Çevirmen: Sefix

Bu sefer Lin Ruoxi, Yang Chen'in uzlaşma talebini duyduktan sonra olumsuz bir şey söylemeye çalışmadı. Yang Chen'in bahsettiğine kıyasla, eskisinden çok daha sakin davrandı.

Ancak Lin Ruoxi, kısa bir süre Yang Chen'e baktı. Şakayla karışık, “Öyle mi? Hiçbir şeyin mutlak olmadığını söylediğine ve herkes hata yaptığına göre, ya gelecekte ben kabul ettikten sonra tekrar boşanmak istersen? Bir kez daha benim ölümüme şahit olmaktan korktuğunu ya da bunun gibi bir şey olduğunu iddia ettiğinde, yine ‘hiçbir şey mutlak değil’ demeni mi bekleyeceğim?”

“Bu… Neden böyle olsun ki…”

Lin Ruoxi masum bir tavırla söyledi, “Hiçbir şey mutlak değil, söylediğin buydu.”

“Emm...” Yang Chen alnından soğuk terler akarken sıkıca kaşlarını çattı. Neden hep kendim için çukur kazıyormuşum gibi hissediyorum?

Lin Ruoxi şiddetle Yang Chen'e gözlerini devirdi. “Sadece iyice düşündükten sonra sor. Ben istendiğinde kenara atılabilecek bir hurda parçası değilim. Beni bir kenara atıyorsun ve istediğin zaman alıyorsun. Evliliği bozmak istemesen bile, kararlarına ille de uymayacağım. Bunu iyice düşünmeni rica ediyorum.”

Yang Chen'in yüzünde acılık görülebiliyordu. “Gerek yok. Sevgilim, zaten çok yakınlaştık. Ev adresimiz bile aynı ve aynı katta oturuyoruz. Ama yine de çok acımasızsın...”

“O benim evim!” Lin Ruoxi öfkeyle bağırdı. “Hiçbir şey mutlak değildir. Ruh halim iyiyse acımasız olmadığım bir gün gelebilir. Şu anda hiçbir şey beni acımasız olmaktan alıkoyamaz. Bana öğrettiğin bu.”

Lin Ruoxi konuşmasını bitirdikten sonra başını çevirdi ve Yang Chen'i görmezden gelmeye başladı.

Araba sürerken Yang Chen'in kaşları sürekli çatıktı. Beyni tam bir karmaşa içindeydi. Bilmeden, Zhonghai şehrine döndü.

Çevreleri tekrar aydınlandığında, Yang Chen nihayet farkındalık duygusunu yeniden kazandı. Bölgesine geri dönerken, sadece içgüdülerine güvendi. Aklında başka şeyler olsa bile hala güvendeydi.

Araba iş bölgesinin yanından geçtiğinde, Yang Chen, akşam yemeği yemesine rağmen, dört kişinin önünde bayılma rolünü oynaması sonucunda fazla yemek yiyemediğini fark etti. Şu an midesi çok boştu. Yanındaki Lin Ruoxi'nin de yemek yemediğini hatırladı.

Saate baktı. Saat gece on otuzdu, ama pek çok müşteri olmamasına rağmen epeyce restoran hala açıktı. Kesinlikle evde yemek yiyemezdi. Wang Ma istese bile, Yang Chen onu akşam yemeği hazırlamak için uyandırmak istemezdi.

En son, Yang Chen arabasını bir yeraltı park alanına sürdü.

Lin Ruoxi fark etti ve sordu, “Neden buraya park ediyorsun?”

“Tabiki yemek yemek için. Daha önce yemeğinden sadece birkaç ısırık aldın. Yatağa aç karınla gidemezsin, değil mi?” Yang Chen sordu.

 Gerçekten de Lin Ruoxi oldukça acıkmıştı ama gecenin bu saatinde Yang Chen ile birlikte yemek yemeyi beklemiyordu. Kalbinde alışılmadık bir his olmasına rağmen, doğal olarak bunu göstermedi.

Sokaklarda yürüyen Yang Chen yavaş yavaş uygun bir restoran arıyordu. O kadar dikkatliydi ki, Lin Ruoxi kasvetli bir şekilde arkasından giderken değerli bir hazine arıyormuş gibi görünüyordu.

Birlikte yürüyen diğer çiftlerle karşılaştırıldığında, bu ikisi kesinlikle oldukça benzersiz görünüyordu.

Üstelik Lin Ruoxi doğuştan gelen zarafetini gizleyemediği için yoldan geçenlerden sayısız bakış alıyordu. Bu, Lin Ruoxi'de Yang Chen ile biraz sohbet etmek için acele etme isteği uyandırdı! Çok garipti!

“Hey, bakman bitti mi? Hangisini seçersen seç.” Lin Ruoxi şikayet etmekten kendini alamadı.

Yang Chen aniden yürümeyi bıraktı. Gülümseyerek arkasını dönerek, “Seninle akşam yemeği yemek için ilk kez uygun bir restorana gidiyorum. Dikkatlice seçmeliyim ki, geriye dönüp baktığımda bu iyi bir hatıra olsun.”

Lin Ruoxi hayrete düştü. Yang Chen'in böyle bir şey söylemesini beklemiyordu.

Uygun bir restoran mı?

Lin Ruoxi, ilk tanıştıklarından bu yana neredeyse altı ay geçtiğini fark etti. Yakın bir çift olarak kabul edilemeseler de, birbirlerini sık sık göreceklerdi.

Bu kadar uzun bir süre sonra, sadece kanunen evli olan ikisi, daha önce birlikte düzgün bir yemek yememişlerdi.

Başbaşa yemek yedikleri tek zaman, Yang Chen onu küçük bir dükkana kerevit yemeye getirmişti. Ancak Yang Chen burayı uygun bir restoran olarak görmezdi.

O zamanki taşınma tarihlerine gelince, daha sonra birlikte sadece pasta yediler ve bu yemek olarak kabul edilemezdi.

Yang Chen de oldukça utanmıştı. Birdenbire konuştu, “Aslında daha önce bir restoran ararken birçok şey düşündüm. Gerçekten hoş bir adam değilim. Bana bu kadar kararlı davranmanı mantıklı buluyorum.”

Yang Chen konuşurken, Hangbang mutfağı sunan bir restoran fark etti. Lin Ruoxi'nin sevdiği şey hafif ve taze yemeklerin olması gerektiğini düşündü. İçeride fazla insan olmadığı için oldukça sessiz bir ortam vardı. Lin Ruoxi'nin dalgın bakışına tepki vermeden elini salladı ve dedi, “Hadi, kapanmadan hemen oraya gidelim.”

İkili restorandaki son müşterilerdi ama yine de garsonların yüzünde gülümsemeyle ikiliyi cam kenarı masasına kadar eşlik etti.

Yang Chen, Lin Ruoxi'nin yemek sipariş etmekten hoşlanmadığını biliyordu. Bu nedenle, mutfaktan yemeklerini hazırlamasını istemeden önce Songsao balığı, Longjing karidesleri, glayöl ve kuru sebzeli buğulanmış domuz eti sipariş etti.

İkisi de masanın iki yanına karşılıklı oturdular. Ne konuşacaklarını bilmiyorlardı. Lin Ruoxi her zaman sessiz bir insan olmuştu. Başı eğikken, sessizlikten dolayı rahatsız hissetmiyordu.

Ancak Yang Chen sessizleştiğinde, zihni ikisi arasındaki küçük şeyler de dahil olmak üzere çeşitli geçmiş olaylarla doluydu...

Barda tutkal ve boya gibi hissettiren tutkulu öpüşme ve ardından gecenin bitmeyen karmaşası;

Ölüme bir hiçmiş gibi davrandığı kafenin balkonunda kendisinden evlenmesini talep ederken;

Acımasız babasının karşı karşıya olduğu azim ve çaresizlik;

Hasta yatağında gizlice yapışkan pirinç toplarını çiğnemesinin sevimliliği;

Çalışanını savunurken gösterdiği korkusuzluk;

Onu çalışmaya zorlamak için hileleri;

Ayrıca rakiplerini yok ederken sarsılmaz kalitesi ve soğukluğu;

Bir de çocuklara karşı şefkati ve sevgisi…

Ayrıca, ayrıca… Ayrıca mücadele eden, tökezleyen, yalnız ama yine de kendi içine kapanan gölgesine ek olarak ağır bir yük olma kaderi.

Bazıları kadınların elmas gibi olduğunu söylerdi. Cilalanmadan önce, gerçek parlaklığı asla bilinemezdi.

Yang Chen aniden o zamanki düşüncesinin oldukça gülünç olduğunu fark etti.

Lin Ruoxi sadece Lin Ruoxi olabilir. Asla onun zihnindeki diğer kişi olamayacaktı. O eşsizdi, tıpkı dünyada modellendikten sonra aynı desene sahip iki elmas olmayacağı gibi. O kadar karmaşıktı ki kimse onu anlayamazdı ama aynı zamanda sürekli onu düşünmen için sana işkence ederdi.

Belki o bile dünyadaki bazı ilişkilerin başlangıç   değil sadece bitiş noktaları olduğunun farkında değildi.

Yang Chen geçmişi düşünürken, birkaç yemek çoktan servis edilmişti. Lin Ruoxi, küçük bir glayöl'ü ağzına koyup çiğnemeden önce çubuklarını kaldırdı.

Yang Chen'in tüm bu süre boyunca sessizce ona baktığını görünce yanakları hafifçe kızardı. Neyse ki restoranda çok fazla insan yoktu, bu yüzden kendini çok garip hissetmedi.

“Sana ne oldu? Yemeğe başla. Aç olduğunu söylemedin mi?” Lin Ruoxi, özellikle Yang Chen'in gözlerinde bulunan kabaran duygular nedeniyle rahatsız hissedene kadar baktı.

Endişeli, diye düşündü, Bir karar mı veriyor?

Yang Chen derin bir nefes aldı. Ciddiyetle konuşmaya başladı, “Ruoxi, hiçbir şeyin mutlak olmadığını söylememe rağmen, sanırım asla mutlak olmayacak olsalar bile kaderinde var olan bazı şeyler var.”

“Ne demek istiyorsun…”

“Nasıl bir adam olduğumu düşünüyorsun?” Yang Chen hafif bir gülümsemeyle sordu. “Demek istediğim aynı evde yaşayan bir kadın olarak, şirkette bir üst olarak ve tabii ki bir kaza sonucu yatağa girmiş bir kadın olarak değil. Sadece bir kadının bakış açısından bakarsak, nasıl bir erkek olduğumu düşünüyorsun?”

Lin Ruoxi'nin bir çift yemek çubuğu tutan eli hafifçe titredi. Onları yeterince sıkı tutmayı başaramadı ve masanın üzerine düşmelerine neden oldu. Sessizce, Yang Chen'in söylediklerini bir araya getirmeye çalışan samimi bakışlarına baktı.