLET

1

Çelik gelgit dalgası hem altındaki toprak yolu hem de üstündeki beton otoyolu yıkadı.

Terk edilmiş bir otoyolun çok katlı kavşağında, çekişmeli bölgelerin derinliklerindeydi. Acil durum askeri ekspres yolu olarak yapılan sağlam otoban Grauwolf ve Löwe ile dolup taşarken, Ameise yüzeyden nöbet tutuyordu.

Hafif Grauwolf toprağı nispeten kolaylıkla geçebilirdi ama Löwe'nin savaş ağırlığı elli tondu ve bu yüzden bataklıkta ilerlemek için mücadele etti. Eintagsfliege gökyüzünü kaplarken ve Stier düşmanlarından hava üstünlüğünü gasp ederken, Lejyon yukarıdan bombardıman korkusu olmadan araziyi geçebilir.

Ve tam da burayı pusu için mükemmel bir yer yapan şey buydu.

"4'üncü Takım, ateş açın."

Shin'in emriyle, müfrezesindeki diğer dört Juggernaut'un topları kükredi. Doğrudan otoyolun altında, onu destekleyen iskeleler ve otoyolun kendisi arasında gizlenmişlerdi. Tel çapalarıyla yukarı tırmanmışlar ve birliklerini mümkün olduğu kadar aşağıya çömelmişlerdi. Juggernaut, küçük bir Feldreß olduğu için bu alanda zar zor saklanabiliyordu.

Yoğun ateşle önlerindeki sütunları gürültüyle yıktılar.

Yıkıldılar, yoldaki ve etrafındaki tüm Lejyon'u çöküşte yakaladılar.

Askeri nakliyeler için yapılmış betonarme bir yol bile tank kulelerinden gelen yoğun ateşe dayanamazdı.

Yolun ortasındaki Lejyon hatları tamamen yıkılmıştı. Optik sensörlerinin yolun yoğun betonunu görmesi imkansızdı, ancak Juggernaut'un zayıf ses sensörleri bile kalın engelin içinden düşmanın üç kuvvete bölünmüş olduğunu algılayabilirdi.

Bir Ameise, optik sensörünü gökyüzüne doğru çevirdi, ancak düşen Löwe'nin molozları ve ağırlığı tarafından ezildi. Lejyon'un yerleşik taktiği, insanlığın radarını engellemek ve tek taraflı saldırılar başlatmak için Eintagsfliege'i konuşlandırmaktı. Bu nedenle, yürüyüş sırasında tespit edilme ve pusuya düşürülme şanslarının son derece düşük olduğunu varsaydılar.

Birkaç düzine metre düşmek zorunda kalmak Löwe'nin merkezi işlemcilerini bile bir kafa karışıklığına soktu ve büyük birimleri beklenmedik bir gelişme karşısında şokta dondurdu. Yaptıkları gibi, Shin ikinci ateş dalgasını emretti. Mermiler, taretlerinin nispeten ince tepesine delindi.

Bununla, çöken zahmetli Löwe'yi ortadan kaldırdılar.

Bu sol…

“4. müfreze, beni takip edin. Kaptan, üstümüzde kalan Lejyonu yok edin.”

"…Anlaşıldı."

"İnsanlara emir vermeyi bırak, 4. Takım Kaptanı."

Lejyon, Para-RAID iletişimlerinden yararlanamadı, ancak Seksen Altı, iletişim sırasında hala Kişisel Adları veya kod çağrı işaretlerini kullanmak zorundaydı. Bu, İşleyicinin İşleyici Bir'in çağrı işaretini içeriyordu ve verilen isimlerin Gran Mur'a girip çıkmaması için yapıldı.

Shin ve 4. Müfrezesinin birimleri tellerini kullanarak yüzeye indi. 1., 2., 3. ve 5. Takımlar da otobandan aşağı atladılar ve çöken molozların tozunu siper olarak kullanarak Lejyon'a saldırdılar.

"Perili ucube."

Savaşın çalkantılı gürültüsünde bile, filodaki herkes Rezonans'tan kendilerine ulaşan bu fısıltıyı duyabiliyordu. Shin, bir Grauwolf'a yaklaşırken bunu dikkate almadı. Mekanik tehdit sonunda düşme şokundan kurtulmuştu. Arkasını dönmeye çalışırken, Shin'in Juggernaut'u çamurun üzerinden kaydı, düşmanın kanadına doğru kaydı ve kıskaç kollarına makineli tüfekler ateşledi.

Hafif Grauwolf büyük bir hücum gücüyle övünüyordu, ancak savunması Löwe'ninki kadar yüksek değildi. Yine de, Juggernaut'un aksine, makineli tüfek ateşi ön zırhını delemezdi, bu yüzden kanattan saldırmak gerekiyordu.

Grauwolf cansız bir şekilde yere yığılırken, Shin koşarak uzaklaştı ve bir sonrakine koştu. Düşüşün etkisi, merkezi işlemcilerini sarstı ve pusuyu durdurmak için birlikte hareket edemediler.

Ancak düşman tarafının kafası çok karışık olsa bile, Juggernaut'un performansı Lejyon'unkiyle boy ölçüşemezdi. Ve böylece bu durumları yaratmak ve ivmeyi sürdürmek Shin'in rolüydü. Hayatta kalan Grauwolf biriminin kalbine daldı ve onların saflarına girdi. Radarına bile bakmadan, manga üyelerinin arkasında konuşlandırıldığını, Lejyon'u böldüğünü ve onları tek tek yok ettiğini görebiliyordu.

Sağ makineli tüfeğinin mermisi bitmişti. Holo-penceresinde aynısının soluna da olmak üzere olduğuna dair bir uyarı belirdi. Shin dilini şaklattı ve silah seçimini 57 mm'lik topuna çevirdi. Geri tepmesi yoğundu ve yakın dövüşte kullanışlı değildi. Ancak menzilli silahların cephanesinin bitebileceği gerçeği acı verici bir darbeydi.

Juggernauts hafif olacak şekilde inşa edildi ve bu nedenle taşıyabilecekleri makineli tüfek ve top cephanesi sınırlıydı. Elbette bu, savaşın ortasında cephanenin bitmesinin öngörülebilir bir sorun olduğu anlamına geliyordu ve bu nedenle filolara ikmal droneları eşlik etti. Ancak AI'ları gelişmiş değildi ve onları böyle çılgınca savaşlara kadar takip edemezlerdi.

Keşke biraz yakın dövüş silahım olsaydı.

Bu acı dolu düşünce, nişanlanmalar arasında aklından geçti. Yakın dövüş silahları anakronikti. Daha az eğitim gerektiren ve daha geniş menzili olan ateşli silahlarla yok olmaya sürüklenmişlerdi. Modern savaş, kilometrelerce öteden ateş edebilen toplarla yönetiliyordu ve bu nedenle yakın dövüş silahlarının kullanımı intihar olarak görülüyordu.

Ama ateşli silahların sahip olmadığı bir avantajı vardı. Yakın dövüş silahlarının cephanesi hiç bitmedi. Onlar kırılana veya parçalanana kadar düşmanı kesmeye devam edebilirlerdi. Yani bunu bir seçenek olarak görmek, işleri biraz daha kolaylaştıracaktır.

Üstlerindeki müfrezeler, Lejyon'u otoyolun kalıntıları üzerinde bertaraf etmeye çalışıyor gibiydi. Lejyon belki de destek talebi göndermişti, çünkü sol tarafta devriye gezen Lejyon kuvveti onlara yardım etmek için rotasını değiştirmişti. Radara yakalanmamak için binaların arasında hareket ettiler ama Shin bunu önceden tahmin etmişti.

Kalan 6. Müfrezeyi doğrudan yollarında gizlice sakladı.

Ama sonra Shin fark etti: Onları durdurmak için oraya yerleştirdiği 6. Takım onların konumlarında değildi. Ve yukarı baktığında, 6. Müfreze üyelerinin üstlerindeki telaşlı savaştan konuştuklarını kesinlikle duyabiliyordu.

"Nosferatu, bir Lejyon müfrezesi rotasını değiştirdi ve bize doğru geliyor. Onları hala kanattan vurabiliriz. 6. Müfreze pozisyonlarına geri dönsün -"

"Sana insanlara emir vermeyi bırakmanı söylemiştim Delta Lideri. Ben bu filonun kaptanıyım ve ana gücü ortadan kaldırmaya öncelik vermemiz gerektiğine karar verdim. Ayrıca... Söylediğin her şeye kim güvenebilir? Perili ucube.”

Shin bu sözler üzerine yüzünü buruşturdu. Bu kaptan ondan iki yaş büyüktü ve daha genç bir askerin sözlerini dinlemeyi reddetti… Hayır. Shin'in yaşı, ondan bu kadar nefret etmesinin nedeni değildi… Ve bunu göstermek ister gibi, takım kaptanı sinirli konuşmasına devam etti. Kelimeleri sesinde mutlak bir küçümsemeyle tükürdü.

"Ve bizimle Rezonansa girmeyi bırak. Şanzımanlarda olman sarsıcı, seni can-"

Ama bir an sonra kaptanın sesi kesildi. Duyusal Rezonansı kapandı. Ve bir an sonra Shin, vurulan bir şeyin ağır metalik gümbürtüsü ve ardından Löwe'nin 120 mm taretinin kükremesini duydu.

Bir top mermisi, ses hızından çok daha hızlı, saniyede 1.600 metrelik bir başlangıç ​​hızıyla ateşlenmişti. Ve böylece hedefine çarpan merminin sesi, topun kükremesinden önce ona ulaştı.

Bu ses, tüm operasyonun dağılmasının başlangıcıydı.

Bir Löwe ile tek başına savaşmak Shin için imkansız değildi, ancak yoldaşlarından herhangi bir destek almadan onlarla bire bir savaşmak zordu. Yoldaşlarının mahvolmuş Juggernaut'larını yem olarak kullanarak, bir Löwe'yi arkadan vurdu ve onu batırdı.

Löwe'nin kalıntılarının önünde duran Shin iç çekti. Savaş alanından duman ve tortu yükselmeye devam ederken, Birliğini karaya çıkardı ve savunmasız bir şekilde içinden geçti.

Hayatta kalan hiçbir dost ya da düşman kalmamıştı. Hem düşmüş bir ülkenin geride bıraktığı savaş uçakları hem de insanlıkları soyulmuş ve insanlık dışı kabul edilenlerin kullandığı silahlar, arkalarında sadece için için yanan şehir kalıntıları bırakarak birbirleriyle ölümüne savaşmıştı.

Yine olmuştu. Tüm takım arkadaşları ölmüştü ve tek kurtulan oydu.

Artık yalnız olduğu için ne kadar süre savaştığını hatırlayamıyordu.

Zihni, bir saniyeliğine bile durmanın sizi öldürebileceğini zor yoldan öğrenmişti ve bu yüzden böyle anlamsız duygusallığı düşünmek için hiçbir kaynak ayırmadı. Sadece savaş sona erdiğinde, üzüntünün başlaması için zamanı vardı.

Juggernaut'una baktı ve başını salladı. Makineli tüfek ve tank taret mühimmat rezervleri boştu ve enerji Birliği rezervleri çok küçüktü.

Onları uyarmıştı ama kimse dinlememişti. Ona kimse inanmadı. Başkalarının onun hakkında kötü konuşmasına alışmıştı, ona ölümü ve düşmanlarını yoldaşlarına çağıran ele geçirilmiş bir Reaper demişti. Askere alındığından beri içinde bulunduğu her birlik, her biri silinmişti ve her zaman hayatta kalan tek kişi o olmuştu.

Buna alışması gerekiyordu. Arkadaşlarının ölümüne. Hayatta kalan tek kişi olmak. Suçlanmak ve tüm bunların onun suçu olduğunu söylemek.

Ama nedense o gün kendini çok yorgun hissetti. Açıklanamaz bir boşluk duygusu bacaklarından yukarı tırmandı ve onu bağladı. Üzerine saçma, var olmayan bir ağırlık çökmüştü ve o sadece hareketsiz kalabiliyordu.

Hayatta kalmanın amacı neydi? Sonunda onu bekleyen şey her zamanki gibiydi - savaş alanında bir savaşçının ölümü...

Ama buna rağmen, henüz ölemezdi. Bu yüzden ağır ayaklarını beklemede kalan Juggernaut'una doğru sürükledi, o sırada...

“…Hm?”

...kısa bir mesafede molozların arasında bir şey gördü. Devrilmiş bir Çöpçü…

2

Çöpçüler, filolara savaşa kadar eşlik eden insansız destek birimleriydi.

Savaşın hararetinde birlikleri ikmal etmek için kullandıkları mühimmat ve enerji paketleri ile doluydular. Shin resmi adlarının ne olduğunu bilmiyordu. Ancak, savaşlar sona erdikten sonra erzak stoklamak ve harap olmuş Juggernaut'lardan yeniden kullanılabilir parçalar almak için savaş alanında devriye gezdiklerinden, bu bloklu, hantal nakliye birimlerine halk dilinde Çöpçü deniyordu.

Shin'in filosunda onlara eşlik eden birden fazla Scavenger vardı ve görünüşe göre hepsi savaşta yok edilmişti. Neyse ki Shin için, yine de, o birimin konteyneri hala ona bağlıydı.

Cephanesi tükenmiş ve enerji Birliği neredeyse boş olduğundan, çekişmeli bölgelerden üsse geri dönebileceğinden şüpheliydi. Şu anda etrafta Lejyon olmadığını biliyordu, ancak düşman hızlıydı ve onlar tarafından takip edilirse onlarla savaşmak için hiçbir aracı olmazdı.

Takım arkadaşlarının harap ettiği Juggernauts'tan ihtiyaç duyduğu malzemeleri toplamaya hazırdı, ancak bu çok daha kolay bir alternatifti.

Shin, Juggernaut'unu moloz dağının yanında durdurdu, birliğini karaya çıkardı ve Çöpçü'ye yaklaştı. Eski bir modeldi, savaşın başlarında tanıtılan türden. Bunun gibi modeller zor bulunurdu. Savaş alanının tozundan isli ve lekeliydi. Gövdesi kare ve köşeli, dört bacağı ise yuvarlaktı. İki vinç kolu ve lens benzeri bir optik sensörü olan beceriksiz, şekilsiz bir drone idi.

Tamamen sessizdi ve yere çömelmiş ölmekte olan bir tazı gibi çapraz olarak enkazın içine gömüldü. Görünüşe göre bacaklarından vurulmuştu.

Konteynerının sağlam olmasının yanı sıra vinç kolları ve iç brülörü ve kesicileri bir bütündü. Ancak Çöpçü'nün kendisi öldüğü için hareket edemiyorlardı.

Konteynerın kilidi basitti, bu yüzden fazla çaba harcamadan devre dışı bırakılabilirdi. Kurumlu yüzeyine bakan Shin içini çekti. Juggernaut'un gölgesine çok benzer şekilde, Cumhuriyet'in tüm "drone'larının" kapıları, şifre gerektiren elektronik kilitlerle kapatılmadı. Onları açmak için gereken tek şey bir çubuk çekmekti.

Artık Shin'in bu Juggernaut'tan erzak alması gerektiğinden, bu onun lehine çalıştı, ancak Lejyon, kendinden tahrikli mayınlara ve kol benzeri manipülatörlere sahip Tausendfüßler'e sahipti. Savaşın ortasında mahsur kalan yoldaşlarının onlara koştuğunu, sadece Lejyon'un gölgeliklerini açıp onları dışarı sürüklediğini görmüştü.

Cumhuriyet, Seksen Altı'yı yalnızca tek kullanımlık işlem birimleri olarak gördü, bu yüzden onları koruyacak özellikler eklemeyi asla düşünmediler. Teknolojileri, başarılı bir yapay zeka veya güçlü bir Feldreß geliştirmek için çok eksikti, ancak en azından elektronik bir kilit yapabilirlerdi.

Aniden, Shin tamamen kaskatı kesildi. Belki de savaştan bitkin düşmüştü. Acımasız bir netlikle zihninin önüne gelen alaycı düşünceyi uzaklaştıran Shin, konteynerın açma çubuğuna uzandı. Ayaklarının altındaki moloz çakılları çizmelerinin altından döküldü ve yere düştü.

Kilit kolaylıkla açıldı. Ama sorun açar açmaz kendini gösterdi. Yani, Çöpçü'nün taşıdığı malzemelerdi.

Ne de olsa, Juggernaut aşırı derecede zayıftı, bir araya getirilmesi zayıf bir ölüm tuzağıydı ve ihtiyaç duyduğu malzemelerin her biri büyük ve hantaldı. 57 mm'lik top kulesi ne kadar zayıf olursa olsun, mermilerini içeren şarjörler 100 kilogramdan fazla ağırlığa sahipti.

Shin hala kısa ve küçüktü ve bu yüzden bu ağırlık hareket etme kapasitesinin çok ötesindeydi. Cephane ondan iki kat daha ağırdı. Bununla birlikte, mermileri kartuştan çıkarabilir ve onları birer birer gerçekleştirebilirdi… ...bunu yapmak, sonunda savaş alanında anlamsız bir şekilde öleceği gerçeğini değiştirmezdi.

Bu soğuk, karanlık ve araya giren düşünce bir kez daha çirkin yüzünü kaldırdı.

İçini çekerek Shin omuz silkti. Bu tuhaf bitkinlik ve boşluk duygusu ne zaman zihninin bir köşesini işgal etmeye başladı? Bunu ilk olarak son filosu yok edildiğinde fark etmişti, ama muhtemelen daha önce de oradaydı ve fark etmemişti.

Ne kadar mücadele ederse etsin ve ayakta kalan son adam olarak kalsa da sonunda hiçbir şey kazanamayacaktı. Savaşmanın ya da hayatta kalmanın bir anlamı yoktu ama yine de...

Tam o sırada, Scavenger'ın optik sensörü titredi. Rahatsız bir pozisyonda duran vinç kollarından biri aniden sarsıldı. Manipülatörün ucundaki manipülatör, çalışabilirliğini test ediyormuş gibi yüksek bir metalik çatırdama sesiyle açılıp kapandı.

"Vay-"

Shin irkilerek geri çekildi. Savaş alanına çoktan alışmıştı ama yine de sesinin kaymasına engel olamıyordu. Sanki birinin mezardan çıktığını görüyormuş gibi şok olmuş bir merakla baktı -sonuçta, söyleyebildiği kadarıyla, bu makine temelde ölüydü- iki vinç kolu şarjörü konteynerden dışarı çekerken. Programlamasına sadık kaldı… veya daha doğrusu, drone neredeyse kendi ölümünün farkında bile değilmiş gibi görünüyordu, yarı harap olduğunda bile tedarik görevlerine bağlı kaldı.

"…Hala hayattasın?" Shin şaşkınlıkla sordu.

Scavenger'ın optik sensörü aniden ona bakmak için dönmüş gibi geldi.

Shin bilinçsizce ona uzandı, isli vücuduna dokundu. Hem silahsız hem de zırhsız olan ince bir metalik yüzeye sahipti.

Soğuk, cansız bir çöp toplama cihazına böyle bir soru sormuş olması, muhtemelen Shin'in kalbinin o anki kadar zayıf olmasının bir sonucuydu. Çöpçülerin kişilikleri yoktu. Cumhuriyet, ancak otonom savaşı kaldıramayacak kadar zayıf bir yapay zeka üretebilirdi. Bunun yerine Seksen Altı'yı tek kullanımlık parçalar gibi davranmaları için savaş alanına attılar.

Yani ne derse desin, bu makine—bu şey gerçekten anlayamadı. Yapabileceği tek şey basit sözlü komutlara uymaktı.

Bunu bildiği halde konuşmaya devam etti.

"Hiç kimse kalmadı. Filo, tüm arkadaşların, hepsi öldü. Yine de benimle dönecek misin…?”

Shin, tamamen kendi başına üsse geri dönmeyi tekrar tekrar deneyimlemek zorunda kaldı. Ama öyle olsa bile... Hayır, tam da bu nedenle, tekrar yaşamak istemiyordu. Shin'in zayıf kalbi onu bu bağlantıya tutunmaya teşvik etti.

3

"Anlıyorum. Ama bu sadece böyle. Seksen Altı'nın kaderi bu."

Tek kurtulan Shin'den filosunun geri kalanının yok edildiğini duyunca, bakım ekibinin şefi Touka Keisha içini çekti. Altın saçları ve gök mavisi gözleri olan karışık bir Sapphira'ydı. Yüzünün güzel hatlarıyla çelişen, üzerinde sürekli makine yağı kokusu olan tulumlar giyiyordu.

Bir tutam saçı geriye atarak, konteynerlerın sıralandığı hangarın arkasına döndü. Her biri, artık ona aşağılık bir sembol gibi gelen Cumhuriyet'in beş renkli bayrağıyla süslenmişti.

Cumhuriyet'in yaptığı onca şeyden sonra, ulusal politikalarının özgürlük, eşitlik, kardeşlik, adalet ve asalet olduğunu iddia etme cesaretine sahip olmaları onu dehşete düşürdü.

O ahmaklar, insan bile saymadıkları Seksen Altı'ya baskı yaparken bu değerleri somutlaştırmayı asla umamazlardı.

“Bu operasyon için zamanında değildi, ancak bu silahlanma emri nihayet onaylandı. İlk üretildikleri zamana göre hala bir fazlalık var, bu yüzden bize bol miktarda yedek parça gönderdiler. Onları bir sonraki filonuzda kullanın.”

Yüksek frekanslı bıçaklar. Yanındaki suskun çocuk onları Juggernaut'un el kitabında bulup ona sorana kadar Touka onların varlığını bile unutmuştu. 12,7 mm ağır makineli tüfekler yerine kıskaç kollarına yerleştirilebilen isteğe bağlı silahlardı.

Gözlenen tüm Lejyon türlerinin en serti ve en büyüğü olan Dinosauria'nın zırhını bile tereyağından yapılmış gibi kesecek kadar güçleri vardı.

Ama sonunda, onlar sadece kılıçlardı. Anakronik, saçma yakın dövüş silahları.

Ağır makineli tüfeklerin ve birkaç kilometre ötedeki mermileri ateşleyebilen tank taretlerinin üstün olduğu bir savaş alanında tamamen işe yaramazdı.

Ne kadar güçlü olursa olsun, herhangi bir silah, düşmanı vurmadığı sürece işe yaramazdı.

Ve böylece hiçbir Seksen Altı bu silahı kullanmadı, düşmana yaklaşmak için top ateşi ve bombardımandan geçmeyi gerektiriyordu. İşe yaramaz ağırlık olarak görülüyorlardı ve başka bir şey değillerdi.

Sonuç olarak, Touka onları kullanan herhangi bir İşlemci bilmiyordu ve İşleyici onları sipariş etme talebini aldığında, tepkileri alaydan düpedüz ürkütücü tiksintiye dönüştü. Görünüşe göre, bunu isteyenin aklını tamamen kaybedip kaybetmediğini sorguladılar.

Touka Shin'i vazgeçirmeye çalıştı ama Shin ısrar etti ve o pes etmek zorunda kaldı. Ne de olsa bu silahla savaşta hayatını ortaya koyan o olacaktı. Bakım ekibinin bir üyesi olarak Touka'nın fikrini değiştirme hakkı yoktu.

Sadece inatçılığın çaresizlikten kaynaklanmadığını umabilirdi. Buraya yerleştirildiğinden beri onun gözlerinin içine bir kez bile baktığını hatırlamıyordu. Alçalmış bakışlarıyla buluşmaya çalışırken sözlerine devam etti.

"Sadece pervasızca bir şey yapma. Hayatta kalan tek kişi sensin, bu yüzden olabildiğince uzun süre hayatta kalmalısın. Bir sonraki filonuzda ve ondan sonrakinde de."

“…”

Shin sessiz kaldı. Touka'dan on yaş daha gençti ve zaten ergenlik çağındaki bir çocuktan hayal bile edemeyeceği kadar duygudan yoksundu. Touka bir şekilde ona gülümsemeyi başarsa da, bu jestten geri dönmedi. Bunun yerine, yüksek frekanslı bıçakların konteynırından uzaklaşarak hangarın başka bir köşesine gitti.

"…Bunu düzeltebilir misin?" diye sordu kuru bir sesle, bakışları ağır hasarlı, eski model bir Çöpçüye dikildi.

Bacakları kritik durumdaydı ve güçlükle hareket edebiliyordu. Juggernaut'uyla üsse geri çektiğinde şok oldu. Savaş bitmiş olsa bile, Lejyon'un herhangi bir yerde saklanabileceği çekişmeli bölgelerin derinliklerinden onunla birlikte dönmüştü. Ve sadece bir Çöpçüydü, bir yüktü, korumaya bile değmeyen gereksiz bir insansız hava aracıydı.

Onu böyle çılgınca bir eylemde bulunmaya iten neydi? Oradaki herkes anladıkları hissine kapıldı ve bu yüzden ne Touka ne de bakım ekibinin geri kalanı bir şey söylemedi.

"Pekala..." Touka sustu ve omuz silkti.

Normalde, bir Çöpçü tamiri ertelenirdi, ancak o gün tamir edecekleri Juggernaut'ları yoktu.

"İyi evet. Sadece bacaklarını yamalıyorsa, sorun değil. Çekirdek birimi hasarlı değil, bu yüzden muhtemelen hemen tamir edebiliriz. Doğru, bugün hazırlarız… Belki yarın. Geri getirdiğin için hepsi bu… İyi iş çıkardın.”

“…”

Touka, kendisini neşelendirme girişiminin doğal olmadığını düşündü ve Shin hiçbir şey söylemedi. Onun yerine boş hangarda oturan Çöpçü tuhaf, elektronik bir "Pi" sesi çıkardı.

Cephe üslerinin güç kaynağı, Cumhuriyet'in kale duvarlarının çok gerisinden çalıştırıldı. Cumhuriyet, gece boyunca bir elektrik kesintisini onayladı.

Üssün Lejyon'un gece baskınlarına maruz kalmamasını sağlamak ve ayrıca insan olmayan domuzlara enerji harcamaktan kaçınmak için yapıldı.

Cumhuriyet vatandaşları için Seksen Altı, ulusal savunma adına kullanılan tek kullanımlık araçlardı. Savaş için gerekli olmayan hiçbir şey, ister rahatlık, ister eğlence amaçlı olsun ya da morali yükseltmeye yardımcı olacak herhangi bir hoşgörü, Seksen Altıncı Bölgeye teslim edilmedi.

Işıklar sönmeden biraz önce Touka, ölü kaptanın yerine üssünde devriye gezdi. Mürettebat Shin'in Juggernaut ve Scavenger'a hizmet verdikten sonra boş olan hangarda durdu.

Normalde, Çöpçüler geceyi üssün otomatik fabrikasının yakınındaki belirlenmiş bir bekleme alanında geçirirdi. Ancak buna rağmen, Çöpçü'nün geniş, kare şeklindeki formu kapalı hangarın bir köşesinde hala görülebiliyordu. Touka onu orada görmekten pek hoşlanmadı. Çöpçüler, Cumhuriyet tarafından üretilen ve kullanılan aletlerdi. Onları hangi programın çalıştırdığını ya da nasıl davranacaklarına nasıl karar verdiklerini bilmiyordu ve dürüst olmak gerekirse umursamıyordu. Ne de olsa Seksen Altı, çöpçülerin iş emirlerine veya faaliyet gösterdikleri menzile karar verebilseler bile, onlara görev verme yetkileri yoktu.

Ama sonra Shin'in lekeli vücudunun yanına kıvrılmış uyuduğunu gördü. Bakım ekibi ona biraz dinlenmesini söylemesine rağmen oradaydı.

Yakından bakınca, ince battaniyesini odasından aldığını gördü, görünüşe göre bir keresinde kışlaya dönmüştü. Ama o zaman neden o hangarda uyuyor? Geceyi geçirecek bir yer değildi.

Onu uyandırmayı düşünerek ona uzandı, ama sonra bir aydınlığa geldi ve dudağını ısırdı.

Kışla. Bir önceki güne kadar orada olan tüm ekip arkadaşları artık boştu ve muhtemelen orada tek başına uyumak istemiyordu. O hariç herkesin vefat ettiğini hatırlatan bir yere geri dönecekti.

Bu yüzden hangara gitti. Geceleri her zaman boş olacak bir yer.

Ya da belki…

Oğlan yerinde oturdu, uyuyakaldı ve artık durağanlık modunda olan Çöpçü'nün soğuk vücuduna yaslandı.

Touka'ya, bulduğu başıboş bir köpek yavrusuna yapışmış küçük bir çocuk gibi görünüyordu.

4

Cumhuriyet Seksen Altı'ya makine parçaları gibi davrandı, ama onlar bile tek bir Juggernaut'a indirgenmiş bir filoya savaş emri vermemesi gerektiğini biliyorlardı. Ve böylece yeni bir filo atanana kadar, o tek Juggernaut'un İşlemcisi -Shin- yapacak hiçbir şey kalmamıştı.

İlk birkaç gün, teçhizatı için basit onarımlar yapmanın kötü bir beceri olmayacağına karar verdiğinden, bakım ekibiyle takıldı.

Ama sonra bir sonraki filo için Juggernaut'lar ortaya çıktı ve bakım ekibi ayar yapmak ve onlara son rötuşları uygulamakla çok meşgul oldu. Ne de olsa bunlar, İşlemcilerin silahları ve yaşam hatları olarak işlev görecek ortaklarıydı. Bu nedenle, İşlemciler henüz orada olmasa bile, köşeleri kesemezlerdi.

Touka, Shin'e bunu bir tatil olarak düşünmesini ve sadece rahatlamasını söyledi ama hiçbir şey yapmamak onu huzursuz etti. Ve böylece dikkatini dağıtmak için Shin bir yürüyüşe çıktı ve epey uzaktaki terk edilmiş bir Cumhuriyet üssüne uğradı.

Lejyon Savaşı'nın başlarında, Cumhuriyet ordusu yok edildi ve Cumhuriyet seksen beş idari Bölgeye tahliye edildi. Bu üs o sırada terk edilmiş ve yemyeşil bitki örtüsü tarafından istila edilmiştir. İnsanlara karşı olan korkularını ve saygılarını çoktan unutmuş olan horozlar, sanki buranın sahibiymiş gibi ortalıkta geziniyordu. Shin, Seksen Altı'nın arkasından kırılarak açılan bir kapıdan geçti ve üssün beton binasına girdi.

Artık ona tanıdık gelen koridorda yürüdü, fareler onun yaklaşmasından kaçarken gıcırdayarak ve sıçrayarak uzaklaştı. Burası terk edilmişti, ancak korunmuş yiyecekler ve küçük ateşli silahların toplanması için yararlı bir yer olarak hizmet ediyordu... Bu gibi yerler Seksen Altı'nın genellikle sahip olmalarının yasak olduğu tabanca ve tüfekleri aldığı yerlerdi. Ancak Cumhuriyet askerleri işlerini düzgün yapmadıkları için bu açık ihlali hiç kontrol etmediler ve bilmiyorlardı.

Tabii ki, erzak yığınları yıllarca savaştan sonra yontulmuştu ama Shin çok geçmeden aradığı mühimmat kutusunu buldu ve onu köşesinden dışarı sürükledi. Ama tam o sırada metalik ve ağır bir şeyin -on tondan daha hafif olmayan- gürültülü bir şekilde depodan içeri girdiğini duydu.

“…?!”

Shin gergin bir şekilde nefesini tuttu ve arkasını döndü. Bu daha önce hiç olmamıştı - Lejyon asla ona gizlice yaklaşmadı veya onu böyle arkadan almadı! Saldırı tüfeğinin kayışını taktı ve kabzasını kavradı. İlk mermiyi doldurdu ve silahı nişan almaya hazırlandı... ...Lejyon'un adım atmadığını hatırladığında.

Yüksek kaliteli aktüatörleri ve amortisörleri, yüz tondan fazla devasa ağırlığı olan Dinosauria'nın bile birbirine sürtünen kemiklerin hafif çırpınan sesiyle hareket etmesine izin verdi. Bu durumda, arkasındaki şey...arkasını dönerken gördüğü şey...

"Pi."

…kömürleşmiş, eski tarz bir Juggernaut.

“…”

Çocuk ve makine, terk edilmiş depoda birbirlerine aval aval bakarlarken, ortalığı garip bir sessizlik kapladı. Shin, yuvarlak optik sensöre bakarken donmuş ve nasıl tepki vereceğinden emin değildi.

Derin bir iç çekerken aynı anda hem rahatlamış hem de yorgun hissetti.

"Sensin."

Bulduğu ve son savaştan geri getirdiği  Çöpçü. Gürültülü, beceriksiz ayak sesleriyle ona doğru yalpaladı ama Shin bunun ona cevap veremeyeceğini biliyordu.

"Bugün bir sorti yok, bu yüzden beni takip etmen emredilmiyor. Burada ne yapıyorsun?"

"Pi."

Çöpçüler bir sözlü çıktı özelliği ile donatılmamışlardı, ancak görünüşe göre, elektronik bip sesi yanıt vermenin yoluydu. Çöp toplama görevlerini hiçe sayarak onu buraya kadar takip etmişti.

Optik sensörünü çevirdi, yapay ama bir şekilde sevimli hareketlerle deponun etrafına huzursuzca baktı ve bakışlarını Shin'in saldırı tüfeğini kaldırırken düşürdüğü tabanca mermileri sandığına yerleştirmeden önce. Ardından 57 mm'lik ağır mermileri kaldırabilen vinç kolunu uzattı ve mühimmat sandığını kolaylıkla kaldırdı.

Çöpçülerin rolü, savaş alanından mermi parçalarını ve makine enkazını toplamak ve bunları üssün otomatik fabrikasında geri dönüşüme göndermekti. Shin durdurmak için neredeyse elini kaldıracaktı ama yarıda durup büyük makineye baktı.

Görünüşe göre, sandığı geri getirmeyi düşünüyordu.

"Pi!"

Sandığı coşkulu, esprili bir hareketler dizisi gibi hissettiren bir şekilde kabına koydu.

“…Heh.” Shin daha anlamadan gülümsüyordu.

Optik sensöre bakarken kıkırdadı. Kahkahalar içinde köpürdü ve o su yüzüne çıkarken Shin merak etti - en son ne zaman gülmüştü? Sanki bir sonsuzlukmuş gibi hissettiriyordu.

Yüksek sesle gülerken, gözlerinin kenarlarının ısındığını hissetti ve yine de yanaklarından aşağı akmayan diğer tüm duyguları fark etmemiş gibi yaptı.

Çöpçü, sadık bir tazı gibi ona tek kelime etmeden baktı -ki bu da sözlü-çıktı özelliği olmadığı için mantıklıydı- ve Shin, bir köpeğe ya da ata yapabileceği gibi elini makinenin yan tarafına vurdu. .

"Eğer bir şeyler taşıyacaksan, geri getirmem gereken çok şey var. Bir süreliğine bana yardım et."

"Pi!"

Ne kadar duygusuz olsa da Çöpçü mutlu bir şekilde başını salladı. Ya da en azından vücudunu bir baş sallama hareketiyle aşağı yukarı hareket ettirdi. Ve bir kez daha, o farkına bile varmadan, Shin dudaklarını bir gülümsemeyle kıvırdı.

Tabanca ve saldırı tüfeği mühimmatının ve yedek parçalarının üstünde, Shin yaşam gereçleri, acil durum erzakları ve konserve yiyeceklerle doluydu. Shin'in küçük bedeni ancak bu kadarını taşıyabilirdi ama güvenilir Çöpçü onları konteynerine yükledi.

Shin, hantal Çöpçü'ye ayak uydurabilmek için biraz daha yavaş hareket ederek üsse döndü. Gittiğinden biraz daha iyi hissederek geri döndü ve Touka'yı hangarın önünde onu beklerken buldu.

Güzel yüz hatlarının öfkeyle çarpıldığını gören Shin, kötü bir önsezinin yerleştiğini hissederek dudaklarını büzdü. Onu takip eden Çöpçü bir şekilde korkudan titriyor gibiydi. Gölgeliğini açtı ve yere dokunduğunda Touka dudaklarını ayırdı. Solgun yüz hatları sert, korkutucu ve öfkeliydi.

"Koğuş değiştirme emriniz az önce geldi."

5

Seksen Altıncı Bölgedeki her koğuş ve toplama kampı, antipersonel ve tanksavar mayın tarlalarıyla ayrılmıştı. Seksen Altı'nın atandıkları koğuşların dışına çıkmalarına, seksen beş idari Bölgeye girmelerine izin verilmediğini söylemeye gerek yok.

Aralarındaki tek ulaşım aracı, seksen beş bölgeden yüz kilometreyi aşan askeri nakliyelerdi. Lejyon, Eintagsfliege ve Stachelschwein sayesinde çekişmeli bölgeler üzerinde hava üstünlüğüne sahipti ve bu nedenle Cumhuriyet'in çirkin metalik kuşları yalnızca kendi sınırlı hava sahasında uçabiliyordu.

Nakliye uçağının dört jet motoru şu anda kapalıydı ve ambar kapağı açıktı. Shin, uçuştan sorumlu Cumhuriyet subayı tarafından uçağa yönlendirildi.

Yanında götürmek için neredeyse hiç kişisel eşyası yoktu. Nefsi müdafaa için taşıdığı saldırı tüfeğini ve intihar amacıyla taşıdığı tabancayı ve ilk filosundan beri sadece birikmiş olan alüminyum mezar işaretlerini Juggernaut'unda saklamıştı. Bu şekilde, onlara el konulmayacaktı.

Kağıt üzerinde, İşlemciler yalnızca Juggernaut parçalarıydı ve bu nedenle onlar ve birimleri, taşıma sırasında bir set olarak ele alındı. Genellikle uçaklar birden fazla Juggernaut taşıyordu, ancak bu sefer nakliyenin ambarı aşırı derecede boştu.

Rampaya vardığında Touka ve bakım ekibinin geri kalanı onu uğurlamaya geldi. Gözlerine bakmadan başını eğdi. Mürettebat ona Touka'nın yaptığı gibi candan davransa da, diğerleri gibi onu bir ölüm tanrısı olarak küçümsese de, koğuşları değiştirdiğinde onlara aynı şekilde veda edecek ve muhtemelen onları bir daha asla göremeyecekti.

Güle güle demesine ve muhtemelen yaşamaya mı yoksa ölmeye mi devam ettiklerini asla öğrenemeyeceği gerçeğine alışmıştı. Tıpkı alışılmadık derecede geniş bir kargo alanında bir sonraki savaş alanına taşınmaya alıştığı gibi.

İnsanların onu küçümsemesine veya ona iyi davranmasına bakılmaksızın, hiçbir şey gerçekten değişmedi. Sonunda tamamen aynı şekilde yalnız kalacaktı.

Dudaklarını sıkıca büzdü. Burada geçirdiği son birkaç günün anıları zihninde canlandı ama onları susturdu. Çöpçüler, her bir üsse bağlı otonom makinelerdi ve tıpkı bakım ekibi gibi, üssün malı olarak kabul edildiler. Atandıkları koğuşların dışına çıkamadılar.

O yüzden gelemezdi.

Shin kargo ambarında otururken, bir Cumhuriyet memuru Juggernaut'un yerine sabitlendiğini doğruladı.

İkisi de diğerine bakmaktan çekinmedi. Zırhı ne kadar zayıf olursa olsun, Juggernaut on tondan fazla ağırlığa sahipti. Amatör bir İşlemcinin kuplajını kullanmasına izin vermek, kötü bir şekilde takılmasına neden olabilir. Eğer gevşerse, kalkış sırasında uçağın ağırlık merkezini bozabilir. Bu nedenle, Seksen Altı'nın bununla başa çıkması için güvenilir değildi.

Elbette, Seksen Altı bunu kasıtlı olarak yapsaydı, uçakla birlikte düşerlerdi ama her iki şekilde de savaş alanında ölmek kaderleriydi.

Bazıları sadece bazı Cumhuriyet askerlerini yanlarına almakla yetindi, bu yüzden birkaçı muhtemelen bunu yapmayı düşündü. Yani işini neredeyse hiç yapmayan Cumhuriyet askerleri bile iş bu duruma geldiğinde gayretli olmak zorundaydı.

Subay daha sonra başını kaldırdı ve kaşlarını çatıp çenesini arkalarındaki açık kapıya doğru çevirdi.

"-Hey. O şeyi yanına almayı düşünmüyorsun, değil mi?"

“…?”

Shin arkasını döndüğünde orada duran, devasa gövdesi güneş ışığını engelleyen bir Çöpçü gördü. Kurum kaplı eski bir modeldi ama sadece bacakları yeniydi. Optik sensörünün yuvarlak merceği yanıp sönüyormuş gibi titredi.

O Çöpçüydü.

"Pi."

"…Neden?"

Belirtildiği gibi, Çöpçüler üslerinin malı olarak kabul edildi ve diğer üslere taşınamadı. Bu nedenle, yeniden düzenlenen herhangi bir filoyu veya İşlemciyi takip edemediler.

Shin kafası karışmış bir şekilde ona bakarken Çöpçü rampaya tırmandı ve dört bacağını ambarın köşelerinden birine katladı, sanki hareket etmeyeceğini söylüyordu. Durmasını emreden memuru görmezden geldi ve şimdi öfkeyle Shin'e döndü.

“Ona ne emri verdin…? Şüpheli bir şey yapma lanet olası Seksen Altı. Kalkmasını söyle."

Ama Shin, subay kadar kayıptaydı. O… ya da daha doğrusu, Seksen Altı'nın bir bütün olarak, başlangıçta Çöpçüler üzerinde herhangi bir yetkisi yoktu. Ve böylece Shin bakışlarını öfkeli subay ve oturan Çöpçü arasında dolaştırdı.

Touka uçağa baktı ve alaycı bir gülümsemeyle, "Ah, ama ben bu Çöpçülerin büyük Cumhuriyetinizin en ileri teknolojisinin ürünü olduğunu sanıyordum?" dedi.

Touka çenesini kaldırıp gülerken, memur ona zehirli bir şekilde baktı. Mavi gözleri zarif bir şekilde kısılmıştı ve doğal olarak kırmızı dudakları bir sırıtışla kıvrılmıştı.

Tatlı, kibirli bir gülümseme.

"Yani, biz insan altı domuzlar sizin üstün makinelerinizi çalıştırabiliriz. Bu insansız hava araçları, üstün türlerin mensupları olan Cumhuriyet halkının geliştirdiği en ileri teknoloji ile yapılmıştır. Elbette, Pis Seksen Altı'nın verdiği emirleri değiştirebilirsin. Senin için yeterince kolay olurdu… değil mi?”

Devam et, onu kışkırt. Kendin yap.

"Uh..." Memur sustu, yüzü aşağılanmadan ve kızgınlıktan kızardı. Böyle bir yetkisi yoktu. Ve belki de düzensiz hareket eden bir Çöpçü ile başa çıkacak bilgi ve tekniklerden bile yoksundu.

Ama Seksen Altı'nın önünde güçsüz ve çaresiz olduğunu kabul etmek? İnsanlık dışı domuzların önünde mi? gururu buna izin vermiyordu.

"…İyi. Ne istersen onu yap."

Shin, kendisine bakmayan memura şaşkınlıkla baktı. Adam acı bir şekilde Çöpçü'ye yaklaştı ve onu da yerinde düzeltmeye başladı. Çöpçü optik sensörünü bir köpeğin kuyruğunu mutlu bir şekilde sallayabileceği aynı tempoda titreştirirken, Touka Shin'e yumuşak bir gülümsemeyle baktı ve el salladı.

Subay, İşlemci birimi olarak görev yapan çocuk asker Juggernaut'u ve çöpçü. Bir askeri uçağın ambarı insanları taşıyabilirdi ama hiçbir Cumhuriyet askeri bir Seksen Altı ile aynı odayı paylaşmak istemiyordu.

“Kargo ağırlığında bir değişiklik oldu. Yeniden hesapla," dedi yardımcı pilota acı bir bakış atmadan.

"Anlaşıldı."

Beklemedeki o tartışmayı düşünmek bile onu sinirlendirdi.

"O domuzlar, yemin ederim ki. Lanet hayvanlar işimi zorlaştırıyor..."

Bu uçak sorunsuz bir şekilde fazladan on tonu kolayca taşıyabilirdi, ancak bu, fazladan iş eklemediği anlamına gelmiyordu.

"İşte bu yüzden Seksen Altı'ya dayanamıyorum. İşimizi sebepsiz yere karmaşıklaştırmaya devam ediyorlar. O embesiller biz insanların ne kadar sıkı çalıştığını bilmiyorlar. Lanet olası domuzlar. Hayvancıklar.”

Subay sinirli bir şekilde mırıldanırken, yardımcı pilot ona yandan bir bakış attı.

“Bunu defalarca söylemek zorunda değilsin; hepimiz onların insan şeklinde domuz olduklarını biliyoruz… Sizi dinlemek can sıkıcı olmaya başladı” dedi.

"Biliyorum," diye yanıtladı subay, sözlerinin aksine kederle.

Evet biliyordu ama bunu söylemese sakinleşmeyecekti. Ordunun en üst rütbeli subayı. İş arkadaşları. Sorumsuz İşleyiciler. Cahil vatandaşlar. Anavatanı Seksen Altı'nın insan biçiminde domuzlar olduğuna karar vermişti. Alçak, aptal ve vahşi. Evrimsel bir çıkmaz olan alt insanlar. Onları böyle düşünmek zorundaydı.

Kahretsin, nefesinin altından konuştu.

Böyle düşünmese bu işi sürdüremezdi. Düşünceleri çocuk askere gitti. Asker olmak için çok genç, gençliğinin başlarında bir çocuk. Ve Scavenger'ı gemide tutmasına izin verdiği anda yaptığı ifade.

O sadece bir silahın parçası. Neden sadece rolü oynayamadı ve duygularını ölü tutmadı?

Küçük bir çocuğun ifadesiydi, her yerde görebileceğiniz türden.

Bulduğu ve yetiştirdiği köpek yavrusunu gizli tutabileceği söylenen küçük bir çocuğun ifadesi.

Varlet—Ekstra

Para-RAID'i yeniden etkinleştirdikten sonra bile iletişim kurulacak Rezonans hedefi yoktu. Juggernaut'unun zayıf radarı yakındaki herhangi bir eş birimi tespit edemedi.

Bir filo daha yok edildi.

Yalnızca statik gürültü çıkaran telsizi kokpite atan Shin, sırtını biriminin zırhına dayadı ve içini çekti. Kaptan ve altındaki ekip üyeleri gitmişti.

İçinde bulunduğu savaş alanı terk edilmiş, ıssız bir sonbahar çayırıydı.

Lejyon geri çekilmişti ve Shin, sonbahara özgü mavi tonlarıyla boyanmış bir gökyüzünün altında yapayalnız kalmıştı. Rüzgâr, az önce gerçekleşen savaşa ve iddia ettiği insan hayatlarına kayıtsız bir şekilde esti. Gereksiz yere berrak masmavi gökyüzü üzerinde asılıydı, çiçeklerin taç yaprakları, aralarında çırpınan isimlerini bilmiyordu.

On iki yaşına basan Shin, sonunda bir filonun kaptan yardımcısı olmakla suçlandı. Gazisi olmayan bir filoydu. Ve her zaman olduğu gibi, hepsi yok edildi, hayatta kalan tek kişi o oldu…

…ya da değil.

Hâlâ buradasın, dedi Shin, gözlerini yüksek sesle ona doğru sendeleyen eski model Çöpçüye çevirerek.

"Pi."

Belki de Shin şanslıydı çünkü kaç yaşında olduğuna göre belli bir öğrenme yeteneğiyle donatılmıştı. Bu takdire şayan Çöpçü, savaşlarda hayatta kalma konusunda akranlarından daha iyiydi. Ve bu, Lejyon'u yüksek frekanslı bıçaklarıyla yakın dövüşte meşgul ederken veya oluşumlarını kırmak için düşman hatlarının derinliklerine hücum ederken bile Shin'i her zaman yakından takip etmesine rağmen oldu.

"Muhtemelen beni transfer edecekler. Beni tekrar takip edecek misin?”

"Pi."

"Doğru?"

Görünüşe göre öyleydi.

Söylemeye gerek yoktu ama Touka bu koğuşta değildi. Bu sefer, Cumhuriyet askerlerini Fido'nun gelmesine izin vermeleri için ikna etmesi gerektiği anlamına geliyordu, diye düşündü Shin boş boş. Ve orada durmadı. Artık birçok şeyi tek başına halletmek zorunda kalacaktı.

İşlemciler sonunda onu terk eder ve ölür. Ve bakım ekibi onlara veda ederken geride kalıyor. Yani hayatta kalacaksa, başka birine güvenemezdi. Her şeyi kendi başına halletmesi gerekecekti -

"Pi."

"Mm."

Shin, Çöpçü'nün kendisine baktığını fark etti. Yuvarlak optik sensörü titremiyordu. Onu düşünceli bir şekilde izliyordu, gövdesi zeki bir köpek gibi hafifçe öne eğilmişti.

Her nasılsa, bu jest Shin hakkında endişeli görünmesine neden oldu. Gerçi Cumhuriyet'in yaptığı bir çöp toplama makinesinin düşünce, duygu gibi gelişmiş işlevleri olmaması da mümkün değil.

Ama tam bu düşünce Shin'in aklından geçerken, turna kollarını gökyüzüne doğru kaldırdı ve sağa sola sallamaya başladı. Ardından bacaklarını vücuduna bağlayan eklemleri birbiri ardına bükerek, kollarını hareket ettirdiği aynı ritimde on tonluk formunu sallıyordu.

“…”

Dans ediyordu. Shin, kahkahayı patlatmadan önce bir an için Çöpçü'nün tuhaf, beklenmedik hareketlerini boş bir şaşkınlıkla izledi. Bunların arasında, malzeme taşımasına yardım etmek için onu nasıl takip ettiği ve temelde kendisini nakliye uçağına nasıl zorladığı…

"Garip bir adamsın, biliyor musun?"

Her ne kadar sadece duygulanamayacak bir makine olsa da.

Çöpçü'nün optik sensörü neşelenip neşelenmediğini sorarcasına tekrar ona baktı.

"Sanırım sana her zaman sen diyemem," dedi Shin, ona bakarak.

"Kafa karıştırıcı olurdu."

"Pi?"

"Bir adın var mı...? Hayır, sanırım bilmiyorsun. Peki ya...?”

Seksen Altı'yı orijinal insan adlarından çıkaran Cumhuriyet bile, en azından onları yönetmek için sayıları kullandı. Shin bir an düşündü ve sonra aklına bir isim geldi. Fazla düşünmeden yüksek sesle söyledi.

Bunu ne zaman duyduğunu artık hatırlayamıyordu ama görünüşe göre bu bir köpeğe verilecek bir isimdi. Ve nedense nostaljik hissettirdi. Shin de neden böyle olduğunu hatırlamıyordu.

"Fido. Sana Fido diyeceğim."

"Pi...!"

Çöpçü - Fido - optik sensörünü duyguya kapılmış gibi titreştirdi.

Belli ki bu isim hoşuna gitmişti. Vinç kollarını ve gövdesini tekrar salladı, bu sefer daha büyük hareketlerle, gürültülü ayak sesleriyle dans etti. O kadar neşeli dans ediyordu ki neredeyse hayali çiçekler ya da kalpler etrafında uçuşmaya başlayacakmış gibi görünüyordu. Shin alaycı bir gülümsemeyle onun oynamasını izledi.

"Dans etmen bittiğinde üsse geri dönelim. Geç kalırsak baş tamirci endişelenebilir."

"Pi!"

Ek

İşleyiciler ve savaşçılara ek olarak, Seksen Altıncı Saldırı Birliği'nin Federasyon'un Rüstkammer üssündeki karargahında çok sayıda asker ve askeri personel bulunuyordu. Bu personelin görevlerinden biri erzak getirmekti, ancak Shin tanıdık, beceriksiz, büyük bir siluetin onlara yardım ettiğini görünce olduğu yerde durdu.

Seksen Altıncı Bölge'nin cephe üsleri ve batı cephesinin 177. Zırhlı Tümen'in savaş alanına bitişik üslerinden farklı olarak, Rüstkammer cepheden uzaktı. Bu, savaşlardan sonra sahadan malzeme toplamaya gerek olmadığı anlamına geliyordu.

Bu, Shin'i Fido'nun operasyon olmadığında, başka bir deyişle yapacak başka bir şeyi olmadığında ne yaptığını merak ettirdi.

Federasyonun kendi suretinde yarattığı diğer Çöpçülerin aksine, Fido hala Cumhuriyet'te yapılan orijinal çekirdek birimine sahipti. Programlanmış görevi, Seksen Altıncı Bölgedekiyle aynı olmalıydı. Ama bir şekilde, Fido şaşırtıcı bir esneklikle kendini idare etti.

Eh, belki de o kadar şaşırtıcı değildi. O zamanlar bile Fido, Cumhuriyet askerlerinin emirlerini görmezden gelir ve kendisine atanan savaş Bölgelerini hiçe sayardı. Bir Çöpçü'nün olabileceği kadar esnek ve özgürce hareket eden ulaşım uçuşlarına binmeye devam etti.

Shin, bu çekirdeğin içinde ne tür bir programlamanın çalıştığını kendine sormayı çoktan bırakmıştı. Scavengers'ın öğrenme yetenekleri olsa bile her şeyin bir sınırı olduğunu düşünüyordu ama bunun üzerine kafa yorması gereken bir soru olmadığı sonucuna çoktan varmıştı.

Fido, sebze ve benzeri şeylerle dolu bir konteynırı boşalttıktan sonra yüzünü malzeme personeline döndü.

"Pi!"

"Oh, yardımın için teşekkürler, her zamanki gibi... Ve bak, sahibin az önce geldi."

"Pi."

Fido'nun optik sensörü coşkuyla titrerken, Grethe yüksek topukluları yere çarparken gülümseyerek yaklaştı. Yiyecek malzemelerini getiren kamyon hareket etti ve yerine mühimmat dolu bir karavan yuvarlandı. Shin yaklaşırken Fido tepkisini izleyen Grethe kırmızı dudaklarını ayırdı.

“…Cumhuriyet'e yardım teklif ettiğimizde onun modellerinden birkaçını topladık.”

Shin, kendisine bakmayan Grethe'ye baktı.

"Bununla aynı sayıda yıldır çalışan bir avuç başka Barrett birimi var, ancak hiçbiri o kadar akıllı değil. İnatçı, beceriksiz… ve ilk emirlerine uymak dışında hiçbir şey yapmaz.”

Fido, belirli bir Seksen Altı'yı yeniden tedarik etmeye öncelik verdi. Ve bu amaçla, atandığı tüm üsleri bırakacak ve hatta savaş ölülerinin teçhizatlarının parçalarını veya Kişisel İşaretlerini toplamak gibi yeni emirler öğrenecekti. Fido'nun yapmadığı tek şey ölü askerlerin kalıntılarını toplamaktı. Belki de bunu yapmak için bazı katı yasaklar koymuştu.

"Gerçekten," dedi Shin kayıtsızca.

"Seni ilgilendirmiyor mu?" Grethe tek kaşını kaldırdı. "Bunca zamandır yanında olan Çöpçü diğerlerinden farklı."

"Neden analiz etmeyi denemedin?"

"Yapay zeka benim uzmanlık alanımın dışında." Omuz silkti. "Eğer dövüşemiyorsa... ve özellikle bir Feldreß değilse, o kadar da umurumda değil."

Fido'nun hafıza bölgeleri hâlâ Shin'in ve Spearhead filosunun geri kalan tüm ölü üyelerinin kayıtlarını içeriyordu. Görünüşe göre, bu amaçla, Fido'nun çekirdek birimini bir Federasyon birimine koyduklarında gereksiz yere karıştırmamışlardı.

Durup düşündükten sonra Shin dedi ki:

"Fido'nun sen söylemeden çok önce diğer Çöpçüler gibi olmadığını biliyordum. Seksen Altıncı Bölge'nin ön cephe üslerinde bile, Fido diğerlerinden farklıydı... Ayrıca," dedi Shin, kendisine sabitlenmiş menekşe rengi gözlere bakarak, "eğer biri size yıllar önce aldığınız köpeğin aslında baştan beri bir kurtsa, bunca zamandan sonra aldırmazsın, değil mi?”

Eğer hala sana değer veriyorsa. Bunca zamandan sonra hala yanında kaldıysa.

"Sanırım yapmazdım." Grethe gülümsedi.

"O bir Çöpçü olmasa bile umurumda değil. O hala…”

Shin, Fido'ya bir bakış atarak uzaklaştı. Bunu fark eden Fido, vinç kollarını ona salladı ve Shin dudaklarının bir gülümsemeyle gevşediğini hissetti.

"Sonuçta o hala benimle."