Bölüm 42:

Roan, Lilibeth ile olan sözde nişanının Flame ailesi ile olan bağları kuvvetlendirmek ve Lilibeth’in kontrol edebileceği kadar güçsüz birisi olan Roan’ı tercih etmelerinden olduğunu biliyordu ve anlıyordu. Kontrol edilemeyecek birisini yakına çekmek kuzu sürüsüne kurt çekmek gibi olurdu.

Bu yüzden Lilibeth’in kendisi arkadaşlarına nişanlısı olarak tanıtması Roan’ı şaşırtmaya yetmişti.

“Nişanlın mı?”

Lilibeth’in arkasından gelen kızların sayısı beşti. Hepsi şık kıyafetler giyiyor ve parlak mücevherler takıyordu. Roan’ın kısa süreliğine incelemesinde birçok şey anlaşılmıştı.

“Evet!” Lilibeth, Roan’ın kolunu sıktı. Geldiğinden beri Roan’a birkez bile bakmamıştı.Bu da Roan’ın işbirlikçi tarafını yok etmişti.

Beş kızdan birisi Lilibeth’in dibine geldi ve yarı gelişmiş göğsünü şişirdi. “Hmph! Ondan Yıldız Enerjisi hissetmiyorum. Bir sakatta tam sana yakışıyor!”

“Kardeş Lily, bu kadar abartmasak mı?” Lilibeth’in karşısındaki beş kızdan başka birisi endişeyle öne çıkan kızın kolunu tutarak kulağına fısıldadı. En başından beri kimse Roan’a bakmamıştı. Çünkü buradaki kilit olay o değildi. O sadece bir süstü.

Lilibeth Roan’ı çekti ve ona sıkıca sarıldı. “Seni küçük kaltak! Senin nişanlını da gördük! Kitaplarda gösterilien Asura Hayvanları’na benziyor. Ailen senden nefret ediyor olmalı.” Gözünde ölümcül bir parıltı vardı. “Nişanlıma ve bana bir kez daha laf edersen, seni kızartmaya çeviririm!”

Roan olayın ne olduğunu anladığından konuşmadı. Ergenler arasındaki bir üstünlük yarışmasıydı. Büyük ihtimalle güzellikten girilen nişanlılara kadar gelmişti. Roan çok garip hissetti. Bilgi seviyesi hakkındaki tartışmalar dışında bütün tartışmalar saçma ve mantıksızdı. Onlara herhangi bir katkısı olmuyordu.

Lilibeth’in karşısındaki kızın adı Lily’di. Ünlü bir dojonun varisiydi. Kıdem bakımından Lilibeth ile eş değerdi. Çünkü dojoları tüm ittifak tarafından bilinirdi ve saygı duyulurdu. Aynı alandan geldikleri içinde birbirleri ile son derece tanışıklardı. Küçüklükten beri birbirleri ile karşılaştırılıyorlardı. Bu yüzden ezeli rakiplerdi. Her konuda birbirlerine üstün gelmeliydiler.

Lily’de Lilibeth’den aşağı kalmayan bir görünüşe sahipti. Daha gelişmiş bir bedene, uzun sarı saçlara ve siyah gözlere sahipti. Kolları savaşçı oluşundan dolayı daha kaslı olsa da, kesinlikle zarifti! Yetenek bakımından da Lily biraz daha üstündü.

“Hah?” Lily onun çok övdüğü beyaz saçlı nişanlısına baktı. Kısa boy, yetersiz beslenme, ince vücut, yüzünü göstermemek için de yüzünü saçlarıyla örttüğüne göre pısırıktı. Ayrıca herhangi bir enerji sezmiyordu, bu da onun işe yaramaz olduğunu gösteriyordu. “Bu sakat, çirkin ve ahmak adamla, benim yetenekli nişanlımı mı karşılaştırıyorsun? Nişanlım pek yakışıklı olmasa da; üstün bir uyuma, güçlü bir bedene, üst seviye mutasyon damarlara ve akıl almaz bir arka plana sahip! Seninki neye sahip? Birkaç kırık damara mı?”

“Seni!” Lilibeth dişlerini sıktı. Roan’ın sakat olduğunu biliyordu ama duygularını incitmemek için bunu yanında asla dile getirmemişti. O anda kulağına hafif bir kıkırdama geldi. Saçlarıyla yüzünü gizleyen Roan kıkırkıkır gülüyordu. Bir saniye sonra bu hoş bir kahkahaya dönüştü.

“HAhahah! Siz… Siz.. beni gülmekten öldüreceksiniz! Hahaha!” Roan ciddiyetini daha fazla koruyamazdı. Onun bile sınırları vardı – ki bu absürt aptallık onun için sınırdı. Sırf bu yüzden saçlarıyla yüzünü gizlemiş ve zevkini çıkararak tüm tartışmayı izlemişti. Bundan keyif aldığı belliydi. Kız kavgaları, hazine için yapılan kavgalardan daha iyiydi. Özellikle aptalca bir şeyse.

Lilibeth Roan’ın ilk defa bu kadar güldüğünü gördüğünden afallamıştı. Ancak Lily ciddi olduğu halde ona gülen birisini görünce sinirlendi. Özellikle bu rakibi için önemli biriyse bu daha da sinir ediciydi.

“Seni sakat piç!” Roan’ı yakasından kavradığı gibi yüzünü yumrukladı. En azından öyle sanıyordu. Beyaz saçlar yüzünü yıkayıncaya kadar.

Bir anlık öfkeyle attığı yumruğun ardından koridorun tavanındaki ışıkları görmüştü. Hemen ardından Roan’ın yakışıklı yüzünü görmüştü. Roan onu kollarında tutuyordu ve yüzü sadece bir santimetre uzaktaydı.

Roan’ın sıcak nefesi Lily’nin nefes alamamasına neden oldu. Beyni kısa devre yaptı. Düşünceleri bir anda dağılmış, önceki hırçın halinden bir eser kalmamıştı. Yarım saniye sonra Lily olayı kavradı ve Roan’ın yüzüne odaklanma fırsatı buldu. Kadınsı bir yüzdü. Ancak hafif kıvrılmış pembe dudakları ve bir yakut gibi kırmızı gözleri yüzünden başka şeylere odaklanamadı. Kalbinin atış hızı bir anda kriz seviyesine geldi.

Roan baştan çıkarıcı bir şekilde gülümserken Lily’nin saçlarını okşayarak ensesine indi. Ensesinden nazikçe kaldırdı ve sağ kulağına hafif bir tonda fısıldadı.

“Saat 05.05, Kütüphane’de bekliyor olacağım.”

Ardından Roan kıkırdadı ve ustaca bir adım atarak Lily’i döndürerek dik bir pozisyona getirdi. En başından beri belinin tehlikesi bölgelerinde duran sol elini geri çekti ve başka bir haraketle Lily’i dört kızın arasına bıraktı. Muhteşem bir görsel şölen sergiledikten sonra hâlâ açık olan kapıdan girip gözden kayboldu.

Lily kızların kollarına düştükten sonra yarım dakika süren bir sessizlik yaşandı.   

“Saat, 05.05’te, kütüphane.”

***

Roan kızların yanından ayrıldıktan sonra kafeteryada güzel bir yemek yedi ve görevlilerden öğrendiği ‘oyun’ odasına gitti.

Bu gemi uzun yolculuklar ve müşteri memnuniyeti için tasarlanmıştı. Bu yüzden birçok eğlence aracı vardı. En azından Roan öyle düşünüyordu.

Oyun odası denilen yerde yirmi tane kapsül vardı ve sadece birkaçı boştu. Roan etrafta hareket eden güzel hizmetçileri gördükten sonra buranın ne kadar önemli ve popüler olduğunu anladı. Kimseye bir şey sormadan bir kapsülün yanına gitti ve camını açıp içine girdi.

Yumuşak ve esnek tüy koltuk ve yünlü bir başlık ile bu kapsül Cassius’un Roan’a verdiğinden onlarca kat daha rahattı. Roan başlığı taktı ve geriye yaslandı, ardından sağ kolunun yanındaki düğmeye; ‘başlata’ bastı.

Roan’ın gözleri kapandı ve sanal dünyada uyandı. Gözlerini bir doğuş alanında açmıştı ve etrafında bir hayli gürültü vardı. Onlarca insan kendisi gibi sanal dünyada beliriyor ve hızla tekrardan kayboluyordu. Roan duyduğu gürültüyü filtreledi ve bilgi edindi.

“Oyun panelini aç.”

Önünde koyu yeşil bir ekran açıldı.

[Lütfen kayıt olun.]

Roan yeşil ekranın sağ üstünde ‘kayıt ol’ yazısını gördü ve ona tıkladı. Hızla bir şifre ve kullanıcı adı belirledikten sonra kayıt ol ekranı, renkli bir sayfayla yer değiştirdi.

Ekranda onlarca mini oyun vardı ve aşağıya doğru devam ediyordu. Oyunların üzerinde filtrele seçeneği vardı. Roan ona tıkladı ve ‘zeka’ tagını seçti ve onayladı. Önünde ki binlerce oyun birden yüze düştü.

Roan yüz oyunu incelemekle uğraşmadan tekrardan filtreledi ve sadece zeka ve strateji oyunları kaldı. Daha doğrusu oyunu kaldı.

Kalan oyun bir banka soyma oyunuydu. Zeka ve strateji türünde olmasına rağmen oynananı bir hayli fazlaydı. Roan on binlerce oyuncunun sadece bir oyunda olmasını garip buldu ama hızla sebebini anladı.

Bu oyun ödüllü bir oyundu ve görünüşe göre 6. Seviyeyi geçince 1,000 Cennet Kristali hesabınıza yatıyordu. Oyunun içinde şifre çözme, haritalama ve strateji yürütme fazlasıyla mevcuttu. Roan meraklı bir şekilde oyuna girdi.

Cennet Yolu’na girerken karşılaştığı garip oda tekrardan karşısındaydı. Önünde parlak yeşil bir yön tabelası vardı. Roan onu takip etti ve önündeki manzara değişerek, bir çalışma odasına dönüştü. Siyah koltuklar ve kahverengi bir masa vardı. Masanın üzerinde 100x50 çaplarında bir kroki bulunuyordu. Roan krokinin yanına geldi ve anlamaya çalıştı.

“Zephie Bankası…”

Roan krokinin üzerindeki harfi gördükten sonra zihninde metalik bir kadın sesi yankılandı. Aynı anda krokinin üzerinde kırmızı ve mavi noktalar belirdi. Krokinin önünde bir banka bulunuyordu ve kırmızı noktalar bankanın etrafını sarmıştı.

[Zephie Bankası soygunu başladı. İlk aşama; Bankaya Giriş!]

[Kırmızı noktalar senin adamların, onları yönlendir ve bankanın içine sok.]

Mavi noktalardan yirmi tane varken, kırmızılardan kırk tane vardı. Bankanın etrafındaki çevre göze alındığında yirmi kişi bunu başarırdı ama kayıplar kaçınılmazdı.

Roan zihninin mavi noktalara bağlandığını fark etti. Mavi noktalardan her birisini istediği gibi yönlendirebiliyordu. Bayağı eğlenceli bir şeydi.

[Süre geçtikçe önüne farklı haritalar, şifreler ve belgeler verilecek. Hepsini süre sınırları içinde çöz ve banka soygununu gerçekleştir. İlk belge bankaya girdiğin anda çıkacak.”

Kafasını sallayan Roan mekanikleri kavradı ve oyuna başladı. Kendi askerleri bir bölgeden sahaya dahil oldu ve soygun başladı. İlk iş korumaları aşmaktı.

Roan bunu dert etmedi. Ona göre bu oldukça basit bir şeydi. Birkaç askerini aldı ve rastgele yerlere doğru ilerletti. Bu kendi askerlerinin önünde kısa bir süreliğine açıklık oluşturdu. Roan bunu kapatamadan elli askerden yirmisi Roan’ın işinin bitirmek için saldırdı.

Tam o anda Roan tüm askerlerini geri çekti ve rastgele dağıttığı askerleri çıkış yoluna ilerleterek onları kıstırdı. Ardından bir çember oluşturarak her taraftan baskı uygulattı. Kırmızı korumalar birkaç saniye içinde birkaç kayıp verdi ama Roan’da herhangi bir yaralanma dahi olmadı.

On saniye geçtiğinde geride kalmış otuz korumadan on beşi desteğe geldiler ve Roan’ın arada kalmış askerleri ile çatışmaya girdiler. Roan dört asker ilerletmişti. Bunlardan birini oradan hızla uzaklaştırdı ve çemberi daraltarak saldırıyı sıkılaştırdı. Baskı daha da arttı ve çemberin içinde kalan kırmızı korumalardan neredeyse tamamı eridi. Bu sürede Roan beş askerini, üç askerine yardım için göndermiş ve bir plaka oluşturmuştu. Bunu kullanarak askerlerini ilk ikiye böldü ardından onları da ikiye böldü ve bankayı dört bir taraftan kuşatmaya başladı.

Roan bir yapay zekaya karşı oynadığını biliyordu. Bu robotların duygusu yoktu. Bu yüzden en mantıklı olanı seçecekti. Bankayı korumak için savaşacaktı. Öyle de oldu. Roan’ın askerleri bankayı dürttüğü anda kırmızı korumalar geriye döndü. Bu sırada Roan’ın geri çektiği asker aralarına daldı ve beş kişiyi öldürmek için hayatını feda etti. Birçoğunu ağır yaraladı.

Bu askerin saldırısı korumaların dizilimini bozmuştu. Roan hızla Mızrakucu Formasyonu’nu kullanarak korumaları deldi ve onların arasından geçerek yollarını kapattı.

Roan askerlerin nasıl ve neyle savaştıklarını bilmiyordu ama uzun menzilli saldırılar olduğu belliydi. Çünkü saldırdıklarında küçük sarı noktalar düşman askerine iniyordu ve rengini solduruyordu.

Zaman geçti ve Roan yapay zekayı tuzaklara düşürmeye devam etti. Normal bir insan şüphelenir ve o tuzaklara düşmezdi ama yapay zeka duygusuz ve şüpheye düşmezdi. Kesin hamleler ile hareket ederdi. Ayrıca daha birinci seviyedeydi.

Roan bir askerini daha feda etti ve bankanın önünde bir gedik oluşturdu. Diğer askerleri son sürat o gediği genişlettiler ve hızla bankanın içine girdiler.

Sadece bankaya girmek on dakika sürmüştü!

O anda Roan’ın önünde belgeler ve haritalar belirmeye başladı. Roan’ın birkaç metre ötesinde monitörler oluştu ve bir bankanın içini güvenlik kameraları aracılığıyla gördü.

“Bunu yapan kimse bayağı gerçekçi yapmış.”