Çevirmen: Limon

Tüm gece ordan oraya sürüklenmesine karşın, uykusuz kalmak Yang Chen için bir problem oluşturmadı, ve seyyarlardan kahvaltılık birşeyler almak için yola koyuldu. Bir kaç tur attıktan sonra, değişik boyutlarda bir kaç torbayı ofise getirdi.

Uzun zamandır beklenti içinde olan ofisteki güzel kızlar Yang Chen’in geldiğini görünce, yemek istediklerini kapmak için torbalara doğru koştular. Bir kaç utanmaz kız Yang Chen’in suratında sulu sulu öpücük izleri bile bıraktı.

Zhao Hongyan onunla alay edermiş gibi gülümseyerek, ‘’Dışarıdan kahvaltı ısmarlayarak kızların gözüne girerek aşna fişne mi yapmanın  peşindesin?’’

Yang Chen’ de utanmayarak ve elinde ki çöreği kemirerek, ‘’Sende bir öpücük verirsen, belki sana da anlatırım.’’

‘’Tek bildiğin masum evli kadınların aklıyla oynamak!’’ Zhao Hongyan gözlerini devirdi ve daha çok onunla uğraşmadı.

Aniden birşeyi hatırlayarak, Yang Chen eline kahvaltı tabağı alarak meslektaşı Chen Bo’nun odasına doğru gitti. Chen Bo’nun sabahın köründe masanın üzerinde kestirirken görünce şaşırdı.

Yang Chen dirseğiyle dürterek,  ‘’Hey, Chen Bo, kahvaltı zamanı.’’

Chen Bo kısık bir sesle mırıldandı, ardından kızarmış gözlerini ovalayarak ayağa kalktı. Yang Chen’in ona kahvaltı tabağı uzattığını görünce samimi bir gülüş attı, ‘’Her gün bana kahvaltı getirdiğin için çok teşekkür ederim.’’

Yang Chen ona derinden bir baktı ve, ‘’Kendini çok yorma, yardıma ihtiyacın olursa, bizden isteyebilirsin, belki sana yardımcı olabiliriz.’’

Chen Bo’nun siması birden nahoş bir hal aldı, soluk yüzü şimdi biraz panik içindeydi, ardarda göz kırparak ‘’Yoo.... birşeyim yok, sadece dün gece düzgün uyuyamadım.’’

‘’Tekrar söylüyorum, kendini çok yorma.’’ Yang Chen daha fazla soru sormadı, Chen Bo’nun sırtını sıvazladı, koltuğuna geri döndü ve oyun oynamaya başladı.

Kısa bir süre sonra adeta büyüleyici bir kadın ofise girdi. Liu Mingyu’nun kabinine girdi ve onunla bir konu hakkında konuştu.

Kar beyaz etek giymiş Liu Mingyu’nun canı sıkılmış gibi bir hali vardı, fakat sonunda ister istemez belgelerini düzenleyip, kadını dışarı doğru takip etti.

İkisi çıktığında, hala kek yiyen yuvarlak yüzlü Zhang Chai endişeli bir şekilde koşuşturdu, ve kaygılı bir yüz ifadesiyle Zhao Hongyan, ‘’Kız kardeş Hongyan, kardeş Mingyu’ya birşey olmayacak değil mi? Bölüm Şefi Ma onu uzun süredir rahatsız ediyordu, neden hala onu rahat bırakmadı?’’

Yang Chen kafası karışmış bir şekilde, ‘’O kadın Bölüm Şefi Ma tarafından mı yollandı?’’ dedi.

Zhao Hongyan kaşlarını çatıp kafasını salladı, ‘’Bölüm Şefi Ma’nın altında çalışan yöneticilerden biri; bütün şirket Şef Ma’nın sevgilisi olduğunu biliyor, sadece kimse parmakla işaret etmiyor. Şef Ma’nın kardeş Mingyu’yu nereye yolladığını merak ediyorum. Eskiden Şef Ma buraya hep kendisi gelirdi, şimdi niye o kadını yolluyor bu da ayrı bir merak konusu.’’

Birşey düşünmüş gibi, Yang Chen telefonunu çıkardı ve Liu Mingyu’ya bir mesaj yolladı.

Kısa bir süre içinde, Liu Mingyu cevap verdi.

Kaşla göz arasında, Yang Chen telefonu cebine geri koydu, masadaki kıymalı çöreklerden ikisini aldı ve ofisin çıkışına doğru yürüdü.

Zhao Hongyan panik içinde, ‘’Yang Chen, nereye gidiyorsun? Eğer Şef Mo seni burada görmezse, işkenceye tekrar katlanmak zorunda kalacaksın.’’ dedi.

Yang Chen arkasını dönüp, ‘’Midem pek iyi değil, tualette m*çarken yiyeceğim bunları.’’  (ÇN: Aha tualette ekmek yiyiyo, vurun :D)

Bir kaç halkla ilişkilerden sorumlu kadın yüzünü ekşitmekten suratları kırıştı.

Tabii ki de Yang Chen’in tualete gidip mıçarken o çörekleri yiyecek hali yoktu. Ancak, tualete gitse bile yiyebilecek iştahı vardı.

Halkla ilişkiler bölgesinden çıkınca, direk asansöre bindi ve doğrudan otoparka gitti.

Önceden, Liu Mingyu’ya nereye gittiğine dair mesaj atmıştı, Liu Mingyu’da ‘’Çağlayan Bulut Oteli’’ diye cevap vermişti.

Ofisten iş için ayrılmasının Şef Ma tarafından kurulmuş bir tuzak olup olmadığından emin olamasa da, Liu Mingyu kendisini koruyabilecek erişkin bir kadındı, bu yüzden Yang Chen’e nereye gittiğini söylerek akıllılık etti. İşin sonunda, birilerinin nerede olduğunu bilmesi gerekiyordu.

Yang Chen’in bu cümleyle ne yapacağına gelirsek, Liu Mingyu’nun bilebileceği birşey değildi.

Yang Chen onların gittiği yoldan gitmek yerine, kestirme yoldan son sürat gitti. Otelin lobisine vardığında, elinde bir gazete aldı çaktırmadan lobinin köşesindeki koltuğa oturdu.

Çağlayan Bulut Oteli 4 yıldızlı bir oteldi, aynı zamanda Zhang Hai şehir merkezinde ki oteller arasında güzel bir itibara sahipti. Lobiye giriş çıkış yapan müşteri trafiği oldukça ağırdı. Bundan ötürü, birden bire elindeki gazeteyle köşedeki koltuğa oturan biri herhangi bir şüphe çekmedi.

5 dakikadan fazla bekledikten sonra, Yang Chen otelin girişinde beliren iki kişi gördü.

O iki kişi, Liu Mingyu ve onu otele götüren o hatundu.

İkisi de iyi görünüyordu. Görünüşe göre Liu Mingyu arabada makyaj yapmıştı, saçları örülmüş, ve saçında ki kırmızı şeritler olgun ve güzel suratıyla uyumlu olmuştu, giriş salonunda ki çoğu erkeğin ilgisini çekiyordu.

Girdikten sonra, Li Mingyu etrafına bakındı, bunu isteyerek mi yoksa istemdışı mı yaptığı belli değildi. Hafif somurtkan ve hayal kırıklığına uğramış gibi bir yüz ifadesi vardı, ama bu ifadesi göz açıp kapayıncaya kadar normal haline döndü.

Liu Mingyu’yu otele götüren kadın onunla birşey konuştuktan sonra, Liu Mingyu bir an tereddüt etti, ama yine de kadını asansöre doğru takip etti ve yukarı çıktılar.

Yang Chen hızlıca asansörün kapılarına doğru yürüdü, ve kapıların üstündeki giderek yükselen rakamlara baktı. 1.nci kattan başladı, 5.nci katta biraz duraksadı ve ardından tekrar 13.ncü kata gitti, tekrar duraksadı, ve sonra tekrar aşağıya inmeye başlamadan önce en üst kata çıktı.

Otelin rehberine bakarak, 5.nci katın spa merkezi, 10.ncu ve 15.nci katların misafirler için ve en üst katın ise ofisler için olduğunu gördü.

Belli ki böyle bir durumda, misafir odasına gitmeleri en muhtemel olanıydı. Asansöre bindikten sonra, Yang Chen Liu Mingyu’nun yerini doğrulamak için telefonunu çıkartıp onu aramaya çalıştı.

‘’Aradığınız numaraya şu anda ulaşılamıyor.’’

Bank kaydının verdiği bu cevap Yang Chen’in içine kurt düşürdü. Liu Mingyu gibi müşteri ilişkilerinden sorumlu bir çalışanın iş fırsatlarının kaçmaması için telefonunun 24 saat açık olması gerekirdi. Normalde, telefonunu kafasına göre kapatması mümkün değildi. Dahası,  önceden Yang Chen’e mesaj da atmıştı.

Asansör 13.ncü kata ulaştığında, Yang Chen asansörden indi. Koridor uzundu ve aşağı yukarı 30-40 odalıydı. Vakit sabah ve şuan mesai saatleri olduğu için çok sessizdi. Bu katta misafirler için bir tek otel çalışanı bile yoktu.

Birine sormadan , Yang Chen’in her odayı kontrol etmesi besbelli imkansızdı. Ek olarak, ona sıkıntı veren şey kapıların kilitlerinin elektronik olmasıydı, bu da demek oluyordu ki maymuncuk vasıtasıyla kapıları açamazdı.

Yang Chen hikayeye ana haber bülteninden devam etmek isteseydi, dövüş bilgilerini kullanıp kapıları kırarak açabilirdi! İşte o zaman çok ünlü olurdu.

‘’Bu Ma denilen adam belli ki mekan seçmeyi iyi biliyor...’’ daha etkili yöntemler kullansa mı kullanmasa mı diye düşünen Yang Chen kendi kendine mırıldandı.

Meslektaşı Liu Mingyu’yu 2 haftadır tanısa da, araları gayet iyidi. İnsanların arasındaki samimiyeti ölçmek için zamana gerek yoktur. Özellikle de kadın ve erkek ilişkilerinin. Eğer birbirlerine güveniyorlarsa, zor durumda kaldıkları zaman yardım etmeye değecek bir arkadaşıkları var demektir.

Konuya dönersek, Liu Mingyu gibi olgun ve güzel bir kadın bu Ma denilen adam tarafından lekelenirse veya her hangi bir zarar gelirse, Yang Chen kendini çok kötü hissedecekti.

Tam stresten başına ağrılar girecekken, doğu tarafından gelen bir kapı açılıp kapanma sesi duydu, Liu Mingyu’yu otele getiren o güzel giyimli kadın suratında koca bir gülümsemeyle kapıdan dışarı adımını attı.....

(ÇN: Limon was here.)