Çeviren: Ratel Düzenleyen: bebebiskuvisi

Giren kişi nefes alırken bile dikkatliydi, yatakta uyuyan Lin Ruoxi’yi uyandırmaktan korkuyor gibiydi.

Yang Chen bu ayak seslerinin Wang Ma’ya ait olmadığını biliyordu, kafası karışık bir halde içeri giren kişiye bakmak için arkasını döndü ve onu görünce şaşkına döndü.

“Neden sen!?”

Mo Qianni şaşkınlık içindeyken ağzından çıkan ilk sözcükler bunlardı. Konuşurken tatlı ve duru gözleri genişledi, sevimli ve etkileyici yüzü loş ışık altında oldukça çekici bir görüntü aldı.

“Benim sorum da aynı, neden buradasın?” Yang Chen kaşlarını çattı, sonuçta onunla Lin Ruoxi arasındaki ilişki gizliydi; eğer Mo Qianni bunu öğrenirse, bu onlar için pek çok gereksiz sorun yaratabilirdi.

İkisi de şaşkın bir vaziyetteyken kapı bir kere daha açıldı. Wang Ma içeriye bir bavulla girdi, bir gülümseme takındı ve konuştu: “Bayan Mo, bu bahsettiğim Genç Efendi, Hanımımın bugüne kadar dayanması tamamen Genç Efendi sayesindeydi.”

“Wang Ma……” Mo Qianni inanmazlıkla Yang Chen’i işaret etti ve az kalsın şoktan bağırıyordu. “Sen…… Sen Yang Chen’in Ruoxi’nin kocası olduğunu mu söylüyorsun!?”

“Neden şaşırdın?” Wang Ma zaten bahsedilmemesini dilediği şeyden bahsettiğinden Yang Chen daha fazla numara yapmaya çalışmadı, kötücül bir gülümseme takınıp sordu: “Yoksa benim gibi muhteşem bir erkekle arasında bir şeyler olması şansını kaybettiği için Bayan Mo’nun kalbi mi kırıldı?”

*Hass!* Mo Qianni dişlerini kenetledi, öfkeyle nefes aldı ve konuştu: “Sadece şaşırdım, Ruoxi niye aniden, tek kelime bile etmeden seninle evlensin ve daha da garibi senin gibi bir serseriye kocam demeye gönüllü olsun! Onu tuzağa düşürmek için bir tür komplo tezgahlamış olmalısın!”

Wang Ma ikisinin birbirini gördüğü anda boğaz boğaza kavga etmeye başladıklarını görünce, aceleyle onları durdurdu. “Peki peki, Bayan Mo, Genç Efendi, burası bir hastane odası, ikiniz Hanımım’a en yakın kişilersiniz, daha az tartışıp daha iyi anlaşsanız iyi olur.”

Yang Chen’in ağzı seğirdi ve sordu: “Wang Ma, neden onunla birlikte geldin?”

Wang Ma gülümsedi ve açıkladı: “Eve bavul almaya döndüğümde, Bayan Mo Hanımım’ın evde olup olmadığını sordu. Genç Efendi bunu bilmeyebilir ancak Bayan Mo ve Hanımım birbirlerini uzun süredir tanırlar. Yaşlı Hanımım hala hayatayken sık sık bir araya gelirlerdi. Şimdilerde Yu Lei International’de birlikte çalışıyorlar. Araları çok iyi olduğundan, eskiden evimize sık sık gelirdi, ama Yaşlı Hanımım’ın vefatından sonra daha nadir gelir oldu. Bu yüzden Bayan Mo sorduğunda, gerçeği ondan gizleyemedim. Bayan Mo, Hanımım’ın hastaneye kaldırıldığını duyunca buraya gelip onu görmek için ısrar etti.”

Mo Qianni ile Lin Ruoxi’nin en iyi arkadaşlar olması gerçekten beklenmedikti. Bu doğru, onları şirkette gördüğünde, eşiyle amirinin çok iyi bir ilişkisi olduğunu görmüştü, ancak özel hayatta da bu kadar yakın olduklarını ancak şimdi öğreniyordu.

“O zaman ilginiz için teşekkür ederim, Bayan Mo. Ruoxi tehlikeyi atlattı, yorgun hissediyorsanız, evinize gidip rahatlıkla uyuyabilirsiniz."

Mo Qianni Yang Chen’e gözlerini yuvarlayarak baktı, böyle birinin CEO’nun kocası olduğu için hala kasvetli ve canı sıkkın hissetse de şimdi böyle konuların tartışılacağı zaman değildi. Yatağın kenarına doğru yürüyerek, Lin Ruoxi’nin solgun yüzünü inceledi ve endişeyle konuştu: “Uyumak istiyorsan bunu kendi başına yapabilirsin, ben burada kalıp Ruoxi’ye eşlik etmek istiyorum.”

“Senin karın falan değil, neden ona eşlik edeceksin ki?” Yang Chen takıldı.

“Siktir!” Mo Qianni patladı: “Sırf Ruoxi ile evlendin diye kendini çok yükseklerde görmesen iyi edersin, 5 dakika önce bizim birbirimizi 8 yıldır tanıdığını bile bilmiyordun!”

“Tek bildiğim, eğer bu kadar sesli konuşmaya devam edersen, sevgili karımı uyandıracaksın.” Yang Chen umutsuzca ona sessiz olmasını işaret etti.

Mo Qianni hemen ağzını kapattı, Yang Chen’e dik dik bakarak alçak sesle konuştu: “Sonunda Ruoxi’nin senin kovulmana neden bu kadar karşı olduğunu anladım, senin kovulman imkansız çünkü……”

“Çok ciddi, sorumluluk sahibi ve yetenekli bir adamım.” Yang Chen Mo Qianni’ye göz kırptı. “Bayan Mo, bana ay sonu prim vermeyi unutmayın, 400,000 doları almayı başardım.”

Bu konuyu tekrar duyunca, Mo Qianni’nin içindeki bir ateş çukuru tekrar alevlendi, soğukça homurdandı ve Yang Chen’e daha fazla ilgi göstermedi. Bir sandalye çekti, yatağın yanına oturdu ve tek kelime bile etmedi.

Köşede getirdiği eşyaları düzenlemekte olan Wang Ma bu sahneyi görse bile elinden iç çekmekten fazlası gelmiyordu.

Hastane odasının penceresinden çağlayarak akan berrak bir dere gibi olan ay ışığı, sessiz gecenin rahat ve huzurlu görünmesini sağlıyordu.

Çoktan gece yarısı olmuştu, Wang Ma getirdiği giyecekleri ve diğer temel ihtiyaç malzemelerini titizlikle yerleştirdikten sonra, Ejder Bahçesi’ndeki villaya dönmeden önce uzun süre tereddüt etti. Sonuçta, böyle büyük bir evle birinin ilgilenmesi ve bazı işlerin yapılması gerekiyordu. Dahası, hastanede uzman hasta bakım personelleri vardı. Ayrıcı gündüzleri Lin Ruoxi’ye eşlik edebilirdi, bu yüzden geceleri yanında kalması o kadar da gerekli değildi.

Hastane odasında, sesli bir biçimde uyuyan Lin Ruoxi’den başka, sadece yatağın iki tarafına karşılıklı oturmuş sessizce bekleyen Yang Chen ve Mo Qianni vardı.

Bir süre sonra, Mo Qianni ölü atmosfere dayanamayarak konuştu: “Ruoxi ile nasıl evlendin? Bundan bana daha önce hiç bahsetmedi.”

“Aslında bunu gizli tutmayı planlıyorduk, ancak bunu öğrendiğine göre bunu kimseye anlatmayacağını umuyorum.” dedi Yang Chen.

“Ben dedikoducu kızlardan değilim. Ben Ruoxi’nin kız kardeşi gibiyim.” Mo Qianni hoşnutsuzluğunu saklamadı. “Aksine sen bir anda yoktan var oldun ve Ruoxi’nin kocası oldun, bunu başarmak için ne tür bir komplo çevirdin merak ediyorum.”

Yang Chen güldü. “Wang Ma’nın söylediğine göre ikiniz birbirinizi çocukluğunuzdan beri tanıyorsunuz, onu benden daha iyi tanıyor olmalısın, değil mi?”

“Bu doğru.” dedi Mo Qianni. “Ben çocukken bana yardım eden kişi Ruoxi’nin büyükannesi olan eski CEO’ydu, şu anda olduğum kişi olmamı ona borçluyum. Ruoxi benim sevgili kız kardeşim ve aynı zamanda ustamın eti ve kanı, herhangi birinin ona zarar vermesine kesinlikle izin vermem!”

Yang Chen, Mo Qianni’nin ihtiyat dolu bakışlarını görmezden geldi ve konuşmaya devam etti. “İkiniz birbirinizi bu kadar uzun süre tanıdığınıza göre, kimin daha zeki olduğunu düşünüyorsun, onun mu yoksa senin mi?”

“O daha zeki.” Mo Qianni çok açık bir şekilde cevapladı, gözlerini Yang Chen’e doğru yuvarladı ve konuştu. “Bunu itiraf etmek istemesem de, küçüklüğümüzden beri o yaptığımız her şeyde hep benden daha iyiydi. Tek istediğim kendi payımı sırtlayarak, onun yükünün bir kısmını paylaşmak.”

“O zaman senin düşündüğün ve düşünebileceğin her şeyi onun da düşünebileceğinin farkında mısın? Bizim evliliğimizde, benim kendi sebeplerim vardı ve onun da kendi sebepleri vardı, bu seni ilgilendirmez.” dedi Yang Chen.

Mo Qianni dişlerini kenetledi ve konuştu: “Söylemek istemiyorsan söyleme, yanıltıcı mantık oyunlarıyla dolusun ve küfretmeden sövüyorsun. Sırf Ruoxi’nin kocası olduğundan dolayı senin icabına bakamayacağımı sanma, hala senin üstünüm!”

“Tek yaptığım üst düzey IQ oyunları oynamak ve boş zamanlarda kız kardeşlerinle sohbet etmek. Kendi akıl sağlığın için sana bir tavsiye vereyim, eğer bana bela olmazsan seninle uğraşmak için çok tembel bir adamım.” Yang Chen kafasını salladı ve ayağa kalktı. “Saat geç oldu, yarın yapılacak işlerim var, Bayan Mo, eğer evinize gitmek isterseniz sizi bırakabilirim ancak kalmak konusunda ısrarcı olursanız üşütmemeye dikkat edin.” Bunu söyledikten sonra, Lin Ruoxi’ye bakarken garip bir gülümseme takındı ve arkasını dönmeden odadan çıkıp gitti.

Mo Qianni ufak yumruğunu Yang Chen’in arkasından salladı, ayağını yere vurup küfretmek istiyordu ancak sonunda yine sabretti.

Yang Chen’in ayrılışından kısa süre sonra, Mo Qianni uzun bir iç çekti, böyle bir insan için sinirlenmeye değmeyeceğini hissetti ve uzanıp Lin Ruoxi’nin elini tuttu. Kendi kendine hafifçe mırıldandı: “Ruoxi, başkalarına karşı bir koruma için bile olsa, neden eş olarak böylesi bir serseriyi seçtin, kendine böyle eziyet etmek zorunda değilsin, değil mi… ...?”

“Aslında o kadar da sorun değil……”

Mo Qianni afalladı, bakmak için kafasını kaldırdı. Lin Ruoxi’nin gözlerini açıp açmadığı tam anlaşılmıyordu. Yüzünde yorgun bir ifade olsa da, yine de uyanmış ve nazikçe ona bakıyordu.

“Ruoxi uyanık mısın? Ne zaman uyandın?” Mo Qianni bu hoş sürprizle mutlu olmuştu.

Lin Ruoxi zayıfça gülümsedi, Mo Qianni gibi nadir bir dost ile oldukça sıkı fıkı oldukları anlaşılabiliyordu.

“Uyanıktın da onun gitmesini mi bekliyordun?” Mo Qianni gülse mi ağlasa mı bilemiyordu.

“Eğer burada olsaydı, uyanmaya cüret edemezdim.” Lin Ruoxi’nin gözlerinde karmaşık bir ifade belirdi, daha fazla konuşmadı ve dinlenmek için gözlerini tekrar kapattı.