“Saldırın!” Diye bağırdı Heathcliff. Bağırmasıyla birlikte bütün oyuncular hızlıca boss odasına daldı. Bütün bu heyecana rağmen boss odası tamamen boştu. Karanlık, yalnız bir platformun üzerinde durmuş, şaşkın şaşkın etrafı izliyorduk.

“Hiçbir şey olmuyor?” dedi oyunculardan biri. Endişesi sesinden belli oluyordu.

Tabii ki ben, bossun nerede olduğunu biliyordum.

“Yukarıda!” Diye bağırdım. Benim uyarımla beraber herkes kafasını kaldırıp yukarı baktı.

Tavandan sarkan, metrelerce uzunlukta, kemiklerden oluşmuş bir kırkayak.

İğrenç? İğrenç.

Benim uyarımla beraber bütün oyuncular platformun ortasından çekildi. Kırkayak da son oyuncu kaçındıktan birkaç saniye sonra platforma indi. Eğer ben erkenden onları uyarmasaydım, iki adet oyuncu tek hamlede yenilmiş olacaktı.

Bu bossun, yani Kafa Koparan’ın en büyük gücü vücudunun önünde bulunan iki adet tırpanıydı. Bu ağır saldırıları durdurmak sadece en güçlü oyuncuların yapabileceği bir şeydi.

Bizim oğlan ileri atılıp ortadan ikiye biçilmek üzere olan iki oyuncuyu kurtardı.

Kendi başına bossun saldırılarına dayanması imkansızdı. Neyse ki Asuna kısa sürede yardımına yetişip yaratığın tırpanını engelledi.

Bizim de Berke’yle beraber olan biteni izlemek gibi bir niyetimiz yoktu.

Asuna ve bizim oğlan soldan, ben ve Berke sağdan olacak şekilde yaratığın tırpanlarıyla mücadele etmeye başladık. Bu dörtlü açık ara farkla oyundaki en güçlü dörtlüydü.

Bizim yaratığı oyalamamız, geriye kalan oyuncular için saldırma fırsatı demekti. Bütün gücünü birleştiren baskın ekibi, deli gibi bossa saldırmaya başladı.

Art arda sayısız saldırı, birer birer bossun can kutucuklarının yok olmasına sebep oldu. Neyse ki bu boss oldukça basitti. Saldırıları değişmiyor, ekstra yaratıklar çağırmıyordu. Efektif bir takım çalışması ve pilav nohutun bize verdiği enerjiyle hiç zaiyat vermeden bossu kesmeyi başardık.

Oyuncular etrafta yere yığılmış, boss sonrası enerjilerini toparlıyorlardı. Kimse ölmediği için herkesin neşesi yerindeydi.

Herkes mutlu mutlu sohbet ederken, platformun ortasından bir çığlık duyuldu.

Bizim oğlan Heathcliff’e saldırmıştı.

Heathcliff’in kafasının yanında beklediğim yazı belirdi.

[Ölümsüz Obje]

Evvet efendim.

Kapanışa hoş geldiniz diyebilir miyiz?

“Kirito-kun!” Diye bağırdı Asuna.

Ben de sessizce başka bir oyuncunun arkasına saklanıp felç direnci kristali aktifleştirdim. Berke de hiçbir şey demeden yaptıklarımı taklit etti.

Kısa bir konuşmadan sonra oyuncuların arasından biri Heathcliff’e, yani Kayaba Akihiko’ya saldırdı.

Tabii ki bu saldırısı başarılı olmadı.

Kayaba yönetici panelini kullanarak çevredeki herkese tek tek felç etkisi verdi. Bunun üzerine bütün oyuncular yere yığıldı. Ben ve Berke dahil olmak üzere.

Aslında Kayaba’nın verdiği felç, kullandığımız kristaller tarafından yok edilmişti. Ama eğer Kayaba bunun farkına varırsa kristallerin etkisini kaldırır ve hemen ardından bizi felç ederdi. Biz de fark edilmemek için etkilenmiş gibi davrandık.

“Kimliğimi bulduğun için seni tebrik ediyorum Kirito-kun,” dedi Kayaba. “Benimle bire bir dovüş. Ölümsüzlüğümü deaktive edeceğim. Eğer kazanırsan oyunu bitirmiş sayılacaksınız.”

Bizim çocuk yavaşça ayağa kalktı.

“Anladım,” diye cevap verdi. Asuna’nın itirazlarına rağmen kılıçlarını kaldırdı ve Kayaba’nın üzerine doğru koşmaya başladı.

Hemen ardından ise komedi şovu başladı.

Açıkçası gülmemek için kendimi zor tutuyorum.

Bizim oğlanın deli gibi haykırarak Kayaba’nın kalkanını dövmesini izlemek çok eğlenceli.

Ancak dikkatimi korumalıyım. Eğer tahmin ettiğim gibi işler bir noktada ters giderse olaylara el atmam gerekecek.

Bir süre daha dövüştükten sonra bizim oğlan yanlış bir noktada kılıç yeteneği kullandı ve tamamen açıkta kaldı. Bu fırsatı gören Kayaba durur mu? Yapıştırdı saldırıyı.

Tabii ki animede olduğu gibi Asuna bizim oğlanın önüne atladı ve onun yerine saldırıyı karşıladı.

Şimdiye kadar her şey animede olduğu gibiydi. Ancak içimden bir ses, bir şeylerin yanlış gideceğini söylüyordu.

Ve tam da düşündüğüm oldu.

Bizim oğlan ölmek yerine ayağa kalkıp o meşhur saldırısını gerçekleştirdi. Ancak olması gerekenden birazcık daha yavaştı.

Bu, Kayaba’ya ihtiyacı olan tepki süresini verdi. Saldırı, kalbine saplanmak yerine omzuna saplandı ve canını çeyreğin biraz daha altına düşürdü.

“İyi denemeydi Kirito-kun. Ancak bu yeterli değil...” diye mırıldandı Kayaba. Hemen ardındansa Kirito dijital parçacıkl

“Şimdi,” diye fısıldadım Berke’nin kulağına.

Yerde uzanırken bundan birkaç ay önce elde ettiğim özel kılıç yeteneğini aktifleştirdim.

“Meşhur O.Ç’nin Saldırısı...” diye fısıldadım. Hemen ardından arkamda meşhur O.Ç abinin silüeti belirdi ve beni yerden kaldırdı.

Adeta yayında gerilmiş bir ok gibi yerimden fırladım ve Kayaba’nın arkasında belirdim.

Berke de hemen yanımda, benzer bir özel yetenek kullanıyordu.

Kayaba, şaşkın bir şekilde kafasını çevirdi.

Ancak yapabildiği son şey buydu.

Berke’yle beraber kılıçlarımızı Kayaba’ya sapladık ve canının sıfırlanmasına sebep olduk.

Hemen ardından Kayaba Akihiko, dijital parçacıklara ayrılarak tarihe karıştı.

[Tebrikler! Sword Art Online’ı bitirdiniz!]

Aynen öyle.

Koskoca 2.5 yıl. Sayısız pilav ve nohut. Onca emek...

Sonunda bitti.

Berke’yle yan yana yere yığıldık ve boss odasının tavanına baktık.

“Fena değildi.”

“Buradan çıkınca pilay yiyek.”

“Fark etmez.”

“Bana da fark etmez...”

Bir bir oyuncular ortadan yok olmaya başladı...

…

Gözlerimi bir hastane yatağında açtım.

Hiç öldünüz mü?

Ben ölmüş gibi hissediyorum da.

Her yerim ağrıyor.

Ağzım kuru.

Gözlerim yanıyor.

Bin tane daha şikayet sayabileceğime eminim.

Kafamı çevirdim.

Yatağımın yanındaki masada bir kase vardı.

Koluma bağlı olan serumu yırtarak çıkardım.

Her yere kan fışkırıyor.

Yataktan kalktım.

Kaseye yürüdüm.

Nohut pilav.

Yedim.

İki buçuk yıl komada kalıp ardından bir kase nohut pilav gömmek iyi bir fikir olmasaydı gerek. Biraz karnım ağrıyor da.

Yere yığıldım.

Gözlerim kararmaya başladı.

Sanırım öldüm..?