Zihnimin dolup taştığını, adeta şiştiğini hissedebiliyorum. Bunca karmaşanın içinden sıyrılıp netleşebilen tek bir düşünce var.

‘AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA’

Ne yapıcam ne yapıcam!?

Başta umutlarla dolu olan kalbim, adeta masaya bırakılmış bir pilav nohut gibi soğudu.

Büyücülük üzerine olan kitapları bir bir okudukça zihnimde korkunç bir resim belirdi.

“Asla büyücü olamayacağım...” Diye mırıldandım.

Daha teorilerimi pratikte onaylamamış olsam da, haklı olduğuma oldukça emindim.

Öncelikle en büyük soruna gelelim.

Kökenler...

Fate evrenindeki her insanın bir kökeni var. Bu kökenler elementlerinin yanında insanların büyücü olarak yeteneklerini ve yatkınlıklarını belirliyor.

Kökenler ise bilinen boyutların dışında bulunan kaynak diye bir yerden geliyor.

Ancak bilin bakalım sorun ne?

Ben, daha doğrusu benim ruhum, Fate evreninden değil. Haliyle kaynaktan gelmiyor ve bir kökeni yok. Bunun yanında büyücüler için vazgeçilmez olan büyü devrelerim de (büyük ihtimalle) yok. Çünkü büyü devreleri vücutta değil ruhta depolanıyor.

İç çektim...

Kanı temiz bir büyücü ailesinden doğan birisinin büyü devrelerinin olmaması imkansız. Bu da bu vücutta bulunan Abdullah’ın ruhunun yok olduğu ve yerine benim ruhumun geçtiği anlamına geliyor.

Özür dilerim..?

Kolumu sıvayıp omzuma baktım. Dirseğimden başlayıp boynumun başlangıcına kadar uzanan devre hatları, ailemden bana kalmış olan büyü mirasını gösteriyor. Ne yazık ki kendine ait büyü devreleri olmayan ben, bunları asla kullanamayacağım.

Yine de test etmemenin bir anlamı yok.

Öncelikle vücudumda herhangi bir değişiklik hissetmeye çalıştım. Manaya dair ufak bir iz... Ne yazık ki hiçbir tepki alamadım.

Daha sonra ise şansımı başka bir şekilde deneme kararı aldım.

Kütüphaneyi gezip bir adet büyü kristali buldum ve elime almak için uzandım.

Tam kristale dokunacakken elimde garip bir hissiyat oluştu.

Sanki bir şeyler vücuduma baskı yapıyormuş gibi hissettim.

Elimi endişeyle geri çekip bu hissiyatın gerçek olduğunu anladım.

Hmm...

Bir anda zihnimde şimşekler çaktı.

Vücudumda mana hissedememe sebebim içeride mana olmaması değil, içinin tamamen manayla dolu olmasıydı!

Kristale elimi yaklaştırmam mananın kıpraşmasına ve dolayısıyla da manayı hissedebilmeme yarıyordu.

Pranam ruhumdaki büyü devrelerinde değil vücudumun tamamında depolanıyordu.

Bu, mana depolama konusunda beni büyücülerden çok daha üst seviyelere taşıyor, belki de bazı kahraman ruhlarıyla aynı seviyeye çıkarıyordu.

Tabii ki böyle bir gücün negatif tarafı da vardı.

Büyü devrelerimin olmaması, vücudumdaki manayı düzgünce kontrol edemememe sebep oluyordu.

Bu da demek oluyordu ki Fate evreninde geçirdiğim sürece aşırı basit büyüler dışında hiçbir şey kullanamayacaktım.

Kütüphanede geçirdiğim son 3 günde okuduğum ve şu anda kullanabileceğim tek bir büyü var.

“Güçlendirme...”

Gözlerimi kapayıp elimdeki büyü kristalinin manamda oluşturduğu kargaşaya odaklandım. Daha sonra ise bu kargaşadan yola çıkarak bütün vücudumdaki manayı hissettim ve bir kadehi nazikçe döndürürmüşçesine çalkalamaya başladım.

Kısa süre sonra vücudumdaki bütün mana kıpraştı ve inanılmaz bir sıcaklık her yerime yayıldı.

Dayandım.

Bir ya da iki kez bunları yapmak, bu acıyı yok edecekti.

Her köşesi manayla dolmuş olan ruhumdan yararlanarak kemiklerimi, etimi, hücrelerimi güçlendirmeye başladım.

Yaklaşık bir dakikadan sonra tenim sarımtırak devrelerle kaplanmıştı.

Damarlarımda, hiç hissetmediğim kadar büyük bir enerji akıyordu.

Ufak bir adım attığımda, kendimi on metre ileride buldum.

Hafif bir güçle zıpladığımda kafam tavana deydi.

Yumruğumu sıkıp ileri savurduğumda, Sanki bir silah ateşlenmişçesine bir patlama duyuldu.

Yavaşça kaynayan manamı dindirip sakinleştim.

Güçlüydüm!

SAO’dan kazandığım neredeyse doğa-üstü fiziksel gücüm, manayla katlanıyor ve artıyordu.

Belki her şey mükemmel değildi, ama ihtiyacım olanları çoktan elde etmiştim.

Fuyuki’ye yola çıkma zamanı...