Çevirmen: Mert İlbay

Editör: ÇHYY
 

Ertesi gün, cumartesiydi. Geceyi ROSE Bar'da geçirdikten sonra enerjisi yenilenen Yang Chen, Ejder Bahçesi'ne tam kahvaltı zamanında yetişmişti.

Önceki gibi çiçekli pijama giyen Lin Ruoxi büyük bir yemek masasında tek başına oturup zarif bir şekilde kahvaltısını yapıyordu. Yang Chen'in girdiğini gördüğünde kayıtsızca ona baktı ki bu ona bir selam sayılıyordu, sonra da yemeğine devam etti.

Bir önlük giyen Wang Nine mutfaktan bir tabak kreple çıktı. Dün gece eve dönmeyen Yang Chen'i gördüğünde nerede olduğunu sormayıp oturmasını istedi. Gülümseyerek, "Genç Efendi, bu saatlerde geri döneceğini biliyordum, yemek çubuklarınız ve kaseniz çoktan hazır."

Yang Chen masaya baktı ve gerçekten bir çift yemek çubuğu ve boş bir kase duruyordu. Bu saatte dönmesinin yalnızca bir tesadüf olmasına rağmen Wang Nine'nin ona bu kadar güvenmesi, onun biraz suçlu hissetmesine sebep oldu. Rose küçük bir domuzcuk gibi uyumasa dönmeden önce bir tur daha atabilirdi.

"Ma Nine, eğer gece dışarıda kalırsam bana kahvaltı hazırlama." dedi Yang Chen doğrudan.

Wang Nine itiraz etti, "Senin dönüp dönmemen ayrı, benim senin için hazırlanıp hazırlanmamam ayrı. Aile olmak herkes için hazırlamak demektir. Zaten yapacak daha iyi bir şeyim de yok."

Bunu derken, Wang Nine mutlu bir şekilde mutfağa döndü.

Yang Chen, Ruoxi'nin karşısına oturdu. Tam bir kase pirinç püresi (congee) almak üzereyken bu sabahın gazetesinin pirinç yapma makinesinin yanında olduğunu fark etti.

Bu bir Zhonghai şehir gazetesiydi. Açık olan sayfada kalın ve büyük yazılı bir başlıkla, "Fuerdai çift spor arabalarında büyük bir tutkuyla öpüşüp varoş kesimdeki bir gece pazarına heyecan getirdi!" yazıyordu.

[NOT: "Fuerdai" zengin ailesi olan genç insanlara deniliyor, "zengin, ikinci jenerasyon".]

Başlığın altında, yakınlaştırılmış bir görüntü, göz alıcı safir mavisi bir arabada sıkıca sarılıp hararetli bir şekilde öpüşen bir çifti gösteriyordu.

Bu fuerdai varsayımının nereden çıktığını bile düşünmeden Yang Chen'in bu fotoğrafta gördüğü insanlar kesinlikle kendisi ve Rose idi!

Yüzleri önden çekilmese ve yalnızca ana hatlarıyla yan profilleri belli olsa da onu tanıyan insanlar kesinlikle bunun o olduğunu anlardı!

Lanet olsun! Gazetelere mi çıktı?

Bu gazete açık bir şekilde sessiz Lin Ruoxi tarafından bu sabah okunmuş ve bilerek pirinç pişirme makinesinin yanına yerleştirilmişti. Ancak o anda hiçbir şey olmamış gibi neşeli ya da üzüntülü olmayan bir şekilde sessizce kahvaltısını yapıyordu. Bu, üzerinde düşünmeye değerdi.

Eğer bu geçmiş bir zamanda olsaydı Lin Ruoxi büyük ihtimalle alaycı sözler söyleyip ona küçümsemeci bakışlarla bakardı.

Ancak günlerini birlikte geçirmeye başladıktan sonra ikili git gide gerçekten evli bir çift gibi olmaya başlamışlardı ya da birbirleri için hisler beslemeye başladılar da denebilirdi.

Bu şartlar altında Lin Ruoxi, ona başkasını öptüğünü bildiğini en doğrudan şekilde göstermişti. Gazetelere bile çıkmıştı ancak sakin ve suskundu... Yang Chen doğal olarak Lin Ruoxi'nin umursamadığına inanamazdı. Eğer umursamaydı, önceki gün ona kendisinden nefret edip etmediğini sormazdı ve bu kadar morali bozulmazdı.

Bunu düşününce, bunu yapmasının tek bir sebebi olabilirdi. Suçlu hissetmesin diye bunu görmemiş gibi davranabileceğini ima ediyordu ancak Lin Ruoxi'nin yaptığı bir hataya bu kadar takılı kalmamasını da. Qianni'yi bilerek tehlikeye sokmamıştı, acınası ve masumdu, besbelli "aldatan" kocasından da daha fazla anlayış bekliyordu.

Yang Chen, karısının böyle düşünmesinin ne kadar tatlı olduğunu düşünürken Lin Ruoxi ayağa kalktı ve hevessizce, "Ben bitirdim" dedi.

Sonra da ifadesiz bir şekilde merdivenlere gitti.

Yang Chen, Mo Qianni'ye verdiği sözü hatırladı ve çabucak, "Canım Ruoxi, haftaya Qianni ile birlikte memleketine gidiyorum, haberin olsun." dedi.

Lin Ruoxi merdivenlerde durdu ve usulca onaylarcasına bir ses çıkarttı. Bu anladığı anlamına geliyordu.

Yang Chen'in beklediği gibi Lin Ruoxi hiç soru sormamıştı ancak iki hanımın bu konuda konuştuğunu bilmiyordu.

Yang Chen yemeğine gömülmeye başladı ancak kısa bir süre sonra, yukarı çıkan Lin Ruoxi geri indi. Çiçek nakışlı rahat beyaz bir elbise giymişti ve siyah renkli yılan derisinden bir çanta tutuyordu. Saçları, taze ve masum bir üniversite mezunu gibi omuzlarının üzerine gevşek bir şekilde dağılmıştı.

İlk başta bu işkoliğin yine bütün gün çalışmaya niyetli olduğunu düşünmüştü ancak bu kadar güzelce giyindiği için Yang Chen sormadan edemedi, "Tatlım, nereye gidiyorsun?"

Lin Ruoxi pembe bir spor ayakkabı giyerken girişteki basamaklara oturdu. "Dışarı çıkıyorum. En azından gece pazarına değil." diye yanıtladı.

*Öhü Öhü...*

Yang Chen neredeyse kreple boğuluyordu ve garip bir şekilde geri gülümsedi. Bu hatun bu konunun üzerinde durmak istemese de büyük ihtimalle hâlâ içi içini yiyordu.

Lin Ruoxi böyle bir şey söylediği için Yang Chen daha fazla soru sormaya cesaret edemedi. Aslında onu hiç suçlamamıştı, bir önceki gün öyle davranmasının sebebi Lin Ruoxi'nin bu yanını daha önce görmemiş olmasıydı. Aldatma olayı bütün Zhonghai tarafından görüldüğü için evde dururken bile suçlu hissediyordu.

Yang Chen'i en çok şaşırtan şey Wang Nine'nin davranışlarıydı. Gazetedekinin o olduğunu biliyordu ancak buna rağmen ona son derece şefkatli davranmıştı. Bu, duyarsızlığına rağmen Yang Chen'i utandırmıştı.

Onları bilgilendirdikten sonra, Yang Chen, Mo Qianni'yi aradı. Pazartesi uçuşu için bilet aldılar ve Mo Qianni'nin memleketine olan yolu da Sichuan'a vardıklarında halledeceklerdi.

Evde aylak bir şekilde televizyon izleyip Wang Nine'nin hazırladığı leziz öğle yemeğini yedikten sonra, Yang Chen uyumaya yeltendi ancak aniden telefonu çaldı.

Yang Chen telefonunu kontrol ettiğinde arayanın Li Jingjing olduğunu gördü.

İhtiyar Li ile olan önceki konuşmalarından sonra Yang Chen bir daha Li Jingjing ile temasa geçmemişken Li Jingjing'de onu aramamış veya ona mesaj atmamıştı.

Tereddüt etti ancak Li Jingjing'in belada olabileceğinden endişelenen Yang Chen yine de telefonu açtı, "Jingjing, bir sorun mu var?"

Li Jingjing'in biraz morali bozuldu, "Bir şey olmadığında seninle konuşamaz mıyım Yang Abi?"

Yang Chen sessizce iç çekti, "Jingjing, babanı dinlemelisin. Eğer önemli bir şey yoksa birbirimizle sık sık iletişim kurmamamız daha iyi."

"B... Benimle birlikte yetimhaneye gelmeni istiyorum, imkanı yok mu Yang Abi?" dedi Li Jingjing umutlu bir ses tonuyla.

Yang Chen içten içe rahatsız hissetti ancak İhtiyar Li'nin neredeyse ona yalvardığını hatırlayınca kararlılığına devam etti, "Jingjing, oraya kendi başına gitmelisin, dinlenmem gerek."

Li Jingjing bir süreliğine sessizleşti, sonra da "tamam" dedi ve telefonu kapattı.

Yang Chen telefonun kapanma sesini duydu ve rahat bir şekilde iç çekti. Bu masum kızı reddetmek aslında oldukça zordu, özellikle birlikte geçirdikleri zamanları hatırlayınca ki bu da Yang Chen'in kalbine acı verdi.

Ancak toplumdan biri gibi yaşamaya karar verdiğinden, diğerlerinin görüşlerini ve ihtiyaçlarını öylece görmezden gelemezdi. Sırf, Li Jingjing'in üzerine titrediği için istediğini yapsaydı bu, İhtiyar Li ve karısının işini zorlaştırırdı ki bu da onları yüzüstü bırakmak anlamına gelirdi.

Lin Ruoxi ancak hava kararıp yemek zamanı geldiğinde eve döndü. Yorgun görünüyordu ve büyük, siyah bir poşetle girdi.

Yang Chen poşetin belge ve kitaplarla dolu olduğunu düşündü, bu yüzden bir bakış attıktan sonra televizyon izlemeye geri döndü. Ancak Lin Ruoxi kağıt poşetle ona doğru yürüdü ve onun önüne koydu.

"Bu nedir?" Yang Chen şaşkındı, bu şey onun için olabilir miydi?

Lin Ruoxi dudaklarını büzdü ve gözleri yere bakarken utangaç bir şekilde, "Dağlar sonbaharda çok soğuk olur ve Sichuan'daki arazinin rakımı da yüksektir. Haftaya bu ceketle gitmeyi unutma." dedi

Ancak o zaman Yang Chen poşetin köşesindeki "Burberry" yazısını gördü.

Rüyasında bile Lin Ruoxi'nin ona hediye alacağını beklemezdi. Hatta haftaya şehir dışına çıkıyor diye gidip kendisi almıştı ki başka bir kadınla gidiyordu.

Lin Ruoxi beklentili bir şekilde izlerken, Yang Chen uysalca poşetteki Burberry ceketi çıkarttı.

Bu büyük damalı tasarımıyla kalın ve koyu renkli bir trençkottu. Bu tarz, İngiliz ordusunun giydiği trençkotların Burberry tarafından geliştirilmiş versiyonuydu. Sakin ve kararlı bir hava veriyordu.

Yang Chen bu tür bir geleneksel İngiliz trençkotun ucuz olmadığını biliyordu. Elindeki en az üç aylık maaşına bedeldi!

"Bu ceket pahalı görünüyor. Yu Lei'nin süpermarketleri bunu satıyor olsa bile bu kadar üst düzey bir şey almana gerek yoktu, çok sık giymeyeceğim." Yang Chen, Lin Ruoxi'ye minnettar bir şekilde baktı. Moda dünyasıyla yıllardır iç içe olan bu kadının, erkeği için ceket seçmesi çok hoştu.

Yang Chen'in sözlerini duyan Lin Ruoxi'nin kaşları hafifçe buruştu, usulca, "Beğenmedin mi?" diye sordu.

Hafiften moralinin bozulduğunu gören Yang Chen hemen gülümsedi ve "Yalnızca benim için fazla pahalı olduğunu ancak ceketi çok sevdiğimi söylüyorum." dedi.

Dudakları hafiften yukarı kıvrılırken Lin Ruoxi'nin omzundan bir yük kalkmış gibiydi, "Pahalı değil, otuz bin dolardan azdı."

Bunu dedikten sonra, Lin Ruoxi arkasını dönüp bir kasırga gibi merdivenlerden çıktı, sanki Yang Chen'in önünde durmaya bir saniye daha bile dayanamayacak gibiydi.

Yang Chen gülmeden edemedi. Otuz bin dolar tutan bir parça kıyafete yalnızca bu hatun ucuz diyebilirdi. Lin Ruoxi'nin tempolu ayak seslerinden içten içe mutlu olduğu açık bir şekilde belli oluyordu ancak aynı zamanda bir erkeğe kıyafet aldığı için utanmış görünüyordu,  bu yüzden kaçtı.

O anda Wang Nine mutfaktan çıkıp ikiliyi yemeğe çağırdı. Lin Ruoxi'nin korkmuş bir tavşan gibi üst kata kaçtığını görünce merakla sordu, "Genç Efendi, hanımımın sorunu nedir?"

Yang Chen sırıttı, yeni ceketini ona gösterdi ve, "Kocasının övgüsünü kaldıramadı."

Wang Nine zeki bir hanımdı ve hemen ne demek istediğini anladı. Ağzını kapatıp kıkırdamaktan kendini alıkoyamadı gözleri iki adet hilal şeklini aldı ve çok memnun görünüyordu.

Yang Chen, sessizce Lin Ruoxi'nin bu utangaç ve tatlı tarafının soğuk bir şekilde entrika çevirip bir cellat gibi iki şirketi yok eden tarafından ne kadar farklı olduğu konusunda yakındı. Bir kadının kalbi, gerçekten ölçülemeyecek kadar derindi.