"Ah! Şimdi hatırladım Prenses!”

O zamana kadar Hail Mary Alayı iki yüzün altına düşmüştü; bu, tam kadrolu bir piyade bölüğü için bile yeterli değildi. Bu nedenle, nöbetçilik dışındaki tüm işleri, hatta yemek ve bilgilendirmeleri bile aynı odada yürütüyorlardı.

Köyün toplantı salonunu kışla olarak kullanmışlardı. Noele şimdi oradaydı, plastik kaşıkla bir tas çorba içerken zarafetini korumaya çalışıyordu ki Otto aniden ayağa kalkıp ona doğru yürüdü.

“Prenses, şimdi hatırladım! Ben küçükken büyükannem, büyükannesinin ona söylediği bir şeyi bana anlatmıştı! Yavru bir Leviathan Roginia Nehri'nde yüzdüğünde ebeveyni onu kovalamak için denizden ayrılırmış!"

Noele, bebek leviathanlarla ilgili bu bağlamsız hikaye karşısında şaşkına dönerken, Ninha Lekaf, bir köylünün bir şövalyenin yemeğini bozmasına karşı kaşlarını çattı. Otto bunu fark edemeyecek kadar heyecanlıydı.

“O halde bebeği bulmamız lazım!” devam etti. "Bunu yaparsak, iyiliğimizin karşılığını alacağız ve bize tekrar yardım edecektir!"

"Hmm…"

Bu muhtemelen Otto'nun bir açıklama girişimiydi ama onun ne düşündüğünü zaten bildiğinden, Noele'in onu hemen anlayabilmesi için pek çok kelimeyi atlamıştı. Yani Leviathan bebeğini arıyordu ve ona, daha doğrusu bebeğine yardım etmeleri gerekiyordu. Ve yardımları için teşekkür olarak ebeveyn leviathan da onlara yardım edecekti. Başka bir deyişle…

Noele her şeyi kafasında toparlamayı başardığında Otto sabırsızca öne doğru eğildi.

"Yani demek istediğim şu ki, eğer bebeği bulursak, Leviathan bizim için Lejyon'u yok edecek!"

"Ha?"

Noelle mantıktaki bu sıçrama karşısında şaşkına dönmüştü ama çevredeki köylülerin hepsi aynı anda heyecanlanmıştı.

"Devam et, Otto!"

“Bunu hatırladığın için ne güzel!”

“Eh-heh-heh! Oldukça iyi bir hafızam olduğunu kabul ediyorum."

“O halde bebek leviathan'ı bulmamız gerekiyor! Prenses! Hadi hemen aramaya gidelim!”

“Elimiz biraz kısıtlı ama... nehirde yüzüyorsa suyun içindedir, değil mi? Eğer ayrılırsak onu hemen bulabiliriz!

“H-ha? Ama, şey...“  Köylüler yaklaşırken Noele kaçamak bir tavırla uzaklaştı.

Bebek Leviathan suyun içinde veya yakınında olsaydı, denize akan Hiyano Nehri'ni, Kadunan sel yolunu ve Hiyano'ya akan yeni Tataswa sel yolunu aramaları gerekecekti. Alanı bu kadar daraltabilseler bile, Lejyon'un ele geçirdiği topraklar da dahil olmak üzere yalnızca iki sel yolu da kuzeyden güneye altmış kilometre uzanıyordu. Ve Hiyano Nehri'nin nehir havzasının tamamı düşman hatlarının gerisindeydi.

Orayı nasıl arayacaklardı?

Ancak bu coşkuyu yaratan kendisi olmadığı için onu nasıl susturacağı hakkında hiçbir fikri yoktu. Ve yandaşları o kadar heyecan ve umutla doluydu ki; kırmak istemedi. Eğer onlara, onu buraya kadar takip ettikten sonra bunun mümkün olmadığını söylerse, onunla ilgili hayal kırıklığına uğrayacaklardı. Bu onu korkuttu ve hiçbir şey söyleyemedi.

Etrafına baktıktan sonra Mele'yi Kiahi ve diğerlerinden kısa bir mesafede gördü. Ona gülümsediler.

“...Merak etme Prenses. Seninle olduğumuz sürece iyi olacağımızı biliyoruz” dedi.

Bu tek cümle onu cesaretle doldurdu. Mele ve köylülerin hepsi ona güveniyorlardı. Onlara liderlik eden soylu nasıl kendi halkına inanmazdı?

Noele kararlılıkla ayağa kalktı. Göğsünü şişirirken yüzü güven ve inançla doluydu.

"Evet elbette! Aramaya başlayalım. Bu sefer kuzey cephesini kurtaracağız!”

                                                                               ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

“Evet, kuzey cephesini kurtaralım! Hepimiz birlikte!”

“Lejyonu ve yolumuza çıkacak tüm Federasyon askerlerini yakacağız! Dostlarımızın intikamını alacağız!”

Sevgili prenseslerinin beyanı üzerine toplantı salonu heyecanlı bir şenlikle doldu. Sanki bebek leviathan'ı bulmuşlar gibi kutlama yaptılar ve yeni erzaklar ve alkol şişeleri açtılar.

"Evet. Leviathan bizim tarafımızdaydı çünkü biz haklıydık. Federasyon ordusu ilahi cezaya maruz kaldı. Yanılmışlardı, bu yüzden onları ortadan kaldırmalıyız! "

“Ve başından beri hatalı olmalarına rağmen bizi aptal yerine koymaya devam ettiler. Onlara kesinlikle geri dönmeliyiz! Gürültücü çavuşlar, dik kafalı tabur komutanı ve işe yaramaz soylular, hepsi ölmeli!”

"Evet!"

Otto ve Rilé büyük konuşmaya başlayınca Kiahi morali yüksek bir şekilde başını salladı. Doğrusunu söylemek gerekirse bu iyi hissettirdi. Lejyon'u yenmenin bir yolu vardı ve onlara pislikmiş gibi davranan Federasyon ordusuna hak ettikleri cezayı vereceklerdi. Haksız yere beceriksiz olarak değerlendirilen ve bu yüzden küçümsenen onlar, sonunda hak ettikleri yere ulaşacak, kahraman olacaklardı.

Kiahi, "Hayır, bundan daha fazlası olacağız" dedi. “Eğer işler yolunda giderse belki sadece Federasyon'u değil tüm kıtayı kurtarabiliriz! Sonuçta bizim yanımızda tanrı var.”

Eğer bunu yapabilirsek, ben…

"Biz seçilmiş olanlarız. Ulusal kahramanlar. Kurtarıcılar!”

Mele ve Otto'nun gözleri inanamayarak büyüdü, sanki düşüncelerinin onun söylediklerini tamamen işlemesi biraz zaman aldı.

“Kurtarıcılar… Biz…?”

"İnanılmaz…"

Farkına vardıkça heyecan ve neşeye kapıldılar. İkisinin kehribar ve kestane rengi gözleri daha da genişledi.

"Vay! Kurtarıcı olacağız! Vay!"

“Heykelimizi yapacaklar! Hakkımızda filmler olacak!”

"Evet. Başkan ve hatta Roa Gracia'nın kralı bize teşekkür edecek."

Minnettarlık gözyaşlarıyla önlerinde diz çökeceklerdi. Bütün insanlık şükranla onların ayaklarına kapanacaktı. Bu hayal Kiahi'yi elindeki içkiden çok daha fazla sarhoş etmişti.

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

“Yine de emin misin? Leviathan'lar hakkında pek bir şey bilmiyorum... bu da biraz korkutucu."

Yono, arkadaşlarının coşkusundan korkmuş bir halde yemek salonunun köşesinde toplanmıştı.

"Yani ben de nükleer silahlar hakkında pek bir şey bilmiyorum ve öyle görünüyor ki bunlar gerçekten tehlikeliydi. Bu yüzden ben de Leviathanlardan korkuyorum…”

Grubun korkak kedi küçük kız kardeşi her zamanki gibi sinmişti. Ama Mele'ye göre eğlencelerini bozuyormuş gibi geldi. Milha da aynı şekilde hissetti ve rahatsızlığını gizlemeye bile çalışmadan konuştu.

"Ne, Yono, bizi durdurmak mı istiyorsun?"

Yono anında sarsıldı ve kendini küçülttü. Milha ona açık bir küçümsemeyle baktı.

“Bizi kurtardı, bu yüzden bu rahatsız edebilir diye düşünüyorum. Yoksa yolumuza mı çıkmak istiyorsun? Bize ihanet edip o Vánagandr'ların yaptığı gibi cezalandırılacak mısın?"

"Hayır!" dedi Yono gözleri kocaman açarak. “Ben hain değilim…! Federasyon yanılıyor ve işler bu şekilde gidemez. Ben de öyle düşünüyorum. Bu yüzden seni durdurmayacağım. Kimseye ihanet etmeyeceğim! "

"Hımm..." Milha onunla alay etti ama görünüşe göre öfkesi azalmıştı.

Yono başını sallayıp örgülerini ileri geri uçurduktan sonra Milha ona zorbalık yapmayı bıraktı.

Mele bu arada Yono'nun sözleri sayesinde bir şeyin farkına vardı.

…Doğru. Demek mesele bununla ilgiliydi.

"…Hayır. Yono haklı."

Yono ve Milha şaşkınlıkla Mele'ye baktılar.

“Neden bahsediyorsun Mele?”

“Anlamadığımız şeyler bizi korkutuyor… Federasyon kurulduğu günden beri bu tür şeylerle karşı karşıyayız. İşlerin neden bu şekilde gittiğini ya da bize söylenenlerin neden bize söylendiğini anlayamadık.”

Anlamadıkları o kadar çok şey vardı ki. Kasabalarını bu kadar mutlu eden nükleer enerji tehlikesi. Kasabaları yoksulluğa sürükleniyor oluşu. Birdenbire ortaya çıkan Lejyon. Okullar, ders kitapları. Özgürlük, haklar.

Hepsi korkunçtu.

“Bilmemek korkutucudur ve korkutucu şeyler de hatadır. Federasyon son on yıldır hatalar yapıyor. Yono ve biz, hepimiz bunu on yıl önce fark ettik… Hayır, hatta ondan daha önce.”

On yıl önce ve muhtemelen şimdi de başka hiç kimse bunu yapmamıştı. Sadece onların grubu bunu fark edecek kadar akıllıydı.

“Siz ikiniz, ben ve diğer herkes, biz her zaman haklıydık. Bu yüzden -"

Yono'nun yüzü bir gülümsemeyle aydınlandı. Milha gururla başını salladı. Mele de başını salladı ve kararlı bir şekilde şunları söyledi:

"İşte bu yüzden her şey yoluna girecek. Bunu biliyorum."

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

“Bütün bunlar anlamsız…”

Noele gibi Ninha da Shemno eyaletinin bölgesel bir şövalyesiydi. Subay akademisinde kendisiyle aynı sınıftaydı ve aynı şekilde mezun olabilmek için “bir yıl atlamak” zorunda kalmıştı. Noele, saflığıyla, ordunun erken mezun oldukları bahanesine inanıyordu çünkü "yerleşik eğitim dönemine ihtiyaç duymayacak kadar yetenekliydiler."

Toplantı salonundan ayrıldıktan sonra iki kadın subay, komuta merkezi olarak belirledikleri tek odalı harap eve gittiler ve içeride karşı karşıya oturdular. İkisinin de Cairn'in çikolata rengi saçları ve gözleri vardı ama saç dokuları ve stilleri farklıydı. Noele'nin saçları ince, yumuşaktı ve iki örgü halinde toplanmıştı; Ninha'nın düz, kaba saçları ise yan kuyruk şeklinde toplanmıştı.

"Bebek Leviathan'ı nasıl bulacağız?" Ninha başladı. “Başlangıç olarak buralarda bir bebek Leviathan var mı? Eğer bulursak onu nasıl koruyacağız? Peki Leviathan gerçekten yine bizim tarafımızda mı olacak? Lejyon'la savaşmasını ona nasıl söyleyeceğiz? Bu soruların bir tanesine bile cevap veremem ve spekülasyona dayalı hareket edemem.”

"Evet ama..." diye mırıldandı Noele.

O da bu sorunları göz önünde bulundurmuştu ve bunlar kendisine doğrudan iletildiğinde çok kısık sesle yanıt verebiliyordu:

“...Nükleer silah işe yaramadı, bu yüzden... onun yerini alacak bir şeye ihtiyacımız var.”

“Nükleer silah sizin söylediğiniz şekilde patlamadığı anda geri dönmeliydik. Tekrar ediyorum, Leviathan'ın bu boşluğu doldurup dolduramayacağını bile bilmiyoruz..."

“…”

“Nereden bakarsanız bakın, bu anlamsız. İşe yaramayacak."

Ninha… haklı olabilir, ama… eğer tüm bunların bir hiç uğruna olduğunu kabul edersek, eğer pes edersek…

“Köylüler, yöneticilerinin iyiliği için oradalar, bu yüzden bırakalım firar ve ihanet suçlarını üstlensinler - kim olursa olsun yapacaktır. Her şey için suçu köylülerden birine atabilir ve katılmaya zorlandığımızı söyleyebiliriz. Bunu yaparsak yine de geri dönebiliriz.”

Firar etme ve ihanete komplo kurma suçları Noele'in suçlarıydı. Onları kendi yoldaşlarından birine bağlamak...

“—Bunu yapamayız!” dedi Noele ona öfkelenerek.

Kendi köylülerini günah keçisi olarak mı kullanıyorlardı? Düşünülemezdi. Ve eğer şimdi vazgeçerse hiçbiri kurtulamayacaktı. Eğer vazgeçerse herkes ölecekti. Bu yüzden teslim olmadı. Eğer bunu tersine çevirme umudu varsa, ne kadar küçük ve uzak olursa olsun, uzanıp onu tutmaları gerekiyordu. Çünkü pes etmedikleri sürece o umuda ulaşma şansları vardı.

"Eğer Leviathan Lejyon'u yenebilirse, eğer Leviathan hepimizi güvende tutabilirse o zaman vazgeçemeyiz. Ben... herkesi kurtaracağım. "

Ninha yalnızca hafif bir iç çekebildi.

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

Shin irkilerek uyandı ve kendini kışladaki karanlık odasında buldu.

Bir an durumu anlamaya çalışan Shin, dar yatağında döndü... Odasına ne zaman döndüğünü hatırlamıyordu.

"Uyuyor muydum?"

Bu, Esper yeteneğinin üzerindeki baskıyı hafifletmek için oluşturulmuş zorunlu bir uyku haliydi.

Buruşuk battaniyeyi çıkardı ve eliyle sersem kafasına tuttu. Yoğun bir uyuşukluğa kapıldığı ve yarım gün uyuduğu durumlar vardı, ancak bu, yorulduğuna ya da yatağa yattığına dair hiçbir anı olmadan ilk kez uyandığı zamandı.

Lejyon'un, hatta Çoban Köpeklerinin feryatlarına bile alışmıştı ama savaş alanına bu kadar yakın olmak gerilimi artırıyordu. Dahası, ana üsleri Rüstkammer savaş alanından sadece birkaç düzine kilometre uzaktaydı. Yeterince dinlendiğini düşünüyordu ama görünüşe göre tam olarak iyileşmemişti.

Oda arkadaşı Raiden'ın yatağı şu anda boştu, yani görünüşe göre yatma zamanı değildi. Odanın masasında bir notla birlikte hafif bir yemek ve bir şişe su duruyordu. El yazısı Raiden'ındı. Görünüşe göre o gün Shin'in görevlerini üstlenmişti. Nota göz attıktan sonra Shin şişeyi açtı ve bir yudum su aldı.

Bunu yaparken bilincini alışkanlıktan dolayı Lejyon'un seslerine odakladı. Zihni, Seksen Altıncı Bölgede ve Federasyon'un savaş alanlarında geliştirilen bir özellik olan savaş için eğitilmişti ve bu, onu düşmanın hareketlerini doğrulamaya öncelik vermeye teşvik etti.

İşte o zaman bir şeyi fark etti.

"...Hımm."

Saat mekanizmalı hayaletlerin tanıdık inleme ve ulumalarının diğer tarafında... uzaktaki tanıdık olmayan, zayıf bir çığlığı zar zor seçebiliyordu.

Bir bağırma…

Acınası bir sızlanma. Bu, denizlerin hükümdarının daha önce duyduğu şarkısına benziyordu.

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

“Ah, Kaptan. Şimdi daha iyi hissediyor musun?"

Saati kontrol edip akşam yemeği için hâlâ çok erken olduğunu gören Shin, odasında bırakılan hafif yemeği minnetle yemiş, üniformasını giymiş ve dışarı çıkıp Grethe ile karşılaşmıştı.

"Evet. Üzgünüm."

"Sorun değil. Kendinizi iyi hissetmemeye başlarsanız bunu bildirmekten çekinmeyin. Tugay komutanı olarak görevim astlarımın gereksiz baskı altında kalmamasını sağlamaktır. Yeteneğini kontrol etmek için eğitimine devam edemedin, değil mi?”

Savaşın gidişatı Federasyonun aleyhine sallanırken, Joschka batı cephesi karargahında görevlendirilmişti ve Shin'in Maika klanından diğer akrabaları kendi istasyonlarında meşguldü. Artık Shin'e ayıracak zamanları yoktu.

Grethe muzip bir gülümsemeyle gülümsedi.

“Hala birkaç tane yedek ağustos böceğimiz var. Belki gerilimi azaltabilirler. Neden bunu prense sormuyoruz?”

"Mümkün değil. Reddediyorum."

"Şaka yapıyorum. Ayrıca bunun muhtemelen güçlerine faydası olmayacağını da söyledi."

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

“—Öncelikle en büyük engel, Nouzen'e Ağustosböceği'ni takmasını nasıl sağlayacağındır.”

Grethe, elbette Birleşik Krallık'ın beşinci prensinin asil fedakarlığı sayesinde diye düşündü.

"Fakat Nouzen'in hissettiği gerginlik, kendi başına yeteneğinden değil, sürekli olarak Lejyon'un seslerine maruz kalmasından kaynaklanıyor. Radyonuz bozuksa kapatamazsınız ve yüksek ses seviyesinde yayın yapmaya devam ederse, alımını artırmak sorunu çözmez."

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

“...Zaten öyle söyledi.”

“Gerçekten ona bunu sordun mu…?!” Shin zihinsel görüntü karşısında ürpererek inledi.

Grethe'nin poker yüzünün gerçekten dehşet verici olduğu zamanlar böyle zamanlardı.

Shin, ona bilmemesinin daha iyi olacağı başka bir şey söylemesine fırsat vermeden konuyu değiştirdi. Zaten bunu ona bildirecekti, bu yüzden kaçmak sayılmazdı. Muhtemelen.

“Daha da önemlisi… bir şeyler duyabiliyorum. Bence bu Leviathan. Genç. Anlayabildiğim kadarıyla düşündüğümüzden daha yakın."

Tüm yerler arasında Saldırı Birliğinin Kadunan su kanalındaki operasyon alanıydı. Genç, Kadunan ve yeni Tataswa taşkınlarının kaynağı olan Hiyano Nehri'nde yüzmüştü. Görünüşe göre Hiyano'dan ayrıldıktan sonra Kadunan su yoluna saplanmıştı.

"Kaptan... Yeteneğin tuhaf şekillerde gelişiyor," dedi şüpheli bir tavırla. "Önce Lejyon'un sesini duyabiliyordun, şimdi de Leviathan mı duyabiliyorsun?"

"Gelişip gelişmediğinden emin değilim... Leviathan'lar muhtemelen Lejyon'un aynısıdır."

Artık var olmayan bir şey tarafından terk edilmiş bir hayalet ordusu. Ancak Leviathan'lar Lejyon'dan bile daha tuhaf oldukları için Shin onları anlayamıyordu ve tam olarak ne tarafından terk edildiklerini bilmelerinin hiçbir yolu yoktu.

“Eh, her neyse… Eminim bunu sana söylememe gerek yoktur, ama eğer Leviathan görürsen ona saldırmaya kalkışma. Ve onu kurtarmaya çalışmayı aklından bile geçirme. İdeal olarak onu savaşa dahil etmekten tamamen kaçının. Bahsedilen…"

Shin, Grethe'ye baktı.

"Bahsedilen…?" tekrarladı.

“…Hail Mary Alayı 'ndan biri sonunda teslim oldu. Durum değişiyor."

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

"Ben Teğmen Ninha Lekaf, Hail Mary Alayı’nın komutan yardımcısıyım; eminim sizin gibi küçük patates kızartmaları bile en azından notları okumuştur."

Teslim olan kadın subay, hain olmasına rağmen gururla burnunu dik tutarak oldukça uygunsuz davrandı. Devriyedeki askerler onun davranışlarından biraz bıktılar. Egemen sınıfın kibrine sahipti ve diğer insanların yüzlerine küçük patates kızartması demek konusunda hiçbir çekince hissetmiyordu.

"Beni komutanınıza götürün. Size Hail Mary Alayı hakkında bilgi vereceğim. Bunun karşılığında bir şartım var."

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

"Leydi Ninha kaçtı mı?"

"…Evet." Noele başını eğdi, yüzü kırık pencerenin dışındaki gece gökyüzü kadar karanlıktı.

Mele buna inanamadı. Leydi Ninha, Prenses Noele'in subay akademisinden sınıf arkadaşıydı ve hatta onun en iyi arkadaşı olduğunu söylemişti. Ama her şeyden önemlisi, biri prensese nasıl ihanet edebilirdi?

“Silahı, üniforması ve tüm eşyaları yok ve astlarından hiçbiri onun nerede olduğunu bilmiyor. Ben de bilmiyorum elbette. Yani… bunu söylemek bana ne kadar acı verse de onun kaçtığını varsaymam gerekiyor.”

Noele kuru, çatlamış dudaklarını ısırdı. İki hafta boyunca kaçak yaşadıktan sonra saçları, cildi ve tırnakları dağınıktı. Bunu görmek Mele'yi üzdü.

"Elbette Ninha'nın burayı biliyor. Eğer esir alınır ve işkence görürse, konumumuzu açıklaması an meselesidir… Onlar bizim için gelmeden harekete geçmeliyiz.”

Eşsiz dumanlı görünümüyle çikolata rengi gözleri hüzünlü bir kararlılıkla buğulanmıştı.

"Kullanmalıyız... hayır, Leviathan'ı kurtarmalıyız. Eğer bebeği bulursak Leviathan bize gelmeli. Ve bizi seçtiğine göre... Evet, bu bir imtihan olsa gerek. Eğer bebeği bulursak Leviathan kesinlikle bize yardım edecek. Ve ikinci kuzey cephesi de kurtulacak… Mele.”

Ona sanrısal öngörüsünü anlatırken, arzulu düşünce olarak adlandırılamayacak kadar gerçekçi değildi, Noele öne doğru eğildi.. İki yüz astının hayatının onun omuzlarında olduğu düşünülürse, bu onun son derece sahtekarcaydı.

Ama Noele'in inanmaktan başka çaresi yoktu. Ve şimdi bile Mele onu sorgulamayacaktı.

“Mele, seni keşif birliğinin komutanlığına veriyorum. Yavruyu bulan kişinin sen olmanı istiyorum.”

Mele'nin gözleri inanamayarak büyüdü. "Ben?"

Sonuçta o bir köylü ailesinin çocuğundan başka bir şey değildi. Sıradan bir asker. Leviathan'ın davasıyla uğraşmak kadar zor bir şeyi yapması mümkün değildi.

"Sör Rex ya da Leydi Chilm - Hayır, hatta Kiahi ya da Rilé..."

“Rex ve Chilm geri dönmeyecekler. Kiahi'nin işi nükleer silahı taşımakla dolu. Ana birimim öne çıkacak ve biz yavaşız… Bunu yapabilecek tek kişi sensin. Güvenebileceğim tek kişi sensin."

Bunu söylerken Noele'in bakışları ona odaklandı. Sanki yardım istercesine ona sarılıyordu. Kaybolmuş gibiydi, çikolata rengi gözleri gözyaşlarının eşiğindeydi.

Mele bile tüm endişelerine rağmen kendini çelikleştirmek zorunda kaldı. Evet. Prensesin sözlerine uymak bir köylünün göreviydi. Ve bunu yapmaya yemin etmişti.

"Elbette Prenses Noele."

Sonunda küçükken verdiği sözü yerine getirecekti; bir gün prensesinin yanında savaşacaktı.

"Onu senin için bulacağım... Sana faydalı olacağım Prenses."

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

Ninha onlara Hail Mary Alayı'nın saklandığı yeri, kaç tane "nükleer silah" bıraktıklarını, kaç kişiyle çalıştıklarını ve ayrıca mevcut eylemlerini anlattı. Bozuk bombaların başarısızlıkla sonuçlanmasının ardından onları kullanmaktan vazgeçtiler ve bunun yerine Fisara'nın Lejyon'u yok etmesine karar verdiler.

Ninha'nın sağladığı bilgilere göre, hain biriminin hareketleri o kadar gelişigüzel görünüyordu ki, ikinci kuzey cephesinin generalleri inanılmayacak kadar şaşkına dönmüştü. Hainlerin bozuk bomba ve Fisara kullanımı generallerin öngörüleri dahilindeydi ama yine de…

"Bilgilerini onaylayacak destekleyici kanıtlar topladık. Hadi dışarı çıkalım." Komutan bu emri verirken generallerin hepsi başını salladı. Çoğu bu toprakların yerlisi Cairn'lerdi ve dumanlı gözleri parlıyordu.

"Bununla o aptalları bastırabilmeli ve nükleer yakıtı geri getirebilmeliyiz. Saldırı Birliği’ne emri verin. İkinci kuzey cephesinin, barajları yok ederek savunma nehrini onarmaya yönelik orijinal göreviyle ilerleyeceğiz."

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

Aniden, ikinci kuzey cephesinin genelkurmay başkanı sanki bir şey hatırlamış gibi konuştu.

"Peki ya Ninha Lekaf'ın bahsettiği durum?"

Bunu soru olarak sormuştu ama cevabını zaten biliyordu. Komutan kısaca ve fazla düşünmeden cevap verdi.

“Ah… Bırak alsın. Ona bu kadarını vermeyi göze alabiliriz. “

Yarbay Mialona bilgilendirmeye başladığında sabahın erken saatleriydi.

“—Leydi Mavi Kuş Alayı, Hail Mary Alayı'nın kalıntılarını bastırmak için operasyona başlayacak.”

Ona bakan alay üyeleri pek de kıpırdamadı; bu onların deneyimlerinin ve organizasyon düzeylerinin kanıtıydı. Holo ekranın köşesinde birimin amblemi, mavi kabuklu bir uğur böceği yansıtılıyordu.

Fisara'yla karşılaştıklarında bir bölüğü kaybettiler ama onlar gibi tecrübeli askerler, ait olmadığı bir savaş alanına giren bir su kertenkelesi tarafından sarsılmayacaklardı, bu bir ejderha hükümdarı olsa bile. Ve vatanlarını ve yoldaşlarını tehlikeye atan bir grup aptal horoz ve tavuğun da onları korkutmasına kesinlikle izin vermeyeceklerdi.

"Operasyonumuz, yeni Tataswa sel yolunun doğu kıyısında yer alan Sneenikeit bölgesinde, çatışmalı bölgede gerçekleştirilecek. Hail Mary'den sağ kurtulanlar şu anda oradaki köyün harabelerinde saklanıyorlar. Düşmanın hayatta kalan iki yüz piyadesi var. Daha önce olduğu gibi onları yalnızca zırhlı birimler kullanarak bastıracağız. Eşlik eden zırhlı piyadeler bir çevre oluşturacak ve bölgeyi kapatacak."

Güvenilir müttefikleri zırhlı piyadeler bu operasyona katılamadılar. Hail Mary Alayı'nın çaldığı nükleer yakıt, bölgeyi tehlikeli bir hale getirmişti. Onu patlatmayı göze alamazlardı.

Yarbay Mialona, arkasında sevimli bir uğur böceği amblemiyle devam etti. Onlara antik çağlarda denizin karşı tarafından getirilen lacivert mücevherden bahsetti. Güzelliği ve nadirliği, rengin kutsal anne ve cennetin resimlerinde kullanılmasına yol açtı. Gökyüzünde süzülen bir kuşun kusursuz, hayranlık uyandıran saf mavisiydi.

Bu, Mialona Hanesi'nin karanlık kuzey kışlarını aydınlatmak için kullandığı alevin mavisiydi. Utandırıcı olan ve şimdi vatanlarını yakıp kirletme tehlikesiyle karşı karşıya kalan nükleer ateşin masmavi alevi. Eğer saygınlığı zedelenmişse, onurunu kendi elleriyle geri getirmesi gerekiyordu.

“Bu nedenle mühendisler ve Saldırı Birliği, Kadunan su yolunu ele geçirme operasyonunu aynı anda başlatacak. Hepiniz onlara ayak uydurun ve bu aptalların misafirlerimizin yoluna çıkmasına izin vermeyin. Savaş alanını kafes gibi kilit altında tutun.”

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

“1., 2. ve 3. Zırhlı Tümenlerin operasyon alanı, Shihano dağları ve Kadunan su yolu boyunca, çatışmalı bölgeden başlayıp Lejyon bölgelerine doğru ilerleyen altmış kilometrelik bir menzildir. Bize eşlik eden mühendisler tüm barajları patlatıp sökmeyi bitirene kadar bölgedeki tüm düşmanları ortadan kaldıracağız.”

Shin bilgilendirme odasında yüzünü diğerlerine döndü. Sanal ekrana yansıtılan savaş alanının haritası Kadunan su yolundaki yirmi iki barajı vurguluyordu. Barajları yok ederek Womisam havzasını bir sulak alan tuzağına çevirecekler ve Roginia hattının nehrini yeniden canlandıracaklardı, bu da Lejyon'un işgalini engelleyecekti. Bu, Saldırı Birliğinin şu anki göreviydi.

“Muharebe mühendislerine ek olarak, her zırhlı tümene üç zırhlı piyade alayı ve Filo Ülkelerinin gönüllü birliklerinden oluşan üç keşif taburu eşlik edecek. Ayrıca şu anda Kadunan sel yolunda iki leviathan'ın yüzdüğü tahmin ediliyor. Cinsi belirlenemeyen bir yavru ve bir Fisara. Bunlardan herhangi biri keşfedilirse, yalnızca gözlemlemeli ve onunla herhangi bir şekilde temas kurmaktan kaçınmalısınız. Ona ateş etmeyin, nişan almayın veya saldırgan bir eylem olarak kabul edilebilecek herhangi bir şey yapmayın. Genel alanlarında savaşmanın sorun olmayacağına inanıyorum ama…”

Shin sustu ve yüzünü buruşturdu. Savaşlar her zaman sisli bir durumdu. Ne kadar iyi eğitilmiş olursa olsun hiçbir ordu tüm belirsizliği tamamen ortadan kaldıramaz. Bilgilendirmeden önce hangi eylemlerin Leviathanların karşı saldırısına yol açabileceği konusunda Ishmael'e danışmıştı ama oda tıpkı Shin'in şimdi yaptığı gibi sadece yüzünü buruşturmuştu ve şöyle dedi:

“Onlar vahşi hayvanlar. Birinin nasıl tepki vereceğini asla bilemeyiz. Bu yüzden mümkünse onlara yaklaşmaktan tamamen kaçının.'”

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

“Saldırı Birliğinin ana kuvveti baraj imha operasyonu için konuşlanırken, biz de hain birim için bir temizleme operasyonuna başlayacağız. Her ikisine de yem olarak hizmet etmek için 4'üncü Zırhlı Tümen ve tüm Alkonost birimleri Lejyon bölgelerine saldıracak."

Shin ve ilk üç zırhlı tümen barajları yok etmek için konuşlanırken, Suiu'nun 4. Zırhlı Tümenine farklı bir görev verildi. Bu operasyon süresince Vika'nın komutası altında kalacaklardı. Daha kesin olmak gerekirse, 4. Zırhlı Tümen ve Birleşik Krallık askeri sevk taburu, Vika'nın en üst otorite olduğu bir saldırı gücü oluşturmak üzere geçici olarak birleştirilmişti.

Ekranda görüntülenen operasyon haritası ne cephenin batı ucundaki Shihano dağlarını ne de güneydeki Roginia hattındaki mevcut savunma pozisyonunu gösteriyordu. Bunun yerine Womisam havzasının kuzeyinde batıdan doğuya uzanan nehir bölgesini gösteriyordu.

“Operasyon alanı Hiyano Nehri'nin güney kıyısı olan eski savunma hattı olacak. Güçlerimizi bölmek tavsiye edilmezdi ama bazen idare etmek için planlara güvenmek gerekir.”

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

İlerleme operasyonu sırasında, ikinci kuzey cephesinin ana kuvveti, geçmiş operasyonlarda olduğu gibi, Lejyonu ön saflarda kontrol altında tutacak ve ileri birime koruma ateşi sunacaktı. Ishmael ve Filo Ülkeleri Özgür Kolordularına da emirler verildi. Baraj imha operasyonuna ilişkin Saldırı Birliğine keşif birimi olarak katılacaklardı. Görüşün sınırlı olduğu derin ormanlık alanda, ileri kuvvetin gözleri olarak hizmet vereceklerdi.

Gücün geri kalanının önünde hareket edecekleri ve düşmanla ilk temasa geçenler olacakları için, bu rol için ölüm oranı son derece yüksekti ve yine de bu, yetenekli birlik gerektiren bir görevdi.

“Bu, Federasyon'u tüm ulusumuzu korumaya ikna etmek için verdiğimiz sözdür… Ama bizi kullanmayı bir kez daha düşünmüyorlar. Sanırım bu açıdan İmparatorluk'tan çok da farklı değiller."

Bilgilendirme odasından en son çıkan kişi olan Ishmael, kışlanın boş koridorlarında yürürken bu sözleri homurdandı. Kışla eski, prefabrik binalardan oluşuyordu ama Federasyon askerlerine verilenlerden çok daha kötü değildi. Yiyecek ve ekipmanlar da benzer kalitedeydi.

Ancak iş Filo Ülkelerine böyle zamanlarda yapılan muameleye gelince, eski İmparatorluk generallerinin soğuk kalpli, soğukkanlı tutumu açıktı. Ülkelerini kaybettikleri ve gidecek başka yerleri olmadığı için zayıf konumlarından yararlandılar ve hayatlarını en ucuz birim gözüyle baktılar.

Şu anda eğitim gören Filo Ülkesi askerlerinin ikinci dalgası farklı olabilirdi, ancak savaşan gönüllüler basit piyadelerdi. Geldikleri günden bu yana geçen ay, zırhlı dış iskelet eğitimini tamamlamak için yeterli değildi, bu yüzden eğer Federasyon'a hazır ateş güçlerine dayanarak katılacaklarsa hayatlarını ve vücutlarını riske atmaktan başka çareleri olmayacaktı. Hepsinden önemlisi, keşif birimi olarak gönderilmeleri kayıp oranlarının daha da yüksek olacağı anlamına geliyordu.

"-Siktir."

Koridor boştu. Astlarının kulak misafiri olmasından endişelenmesine gerek yoktu. Böylece öfkesinin kendisini ele geçirmesine izin verdi, küfürler savurdu ve yumruğunu ince, yıpranmış prefabrik duvara vurdu.

"Vhaa!"

Öfkesi karşısında zayıf ve aptalca gelen yumruğunun sesi küçük bir çığlıkla susturuldu. Ishmael hızla arkasını döndü.

"Ö-özür dilerim küçük hanım! Seni korkuttum mu?”

Orada, zaten büyük olan gözleri daha da açılmış halde, Saldırı Birliğinin Maskotu duruyordu. Adı Frederica'ydı. Küçük boyutuna rağmen büyük bir kararlılığa sahipti. Bunu süper gemideki operasyona katıldığında görmüştü.

Başını salladı ve hızlı adımlarla ona yaklaştı. Açık, kırmızı gözleri ona dikkatle baktı.

"…İyi misin?"

Yaşının ötesinde bilgelikle dolu bakışları, yumruğuna karşı şaşırtıcı bir ilgi gösteriyordu. Ishmael suçlu bir gülümsemeyle ona baktı.

"Ah, iyiyim... Sana bu kadar acınası bir şey gösterdiğim için özür dilerim."

Kendini dizginleyemeyen ve duygusallaşan büyüyen bir yetişkin.

"Hiç de merhametli değilsin. Yetenekli bir komutan, yüzbaşı ve herkesin saygı duyduğu bir ağabeysiniz.”

"…Teşekkür ederim."

Sözleri açık sözlü ve bir iddiadan uzaktı, bu da Ishmael'in kendisini daha da acıklı hissetmesine neden oldu. Kendini bu kadar övgüyü hak edecek türden bir adam olarak görmüyordu. Özellikle de bu kadar açık sözlü, doğrudan bakışlı birinden. Bastırmaya çalıştığı kelimeler ağzından kaçtı.

"Zaten kendimi rezil ettiğime göre, biraz şikayet etsem sorun olur mu küçük hanım?"

"Hiç de bile."

"Utançla yaşamak zor. Eğer yapabilseydim onları kurtarmak isterdim… Ama yapamadım ve keşke biri beni bunun için cezalandırsaydı."

Stella Maris'i batırmışlardı. Ve tahliye edildiklerinde, onunla birlikte leviathan iskeleti modelini de bırakmak zorunda kalmışdılar. Artık Açık Deniz filosunun görkemli başarılarını aktaran tek kişi Ishmael'di.

Süper geminin kaptanı ve filonun bir sonraki komutanıydı, bu da mürettebat ve aileleri için Açık Deniz klanlarının bir sonraki şefi olduğu anlamına geliyordu. Savaş deneyimine ve filonun ve klanların sağlayabileceği en iyi eğitime sahip siyasi bir adaydı. Bu onu Federasyon için değerli bir personel haline getiriyordu çünkü Filo Ülkelerindeki mültecilere liderlik ve gönüllü askerleri organize edebiliyordu. Federasyon ordusu, gönüllü askerlere komuta etme hakkını ve sorumluluğunu kendisine iade ederken, Ishmael'in de fikrini dile getirmesine ve emirlerini müzakere etmesine izin verildi.

Ölmeyi göze alamazdı; Açık Deniz filosunun hatırasının nesilden nesile aktarıldığından ve yoldaşlarının mantıksız emirleri kabul etmeye zorlanmadığından emin olması gerekiyordu.

Grubundan kim ölürse ölsün, astlarından hangisi yok olursa olsun, yoldaşlarından kaçı düşerse düşsün, hayatta kalmanın utancını taşıyarak, o utancı taşıyarak yaşamaya devam etmek zorunda olan tek kişi oydu.

Frederica inkar edercesine başını salladı. Bir nedenden ötürü solgun, pembe dudaklarını sımsıkı büzdü.

"Sen zavallı değilsin... Bu aynı zamanda haklı bir mücadele yoludur."

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

“...Tohru.”

Claude arkasını döndü, ay rengi gözleri acı bir şekilde buruşmuştu. Tümen üssündeki 1. Zırhlı Tümen 1. Taburunun hangarındaydı.

Sırayla fırlatılan birimlerin gürültüsü alanı doldururken Claude'un Bandersnatch'i Tohru'nun Jabberwock'unun yanında duruyordu.

"Sürekli benim için endişelenmek zorunda kaldığın için üzgünüm."

İkinci büyük taarruzun üzerinden iki ay, Cumhuriyetin yıkılmasının üzerinden ise bir ay geçmişti. Tohru bir süre düşündükten sonra başını salladı.

"Hmm. Peki, bunun seni rahatsız etmesine izin verme. Aklındaki tek şeyin kardeşin olduğunu biliyorum."

Tanımadığı ve ölüme terk ettiğini düşündüğü kardeşi. Sonuç olarak, Cumhuriyetin çöküşüyle ilgili olarak taşımaması daha iyi olan acıyı omuzlamak zorunda kalmıştı. Gerçekten de kardeşinin hayatta kaldığını açıklamak için seçtiği zamanlama bundan daha kötü olamazdı. Claude'un öfkesine kapılması çok doğaldı.

Aklındaki bu düşünceyle Tohru güldü.

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

"Benim için o kadar da zor olmadı. Daha önce değil, şimdi de değil.”

Seksen Altıncı Bölge'de Claude ile aynı sorunları yaşamıyordu, kendi aşağılık Alba kanıyla ve kardeşine ve babasına duyduğu öfkeyle boğuşmak zorundaydı, onu ve annesini terk etmiş olan ama yine de sevdiği biriydi. Tohru bir Aventura'ydı, bu da onu Seksen Altı olarak tanımayı kolaylaştırıyordu ve ebeveynleri ve büyükbabası Cumhuriyet'te öldürülmüştü, bu yüzden ona yaptıklarından dolayı Cumhuriyet'ten kayıtsız şartsız nefret edebilirdi.

Claude, ay beyazı gözlerini Tohru'ya dikerek, "Böyle konuşabildiğin için bunu söylüyorum," dedi.

"Hı?"

“Biz sadece bir şeyleri atmıyoruz. Biz sadece sızdıran bir çatıyı idare etmek için kovalar hazırlamıyoruz. Daha önce de değildik, şimdi de değiliz.”

Biz kaybetmiyoruz. Kazanamayacağımız anlamına gelmiyor. Aynı yerde defalarca sürüklenmiyoruz.

Tohru ona gülümsedi. " Kes şu sempatiyi."

Claude öfkeyle homurdandı.

"Öyle demek istemedim, salak."

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

Mele'nin görevlendirildiği izci takımında insan sıkıntısı vardı. Standarttan çok daha düşük olan yalnızca yirmi üyeleri bulunuyordu.

“Birçok insan hastalanıyor, değil mi? Kış kapıda; Acaba hepsi soğuk algınlığına mı yakalandı? “

Orman, şafaktan önce korkunç derecede sessizdi, kuşlar uyudu ve gece hayvanları yuvalarına döndü. Mele, yan yana yürürken Otto'nun gevezelik ettiğini duydu. Hail Mary Alayı’nın prensesi ilerleme emrini vermesine rağmen herkes bir çeşit hastalığa yakalanmış ve hareket edemiyordu. Acınası. Prensese nasıl itaatsizlik edebilirlerdi?

Takım üyeleri görüş bildirmek için geldiler.

"Soğuk algınlığı olduğundan emin misin?"

"Ateşleri yok ama kusuyorlar ve vücutlarının her yerinde tuhaf şişlikler var."

“Nükleer silahı almaya gittiğimde Sul köyündeki yapım ekibini gördüm ve gerçekten kötü görünüyorlardı. Saçları dökülüyordu ve her yerinde morluklar vardı. Bazıları kan öksürüyordu."

"Kapa çeneni," Mele sinirlenerek onları durdurdu. “Aramaya odaklanın. Buralarda, nehrin kıyısında olmalı."

Otto kaşlarını çatarak, "Yani evet Mele ama nehir oldukça geniş," diye yanıtladı.

Bebek Leviathan'ı bulmalarını ilk öneren oydu ama şimdiden oldukça sıkılmış görünüyordu ve ayaklarının dibine düşen yaprakları tekmelemek için tüfeğinin namlusunu kullanıyordu.

“Bu kadar büyük bir nehrin etrafına bakacak kadar insanımız yok. Herkes iyileştiğinde aramaya başlamak daha hızlı olurdu."

"Şey... yani Leydi Ninha..."

Tam o sırada sıranın kenarındaki üyelerden biri yüksek sesle seslendi.

“Ah… Hey! Bu değil mi?!”

Soğuk, derin ormandaki ağaçların ötesindeki, şafaktan önceki mavi karanlığı işaret etti. Bu sezonun tipik sabah sisi Shihano dağlarının yüksek rakımlarına kadar uzanmıyordu. Mavi karanlığa bürünmüş ve sayısız düşen yaprakla süslenmiş uçsuz bucaksız, korkunç derecede berrak ve dipsiz bir göl vardı. Suları, karanlık, yıldızların aydınlattığı gökyüzünün soluk parıltısını yansıtıyordu ve dalgalanan yüzeyinin üzerinde aradıklarını görüyorlardı.

Narin bir örtüyle örtülü, başı dik yüzen, kar beyazı, camdan bir yaratık.

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

Yirmi bin metre yükseklikte tepede devriye gezen Rabe, aysız şafak ve sabah sisinin örtüsü altında hareket eden çok sayıda ısı izi tespit etti.

Bu izler Vánagandrs'a ve zırhlı piyadelere uyuyordu.

<<Dragonfly One'dan Firefly'a.>> <<İkinci kuzey cephesi ordusunun hareket halinde olduğu doğrulandı.>>

Görünüşe göre ikinci kuzey cephesinin savunma mevzisi olan Roginia hattını geçiyorlardı. Aynı zamanda ilerlemelerini korumak için Neikuwa tepelerinin arkasından sayısız roket ve havantopu atıldı. Hazırlık ateşi. Zırhlı bir birimin ilerlemesinden önce başlatılan açılış topçu atışları, düşman birimlerini ve takviyelerini yok etmek, yolu açmak anlamına geliyordu.

Metalik kuzgun ayrıca Shihano dağlarının zirvelerindeki ormanda ilerleyen küçük bir birimi de fark etti.

<<Gözcülerin rotasına göre hedefleri Shihano dağlarında, insanlar tarafından Kadunan su yolu olarak belirlenen bölgenin yakınında.>> <<Dragonfly One'dan Ateşböceğine—operasyon programının hızlandırılması tavsiye ediliyor.>>

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

Göksel küre ile su yüzeyi arasındaki mavi, ışıltılı aralıktaki rüya gibi yeşil yaprak yağmuru içinde, dev yavrunun görkemli görüntüsü duruyordu.

Mavinin içindeki yeşil yaprakların rüya gibi yağmurun içinde duruyordu, eşsiz gökyüzü ile su yüzeyi arasındaki ışıltılı aralık, Leviathan yavrusunun görkemli görüntüsüydü. Mele donakaldı ve ona baktı. Bir efsanedeki denizkızı prensesi gibiydi. Mütevazı bir duvak ve uzun bir elbiseyle örtülü, saf beyaz bir siluet. Yıldızların yumuşak ışığı, titizlikle detaylandırılmış camdan yapılmış bir heykel gibi su yüzeyinde süzülürken pullarının üzerinde parıldadı.

"…Çok sevimli…"

Böyle güzel bir yaratık iyi, kusursuz bir şey olsa gerekti. Bu güzel varlık kesinlikle onları ve prenseslerini kurtaracaktı. Mele, yaratığın kendisine çekildiğini hissederek yaratığa yaklaştı ve elini ona uzattı, başını eğerek denizkızı prensesine baktı. Ama sonra perdesinin çok altında (Mele'nin kafa sandığı yer) üç göz birdenbire ona bakmak için yön değiştirdi.

"...?!"

Herhangi bir insan veya kara hayvanınınkine benzemeyen, metalik parlaklığa sahip elmas şeklindeki gözbebekleri. Mele'nin şimdiye kadar hissettiği her şeyden daha tuhaf bir bakış onu delip geçti ve vücudundaki bütün tüylerin diken diken olmasına neden oldu. Yaratık onun yarı kaldırılmış ve olduğu yerde donmuş olan eline karşı dikkatliydi.

Leuca çenelerini açtı, köpekbalığı ya da timsahınkilere benzeyen keskin, köşeli dişlerini ortaya çıkardı ve bir derin deniz balığının cesedi kadar ürkütücü olan gırtlağının karanlık derinliklerini ortaya çıkardı.

Taze sonbahar havasından derin bir nefes aldı ve sonra...

“Giiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!”

Açık denizlerin yerlisi olan insan yiyen deniz kızı, kendisine yaklaşan memelileri korkutmak için kulak delici bir çığlık attı.

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

Leuca ulumasını serbest bıraktı. Eğer olgun bir örnek olsaydı çığlığın kabarcık darbesi zırhlı plakaları parçalayabilecek kapasitede olurdu. Şafakta yüksek çığlığı Shihano dağlarında yankılandı. Alışılmadık kükreme karşısında irkilen kuşlar ağaçların tepelerinden havalanıp gökyüzüne uçtu. Yakındaki ağaçlara tırmanan talihsiz sincaplar bu ses karşısında bayılarak yere düştü.

Uluma Kadunan sel yolundan yukarıya doğru ilerledi ve şimdi barajlı nehirlerden birinin akıntısında yüzerek Fisara'ya ulaştı.

Fisara başını kaldırdı ve uzun boynunu gencin çığlığı yönüne çevirdi. Sesten gencin kabaca konumu yanı sıra içinde bulunduğu tehlike durumunu da anlayabiliyordu.

“……………………!”

Hâlâ görünmeyen düşmanını uyarmaya çalışarak karşılık olarak kükredi. Ve sonra Fisara, yavrularını aramak için nehrin yumuşak akıntısı boyunca geriye doğru yüzmeye başladı.

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

Ön kuvvetten önce gönderilen keşif birimi iki ulumayı da duydu ve bunları tümen Karargâhına iletti, o da sesleri analiz etti ve bulgularını farklı tümenlere iletti.

“...Tch. Anlaşıldı."

Üslerinin standartlaştırılmış barınak modüllerinden yapıldığı gibi, Federasyon ordusu da hızlı inşaat, söküm ve hareketi mümkün kılmak için ön cephe komuta mevkileri için birbirine bağlanmış özel römorklar kullandı. Ayrıca operasyonları kolaylaştırmak için Lena dışındaki üç taktik komutanın zırhlı komuta araçlarına erişimi varken Vika ve Zashya'nın komuta konfigürasyonu Barushka Matushkas vardı.

Çelik ve mavimsi beyaz gölgelerle çevrili komuta merkezinde tugay komutanı Grethe'nin yanı sıra Saldırı Birliğinin komutanları, kurmay subayları ve kontrol personeli bulunuyordu.

Yan panellerinden biri açılmış kontrol karavanının bir bölümünde oturan Marcel, onaylayarak başını salladı. Yan tarafa baktığında aynı bilginin üst subaylarına da ulaştığını doğruladı ve Para-RAID hedefini değiştirdi.

Tümen Karargâhının komuta noktasında bir iletişim ağı mevcuttu, dolayısıyla bilgiler neredeyse anında paylaşılıyordu. Ancak komuta merkezinin dışındaki ön saflarda bulunan muharebe birimleri Eintagsfliege paraziti nedeniyle engellenmişti, bu da onların o kadar hızlı bilgi alamadıkları anlamına geliyordu.

“Læraðr Karargâhından Undertaker'a. Waltraute Two'nun (leviathan youngling) ve Waltraute One'ın (Fisara) pozisyonları doğrulandı. Waltraute İki, Karakuna barajının bir kilometre doğusundalar. Waltraute One, Karakuna barajının yukarısında, on iki kilometre uzakta bir noktada. Waltraute İki'yi kurtarmak için Karakuna Nehri boyunca doğuya doğru ilerliyor."

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

Sonbaharın sonunda, Shihano dağlarının zirvelerindeki ağaçların tepeleri yakıcı bir kırmızıya boyanmıştı ve şafaktan önceki karanlıkta bile yer nispeten aydınlıktı. Undertaker'ın liderliğindeki Spearhead filosu, muhteşem akçaağaçlarının arasından hızla geçti. Onlar gölgeliklerinin altında yarışırken, yıldız ışığı üstlerindeki kırmızı yaprakların arasından koyu kırmızı bir parıltıyla parlıyordu; altlarındaki zemini kaplayan yapraklarla aynı renkteydi.

Bu bölgedeki akçaağaç yaprakları kırmızı ve koyu kırmızıydı ve biraz menekşe rengine sahipti. Kızıl-mor yaprakların üzerindeki yıldız ışığı, yolları boyunca düzensiz desenler oluşturduğundan rüyadan fırlamış gibi görünüyordu. Mevcut rotaları Kadunan su yoluna bakıyordu; uzun zamandır insan izinin görülmediği bir orman yolundan geçiyorlardı.

Birlikte operasyona devam eden Mavi Kuş Alayı, dağın eteğine yakın orman bölgesinden ayrılarak diğer yapay nehir olan yeni Tataswa su yoluna doğru yola çıktı.

Shin radyoaktif maddenin onları etkilememiş olmasından memnun olsa da gözlerini sertçe kıstı.

"Waltraute One'ın baraja ne zaman ulaşacağına dair tahmini bir süremiz var mı?"

Marcel bir an sessiz kaldı.

"Saat 05:30. Neredeyse senin varacağın saatte."

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

<<Fisara'nın hareket halinde olduğu doğrulandı. Yollarının düşman ileri kuvvetiyle kesiştiği tahmin ediliyor. Psyche Twelve, Fisara'yı dizginleyip uzaklaştıracak ve onu ileri birime saldırmaya teşvik edecekler.>>

Elbette Lejyon, Leuca'nın çığlığının ve Fisara'nın hareketlerinin de farkındaydı. Birliklerinin operasyon planını yeniden ayarlayan komutan birimi konuştu, mekanik sesi savaş alanında dolaşıyordu.

<<Psyche One, kabul edildi.>> <<Ancak endişe verici bir konu var.>> <<Termit Beş henüz geri çekilmedi.>>

Operasyon alanına konuşlandırdıkları büyük bir birlik ise tahliye edilmemiş ve orada kalmıştı. Komutan birimi düşünmek için durakladı. Söz konusu birim son derece yavaş hareket hızına sahip bir türdü. Artık ikinci kuzey cephesine yönelik operasyonların programı yukarıya alınmış olduğundan, muhtemelen zamanında geri çekilemeyecekti.

<<Ateşböceğinden Psyche Oniki'ye. Termit Beş, Karakuna Noktasında beklemede kalacak. Psyche Twelve'in komutası altına verilecek ve düşmanın ileri kuvvetine yapılan saldırıya katılacak.>>

<<Kabul edildi.>>

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

Bu ne bir kurdun uluması, ne bir kuşun ya da bir geyiğin çığlığıydı. Sessiz adımlarıyla Lejyon'un çağrısı da değildi. Bu şimdiye kadar duyduğu her şeyden daha yoğun bir çığlıktı ama genç asker bir şekilde soğukkanlılığını koruyabildi ve neler olduğunu incelemek için makineli tüfek kulesi deliğinin dışına bakmayı başardı. Yakındaki barajdan gelen büyük miktarda suyun sürekli uğultusunu ve daha önceki çığlıkların yankısını duydu.

Bu da neydi böyle? Gökyüzünden bir tür masal ejderhası mı düştü? Yanan bir yıldız mı yoksa tanrıların mavi atı mı? makineli tüfek kulesinin etrafına baktı ve çok şükür sıra dışı bir şey yoktu... Hayır. Baraj kapısının çağlayan sularının köşesinden ağaçlara karışan bir grup metalik şekli gördü. Barajın inşası için kullanılan, artık büyük kısmı solmuş olan patika boyunca ilerliyorlardı. Bir şeylerin ters gittiğini hissederek ağaçlara döndü ve sonra bütün saçları diken diken oldu.

—Bölük komutanı böyle bir şeyden hiç bahsetmedi!

Tek bakışta bu şeyin tehlikeli olduğu açıktı. Uzaktan gelen korkunç ama zararsız ulumanın aksine bu, bu makineli tüfek kulesi ve sakinlerine yönelik çok daha büyük, daha acil bir tehditti.

Bir süre önce onlara bu tür düşmanlarla başa çıkmaları için kılavuzlar verilmişti ama bunu hatırlamak bile acı vericiydi. Bölgenin köylerinde büyüyenler hiçbir zaman okuma ve yazmayı öğrenmemiştiler ve kendisi o zamandan beri öğrenmiş olmasına rağmen, kendisi ve arkadaşı uzun metinler konusunda sorun yaşıyorlardı; bölük komutanlarının bunları kendilerine açıklamasını sağlamak zorundaydılar. Genellikle sert olan çavuşları, ihtiyaç duyduklarında kontrol edebilmeleri için bunları onlar için daha basit bir şekilde yazardı ama o çavuş artık yoktu. Bir ay önce gökten yanan yıldızların düştüğü gece ölmüştü.

Daha farkına bile varmadan küçük bir çocuk yanımıza geldi ve ona baktı. Asker aceleyle gözyaşlarını sildi. Eğer şaşırdıysa, bu kadar küçük bir çocuk daha da korkmuş olmalıydı.

"Merak etme. O ulumayı yapan canavar buraya gelmeyecek. Geri dönün ve diğer herkesle birlikte içeriye saklanın.”

Her zamanki gibi savaşa hazırlanmalıydılar. Ve biraz önce gördüğü Lejyon'la nasıl başa çıkılacağını hatırladıklarından emin olmak için herkesi kontrol etmesi gerekiyordu. Parmağı, farkında olmadan, tüm ay boyunca elinden bırakmadığı tüfeğinin kabzasını sıktı.

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

Ninha, teslim olmamın şartlarının bunlar olduğunu ileri sürdü ve Leydi Mavi Kuş Alayı, çok fazla yaygara koparmadan onun kendilerine katılmasına izin vermeyi kabul etti. Elbette silah taşımasına izin verilmedi. Ninha, zırhlı piyadelerle dolu, kir ve kan kokan piyade savaş aracının köşesinde otururken kendi kendine fısıldadı.

“Sadece bekle, Noele. Sana gerçekten istediğini vereceğimden emin ol."

                                                                                ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ ⱡ

Roginia Nehri'nin akışını engelleyen baraj olan Kadunan sel yolunun başlangıç noktası, ikinci kuzey cephesinin kontrolü altındaydı. Ancak Roginia barajının kuzeyindeki tüm barajları ele geçirmek Saldırı Birliği’nin göreviydi. Saki'nin tabur komutanı vekili olarak görev yaptığı 4. Tabur; Mitsuda'nın 5. Taburu, Rito'nun 2. Taburu ve Kunoe'nin 6. Taburu, geri dönüş yollarını güvence altına almakla görevlendirildi.

Hedeflerine giderken yedi barajı ele geçirmek Michihi'nin 3. Taburu ve Locan'ın 7. Taburu'na düştü. Bu, Scythe filosundan başlayarak 1. Tabur'dan yalnızca beş filo bırakmıştı.

Shin'in birimi 1. Zırhlı Tümenin son hedefi olan Karakuna barajını ele geçirecekti. Birimi üç filodan oluşuyordu: Brísingamen filosuna ek olarak Spearhead ve Nordlicht.

"Læraðr Karargahı, 1. Tabur'un birinci takımı Karakuna barajına ulaştı."

Lejyon muhtemelen varış yerini biliyordu ama askerler Rabe'nin dikkatli bakışlarından kaçınmak için yine de kalın bitki örtüsü ve yoğun ağaç tepelerinin olduğu noktalardan geçmeye çalışıyorlardı. Shin, bu yeşilliklerde gizlenerek Undertaker'ı ve onu takip eden birimleri durma noktasına getirdi. Daha kuzeyde Siri'nin 2. Zırhlı Tümeni ve Canaan'ın 3. Zırhlı Tümeni vardı ama Shin'in grubu ormana girerken geride kalmak zorundaydılar.

Tüm birimler ağaçların diğer tarafındaki hedeflerine, Karakuna barajına bakarken bitki örtüsünün gölgesine saklandı. Karakuna Nehri iki dağın arasından akıyordu ama beton bir surla kapatılmıştı. Nehrin kuru kısmından bakıldığında baraj birkaç düzine metre yükseklikte duruyordu, ancak kemer şeklindeki ince yapı, iki dağın yamaçlarını kazarak kanyonu suyla dolduracak şekilde inşa edilmişti.

Barajın kapısı, suyun akışını havzanın kuzeyine yönlendirmek için dağların sırtlarına oyulmuştu ve barajın diğer tarafındaydı. İnşaat ve bakım için yan yana uzanan beş dar köprü kuruldu. Bu yüksek yapının diğer tarafında, barajın her iki tarafındaki kuzey ve güney yamaçlarda onları görebiliyorlardı.

—Buradalar.

Shin sayısız Lejyonun feryatlarını duyabiliyordu. Ve bunlar, pusuya düşürülmenin kolay olduğu ormanlar olduğundan, onu kandırmak için muhtemelen daha fazla sayıda kapalı durumdakiler vardı.

Raiden, "Eğer Hail Mary Alayı tüm bu anlamsız sorunlara neden olmasaydı, belki de savaş biraz daha kolay olurdu," diye alay etti.

Başlangıçta plan, operasyon başlayana kadar Saldırı Birliğinin bölgedeki varlığını gizlemekti. Eğer bu başarılı olsaydı Lejyon muhtemelen Shin'in yeteneğini kandırmak amacıyla gizli düşmanlara sahip olmayacaktı. Ne olursa olsun dikkatsiz olamazlardı ama Lejyon'un özellikle onun varlığına tepki vermek için önlemler aldığı gerçeği ortadaydı.

"Bunu şimdi söylemenin bir anlamı yok. Düşman barajın diğer tarafında hareket halinde. Ne tür olduklarını doğrulayacağım."

“Diğer taraftaki göl, değil mi? Oldukça büyük bir tipe benziyor…”

Üzerlerine bir gölge düştü. Neredeyse gerçeküstü görünüyordu, neredeyse dikey kemerli barajın üzerinde beliriyor ve üzerinde hafif bir ışık parlıyordu. Barajın diğer tarafındaki deponun içinden yükseliyordu ve büyük gövdesi yapının en yüksek noktasını aşıyordu. Uzun boynundan bir kanca, penseye benzeyen bir çift kanat sarkıyordu.

Bu Lejyon'un metalik parlaklığıydı ama daha önce gördüğü hiçbir Lejyon'a benzemiyordu; bir tür kanatlı canavarın iskeleti gibiydi. Ölülerin acı dolu çığlıkları oradan gürlerken, kemer barajının diğer tarafından karşılarına çıktı.