Bölüm 8 : Donmuş Duvarlar

         “Levi Wagner , üç kişiyi öldürmekten ve devletin gizli belgelerini çalmaktan ağırlaştırılmış müebbet hapis cezasına çarptırıldı.”

         Mahkeme binasından çıkartılan Levi , kapıdan kendisine bakan kalabalığa doğru hüzünlü bir bakış attı. İnsanlar bir katilin cezalandırılmasından gayet mutluyken sevdikleri ve iş arkadaşları hayal kırıklığı ve kızgınlık içerisinde ona bakıyorlardı.

Cezasını Donmuş Duvarlar’da çekecekti ve bu bir suçlunun alabileceği en büyük cezaydı. Eski sevgilisi Ella , bu cezayı duyduğunda içindeki tüm nefreti bir kenara bırakmış ve uzaktan son kez de olsa onu görmek için gelmişti. Sarı kıvırcık saçları yüzünü hafifçe örterken elindeki beyaz bir mendille gözyaşlarını siliyordu.

İçi parçalanan Levi’nin dikkatini kalabalıktan ayrı duran Akbaba da çekti. Yüzünde endişeli bir ifade vardı ve Levi’yi görünce ona doğru yürümeye başlamıştı. Polisler Levi’yi arabaya bindirmek için götürmeye çalışınca ağzındaki sigarayı bırakmadan hızlanmıştı.

Bu hareketi gören Levi direnmeye başladı ve olduğu yere kendini sabitlemek için çaba gösterdi. Olası bir firar girişimine karşı olay yerine yaklaşan diğer polisler Akbaba’yı kollarından tutup Levi’ye yaklaşmasını engellerken Levi de sürüklenerek arabaya götürülüyordu. O sırada Akbaba , sigarasını ağzından fırlattı ve avazı çıktığı kadar bağırarak Levi’ye seslendi.

“KENDİNE DİKKAT ET EVLAT !”

...

Donmuş Duvarlar , şehrin kuzeyindeki ıssızlıkta uzanan devasa sütunlardı.  İçerisinde kendisi gibi katil olan yüzlerce mahkuma ev sahipliğe yapan bu duygusuz taşlar rakımı yaklaşık bin 200 metre olan küçük bir dağın zirvesinde bulunuyorlardı. Soğuk rüzgarlar büyük taş duvarlara vurur ve genelde dış kısımlarını donmuş bir tabakayla kaplardı. İnanılmaz soğuk havası , umursamaz gardiyanları , acımasız mahkumlarıyla bir suçluya ölmeyi diletecek kadar acı dolu bu yer artık Levi’nin hayatının sonuna kadar bir sonraki treni bekleyeceği istasyondu.

Dağa çıkan yolda giden araba sallanıyor , içeri giren soğuk Levi’ye gideceği donmuş cehennem hakkında ufak bilgiler fısıldıyordu. Eğer tabancası yanında bulunmamış olsaydı sokakta öldürdüğü üç kişinin cinayeti üzerine kalmayabilirdi. Böyle olsaydı Donmuş Duvarlar ile hiçbir zaman karşılaşmama ihtimali olacaktı.

Levi tüm bunların bir kabus ya da şaka olduğuna inanmaya başlamıştı. Yol boyunca gördüğü bu kabusun son bulmasını düşledi. Fakat tüm bu düşünceler arabadan indirilmesiyle son buldu.

Karşısında gri renkli ve dışı gerçekten de buz tutmuş 7-8 metre uzunluğunda kalın duvarlar vardı. Elektrikli dikenli telleri , kalın çelik parmaklıkları ve duvarların dış kısmına kazılmış çukurları görünce şok oldu. Kendisini Auschwitz toplama kampına götürülmüş bir Yahudi gibi hissetmekten alıkoyamadı.

Kapıdan içeri girdiğinde küçük bir odaya alındı. Önce ellerindeki çelik kelepçeler kaba çelik-taş yapımı ağır kelepçelerle değiştirildi. Vücudu tamamen kontrol edildi , kıyafetlerine el konuldu ve ensesine mahkum numarasını belirtecek bir barkod dövmesi işlendi.  Levi artık ikinci sınıf bir insandı ve içeride kendisini neyin beklediğine dair en ufak fikri yoktu.