Suryi, şehre girdikten sonra başındaki yarayı ve kolunu göstermek için bir kez daha hastaneye gitti. Fakat, bu sefer o hemşire kızı göremedi.

   "Belki de bu gün izinlidir."

   Suryi, bir odada başına dikiş atılırken başına dikiş atan hemşirenin bir şeyler mırıldandığını duydu. Görünüşe göre kadın oldukça kızgındı. Suryi, bu işe burnunu sokmak istemesede hemşire kız hakkında bir bilgi edinmek için bu şansı geri çeviremezdi.

   "Eee... Eğer, sizin için bir sakıncası yoksa neden sinirlendiğinizi sorabilir miyim?”

   Hemşire, “Yok bir şey,” dedi. “Sadece, bir arkadaş yine geç kaldıda...”

   "Acaba, bu kişi sürekli gülümseyen biri mi? Ve, biraz çocuksu.”

   Hemşire, iç çekerek başıyla onayladı. “Aynen o. Sürekli yaşlılar için huzur evine gidip, duruyor. Bazen, o aptal insanlara o kadar çok yardım ediyor ki başını belaya sokuyor.”

Suryi, gülümseyerek kadına başka bir şey demedi. Kadında işini bitirdikten sonra dikişin üstünü kapattı.

   "Dikiş açılmaması için darbe almayın. O yüzden, birkaç gün tatil yap. Veya, kendine başka bir iş bul.”

Suryi, başıyla onaylayarak hastaneden çıktı. Ve, hemşire kızı bulmak için huzur evine doğru yola çıktı.

  "Dediği gibi başı belada olabilir. En iyisi bi bakmak.”

Suryi, etraftaki insanlara sorarak huzur evini buldu ve içeriye girdi. Ardından bahçedeki görevlilerden birinin yanına gitti.

   "Acaba i bakabilir misiniz?”

Görevli, oldukça iri yarı esmer bir herifti.

"Tabii. Bir yakınınız mı, var?”

"Hayır. Aslında, buraya sürekli gelen bir arkadaşım var. Kendisi bir hemşire ve sürekli gülümsüyor. Üstelik, baya bi çocuk ruhlu.”

"Hee... Sen, Herstia'dan bahsediyorsun. Yok, bu gün hiç gelmedi. Aslında işi ne kadar yoğun olursa olsun gelirdi. Herhalde bu gün baya yoğundu.”

Suryi'nin başından aşağıya kaynar sular dökülmüştü. Hışımla huzur evinden çıkıp küfürler ede ede sokaklarda kızı aramaya başladı. Delikanlı sokaklarda koşturmaya, etraftaki insanlardan bilgi almaya çalışsada kızı ne gören ne de duyan vardı.

"O, aptal bana yardım etti. Bunu geri ödemeliyim. Off... Nerde bu aptal?”

Sokaklarda yana döne Herstia'yı ararken bir kızın çığlığını duydu. “Çığlık ara sokaktan geliyor.” hızla ara sokağa girdiğinde iki tane cılız pisliğin bir kızın üstüne çıkmış, üzerlerindeki kıyafetlerini parçaladıklarını gördü. Suryi, gördükleri karşısında dona kalmıştı. “Ne yapmalıyım?” Herstia, göz yaşları içinde iki pisliğe yalvarırken gözü arkada duran Suryi'ye ilişti. Ve, oğlanda kızın gözleriyle kontak kurdu. “Ne yapmalıyım?” O, an aklında iki söz canlandı.  

"Beladan uzak dur.”

"Eğer, bir insan kendi gücünü güçsüzler için kullanırsa bu diyarlar o zaman değişir.”

"Ne yapmalıyım? Ne?! Ona yardım mı etsem? Ama! Ama...”

Suryi, düşünce denizinde boğulurken Herstia'nın acı dolu çığlığını duyunca düşünce denizi biranda kurudu. Ve, yerini katmerlenmiş bir öfke aldı.

“Şerefsizler!”

Aniden içinde parlayan öfkeyle heriflerin üzerlerine atladı ve yüz derece sıcaklığa ulaştırdığı kılıcıyla ikisininde kellesini kesti. Ardından kılıcın ısısı düştü fakat bu sefer bir geri tepme olmadı. Ve, o anda Dünya için küçük bir adım olsada insanlığın temelleri tekrar yazıldı. Suryi, hemen kızın yanına gitti.

“İyi misin?”

Kızın üstündeki kıyafetler yırtılmıştı ve anlaşılan Suryi'nin bakışlarından çekiniyordu.

“Bir şey lazım. Böyle olmaz.” gözü öldürdüğü şerefsizlerin yılan logolu cübbelerine ilişti. Ve, bir tanesini alıp kızın üstünü örttü. “Hadi, kalk gidelim.”

“Ama-”

Kızın kolundan tutup ayağa kaldırdı. “Ne, ama? Hadi, gidiyoruz.”

“Tamam da nereye?”

Suryi, “Seni kendi evine bırakacağım,” dedi. “Bende kalacak bir yer bulurum.” Kız içinden kendisine yardım eden gence bir iyilik yapmak istiyordu fakat kendi evinde kalmasını söylerse yanlış anlayabileceğinden korkup sessiz kalarak başıyla onayladı. Suryi, kızı evine bıraktıktan sonra kendine bir han buldu. Fakat, o an bir şeyi hatırladı.

“Uyumamam lazım.”

Üzerindeki lanet yüzünden uyusa başı zaten belaya girecekti. Bu yüzden, uyumayıp sokakta gezmenin daha makul olacağını düşündü.

“Dışarıda olursam uykum gelmez. Sonuçta hem soğuk hem de tehlikeli.”

Suryi, gecenin sessizliğinin çöktüğü gece vakitlerinde sessizce sokaklarda dolanıyor, ara sokaklardan uzak duruyordu.

“İlk geceden başıma bir iş gelmese bari.”