4. BÖLÜM

FRAGMENTAL NEOTENY: MARKA

3

"—İyi iş çıkardınız, Kaptan Yardımcısı Nouzen."

Juggernaut'unu hangarda belirlenen noktada durduran Shin, kendisine seslenen bir ses duydu. Arkasını döndüğünde, kendisini bir gülümsemeyle karşılayan sert saçlı, sarışın bir genç adamla karşı karşıya buldu.

"Kaptan Nunat."

“Bana Eijyu de… Heh, sana bunu söyleyip duruyorum ama sen hiç dinlemiyorsun. İnatçısın."

Yüksek sesle gülerek, bu takım kaptanı Kaptan Eijyu Nunat, Shin'e yaklaştı. Kendisinden bir baş uzundu ve neşeli kırmızı gözleri vardı.

"Bugün onlara gerçekten cehennemi yaşattın. Senin sayende hem ben hem de ekibin geri kalanı kurtuldu.”

"Sana az önce düşmanın nasıl hareket edeceğini söyledim."

"Bu fazlasıyla yeterli. Sadece bizi şaşırtamayacakları gerçeği çok fazla.”

Bunu söyledikten sonra Eijyu'nun gülümsemesi derinleşti. Batan güneşin rengi olan kıpkırmızı gözleri Spinel'e özgü bir gölgeydi.

"Bana anlatmakla iyi ettin. Sizinle rezonansa girdiğimizde bunu eninde sonunda çözecektik, ama yine de adım atıp söylemek cesaret gerektiriyordu.Teşekkürler."

Ona inandı.

"…Hayır." Shin başını salladı.

Gerçekten önemli bir şey değildi. Eijyu'nun az önce söylediği gibi, herkes onunla yeterince Rezonansa girdiğinde öğrenecekti.

"Sadece iltifatı kabul et," dedi Eijyu, alaycı bir gülümsemeyle. "Ne yani, biri onlara teşekkür ettiğinde ya da övdüğünde huysuzlanan tiplerden misin?"

“…”

Bu "karınca" ile ilgili değil.

Bu müteşekkir olacak bir şey değildi, bu yüzden insanların ona teşekkür etmesi doğru gelmiyordu. Shin'in bakışlarıyla karşılaşmamakta kararlı olduğunu gören Eijyu, konuyu değiştirirken ironik gülümsemesini derinleştirdi.

“…Konu açılmışken, savaş alanına gönderilmeyeli neredeyse bir yıl oldu, değil mi?”

Shin ona boş boş baktı, neye ulaştığından emin değildi. Bu, Eijyu'yu güldürdü, görünüşe göre istediği sonuca ulaşmıştı.

"Öyleyse bir Kişisel Ad düşünmenin zamanı geldi, değil mi? Ve Kişisel Bir İşaret! Bunlarla gelmelisin. Ve biliyor musun? Senin için bir tane düşüneceğim!”

"…Hey…"

Bu onunla ilgili olmamasına rağmen fazlasıyla heyecanlanan Eijyu'nun aksine, Shin bu ilgisiz ifadeyi dile getirdi.

Savaş alanında bir yılı aşkın süre hayatta kalan işlemciler, operasyonlar sırasında kullandıkları çağrı işaretlerini değiştirdiler. Takım numaralarından ve bir numaradan oluşan bir çağrı işaretinden benzersiz bir Kişisel Ad'a gittiler. Buna göre, birimlerinde çağrı işareti değil, Kişisel İşaret bulunuyordu.

Bu, Seksen Altıncı Bölge'de bir gelenekti, çünkü Seksen Altı'nın çoğu hizmetteki ilk yıllarında ölme eğilimindeydi. Tabii ki, Cumhuriyetin resmi belgelerinde kayıtlı değildi, ama çoğu zaman hoşgörüyle karşılandı.

Hem İşleyiciler hem de onların üst düzey subayları, insan biçimindeki bu domuzların sahip olduğu adetlere pek aldırış etmiyorlardı.

"Bir şey düşündün mü? Biliyorsun, isim olarak doğru gelen bir şey mi?"

“Hepsi sadece tanımlama uğruna gösterenler. İsimler, çağrı işaretleri veya gözaltı numaraları olsun," dedi Shin, kelimeleri neredeyse hoşnutsuzluk içinde üfleyerek.

Bunu duyan Eijyu gözlerini kıstı.

"Adından nefret mi ediyorsun, Shin?"

“…”

Bir an için, bir ses ve bir çift göz canlı bir netlikle zihninde belirdi.

Shin. Bu senin hatan. Hepsi senin suçun.

“…Pek değil,” dedi sesi biraz çatlayarak.

Sözlerinin kendinden emin bir izlenim bırakmadığını görebiliyordu, bu yüzden Shin bakışlarını indirdi. Yumruklarının sıkma ve tırnaklarının derisine batma sesini zar zor duyabiliyordu. Eijyu bunu fark etmemiş gibi görünüyordu.

"Pekala, herhangi bir tercihin yoksa, bir şeyler bulacağım.

Düşünmeme izin ver..." Düşünmek için durakladı ve sonra aklına bir fikir geldiğini belirtmek için işaret parmağını kaldırdı. "Baleygr'a ne dersin? Bu bir tanrının takma adıdır. Ölü savaşçılardan oluşan bir orduya rehberlik eden ve yanan gözleri olan bir savaş tanrısı. Size bir eldiven gibi uyuyor. Bir tanrı ya da canavar kadar güçlüsün ve bana sözünü ettiğin o söze sahipsin… ve ne de olsa güzel kırmızı gözlerin var.”

Shin ona bakarken, Eijyu yine övünerek sırıttı. Sanki küçük bir erkek kardeşine başarılı bir şaka yapmış gibi. Shin telaşla bakışlarını kaçırdı. Birinin ona böyle davranmasını isteyemezdi. Ona her zaman hatırlamaması gereken birini hatırlatıyordu. Artık yüzünü, gülümsemesini ya da onunla ilgili hiçbir şeyi hatırlayamasa da.

“…Bana yakışmıyor.”

"Sence? Yani, Kişisel Adınız olacaksa, havalı bir adınız da olabilir. Sonuçta" -Shin tekrar ona bakmak için gözlerini kaldırırken Eijyu omuz silkti-"dediğin gibi. Bu sadece tanımlama için bir göstergedir. Bu sadece seni daha iyi hissettirmek için iyi olan bir rol yapma oyunu."

Kısa kaptan yardımcısının hangardan çıkışını izleyen Eijyu, gözlerini kısa bir mesafede duran bakım ekibinin başına çevirdi.

"Yine de sana daha fazla iş vereceğiz, Baş Tamirci Seiya."

"Bakım ve onarım bizim sorumluluğumuz, bu yüzden umurumda değil... Ama, Eijyu..."

İkisi de çocuklarla aynı okuldaydı. Seiya acı bakışlarını uzaktan ona yöneltti. Gümüşle sınırlanmış altın rengi saçları ve kuzey komşularından bir göçmenin soyunun simgesi olan soluk menekşe gözleri vardı.

“—O ürkütücü çocuğu bu kadar önemsemene şaşırdım.”

"Bir şey mi oldu?" Eijyu sordu.

"Bugün kaç kişi öldü? Geldiğinden beri mi?"

"Ah..." Eijyu içini çekti.

Yine bu.

Shin bu filoya iki ay önce katıldı ve hemen kaptan yardımcısı oldu. Seksen Altıncı Bölge'deki komuta zincirine yalnızca kişinin dövüş becerisi karar verirdi ve bu kırmızı gözlü çocuk hakkında şimdiden ürkütücü söylentiler dolaşmaya başlamıştı.

"Muhtemelen onun hatası değil." Eijyu, Seiya'nın önerisini sildi.

"Bunu bilmiyorum. Onunla ilgili bir şey var… ve bulunduğu tüm filolar arasında her zaman hayatta kalan son kişinin o olduğunu söylüyorlar.”

Eijyu kaşlarını çattı. Bu en iyi arkadaşının kötü biri olmadığını biliyordu ama arkadaş olarak gördüğü kişilere nasıl davrandığı ile diğerlerine nasıl davrandığı arasında oldukça büyük bir boşluk vardı. Arkadaşlarına çok değer veriyordu, bu da onları incitebilecek her şeyi inatla reddetmesine neden oluyordu. Eijyu bunu biliyordu ama…

"Eh, bu kısım muhtemelen doğru. O çocuk, o…”

Eijyu gözlerini Shin'in odasının hangar duvarının arkasında olduğu kışla yönüne çevirdi. Shin boş zamanının çoğunu o odada yalnız başına geçirdi. Eijyu onun yaşındaki diğer çocuklarla sohbet ettiğini hiç görmedi.

"İnsanları isimleriyle çağırmaz. Sözünü veriyor, bu yüzden hatırlamak istemediğini sanmıyorum… ama muhtemelen insanlardan biraz uzak durmak istiyor.”

Kendisi ve kaderinde ölmeye mahkum olan bu askerler arasında. Bu, Kişisel İşaret kazanacak kadar uzun yaşamış Seksen Altı'nın tüm İsim Taşıyanlar'ın bir noktada benimsediği bir tavırdı. Eijyu bile bunun nasıl hissettirdiğini biliyordu.

Çünkü birine ne kadar bağlıysanız, onu kaybettiğinizde o kadar çok acı verir.

Eijyu gibi İsim Taşıyanlar, kalplerinin kaldırabileceğinden çok daha fazla insan kaybetti.

Her yıl yeni İşlemciler bu savaş alanına katılır ve binde sadece biri hayatta kalır. Ama tam da bu yüzden—

"Bu onun suçu değil."

Seksen Altı ölür. Seksen Altıncı Bölgede herkes ve herkes çok kolay ve en ufak bir tantana olmadan ölebilir. Ve bunun için özellikle kimse suçlanamaz.

"Eijyu-"

"Cassandra, kehanetlerinin hepsi doğru olan bir yıkım peygamberiydi. Ama bu demek değildi..."

…öngördükleri felaketin nedeni olarak peygamberi görmeliydi. Afetler kaçınılmaz olabilir, ancak insan toplumu suçlayabilecekleri bir faktör aramaya meyillidir.

Tıpkı Cumhuriyet'in Seksen Altı'daki savaştaki yenilgilerinin suçunu nasıl sabitleyip onları savaş alanına kovduğu gibi.

"Cassandra bu felaketlerin gelmesini asla istemese de, onları çağırmadı."

2

“…Eijyu böyle söylüyor. Ama sen gerçekten nesin? Bir peygamber mi yoksa bir veba taşıyıcısı mı?”

Shin, ondan hem daha yaşlı hem de fiziksel olarak daha büyük olmasına rağmen eski kaptan yardımcısını yenmişti. Lejyonla savaşmak söz konusu olduğunda kimse onunla boy ölçüşemezdi. Ancak öte yandan, Juggernaut'unu performansının sınırlarını zorlama eğilimindeydi. Bu, teçhizatını yorma ve hasar verme konusunda da ekibinin en tepesinde olduğu anlamına geliyordu.

Her görevde Juggernaut'unu muhteşem bir şekilde kırmıştı ve son zamanlarda onarımlar, birimleri yıkma hızına ayak uyduramamıştı. Tek çözüm, ona özel bir yedek ayırmak ve onunla ana birimi arasında sürekli geçiş yapmaktı.

Ve yine de bir şekilde, asla büyük ölçüde yaralanmadı. Seiya solgun yüzüne baktı, Shin ona bakarken damarlarında kanın pompalanıp akmadığını merak etti. Kızıl bakışları, ergenlik çağındaki bir çocuğun gözlerinde olmaması gereken şekilde duygudan yoksundu.

"Bilmiyorum."

"Az önce ne dedin?"

"Cassandra'nın kendisi de söyleyemedi. Gördüğüm şeyin kaçınılabilir bir gelecek olup olmadığını veya sadece felaketler hayal edip onları var etmeye istekli olup olmadığını nasıl bilebilirim?”

Shin de bir veba tanrısı olup olmadığını anlayamadı.

“…Sen-” Seiya hayvani bir şekilde hırladı, menekşe rengi gözlerini kıstı.

"Sadece ölmek istemiyorum. Aksi takdirde, kaptana veya başka birine bundan bahsetmezdim… Perili canavar denilmesinden hoşlanmıyorum.”

“…”

Shin duygusuz bir sesle, en ufak bir coşku ya da nefret belirtisi olmadan konuştu. Shin'in sözlerini nasıl yorumlayacağını bilemeyen Seiya, bir an için sessiz kaldı. Shin, tüm parçaları değiştirilen ve yeni bir süspansiyon sistemi taktırılan Juggernaut'una baktı ve şöyle dedi:

"Bir istekte bulunabilir miyim, Baş Tamirci?"

Seiya tek kaşını kaldırdı. Hem şaşırmış hem de şüphelenmişti. Shin ondan nefret ettiğini biliyordu ve onunla işiyle ilgili şeyler dışında hiçbir şey hakkında konuşmadı. Ve şimdi bir şey mi istiyordu?

"Ne olduğuna bağlı."

"Bana bir Juggernaut'un sınırlayıcılarını nasıl kaldıracağımı öğretir misin? Motor, kontrol sistemi, manevra. Üzerine bir sınırlayıcı yerleştirilmiş herhangi bir şey. ”

"Sana kim söyledi?" Seiya gözlerini kısarak sordu.

"İkinci Teğmen Karen. Juggernaut'umdan sorumlu tamirci."

“…Yarın o aptalın kıçına tekmeyi basacağım.”

Bir geveze olmak iyiydi, ancak bakım ekibinin o belirli üyesinin, yapmamaları gereken şeyler hakkında gevezelik etme konusunda korkunç bir eğilimi vardı. Seiya içini çekti ve bu hoşnutsuz ifadeyle konuşmaya devam etti.

"Bu güvenlik sınırlayıcıların ne için orada olduğunu biliyorsun, değil mi? Bu, sınırlayıcılarını kaldırdığınızda robotun güç verdiği bir çizgi roman veya çizgi film değil.

Teçhizatınızda sahip olduğunuz hoş, kullanışlı küçük bir özellik değil. Sınırlayıcılar oradalar çünkü gerekliler. Mevcut ayarlarla bile, o şeyi kullanmak senin gibi bir çocuğa yeterince ağır bir yük getiriyor.”

Juggernaut'un hareketliliği hiçbir şekilde yüksek değildi, ancak tamponlama sistemi daha da kötüydü. Löwe'den, Grauwolf'dan ve hatta Lejyon türlerinin en güçlüsü ama en nadide olan Dinosauria'dan daha yavaştı, ancak hareketleri inanılmaz derecede gürültülüydü... ve tamponlama sistemi şoku absorbe etmek için çok az şey yaptı, yani her adım pilotu sarstı.

"Eminim burada sizin zamanınızda bu şeye pilotluk yaparak insanların kırıldığını görmüşsünüzdür. Ne yani, neredeyse bir yıl hayatta kaldın diye kendini özel falan mı sanıyorsun?"

"Hayır." Shin soğukkanlılıkla başını salladı.

Başka hiçbir şey olmasa da, duygusuz yüzü, onun yaşındaki çocukların sahip olduğu yenilmezlik duygusunun hiçbirine sahip değildi. Hiç tereddüt etmeden konuşmaya devam etti.

"Ama gerekli. Daha hızlı tepki süreleri ve birimimin yüksek frekanslı bıçağı kullanarak daha karmaşık sıçramalar yapabilmesi olmadan…yakın dövüş silahlarını kullanmak zor.”

"O zaman bakım ekibine fazladan iş veren yakın dövüş silahları kullanmayın."

Seiya, bunların yalnızca intihara meyilli İşlemciler tarafından kullanılan silahlar olduğunu söylemeyi ihmal etti. Yüksek frekanslı bıçak kesinlikle güçlüydü, ancak menzili - daha doğrusu erişimi - son derece kısaydı ve bu da onu çok riskli bir silah haline getiriyordu. Ama Shin bunu bilerek kullandı, bu yüzden ona ne yapacağını söylemek Seiya'nın yeri değildi.

Ve Shin'e savaş alanında avantaj sağlamış gibi görünüyordu. Lejyon'un hatlarını kesecek, düşmanın koordinasyonunu bozacak ve dikkatlerini dağıtacaktı. Bazen Löwe'yi tek başına bile yendi. Bu da takım arkadaşlarının daha az tehlikeye maruz kaldığı anlamına geliyordu…

Başka hiçbir şey olmasa da... yoldaşlarının ölümünü gerçekten görmek istemiyor gibiydi.

"İyi."

Shin şaşkınlıkla başını kaldırdı ama Seiya gözlerinin içine bakmadan konuşmaya devam etti. Dediği gibi, Juggernaut'un hareketliliğini bu şekilde artırmak, pilotun güvenliğini feda etmek anlamına geliyordu. Hem sürücüye hem de teçhizata büyük bir yük bindirdi.

Bu şükredilecek bir şey değildi.

"Yarın Karen'ın kıçına tekmeyi bastıktan sonra nasıl yapacağını anlatacağım. Ve sana bu şeye nasıl hizmet edeceğini de öğreteceğim. İçeri girmemiz gereken bazı birliklerimiz var, bunun için bana katılın. Ve ayrıca… Kişisel İşaretiniz hakkında.”

Shin şaşkınlıkla kan kırmızısı gözlerini kırptı… Bu tür bir ifade, onun yaşında bir çocuğa benzediği tek zamandı. Seiya içini çekti.

"Birine karar vermenin zamanı geldi. Eijyu sana söyledi, değil mi? Bu birimdeyken bir şey düşün… Şey...”

Juggernaut'un kaplaması, kuru kemiğin rengi gibi açık kahverengiydi.

Cumhuriyet, Seksen Altı'ya başka bir şey sağlamadı, ancak yakındaki harabelerdeki terk edilmiş stoklardan başka renklerde boya bulabilirlerdi.

“—kaplamayı istediğiniz renge boyayacağız.”

1

Seksen Altılar öldüklerinde ne mezar taşı aldılar ne de isimlerini hiçbir yere bırakmadılar. Bu, Kişisel İşaretlerin inanılmaz derecede anlamsız olduğu anlamına geliyordu. En azından Shin böyle gördü ama insanlar kendilerini bu şekilde dekore etmek istediler. Muhtemelen, onları görecek veya hatırlayacak kimse olmayacağı için bunun anlamsız bir sembol olduğunu biliyorlardı, ama yine de yaptılar.

Şehir kalıntıları, önceki gün yağan bir kar tabakasıyla kaplandı. Bir köşesinde kulesi kırık bir katedral vardı. Önünde, Shin hırpalanmış bir Juggernaut buldu. Ezilmiş zırhının üzerine işlenmiş Kişisel İşaret'e baktığında, aklından bir düşünce geçti.

Bu, biriminin Juggernauts'larından biri değildi. Zırhı, karın altına gömülmekten, güneşe ve yağmura maruz kalmaktan parçalanmış ve harap olmuştu.

Kokpitin ucuz Bakalit koltuğunda rengi atmış bir saha üniformasıyla kaplı iskelet bir ceset vardı.

Kafatası hiçbir yerde görünmüyordu. Kırık boyun omurlarından sarkan gümüş bir köpek künyesi yoktu, bu da bunun Seksen Altı olduğu anlamına geliyordu. Elbette, Shin bunun Seksen Altı'nın bedeni olduğunu zaten biliyordu. Ayrıca kimin bedeni olduğunu da biliyordu.

“…”

Juggernaut'un yarı solmuş Kişisel İşareti, kılıcı omuzlayan başsız bir iskeletinkiydi. Kayıp kafasını arayan ölümden sonra bile savaş alanında dolaşan bir hayalet gibi.

Shin'in zihninin tuhaf bir soğuk yanı, ona neredeyse bir tür ironik eşek şakası yapılıyormuş gibi hissettiğini fark etti.

Shin, birimine bu Kişisel İşareti çizerken aklında ne olduğunu bilmiyordu. Belki de bu gerçekten de kendisine yöneltilen ironik bir iğneleme fikriydi ama Shin, onun bunu yapacak kadar umursayıp umursayıp umursadığından şüphe etmek zorundaydı.

Ama buna rağmen, en sonunda onu aramıştı.

Shin.

O sesin kulaklarında dolaştığını duyan Shin gözlerini kıstı. Üzerinde durduğu kırık Juggernaut bacağından sessizce indi. Burada hiçbir şey kalmadığını biliyordu ama en azından onu gömmesi gerektiğini hissetti… Hayır.

Onu gömmek istedi. Mezarını kazamayacak olsa da toprağa iade etmek istedi. Ve daha sonra…

Kişisel İşarete dokunarak bilinçsizce uzandı. Alice'e ve ilk filosunun üyelerine, onunla birlikte ölen herkesi taşıyacağına söz vermişti. Hepsini hatırlayacak ve nihai hedefine ulaşana kadar taşıyacaktı.

Ve onlardan biri olmasa da, onu da alması gerektiğini hissetti.

Juggernaut'un zırhı dayanıksız alüminyum alaşımdan yapılmıştır. Aynı şekilde dayanıksız alüminyumdan yapılmış bir uçağın dış kısmının askeri bir bıçakla kesilebileceği söylendi. Bu durumda, bir kısmını çıkarmak için bıçağı kullandıktan sonra, onu kesmek için saldırı tüfeğinin süngüsünü kullanabilirdi ve—

"Pi."

“…Ah, sensin.”

Görünüşe göre, onu aramaya gelecekti. Bu eski Çöpçü - Fido'nun yaklaştığını gören Shin bıçağı bıraktı ve ayağa kalktı. Bir önceki günkü savaşta ayrılmışlardı ama görünüşe göre bu onu öyle ya da böyle bulmuştu.

Shin, Juggernaut'unun oturduğu karlı caddeye bakarken gürültülü, darmadağın adımlarla ona yaklaştı ve şöyle dedi:

"Üzgünüm, Juggernaut'umun enerjisi bitti. Yeniden tedarik et. Cephanesi de bitmiş."

"Pi."

Çatışma önceki gün sona ermişti, ancak hala tartışmalı bölgelerdeydiler. Mücadele edemediği bir durumda sıkışıp kalmak, bir an önce kaçmak istediği bir durumdu.

"Ve işin bittiğinde..." Shin daha fazla emir vermek üzereydi ama sonra bir şey fark edince şaşkınlıkla gözlerini kırptı.

Çöpçüler, savaştan sonra Legion ve Juggernauts'un kalıntılarını toplamak için tasarlanmış çöp toplama birimleriydi. Büyük enkaz parçalarını toplayabilmek için metalleri dilimlemek için brülörleri ve kesicileri vardı.

Çoğu Çöpçü onları basitçe parçalara ayırıp geri dönüşüm reaktörlerine geri taşıdı, ancak bu garip bir şekilde akıllı, eski model, sadece...

"Fido. Bunu kesebilir misin? Sadece bu parçayı yanımda götürmek istiyorum.” diye sordu Shin, başparmağını Kişisel İşarete doğru uzatarak.

Alice'e, birimlerin parçalarına ölülerin isimlerini kazıyacağına söz vermişti.

Ama gerçek şu ki, savaşlardan sonra bunları bulmak zordu, bu yüzden genellikle bulduğu tahta veya metal artıklarıyla idare ederdi.

Ama belki, Fido onun için zırhlarının parçalarını kesebilirse...

"Pi!" Fido optik sensörünü parlattı.

"Devam et o zaman."

"Pi."

Yakınlarda Lejyon yoktu ve hayvanlar böyle kuru bir cesetle ilgilenmezdi. Kıştı; otçullar, yiyecek eksikliğinden zayıftı ve etoburlar için kolay bir av görevi gördü. Tüm etini kaybetmiş bir iskeletin aç bir avcı için hiçbir değeri yoktu.

İlk olarak, Shin Fido'ya birimini ikmal ettirdi. Sadık Çöpçü'nün ardından, kırık Juggernaut'un altında karı ezip geçti. Fido, optik işareti kolayca kesti, ancak cesedi gömmek beklediğinden uzun sürdü. Süngüyle donmuş toprağı kazmak oldukça zordu.

Sonunda, Fido onun daha fazla çalıştığını görmeye dayanamadı (ya da öyle görünüyordu) ve ona yardım etti ve ikisi deliği küçük, etkileyici olmayan bir tümsekle kapattılar. Dün gece kar yağmayı bitirmişti ve gökyüzü açıktı ama rüzgar hâlâ dondurucu soğuktu.

Shin, Fido'nun kendisini rüzgardan korumak için yerleştirdiği konteynere yaslandı. Mola verirken kaynar kardan yaptığı sıcak sudan bir yudum aldı ve sonra güneş erkenden kış göğüne batarken ayağa kalktı.

"Pi."

Shin'in yeterince dinlendiğini doğruladıktan sonra Fido ayağa kalktı.

"Evet, hadi harekete geçelim," dedi Shin, yuvarlak optik sensörüne bakarak.

Sadece bir avuç beyazlatılmış kemik olmasına rağmen, bir mezar kazdıktan sonra her şeye geri dönecek kadar dayanıklı ve iradeli değildi, ama…

"Gün batımından önce dönmezsek sorun olur... Kaptanın ve ekibin geri kalan teçhizatının herhangi bir parçasını bulursak, onları da geri getirmeliyiz."

0

Sadece Shin ve tek bir Çöpçü, Eijyu ve diğerlerinin birimlerinden geldiği varsayılan bir grup alüminyum parça taşıyarak geri döndü.

"...Senin bir veba tanrısı olduğunu biliyordum," diye hırladı Seiya.

“Belki öyleyim” dedi Shin, gözlerinin içine bakmadan.

Diğerlerinin hiçbiri hayatta kalmadı ama Shin'in sadece birkaç çürük ve çizik vardı. Ve bu, onun bu görevde de en yüksek ölüm oranına sahip rol olan öncü olarak hizmet etmesine rağmen oldu. Şeytanın şansı ve saçma dövüş becerileri şimdi arsız görünüyordu.

Kimse geri dönmedi ama o döndü. Sanki tüm şanslarını çalmış, hayatta kalabilmek için onları feda etmişti.

"Dört yıl hayatta kaldı..." Seiya dişlerini sıktı. “Peki neden şimdi…?!”

Ama cümlesini bitirmeden dudağını ısırdı. Doğru. Çünkü bu cehennemde dört yıl hayatta kalmıştı. Seksen Altı'nın kaderi ölüme mahkumdu. Lejyon sayıca onlardan fazlaydı ve onlardan üstündü ve burası savaşın özellikle vahşi olduğu bir koğuştu.

Yani Shin buraya geldikten kısa bir süre sonra olmuş olsa bile… Eijyu'nun ölmesinin nedeni bu değildi. Bu yüzden hiç değildi.

Seiya'nın aklının mantıklı kısmı bunu biliyordu ama duyguları bununla uzlaşamıyordu. Sadece Eijyu değildi. Diğer herkes bu savaşta bir anda ölmüştü. Seksen Altı'nın hepsi er ya da geç ölse bile, filolar bu kadar sık ​​​​tamamen silinmez.

Ve Shin'in bir parçası olduğu her bir filodan bahsetmiyorum bile. Bu hiç mantıklı değil.

Ona veba tanrısı diyemeyecekseniz, o nedir?

Reaper belki de. Dostu da düşmanı da ayrım gözetmeksizin acımasızca kesen bir Reaper- Shin, Seiya'nın kalbinde yükselen öfkeyi ya da yüksek sesle söylememek için uğraştığı alayı bilmeden kayıtsızca dudaklarını araladı.

"Baş Mekanik. Kaptan Nunat, Kişisel İsim ve İşarete karar vermemi söyledi, hatırladın mı?”

Seiya, içinde biriken baskıyı boşaltmaya çalışıyormuş gibi uzun bir iç çekti. Bunu şimdi mi söylüyor?

"Evet... O yaptı. Yine de, sanırım senin için bir tane düşünmek istedi."

Muhtemelen Shin'in emrindeki bir yıl hayatta kalan ilk kişi olmasını bekliyordu. Belki de onu küçük bir erkek kardeş gibi görüyordu.

Ama Eijyu şimdi gitti. O gitti ve hiçbir yerde bulunamadı.

"Evet... Yani onlara kendim karar vereceğim."

Bunu söyledikten sonra Shin, Seiya'ya küçük bir alüminyum levha verdi. Seiya dondu ve şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırdı. Bir Juggernaut'un zırhının bir parçasıydı. Oldukça eski görünüyordu ve üzerine solmuş, yabancı bir Kişisel İşaret çizilmişti. Bu üssün hiçbir üyesine ait değildi. Ama o zaman bu kimin birimiydi?

Shin bunu nereden buldu?

"Çizim konusunda iyi değilim. Bunun için bana yardım edebilir misiniz?"

Yani ondan bunu çizmesini mi istedi?

Seiya kendini plakayı alırken Kişisel İşareti incelerken buldu. Uzun bir kılıcı omuzlayan başsız bir iskelet şövalyesi. İsim Taşıyıcıları, ölen yoldaşlarının cesetlerinin üzerinden geçerek hayatta kalanlar olarak görülüyordu ve bu nedenle Kişisel İsimleri genellikle tehditkar, hoş olmayan unvanlardı. Ancak bu iskelet şövalye tasarımı özellikle uğursuzdu.

Şey gibiydi…

“…Ölüm meleği gibi. Ya da bir cenaze levazımatçısı. Bir kürek olsaydı, mükemmel bir şekilde sığardı. Akranlarının mezarlarını kazmak için tek başına hayatta kalan korkunç bir cenaze levazımatçısı.”

Evet. Neredeyse Shin'e yönelik ironik bir iğne gibi geldi.

Bu yorum Shin'in hafif bir gülümsemesine neden oldu. Kendisinden on yaş büyük olan bakım ekibinin başkanının korkuyla geri adım atmasına neden olan tüyler ürpertici bir sırıtış.

"-Evet. Bunun sesini umursamıyorum."

Tüm ekip arkadaşları önceki günkü operasyonda ölmüştü. Ve son filosunda ve ondan önceki ve ondan önceki filosunda, ondan başka kimse hayatta kalmadı. Hepsi, onun yanında savaşan herkes öldü. İstisnasız. Her biri.

Bu durumda, bu isme aldırmadı. Sonunda kendini olduğu gibi kabul edebilseydi, daha iyi idare edebilirdi.

Bir veba tanrısı. Ya da bir Reaper. Bunu kabul ederse, iyi olacaktı.

Hayaletlerin musallat olduğu bir canavar gibi nefret edilmek bile uygun olurdu.

Herkesin ona uzaktan bakmasına izin verin. Böylece biri öldüğünde, kalbi, herkesi nihai hedefine götürmek gibi kendi kendine koyduğu hedeften vazgeçmezdi. Tek başına savaşmak anlamına gelse bile hayatta kalmak zorundaydı. Kabul edildiğini görmesi gereken bir dileği vardı. Bu yüzden, onun için bunu vermesi için başkalarına güvenmeyebilir.

Ve bunu ona fark ettiren kişi...

Kıpkırmızı gözlerini kıstı ve dudaklarını soğuk bir gülümsemeyle kıvırdı.

Seiya'nın ifadesi dehşetle sertleşti. Ya da belki huşu. Fido yanlarında titredi. Shin yüzündeki ifadenin ne kadar korkunç olduğunu göremedi.

"Sanırım bunu Kişisel Adım yapacağım. Evet. Bana yakışıyor."

Bu kesin ölümlü savaş alanında en tanıdık, en sevilen ve en çok korkulan Reaper'i simgeleyen isim. Ölüme en yakın duran ama asla ölmeyen ve sadece başkalarını gömen. Ölen yoldaşlarını var olmayan mezarlara koyan. Kim gelecekteki tüm yoldaşlarını gömecekti. Kim sonuna kadar hayatta kalacaktı, ta ki yolun sonunda bekleyenler sırayla onu gömene kadar.

" Reaper."

Ek

Geçen gün Legion ile bir çatışma sırasında, Undertaker'ın zırhı kokpit bloğunun etrafında çatlamıştı. Zırhın tüm bu parçasının tamamen değiştirilmesi gerekiyordu. Kişisel İşaretinin nerede olduğu hakkında. Ve Kişisel İşaretler benzersiz olduğundan, onları yeniden çizmek, kişinin bir şablon kullanması gerektiği anlamına geliyordu.

Ve bu yüzden…

"…Orası. Tamamlandı."

Theo ayağa kalktı ve gerindi, tulumlara bürünmüş narin uzuvları boyayla lekelenmişti. Daha sonra Undertaker'ın yeni değiştirilen inci beyazı zırhına ve üzerindeki yeni boyanmış Kişisel İşarete baktı.

Kürek taşıyan bir iskelet.

Yıllar boyunca bu sembolü defalarca çizen Theo, bu işaretin tekrar çiziklerle kaplanmasının çok uzun sürmeyeceğini çok iyi biliyordu. Bu onu biraz hüzünlü bıraktı. Çizdiği diğer Kişisel İşaretler gibi, bununla oldukça gurur duyuyordu.

Onu uzaktan çalışırken izlerken -çünkü Theo dikkatini dağıtmasın diye onu kovmuştu- Shin yürüdü ve makineye baktı. Federasyonun çelik mavi üniformasını giymişti. Onu yıllardır kamuflaj üniforması içinde gören Theo, onun bu görünümüne henüz alışamamıştı.

"Her seferinde bunu benim için halletmene neden olduğum için özür dilerim."

"Mm, peki, merak etme. Sadece dördünüz için İşaretleri çizmem gerekiyor - ve ben hazırken Lena'nın. B'side, çizmeyi seviyorum."

Daha sonra kimsenin bu grupta çizemeyeceğini ancak kendisinin çizebileceğini ekledi.

Bu, Shin'in bir şeyi hatırlamasını sağladı.

"Doğru, ilk tanıştığımızda bana bunu sormuştun. "Bu çizim ne olmalı?"

Theo alaycı bir şekilde gülümsedi ve bir oh dedi. Doğru, Seksen Altıncı Bölgedeki ilk buluşmaları. O zamanlar herkes hala kendi Kişisel İşaretlerini çizerdi.

“Daiya’nınki özellikle kötüydü. Siyah bir köpek çizmeye çalıştı ama daha çok siyah bir su aygırı gibi görünüyordu.”

Daiya ona Kişisel Adını söylediği için onun siyah bir köpek olması gerektiğini anladı.

"Ve Raiden'ın kurtadamı neredeyse bir köpek-insan gibi görünüyordu. Kurena tüfeğine nişan almayı unuttu ve Anju'nunki biraz çocukça olsa da oldukça iyiydi."

Herkes Theo'ya "Unut gitsin, bundan sonra Kişisel İşaretlerini ben çizeceğim" dedirecek kadar kötüydü.

Eğer öleceklerse, Juggernaut'ları tabutları olacak ve Kişisel İşaretlerini mezar işaretleri yapacaklar. Shin, kalplerini ve anılarını sürdüreceğine söz verdi, ancak bedenleri yine de geride kalacaktı ve en azından bu tür bir övgüyü hak ediyordu.

Yarı anımsayan Theo, acı tatlı bir gülümsemeyle dudaklarını kıvırdı.

"Çizme şansın hiç olmadı, bu yüzden gençliğinden daha iyi olmadın."

Yapabilecekleri en fazla şey hayatta kalmaktı ve toplama kamplarında çocukların dikkatini dağıtacak çizim malzemeleri yoktu.

"Ama Kişisel İşaretiniz, gerçekten kafamı toparlayamadığım bir şeydi.

Sanki iyiymiş gibi, bu güzeldi, ama berbatken bile oldukça ilginçti.”

"Sadece söyleyebilirsin, biliyorsun. O kadar ortalamaydı ki sıkıcı geldi.”

"Demek istediğim, çizimleriniz çok ortalama değil, çok pratikler. Tam olarak gerçekçi bile değil. Sanki hiçbir duygu uyandırmıyorlar… Evet, sanırım sıkıcı özetliyor.”

Theo, Shin'in önünde bundan bahsettiği için, her zamanki keskin dilli, kırıcı yorumlarının uygunsuz olabileceğini düşündü. Bu yüzden - boşuna - daha yumuşak bir şekilde ortaya koymaya çalıştı. Neyse ki, Shin aldırmadı. Bunca zamandan sonra, Theo'nun ağzı bozuk ve düşmanca tavrı onu pek korkutmadı. Theo, sözlerini şekerle kaplamanın kendisine yakışmayacağı sonucuna vararak devam etti:

"Çizmekte iyi olduğun kadar çizimde de iyi değilsin. Haritalar ve şemalar gibi. Brifingler sırasında araziyi açıklamanız dışında, daha önce hiç çizim yapmamış gibisiniz.”

"İyi gözlem."

“Ne, gerçekten bunun için mi çiziyorsun?”

Bu kadar pratik görünmesine şaşmamalı. Bu şekilde düşünen Theo, Cumhuriyet'in onlara Bölgelerinin haritasını zar zor vermesinin iyi bir şey mi yoksa kötü bir şey mi olduğundan emin değildi.

Ama şimdi… şimdi her şey farklı. Federasyon onlara savaşta savaşmak için ihtiyaç duydukları her şeyi, sanki doğal bir şeymiş gibi veriyor. Destek, eğitim, eğlence. Ve her ikisinin de savaşta öldüklerinde gömülme ve ölenlerin yasını tutma hakları.

"…Biliyorsun Shin," dedi Theo, kıpkırmızı gözlerinin kendisine dikildiğini hissederek.

Theo'nun kendi bakışı, başsız iskeletin yeni çizilmiş amblemine sabitlenmişti. Reaperının bu ürkütücü sembolü, Seksen Altıncı Bölgedeki kurtuluşlarıydı, ama…

“Kişisel İşaretinizi değiştirmeniz gerekmez mi? Yani, kulağa biraz tuhaf gelebilir ama artık bu yükü taşımak zorunda değilsin."

Şimdiye kadar taşıdığı her şey. Görev Theo ve diğerleri onu hiç düşünmeden omuzladı. Theo bu konuda oldukça karışık hissetti ama Shin bunu fark etmemiş gibiydi. Ani sorunun nereden geldiğinden emin değilmiş gibi Theo'ya kuşkuyla baktı.

"Beğenmedin mi?" Sorusuna soruyla cevap verdi.

"Çizmeyi sevmediğimden değil... Sadece kötü şans olabileceğini düşünüyorum, sanırım?"

"Oh..." Shin mırıldandı, bir an için düşündü ve sonra omuz silkti. "Belki öyledir. Ama altı yıl kullandıktan sonra ona kötü şans dediğim için kendimi suçlu hissederim.”

"…Doğru." Theo alaycı bir gülümsemeyle başını salladı.

Hâlâ biraz suçluluk duyuyordu ve bu konuda kafası karışmıştı, ama Shin bu konuda iyiyse o da iyiydi.

Shin daha sonra gözlerini Kişisel İşaretine çevirdi ve aniden, "Lena'nın Kişisel İşaretinden bahsetmişken..." dedi.

Theo ona sırıttı.

"Ah evet. Ben çizdim ama yapıcı eleştiri kabul etmiyorum.”