Legendary Moonlight Sculptor - LMS 7.7 - Kâr ve Zarar

---

 

Çeviri: Ratel Düzenleme: Kharsmi

 

KMC Media en kısa zamanda bir görüşme istiyordu, bu nedenle hemen bir araç ayarlanmıştı.

 

Araç, ithal bir arabaydı.

 

Lee Hyun kapıyı iki eliyle açtı ve arabaya nazikçe bindi. Bu ithal arabaya bindiği ilk seferdi.

 

Muhtemel çizikleri önlemek için kapıyı dikkatle kapattı. Hatta binaya vardıklarında Departman Direktörü Kang onu girişte karşıladı.

"Tanıştığıma memnun oldum. Ben Kang Han Seo."

"Lee Hyun."

 

Kel orta yaşlı Direktör Kang’ın gözleri Lee Hyun’u incelerken alevlendi.

 

'Beklediğimden çok daha genç.' 

 

Şeref Listesi videosu görkemli, heyecan verici ve dinamikti. Kafasında oluşan kişi 30’larının ortasında bir adamdı, ancak beklenmedik şekilde bu adam 20’lerinin başında gözüküyordu.

 

Direktör Kang Lee Hyun’dan tarafa şüphe dolu bir bakış attı.

 

"Konuşmamıza Planlama Ofisinde devam edebiliriz. Bu taraftan."

"Evet."

 

Yayın istasyonunun içine doğru yürürlerken, Direktör Kang KMC Media’nın doğuş hikayesinden ve canlı oyun yayını ile ilgili yapılan girişimlerden bahsediyordu.

 

Oyuna daha çok oyuncu katıldıkça, daha da çok bilgi gerekir olmuştu. Kraliyet Yolunun başarısı sadece büyük içeriğine mal edilemezdi, bunun yanında oyuncuların seçebileceği on binden fazla değişik mesleğin de büyük bir etkisi vardı.

 

İnternetten edinilemeyen bilgiler vardı. Azimli uğraşlar sonucunda elde edinilebilen bir avuç nadir ve gizli meslek vardı. Doğal olarak bu bilgilere ulaşan oyuncular, bunu başkalarıyla paylaşmak istemiyorlardı. Bu nedenle yeni başlayan oyuncuların çoğu sadece ünlü oyuncular tarafından seçilmiş gözde meslekleri seçiyorlardı.

 

Görev ödülleri ve canlı yayınlar yoluyla birkaç tane gelecek vaat eden meslek açığa çıkmıştı. Sadece meslekler de değil.

 

Geniş Versailles Kıtası boyunca, ancak özel ödülleri olan bazı görevler sonucu ulaşabileceğiniz, keşfedilmemiş araziler vardı. Bu görevleri yerine getirerek, Kraliyet Yolundan farklı türden bir zevk alabiliyordunuz.

 

Departman Direktörü Kang inançla konuştu.

"Oyuncuları bilgilendirmenin yollarından biri yayın yapmak. Bu genel anlamda faydalı bir yol. İkincil ya da üçüncül oyuncularla beraber oynamanın keyfine varmayı sağlayarak büyük bir kazanç sağlıyor. Kraliyet Yolu ve yayıncılık birbirinden ayrılamaz."

 

Direktör Kang yayıncılığın yeni rolünden ve konseptinden konuşmaya devam etti, Lee Hyun pek dikkatini vermiyordu. Yüksek sayıdaki sadık izleyici sayesinde yayıncılık yükselmeye devam ediyordu.

 

Sonuç olarak, bir sonuç başka bir sonuca neden oluyordu.

'Yayıncılık hikayelerden para kazanıyor.'

 

İnsanlardan toplanan bir para vardı.

 

Kraliyet Yoluyla ilgili yayın yapan programlar hem Kore’de hem yurt dışında popülerdi. Sadece yayıncılıkla da sınırlı değildi. Bu moda, filmler, çizgi romanlar, noveller ve ünlü karakterlerin oyuncakları gibi çok farklı endüstrilere yayılmış durumdaydı. Lee Hyun ancak oyunda item satarak para kazanılabilecek dar bir dünya görüşünün adamıydı.

"Burası Planlama Departmanı."

 

Direktör Kang, Lee Hyun’a özel bir odaya kadar eşlik etti.

 

Lee Hyun Planlama Departmanındaki özel odaya doğru yürürken çalışanlarının gözlerinin ışıl ışıl yandığına yemin edebilirdi, çünkü o Weed adlı karakterin sahibiydi ve oldukça gençti.

 

Odada Direktör Kang’ın misafirlerini ağırladığı rahat koltuklar vardı. Lee Hyun Planlama Direktörü Kang’ın ve ekibinin karşısına oturdu. Direktör Kang anında ona klasik sorularından yöneltmeye başladı.

"Sorduğum için kusuruma bakma Lee Hyun, ama bize şu anki seviyeni söyleyebilir misin?"

"Söylemek zorunda mıyım?"

"Bize söylemek zorunda değilsin, ancak söylemeni tavsiye ederim çünkü bu işimize yarayabilir."

"Şey, söyleyelim bakalım, 306. seviyedeyim"

"306, ha?"

 

Direktör Kang ve ekibinin gözleri inanmazlıkla açıldı.

 

"306 olduğuna emin misin? Eğer kendini açık etmek istemiyorsan, bana özel olarak söyleyebilirsin."

"Gerçekten 306. Son görevi bitirerek toplam 20 seviye kazandım ki bu büyük bir artış."

"İmkansız!"

"Bunda yanlış bir şey mi var?"

"Hayır, sadece biraz şaşırdım."

 

Planlama Direktörü Kang ve ekibi şok olmuşlardı.

 

KMC media endüstride çalışırken pek çok yüksek seviye oyuncu görmüştü. Oyuncuların çoğu 370. seviyenin üzerindeydi! Tabii ki Lee Huyun gibi 306. seviye birinin, A rank bir görevi tamamlamış olmasına inanamıyorlardı.

'Hayır. Bundan önce, verilen görevlerin oyuncunun seviyesini ya da daha altını yansıttığı rapor ediliyor...!'

 

Direktör Kang ve ekibinin geri kalanı kafalarını salladılar, bu durumun mümkünatı var mı diye düşünüyorlardı, çünkü bu çok absürttü.

'Orklar ve Karanlık Elfler onun emrinde olsa da görevi tamamlaması gülünç.'

 

Bir bardak su içtikten sonra Direktör Kang konuştu.

"Her neyse. Size mesleğinizi sorabilir miyim?"

"Meslek..."

 

Lee Hyun tereddüt etti. Oymacılık olan mesleğini açık etmek utanç vericiydi!

 

Direktör Kang ve ekibi bu tereddüdü tamamen yanlış anlamışlardı.

'Oh, çok iyi bir mesleği olmalı!'

'Evet! Bu görevi bitirebilmesinin sebebi mesleği olmalı!'

'Bir Maceracı, belki? Bu görev bir Maceracı’nın Allah vergisi yeteneğini gerektiriyordu.' 

 

Lee Hyun konuşmadan önce bir an tereddüt etti.

"Ben bir oymacıyım."

"Ne?"

"Mesleğim Ayışığı Oymacısı."

"......"

Planlama odasına sessizlik çöktü.

 

Bir Oymacı!

 

Bu kimsenin var olduğunu bile hatırlamadığı bir sanat mesleğiydi, görevi bir oymacı mı tamamlamıştı? Proje Direktörü Kang kahkahasını zor bastırıyordu.

 

"Harika. Senin bir Oymacı olduğunu duymak çok güzel. Son zamanlarda, Zanaat ve Sanat meslekleri Kraliyet Yolunda bayağı revaçta."

"Katılmak zorundayım. Oymacılık mesleği oldukça hoş gözüküyor."

Diğerleri ise ya utanmış ya da mahcup görünüyorlardı. Onlar bir Oymacının böyle bir görevi başarmış olabileceğine hiç ihtimal vermemişlerdi.

 

Oymacılık gibi pek çok Sanat mesleğinin düşük dövüş yetenekleri vardı, bu nedenle avlanmak ve hayatta kalmak için partilere katılmak zorundaydılar. Eğer direkt olarak savaşa dahil olurlarsa, yüksek statları olanlara avantaj sağlıyordu. Yüksek Dayanıklılık statları yorulmadan uzun süre savaşmalarına olanak sağlıyordu.

 

Direktör Kang aklına bir şey gelmiş gibi konuştu.

 

"Oh! Düşününce, bir süre önce Oymacının biri, Rosenheim Krallığındaki oyuncularının kas güçlerinden utanmazca faydalandı. Onlara ot lapası yedirerek bir Piramit inşa ettirdi."

D.N: Ne insanlar var :D

"Böyle bir şey gerçekten oldu mu? Dünya gerçekten garip bir yer."

 

Lee Hyun şaşırarak kızardı.

 

"Evet, bu olay sayesinde izleyici kitlemizde büyük bir artış oldu. Peki ne kadar süredir Kraliyet Yolu oynuyorsun?"

"Bir yılı biraz geçti."

"......"

 

Bu sefer sessizlik daha da uzun sürdü.

 

Kraliyet Yolu piyasaya sürüleli 2 buçuk yıl olmuştu. Başarılı oyuncuların çoğu oyunu çıktığı günlerden beri oynayan kişilerdi.

 

'1 yıl, bu kadar kısa sürede kendini prestijli A rank bir görevi tamamlayacak kadar geliştirebilmiş, ha?'

 

'Bir yıl içinde 300 küsür levele nasıl çıkabilir?'

 

Direktör Kang ve Planlama Departmanı çalışanları Lee Hyun’un yalan söylediği kanaatindeydi.

 

'Harika, tam bir şarlatan, tam da bize göre.'

'Ciddi iddiaları olan bir adam.'

'Belki de genç olduğundan böyle davranıyordur.'

 

Birisinin günde 18 ya da 20 saat oynaması böyle bir yanlış anlamaya neden olabilirdi.

 

Lee Hyun'un seviye artışı başarılması kolay bir şey değildi. Biraz zaman alsa da seviye atlamanın en iyi yolu yeteneklerini yükseltmesiydi.

 

Ancak büyük sabrı olan birisi bir Oymacı olup yüksek seviyelere çıkmayı deneyebilirdi. Terziliğe bir ay harcamak, demirciliğe bir ay ve balıkçılığa üç ay. Durmadan sıkılmaya direnme yeteneği!

 

Bazen ara vermeden canavar avlamak. Mola zamanlarında heykeller yapmak. Bu kadar ağır bir çaba verip başarılı olmak neredeyse imkansızdı.

 

Birkaç klasik soru daha sorduktan sonra, Direktör Kang konuyu işe getirdi.

"Aslında Lee Hyun, bugün seni yayın istasyonuna davet etme nedenimiz seninle bir sözleşme imzalamak istememiz."

"Sözleşme mi?"

"Evet, kısa-süreli bi yayın anlaşması."

"Yayın anlaşması. Özel olarak içeriği nedir?"

"Ork güçlerine katılıp Yaşayan Ölü Lejyonuna karşı savaşan kişi sensin, öyle değil mi?"

 

Lee Hyun kafasını salladı.

 

"Ben de öyle düşünmüştüm."

 

Zaman zaman yayın istasyonlarıyla iletişime geçen insanlar vardı. Seviyeleri ve meslekleri soruluyordu ve bu her zaman açıktı, saklanacak bir tarafı yoktu.

 

Direktör Kang büyük bir memnuniyet gösterdi.

"Şeref Listesine yüklediğin video’yu gördüm. Görevin pek çok oyuncuyu etkilemeye yetecek bir şeydi. Yayın istasyonumuzun senin görevlerinden birini gösterdiğini düşünebiliyor musun? Doğrusunu söylemek gerekirse, bizim kazancımız ve kârımız programlarımızın reytingine ve izleyici kitlesine bağlı. Lee Hyun’un görevlerinin yayınlarımızda gösterilmesi izlenme oranlarımızı arttıracaktır."

"Ya reytingler düşük olursa?"

"Bu beklenmedik bir durum olsa da size temel alacağınızı ödemekten memnuniyet duyarız."

 

İnceledikten sonra, bunun ona herhangi bir zarar getirmeyeceği kararına vardı. Yayın haklarını bir yayın istasyonuna vererek, videolarını Şeref Listesi’ne yüklediği zamana göre çok daha fazla para kazanabilirdi.

"Anlıyorum. İyi gözüküyor."

"Bu harika. Eğer istekliysen, sizinle istasyonumuz arasında özel bir sözleşme imzalayabiliriz."

"Özel sözleşmenin farkı ne? İstasyona gelip kendimi göstermem mi gerekecek? Şarkıcılar gibi güzel sunucularla sohbet mi edeceğim, yoksa izleyici kazanmak için toplantılara falan mı katılacağım?"

 

Lee Hyun konuşmayı bitirdiğinde odadaki kişilerin yüzünde şok olmuş bir ifade vardı.

'Acaba hiç aynaya bakmıyor mu?'

'Ünlüler dünyaya dağılmış milyonlarca fan kızı etkileyebilirler...'

'Her şey izleyici sayısını arttırmak için!'

Direktör Kang alnındaki teri bir havluyla sildi.

"Pek öyle değil. Yayınlarda boy göstermene gerek yok. Lee Hyun, görevlerini kaydediyorsun, öyle değil mi? Onları istasyona göndermeni rica edeceğiz." [1]

 

"Demek öyle bir şey."

"Lee Hyun, bizimle özel sözleşme imzalayacak, görev ilerleyişi buradan istasyondan takip edilebilecek ve hemen yayınlanacak."

"Ah, demek kastettiğiniz buydu."

 

Lee Hyun bir süre güzel talihine gülümsedi.

 

Konu oraya geldiğinde izleyicilerin yayın istasyonunun şovlarına güldüğü ve eğlendiği her sefer, bu zor işin gerçekten de karşılığını verdiğini gösteriyordu. Direktör Kang ve Planlama Departmanının geri kalanı rahatlayarak iç çektiler.

'Fyuv, ne yanlış anlama ama.'

'Çok rahatladım.'

'Bir şekilde en kritik anı atlattık.'

 

Direktör Kang evrakları çıkardı.

 

"İşte sözleşme. Eğer yayın istasyonumuzun görevlerinizi yayınlamasına onay veriyorsanız lütfen imzalayın. Tüm görevlerinizi yayınlamayacağımızı bilmeniz lazım. Ve eğer gerekirse görevlerinizin yayın zamanlarını düzenleyebileceğiz."

"Neden bu şekilde?"

 

"Önemli bir görevi yayınlamamak bizim için kötü olacaktır. Böyle zamanlarda, yayın istasyonu görevleri yayınlayabilmek için yayın programını ona göre ayarlayacaktır."

"Programın reytingleri önemli olmalı."

"Bu tek dikkate aldığımız faktör değil Lee Hyun. Senin de bildiğin gibi, yayın istasyonları birer şirket statüsündeler. Görev başarılı olsa bile iki tarafın da çıkarını gözeterek yayın ileriki bir tarihe alınabilir. Lee Hyun isterse görev sonunda kazandığı ödüller ifşa edilebilir ya da edilmeyebilir."

"O zaman bu çok da kötü değil."

 

"Daha fazla bilgi için ilk olarak sözleşmeyi okumalısın. Ve eğer başka bir sorun varsa, lütfen bana sor."

 

Lee Hyun gömüldü ve sözleşmeyi okudu.

 

Genelde yayıncılar bilinmeyen bir bilgi kaynağından, nadir görevlerle, gizli görevlerle ve B rank görevlerle ilgili bilgiler elde edebiliyorlardı. Programlar böyle bilgilere dayanılarak çekiliyordu. Yayın sektöründe gözü kara olmanın etkileri program reytinglerinde görülebiliyordu.

'Kulağa iyi geliyor.'

 

Şu ana kadar o sadece ganimete odaklanmıştı. Eğer istediğini alırsa, görevden elde ettiği ödüller anlamsız oluyordu.

 

Eğer kompleks bir görev aldıysanız, bunun üzerine uzun zamanlar uğraşsanız bile başarısız olma ihtimaliniz vardı. Ancak bu tür görevlerin bilgisini satarak da para kazanabiliyordunuz.

"Sözleşmeyi imzalamaya hazırım."

"Bazı basit kişisel bilgileri doldurup imzalamanız lazım."

 

Lee Hyun bilgilerini sözleşmeye yazarken iç çekti.

 

***

 

Planlama Departmanının Direktörü, Lee Hyun’u uğurlamış ve daha yeni geri dönmüştü.

 

Çalışanlar ahenkle konuştu.

 

"Direktör."

"Ne?"

"Önem arz eden ufak bir problemimiz var."

"Nedir?"

Çalışanlar Lee Hyun’un imzaladığı sözleşmeyi ve onun okunması üç berbat el yazısını gösterdiler.

 

Direktör Kang gözlerini kıstı.

 

"Bu adamın el yazısını okumak çok zor."

"Ben de okumakta zorlanıyorum."

Ne olursa olsun, yazılı sözleşme imzalandığı için, sözleşme artık geçerliydi.

 

Şeref Listesini ve açık arttırma sitelerini kontrol ederek birkaç gün daha geçirdikten sonra, Direktör Kang bitkin bir şekilde sandalyesinde oturuyordu.

 

"Şimdi tamamen serbest hissediyorum."

"Tebrikler, Direktör."

 

Aynı şekilde, Planlama Departmanı da rahatlamıştı. Sürekli işleriyle aşırı meşgul olduklarından dolayı, bunun gibi ufak zafer hisleri olmasa, çoktan istifa etmiş olurlardı.

"Direktör. Videonun gelmesi ne kadar sürecek?"

"1 saat belki? Eve gidip videoyu bize atması yaklaşık bu kadar sürer."

"Daha erken gelirse harika olur."

 

Planlama bölümünün tamamı Lee Hyun’un videoyu göndermesini bekliyordu. Lee Hyun eve varır varmaz, kendi oynayışının ve görevin videosunu atacaktı.

 

Öğle arası zamanı yaklaştığından, Direktör Kang, Planlama Departmanı elemanları kendi işlerini yapmaya bırakmıştı ve basit bir şekilde videonun gelişini bekliyordu.

 

Kısa süre sonra, bilgisayarlarına bakmakta olan çalışanlardan biri bağırdı.

"Burada!"

"Gerçekten mi?"

 

Direktör Kang zevklenmişti. Planlama Departmanının tamamı keyifliydi.

 

D.N: Az para vermedi tabii keyiflenecek

 

"İzlememizin için ana ekranda oynat."

"Tamam, Direktör."

 

Planlama Departmanındaki elemanlardan biri bilgisayarındaki görüntüyü ana ekrana yansıtmak için manevra yaptı, ancak Direktör Kang midesinin kazındığını hissetti.

"İlk önce öğle yemeği mi yesek?"

"Direktör, izlerken aynı zamanda yiyemez miyiz?"

 

Çalışanlar Lee Hyun’un videosunun kaçırmak istemeyecekleri bir şey olduğuna eminlerdi. Direktör Kang Yaşayan Ölü Lejyonu görevinin sonucunun doğru olup olmadığını içtenlikle merak ediyordu.

"Neden olmasın? Biraz hazır yemek isteyelim."

"Evet. Hemen istetiyorum."

 

Direktör Kang ekibinin geri kalanıyla beraber oturdu.

 

Tam video ekranda oynamaya başlayacakken, kapı açıldı ve İstasyon Direktörü içeri girdi.

 

"Direktör Kang, sözleşmeyi imzalattınız sanıyorum?"

 

Lee Hyun’un istasyona gelişini duymuştu.

 

"Evet. Her şey yolunda gitti."

"Yayını organize edecek kişi siz mi olacaksınız?"

"Aynı zamanda gerekirse videoyu ve sesi de editlemek istiyorum, yani yayın programına kadar hazır olacak, inşallah."

 

// Biliyorum Korecanlar inş demezler ama dayanamadım. Eminim bu mucizevi sözcüğü bilseler kullanırlardı.

 

"Bunu çok ertelememek lazım. Bu işin olabildiğince çabuk halledilmesini istiyorum."

 

"Evet. dediğiniz gibi yapacağız, Direktör."

 

Direktör Kang, gövdesini büktü ve eğilerek selam verdi. Mükemmel bir çalışanın tutumu.

"Bu acelenin nedeni nedir Direktör Kang? Öğle yemeği yemesi gereken çalışanların hepsi buraya toplanmış."

"Aslında, video elimize yeni ulaştı. Çalışanlara videoyu izlerken çalışabileceğimizi söyledim."

"Öyle mi?"

Direktör Kang videonun içeriğini açıkladı. Video Orklarla Karanlık Elflerin omuz omuza çalışması hakkındaydı ve bunu görmeyi heyecanla bekliyordu.

 

"Direktör Kang, ben de sizinle izleyebilir miyim?"

"İstasyon Direktörünün bizimle izlemesi bir onurdur."

"Peki o zaman, Program Direktörünü de çağırıyorum. Aslında çok meşgul olanlar dışında son toplantıya katılmış herkesi konferans odasına çağıralım."

 

Kimse Direktörün teklifine karşı çıkmadı. Konferans odasındaki ekran ve ses sistemi, Planlama Departmanındakinden çok daha iyiydi.

 

İstasyon Direktörü, Direktör Kang ve Planlama Departmanı çalışanları konferans salonuna gitti, yemek sipariş ettiler ve oturdular. Program direktörü de geldi, yerine oturdu ve filmin oynamasını beklemeye başladılar.

 

Kısa süre sonra ışıklar kapandı ve videonun sesi duyulmaya başladı. Çevresel ses sistemi sayesinde dalma hissiyatını edinebiliyordunuz.

- Siyah duman kızıl güneşi kapatıyor. Chwiik! Kuşların ötmediği karanlığın topraklarında. Chwikchwik!

 

Çirkin Ork Karichwi gözüktü.

 

"Ohhhh!"

"Karichwi!"

 

Personel arasındaki bazı kadın fanlar sessizce tezahürat etti.

 

Eğer yakışıklı olsaydı bu davranışları anlaşılabilir olabilirdi ancak bu çirkin yüz, bu olayı oldukça karmaşık yapıyordu.

 

Kısa sürede, Karichwi her yerdeki kadınlar arasında popüler olmuştu.

 

Direktör zevkle güldü.

 

'Karichwi’nin bizim personel arasında bile popüler olması güzel bir şey.'

 

Eğer personel ve İstasyon Direktörü videodan zevk almasalardı bu dayanılmaz olurdu. Onlar insanların bağışıklık sistemi gibiydiler. Söylemeye gerek yoktu ki eğer ekip içinde popüler olmamışsa muhtemelen izleyiciler arasında da popüler olamazdı.

 

"Direktör Kang."

"Evet, İstasyon Direktörü."

"Bana videonun uzunluğunu söyleyebilir misin?"

İstasyon Direktörü, Karichwi şarkı söylemeye başladığında sordu. Direktör Kang hemen kontrol etti ve kısık bir sesle cevap verdi.

"Yirmi bir saat uzunluğunda."

"......"

 

"Bize orijinal videoyu yollamış. Editlenmemiş gibi duruyor. Ne yapmamızı istersiniz? Önemli kısımlara mı atlayalım yoksa biraz daha hızlı bir şekilde mi oynatalım?"

"Sadece neler olduğuna bakalım."

 

Elindeki aybalta göğü ve Karichwi’yi gölgede bırakacak kızılımsı iç karartıcı bir ışık yayıyordu.

 

Ne atmosfer ama!

 

*Kukwakwakwa!*

 

Yanan İskeletler ve Zombiler vadiden yükselmeye başlamışlardı.

 

"Kyaa!"

 

Bazı kadın çalışanlar Yaşayan Ölülerin kanlı görünüşleri karşısında çığlık atmaya başlamışlardı, ama bunlar şaşkınlık çığlıklarıydı. Gözleri ekrana kitlenmişti, dudakları merak dolu bir gülümsemeyle bükülmüştü.

 

Orklar ve Karanlık Elflerin Yaşayan Ölü Lejyonuna karşı savaşı devam ederken, Direktör Kang birkaç defa nefes nefese kalmıştı ve yumruklarını sıkmıştı.

 

Sekiz kale duvarı sağlam gözükmüyordu ve gözlerine gerginlik yansıyordu. Önemli bir savaşta böylesi duvarlara dayanmak gerçek bir zihin-harbiydi. [ii]

 

Kısa süre sonra sipariş ettikleri yemekler gelmişti.

 

Ancak videonun yoğunluğu nedeniyle, sadece bir kişi paketlenmiş yemeklere elini uzatmıştı.

 

Yanan İskeletler ve Zombilerin gelişiyle savaş başladı. Ve sonra Yaşayan Ölü ordusunun ikinci ve üçüncü kolları baskın yapmak için geldiler!

 

Elastik Yaylardan binlerce gümüş ok atıldı.

"Hepsi ne kadar tutuyor acaba?!"

"Zengin biri olmalı!"

 

Duvarları konusunda bir yanlış anlama yaşamışlardı.

 

Karichwi’nin emri altındaki Karanlık elfler Wyvernlerin yardımıyla duvarları savunuyorlardı, Wyvernler savaş alanının üzerinde uçarken ellerinin ıslanmasını umursamadan Kutsal Su serpiştiriyorlardı.

 

Orkların cesaretinden bahsetmeye gerek bile yoktu.

 

Kadim Dev Canavarlar, Orkların yanında asker olarak savaşıyorlardı!

 

Hiçbiri öldürülmeden Ölü Çağırıcılar savaşta büyük bir rol oynuyorlardı.

 

Gerçek güçlerini göstermeden bile sağlam rakiplerdi, bu yaşayan ölü çağırma hızlarından oldukça belli oluyordu.

 

Ve sonunda Liç Shire ortaya çıktı!

 

Liç’in gücü eziciydi. Hızla büyü kullanabiliyor ve alan etkili büyüler kullanabiliyordu, tam anlamıyla tahrip ediciydi.

 

Orkların, Karanlık Elflerin ve Yaşayan Ölülerin arasından bir emir duyuldu.

 

Bir vampir ve Ölü Şövalye belirdi.

 

İnanılmaz bir sahneydi.

 

Liç Shire mutlak bir yıkım yaratarak düşmanlarının üzerine bir kaplan gibi atıldı. 400. seviye bir Boss olarak ezici gücü apaçık ortadaydı.

 

Sayısız düşmanıyla karşılaşırken Liç Shire kükredi!

 

Azgın Alan Etkili Büyü.

 

Wyvernler yere kutsal su serpmek için hayatlarını risk ettiler.

 

Liç Shire’ın muazzam gücünün giderek azaldığı görülebiliyordu.

 

Liç Shire Vampir Lordunu ayartmaya çalıştı.

 

Ancak o zaman Karichwi savaşa dahil oldu. Şüphesiz ki durum kötü bir hal almıştı ve Liç Shire Karichwi’nin ellerinde ölmeyecekti. Savaşı bitiren Karanlık elflerin kullandığı geniş bir Alan Etkili büyüydü.

 

İstasyon Direktörü farkında olmadan mırıldandı.

"Bu bir başarı mıydı? Yoksa bir hezimet miydi?"

 

Direktör Kang cevap verdi.

"Kaynaklarımızdan biri bunun bir zafer olduğunu söyledi."

"Anlıyorum."

 

İstasyon Direktörü etrafına bir bakış attı.

 

Duvarda asılı olan saatin sabahın 9’u olduğunu gösteriyordu. Video’yu izlemek için tüm gecelerini konferans odasında geçirmişlerdi. Bu nedenle gözleri kan çanağı gibi olmuştu.

 

Neredeyse hiç kimsenin video sırasında tuvalete gitmek istememiş olması hiç de şaşırtıcı değildi. Gidenler de çok kısa süreliğine gitmişti. Bu on yıllardır çişlerini bu kadar uzun süre tuttukları ilk zamandı.

 

İstasyon Direktörü ve Direktör Kang çoktan soğumuş olan dünün hazır öğle yemeği paketlerinden ikisini açtı ve konuşmaya başladılar.

"Direktör Kang. Yayın takvimimiz nasıl gözüküyor?"

"Bugün, bazı önemli yayınlarımız var."

"Onları iptal etmemiz mümkün mü?"

"Mümkünse hemen haber ver."

Direktör Kang olayı açıkladı.

 

İstasyon Direktörünün bu videonun olabildiğince hızlı yayınlanmasını istediğini söyledi.

 

Direktör ekledi.

"Diğer yayın programları arasında kısa tanıtımlar vermemiz yeterli olmayacaktır."

"Evet. Özel programlar ayrı olarak organize edilmeli."

"Olabildiğince çabuk."

 

Direktör Kang rahatsız edici bir ses tonuyla konuştu.

 

"Eğer mümkünse, videonun akşam yemeğinden önce yayınlanmaya başlamasını istiyorum. Ses ve videonun sadece ufak düzenlemelere ihtiyacı var. Zamanımız çok dar. Eminim akşam yemeğinden önce yayına başlayıp gece boyu yayın yapmanın karşılığını vereceğine eminim."

"Lütfen videoyu olabildiğince az editleyin. Saatini kısaltmak zorunda değilsiniz. Videonun kısa bir bölümünü fragman yapın ve yayın istasyonumuzun internet sitesinden bilgi paylaşın."

 

"Tam da bunu yapacağım. Bence videoyu hiç editlemeden orijinal kopyayı bile yayınlayabiliriz."

"Tek bir sıkıcı an bile yoktu."

 

İstasyon Direktörü ve Direktör Kang tatmin olmuş şekilde sırıttılar.

 

***

 

Lee Hyun ev muhasebesi defterine mutlu bir şekilde yazı yazıyordu.

 

"Kolay para. Daha bütçeyi ayarlamadım ancak para artmaya devam ediyor!"

Yayın İstasyonunun teşvik sözleşmesi!

 

Elde edeceği para büyük oranda izleyici kitlesine bağlıydı. Yine de Minator Pençesi satışından gelen parayı Yayın İstasyonundan almıştı.

 

"Yine de hala daha fazlasını kazanmam lazım. Bu bizi ancak bir süreliğine idare edecektir."

Şimdilik ev masrafları ya da büyükannesinin hastane masrafları konusunda endişelenmesine gerek yoktu. Problem kız kardeşinin geleceğiydi.

 

Üniversite harçları her yıl artıyordu. Bir yıllık üniversite eğitimi 10,000,000 (31 bin 600 tl) won’a patlıyordu, dört yıllık bedel ise 40,000,000 (126 bin 500 tl) wondu! [iii]

 

Ek olarak, Öğrenci Dernekleri öğrencilerin kendi ders kitaplarını alması gerektiğini açıklamıştı.

 

Diğer yerlere harcanabilecek para sadece okula harcanıyordu. Bu paraya Üyelik Eğitimine harcanan para ve Üniversite festivalleri dahil değildi. Buna Üniversite öğrencilerin onurunu korumak için gereken kulüplere katılma ücretlerini, kozmetik ve kıyafet masraflarını da eklemek lazımdı.

 

İnsanlar başkalarının onlardan daha üstün olduğunu hissederek yaşamak istemezdi.

 

Arkadaşlarla buluşmak para gerektiriyordu, bu para neredeyse bilgi ve eğitim için verdiğinden daha fazla tutuyordu.

"Bu parayla yeni bir bilgisayar alabilirim."

 

Çok ufak taşınabilir bir bilgisayar.

 

Lee Hyun'un el yazısı bilgisayar yazısından tamamen farklıydı, çünkü okumasını zorlaştıracak kadar küçük yazıyordu. Çoğu okul dersi ve kulüp bilgisayarlara dayanıyordu.

 

Fiyat değişiyordu. Gerçekten güzel bilgisayarlar milyarlarca won’a mal olabiliyordu ve ucuz olanlar ise en azından 5 milyon wondu. Bu bir Üniversite Öğrencisi için defter kadar gerekli bir eşyaydı.

 

"Burada da bitmiyor."

 

İşe girmek için okulu bırakmıştı. Günümüzde iş bulmak ve lüks içinde yaşamak hevesindeyseniz üniversiteden mezun olmanız gerekiyordu. En ufak yeteneği bile geliştirmeye değerdi.

"Eğer öğrenmeseydim, bu dünyada para kazanamazdım."

 

***

 

Lee Hyun acı dolu bir hatırasını anımsadı.

 

Gençliğinde başkalarının kendine karşı olan sertliğini unutmaya çalışıyordu. Bitmez tükenmez uyarıları dinlerken bir dikiş fabrikasında elbise dikmişti. Ne kadar sıkı çalışırsa çalışsın hatalar oluyordu ve bunu yetersizliğine yapılan hakaretler takip ediyordu.

 

Aynı zamanda gece geç saatlere kadar garip işlerde çalışıyordu ve uzun süreler parasını alamıyordu.

 

Aylık sabit bir maaş alıyordu!

 

Sıkı çalışsa bile iş sırasında uyuyan insanlardan daha az maaş alıyordu, terleri alnından akarken Lee Hyun yemin ediyordu.

 

İş yerindeki kötü davranışları bakanlığa rapor etmek yaygın bir şey olsa da bunu yapamıyordu. Şirketin Başkan Yardımcısı onun düşük yaşını ona karşı kullanıyordu ve onu Çalışma Bakanlığına şikayet etmekle tehdit ediyordu.

 

Eğer Çalışma Bakanlığınca rapor edilirseniz, asla maaş alamazdınız. Dahası fişlendiğiniz için asla yeni bir iş de bulamazdınız.

 

Sert şartlarda para kazanmak zorunda olduğundan, kız kardeşinin normal bir şirkette, tercihen kurumsal bir şirkette, düzgün bir iş bulmasını istiyordu.

"Okulda iyi ilerlemesi ve her şeyi öğrenebilmesi için mutlaka bir laptopu olmalı."

 

Lee Hyun kazandığı her şeyin kız kardeşinin eğitimine gitmesine karar vermişti. Bir üniversite öğrencisinin ihtiyaç duyduğu pek çok şey vardı. Böyle zamanlar için bir acil durum fonu oluşturmak lazımdı.

 

"Ah, bugün büyükannemi hastanede ziyaret etmem lazım."

 

Lee Hyun ev ekonomisi hesaplarını deftere geçirdi ve defteri kaldırdı.

 

Son zamanlarda görevi bitirmekle fazlasıyla meşguldü ve hastaneyi ziyaret etmeye zamanı kalmamıştı. Ama bugün, büyükannesini ziyaret etmek için söz vermişlerdi.

 

Lee Hyun büyükannesini ziyaret etmek için evden ayrıldı.

 

***

 

Büyükanne ve Hye Yeon çoktan bir araya gelmişlerdi.

"Bu gerçekten üniversiteye kabul mektubu mu? Yalan söylemiyorsun değil mi?"

 

"Achaa! Büyükanneye asla yalan söylemem. Bak burada ismi açıkça yazıyor."

 

"Öyle de olsa, hala inanamıyorum."

 

Büyükanne Güney Kore Üniversitesinden gelen kabul mektubuna karşı duyduğu şaşkınlığı gizleyemiyordu. Lee Hyun üniversiteye kabul edilmişti!

 

Bu onun hayallerinin ötesinde bir şeydi.

 

Her ne kadar sürpriz olarak gerçekleşse de o ve Hye Yeon bunun gerçekleşmesine mutluydu.

 

'Mülakata girse bile, asla bunu başarabileceğini düşünmemiştim...'

 

Kabul edileceğini kim düşünebilirdi ki.

 

Lee Hye Yeon neşelenmemişti, bunun yerine düşünceliydi.

 

'Ah, eğer oppa gerçeği bilseydi, bu büyük bir mesele olmazdı."

 

Ona yalan söylediğini anlayınca sinirden kafayı yiyecekti. Asıl problem ise Lee Hyun’un Üniversiteye gitmek için her gün harcayacağı 100 won’du.

 

Büyükannesi gülümsedi ve ardından güldü.

"Düşündüğün kadar karmaşık değil, birtanem."

"Gerçekten mi?"

"Endişelenecek bir şey yok, bir fikrim var."

 

"Tamam o zaman, sana güveniyorum büyükanne."

 

***

 

Lee büyükannesinin hastane odasına girdiğinde, Lee Hye Yeon’un kafası eğilmişti. Büyükannesi bir şey söylemek üzereydi, ancak bir anda durdu.

 

Lee Hyun hemen yanına gitti.

"Büyükanne, neler oluyor?"

"Bilmek zorunda değilsin."

 

Lee Hyun büyükannesinin davranışlarında alışılmadık bir aura hissedebiliyordu. Ek olarak, küçük kardeşinin kafası hala eğikti.

"Hye Yeon’u yine mi azarladın? Bildiğim kadarıyla, düzgün bir şekilde derslerine çalışıyor ve artık şüpheli insanlarla takılmıyor."

"Öyle değil."

"O zaman, sorun ne..."

"Neden üniversiteye gitmiyorsun?"

 

Büyükanne bu sanki çoktan kararlaştırılmış bir mevzuymuş gibi konuştu.

"Bir şey mi dedin?"

"Evet. Daha iyi bir çevrede yaşaman için üniversiteye gitmen lazım. Lisede bıraktığın için yeterince para kazanamazsın."

"Şüphesiz Büyükanne! Şu anda GED sınavımı geçip liseden mezun olmuş olsam da değişen bir şey yok."

 

Lee Hyun yumuşak, nazik sözlerle büyükannesini ikna etmeye çalıştı, ama başarılı olamadı.

 

"Para kazanmak için çalıştın, nasıl olur da harcayamazsın? Ailenin erkeği olarak Üniversiteye gidip eğitim almazsan ilerde para kazanman zor olacak."

"Üniversite işe yaramaz, Büyükanne. Eğer bir şey öğrenmek istersem ilerde bu konu hakkında çalışabilirim."

"Hyun - ah, hadi kız kardeşinle ilgilenmen ve onu koruman gerekmediğini düşünelim. Yine de üniversiteye gitmez misin?"

 

Lee Hyun düşünmeyi bir kenara attı ve hemen kafasıyla onayladı.

"Kesinlikle. Ama hala üniversiteye gidenin sen olman gerektiğini düşünüyorum."

"Ne?"

"Söylediğim gibi."

 

Bir kaşık pilavla doyamazsın.

 

Büyükanne ve Hye Yeon’un gözleri buluştu. Ama Hye Yeon hafifçe kafasını salladı.

'Hala biraz eksik.'

 

Bu kesinlikle Lee Hyun’u ikna etmek için yeterli değildi. Bu işi kaçacak hiçbir delik bırakmadan düzgün bir şekilde yapmaları lazımdı.

 

Büyükanne bir anlığına durdu.

 

Yüz ifadesi sıkıntıyla doldu.

 

Lee Hyun bir yağcılık ustasıydı, büyükanne onu nasıl ikna edebilirdi ki?

 

10 yıllarca marketlerde mal sattıktan sonra, büyükanne ustaların ustası unvanını almıştı. Onun mal satmak için yağcılık yapma konusunda çok daha büyük bir tecrübesi vardı.

 

Büyükanne inatçı ve dikbaşlı bir ifadeyle konuştu.

"Kız kardeşin üniversiteye kabul edilmiş olsaydı olay farklıydı. Artık, kız kardeşinin eğitimi için para biriktirmene gerek yok. Bunu Hye Yeon’a açıkladım ve o da bunu anlayışla karşıladı."

"Büyükanne!"

 

Lee Hyun şok olmuştu.

 

Büyükannesi kız kardeşinin üniversiteye kabul edilmesinin karşısındaymış gibi konuşuyordu.

"Neler diyorsun? Hye Yeon’un üniversiteye kabul edilmesi iyi bir şey."

 

"Gerçekten bunun iyi bir şey olduğunu mu düşünüyorsun?"

"Tabii ki. Eğer üniversiteye giderse, Sosyal Bilimler çalışabilir."

"Ama bu senin çok fazla para harcamanı gerektirecek."

"Çok para harcamam gerekse de umurumda değil. Çünkü eğer Üniversitede sıkı çalışırsan bundan pek çok kâr kopartabilirsin."

"O zaman üniversiteye kabul edilirsen senin de kesinlikle gitmen lazım."

 

"Bu..."

 

Garip bir şekilde, Lee Hyun’un buna vereceği hiçbir cevap yoktu. Kendini avantajsız hissediyordu ancak geri çekilmek için çok geçti.

 

//Büyük anne koydu çocuğu

 

D.N: Olay genetik çıktı.

 

'Neler oluyor?'

 

Lee Hyun çok normalmiş gibi yanıtladı.

 

"Tabii ki. Eğer üniversiteye kabul edilirsem, muhtemelen giderim. Ama benim yerime kız kardeşimi göndermek için para harcamayı tercih ederim. Konu çalışmaya gelince Hye Yeon çok yetenekli. Notları her sınavda artıyor."

"Öyle mi? Eğer şansın olursa üniversiteye gideceksin. Ancak, üniversiteye devam etmezsen sözlerinin hiçbir manası kalmaz."

"Evet?"

 

Büyükannenin dudakları tatmin olmuş bir gülümsemeyle kıvrıldı. Ona üzerinde yazılar olan bir kağıt parçası uzattı.

 

"İşte Güney Kore Üniversitesinden gelen kabul mektubu."

"Bu gerçekten..!"

 

Lee Hyun'un elleri titredi.

 

Güney Kore Üniversitesinden bir kabul mektubu!

 

'En azından, Hye Yeon Güney Kore Üniversitesine kabul edildi!'

 

O kadar heyecanlı ve sevinçliydi ki diyecek söz bulamıyordu.

 

Büyükanne konuştu.

"Hyun-ah, Güney Kore Üniversitesine kabul edildiğin için tebrikler. Gelecek yıl üniversite öğrencisi olacaksın."

 

***

 

Yayın İstasyonunun Forumu Yaşayan Ölü Lejyonu videosundan dolayı çılgına dönmüştü. Görev başarılı olsa da insanlar neden hala videonun ortaya çıkmadığını merak ediyorlardı.

 

KMC Media fazladan bir tanıtım çabası göstermemişti. Bununla birlikte, Yaşayan Ölü Lejyonu Görevine dair bir sözleşme imzalandığına dair dedikodular vardı. Sadece, İstasyon Direktörü ve Planlama Departmanınca bilinen bu olay bir şekilde sızmayı başarmıştı.

- Lütfen bize videoyu hızlıca gösterin.

- Neden hala yayımlamadınız?

 

Forumlara post atan insanlar oldukça gergindi.

 

KMC Media olabildiğince hızlı çalışıyordu. Ama videoyu orijinal boyutundan 1 saate düşürmek, günlerce çaba sonucu ulaşılabilecek bir sonuçtu.

 

Bu nedenle Program Direktörü olmadan bir karar vermeleri gerekiyordu.

"Yayına başlayalım."

"Bunun sorumluluğunu alıyorum."

 

Aslında videonun üzerinde çalışmaya gerek yoktu.

 

Belirli sahneleri özel efektler ya da altyazı vererek bölemezlerdi. Bu nedenle bu fikri terk etmek zorundaydılar..

"Olduğu gibi yayımlayalım."

"Ancak, insanlar hızla ilgilerini kaybedebilirler."

 

Onlar da videoyu izlerken çok fazla zevk almışlardı. İzledikleri için pişmanlık duymuyorlardı. Aynı zamanda videoyu olduğu gibi izlemenin izleyicilere de ilgi çekici gelebileceğini düşündüler ve yayımlamaya başladılar.

 

Böylece video hiçbir uyarı olmadan başladı.

 

Yayın akışı olmadığı için izleyiciler gösterilen şeyin ne olduğunu ya da ne kadar süreceğini bilmiyorlardı. Yayın aniden başlamıştı. Bununla birlikte bir şekilde hissediyorlardı. İnternette dedikodular hızla yayılırdı.

 

İzleyici kitlesi katlanarak büyüdü. Ve yayın bittiğinde, izleyici sayısı normal zamanların iki katıydı.

 

Tekrardan, forumlar yorumlarla doldu taştı.

- Başından itibaren izleyemedim. Lütfen tekrar yayımlayın.

- Ne zaman tekrar izleyebiliriz?

 

Gözlemlemekte olan yayıncılar soğuk bir gülümseme takındılar.

 

Bu anlaşma KMC Medya’ya olması gerektiğinden daha büyük bir kâr getirmişti, çünkü farkındalık para demekti. Artık tüm dünyada Ork Karichwi ve Weed hakkında daha fazla şey öğrenmek isteyen insan yığınları vardı.

 

***

‘Bu durumdan kurtulmam lazım.’

 

Lee Hyun sıkıntılıydı. Asla bunun olacağını düşünmemişti. Ne tür bir üniversite sadece oyun oynamakta iyi olan birini kabul ederdi ki?

"Onlar bir tür dolandırıcı grubu mu? Öğrenci harçlarını cukkalamaya çalışan şu utanmaz adiler."

 

D.N: Katılıyorum :D

 

Bu günlerde ve bu çağda, multimilyoner işletmeler sadece en iyi üniversitelerin öğrencilerini işe alıyorlardı. Doğrusu, bu başvurudan Lee Hyun’un pek bir çıkarı yoktu. Bu ondan para gasp etmekle aynı şeydi.

"Muhtemelen bir köşede saklanmış parayı kapıp kaçacakları bir fırsat bekliyorlardır."

 

Dünyadaki hiçbir şey pişmanlığa çare olamazdı.

 

Büyükannesi çoktan onun üniversiteye gitmesi gerektiğini söylemişti. Kız kardeşi de bunu duymak için oradaydı.

 

Kız kardeşini okutmak için elinden geleni yapacağına kendine söz verdiğinden dolayı Lee Hyun’un terk ettiği pek çok şey vardı. Lee Hyun üniversiteye gitmek istemiyordu ve takip etmek istediği akademik bir yol da yoktu.

 

Hye Yeon lisedeki üçüncü yılındaydı. Hayatındaki en kritik dönemeçteydi ancak kafasında neler döndüğünü Lee Hyun bilemiyordu.

 

Lee Hyun’un uzlaşmaktan başka bir çaresi yoktu.

'Üniversiteye kabul edilmiş olsam da bu kayıt olmak zorunda olduğum anlamına gelmiyor. Ancak ben üniversiteye kayıt olmayı reddedersem Hye Yeon da kayıt olmayı reddeder. Ama eğer Hye Yeon Üniversiteye tam burslu giderse, ben de üniversiteye giderim. Bu kulağa oldukça iyi bir anlaşma gibi geliyor.'

 

Bir ültimatom düşünmeyi başardı.

 

Büyükanne ve Hye Yeon fikre ikna olmuşlardı. Düşünmek için biraz zaman istediler ve ardından kabul ettiler.

'Eğer gerçekten sıkı çalışırsa, tam burs alması hayal değil.'

 

Lee Hye Yeon onun aksine bayağı zekiydi. Ancak gerçekten sıkı çalışsa ve üniversiteye kabul edilse bile, burs kazanıp kazanamayacağı kesin değildi çünkü farklı etkenler de vardı. Ama günümüzde, burslar notlara göre belirleniyordu. Burs kazanması hiç de sürpriz olmazdı.

'Bekle bir saniye! Hye Yeon’un burs için sıkı çalışması iyi bir şey, ancak bu benim gelecek yıl üniversiteye yazılmama neden olmayacak mı?'

 

Kayıt gününe 1 yıldan az bir süre vardı. Sadece yedi ay önce kabul mektubunu alıyordunuz, yani pek fazla bir zaman yoktu.

 

Lee Hyun'un yüzü kaskatı gözüküyordu.

 

Üniversite, baştan aşağı gençlik ve romantizmle doluydu!

 

Bu fantezi onun uzun zamandır terk ettiği bir şeydi.

 

"Diğer abi kardeşler de beraber okuyabiliyorlar."

 

Lee Hyun şu anda 22 yaşındaydı ve gelecek yıl 23 olacaktı.

 

Üniversiteye gidip gelmek paraya mal oluyordu. Lee Hyun çoktan endişelenmeye başlamıştı. Her şeyden öte, üniversite gençleri olgun çalışan yetişkinlere dönüşmeye motive eden yerlerden biriydi.

 

Kafeteryadaki yemekler pahalıydı ve ucuz malzemelerle pişirdiğin yemeklerin aksine mide bulandırıcıydılar.

"Sorun yaşım olmalı."

 

Lee Hyun kesinlikle Üniversiteye kaydolanların normal yaş grubunda değildi.