Çevirmen : Clumsy 

Emilia’nın ağlamaklı sözlerini işiten Subaru, tüm bedeninin vicdan azabıyla sızladığını hissediyordu. O acılı anıları Emilia’yı ağlatacak şekilde gün yüzüne çıkardığı için yaşadığı pişmanlığın sonu yoktu.  

Emilia’nın duraksayarak dile getirdiği kelimelerden, Elior Ormanı halkına yönelik sevgisini ve minnettarlığını sezebilmişti. Yine de ilk karın düşüşü her şeyi değiştirmiş, o noktada sevgi dolu anıları halkın nefret ve düşmanlık dolu sesleriyle yer değiştirmişti.

Subaru’nun buzda kısılıp kalan bu kişilerin gerçek düşüncelerini bilmesine imkân yoktu. Ancak Emilia’nın sevgi ve mutluluk dolu günleri de o kalın, erimeyen buzla birlikte mühürlenmişti işte.

[Subaru: …… Ama sana neden böyle şeyler söylediler ki? Anlattıklarına bakılırsa… bu yaşananları anlamlı kılabilecek tek şey ormanı buzla kaplayan kişinin…… sen olması. Ancak o yaştayken böyle inanılmaz bir şey yapacak kadar güçlü müydün ki gerçekten?]

[Emilia: ――Bilmiyorum. O zamanlar dünyayı şimdikinden çok daha az tanıyordum. Ne yapıp yapamayacağımı hiç bilmiyor ve daima herkesin nezaketiyle karşılaşıyordum. Ama…… şimdi bile Puck olmadan tüm ormanı bir başıma dondurabilecek güce sahip olduğumdan şüpheliyim.]

[Subaru: Peki Puck olsa… yapabilir miydin?]

[Emilia: ――――]

Emilia Subaru’nun sorusuna başıyla sessizce onay verdi.
Bu gönülsüz onayı muhtemelen Subaru ormanı donduran kişiyi kendisi sanacak diye korkmasından kaynaklanıyordu. Ama Subaru’nun düşünceleri hiç de bu doğrultuda değildi.

Sebebiyse peşin hükümlü olması değil, basit bir sıralama meselesiydi.

[Subaru: Bu kadar endişeli görünmene gerek yok, yanlış anlamayacağım. Puck’la Orman donduktan sonra tanıştın…… hatta yaklaşık yüz yıl sonra, değil mi? Yani ormanın donuşuyla Puck’la tanışman yanlış sırada.]

[Emilia: M-mn…… evet ama……]

Kızın tedirginliğini sezen Subaru vardığı sonucu açıklamış ve bunu işiten Emilia rahatlamış denilemeyecek kadar gergin bir ifadeyle onay vermişti.

Bu tepki karşısında kaşlarını çatma dürtüsüne direnen Subaru kendisine hakim olarak kollarını kavuşturdu.

――Subaru, Emilia’nın hikayesini dinlerken yolunda olmayan bir şeyler olduğuna dair belli belirsiz bir hisse kapılmıştı. Ama o uyuşmazlık hissi artık hiç olmadığı kadar yoğun bir şekilde buradaydı.

Bu çok doğaldı. Natsuki Subaru daha önce Emilia’nın geçmişini veya düşüncelerini hiç kurcalamamış, onu bir çocuğa yapacağı gibi yüzeysel olarak sevmiş ve üzerine titremekle yetinmişti.

İşte bu Subaru’nun Yargılamasıydı―― artık başlamak zorunda olduğu sınavı buydu.

Mezardaki Yargılamalara girme niteliğini yitirmişti ve bu, onun Emilia’nın yanında durmaya, onu desteklemeye hakkı olup olmadığını kararlaştıracak Yargılamaydı.

[Subaru: Artık Yargılamalarda nasıl bir manzarayla karşılaştığını anlayabiliyorum.…… Peki sence bunu yenmek için ne yapman gerekiyor?]

[Emilia: Şey…… umm……]

Emilia’nın bakışları anlamsızca dolaşıyordu. Cevap verme konusunda tereddüt ediyor değildi, daha ziyade doğru kelimeyi seçme konusunda zorlanıyordu.

Emilia’nın Yargılamanın üstesinden nasıl geleceğiyle ilgili net bir fikri yoktu. Daha ilk deneyiminde ansızın uzun zamanlı bir ikilemle karşı karşıya kalmıştı, şimdi de kendisinden mükemmel bir cevap bekleniyordu.

İlk Yargılama kaçınılan geçmişe dair bir cevap bulmayı gerektiriyordu―― Echidna, bunu yap ve Yargılamayı geç demişti.

Geçmişi kabullenmek de reddetmek de bir cevap görevi görecekti. Emilia ise zamanında kendisine nazik davrananlar tarafından reddedilişinin acı anılarını çoktan kabullenmişti. Yani bu, Yargılamayı geçmek için olanların üstesinden gelmesi gerektiği anlamına mı geliyordu?

Geçmişte kalan bir şeyin üstesinden gelmek―― kişi bunu nasıl başarabilirdi ki?

Subaru’nun da verecek net bir cevabı yoktu. Ama İlk Yargılamayı geçip ikinciyi tadan biri olarak birtakım bilgilere sahipti. Echidna isimli karakterle geçen birkaç etkileşiminde şunu öğrenmişti: ――Yargılama büyük olasılıkla meydan okuyan kişiye imkansız bir problem sunmaz.

Bu da yaratıcısı olan Echidna’nın amacını düşününce gayet doğaldı. Echidna’nın arzuladığı şey merakını tatmin edecek “Sonuçlar”, Yargılamanın geçilişiyle gelen parıltılı hazineydi. Hiç değilse Cadının düşünce şekli bu olsa gerekti.

Bu durumda sonuç meydan okuyan kişinin geçmişini kabul veya ret edişi şeklindeydi.

Başka bir deyişle Emilia Yargılamayı geçmek için gerekli her şeye sahipti. Eğer şartları çözüp cevabını verirse sonuca erişecekti. O zaman buradaki engel Yargılamanın kendisi değildi――

[Subaru: Eğer bir cevabın olmadan meydan okumayı sürdürürsen… daima aynı şekilde sonlanacak.]

[Emilia: ――Peki sen ne düşünüyorsun, Subaru?]

[Subaru: …………]

[Emilia: Hikayemi dinledin…… Yargılamamı ve geçmişimi biliyorsun…… Ne düşünüyorsun? Nasıl geçeceğim hakkında bir fikrin var mı? Hala ne yapmam gerektiğini düşünüp duruyorum……]

Emilia dün geceki Yargılama sonrasında tüm vaktini uyumak yerine bu soruya harcamış olmalıydı.

Evet, böyle olmalıydı. Ruhunu tüketen o düşüncelere dalmış ve en sonunda sızıp kalmış olmalıydı.

[Subaru: Emilia… az önce bana buzu eritip herkese teşekkür etmek istediğini söylemiştin…]

[Emilia: Mm]

[Subaru: Peki neden böyle hissediyorsun?]

Emilia kendisine en yakın kişiler tarafından zalimce muamele görmüştü. Peki öyleyse buzun altında kalakalan tüm bu insanları kurtarmak isteme sebebi neydi?

[Subaru: Onlara dair son anıların lanetlenişin ve reddedilişin değil mi? Sana söyledikleri tüm o acımasızca, nefret dolu şeylerden sonra…… neden hala onlara yardım etmek istiyorsun?]

[Emilia: ――Subaru… şimdi sana berbat şeyler söylesem bundan böyle bana yardım etmek istemez misin?]

[Subaru: ――――]

Subaru'nun nutku tutulmuş, Subaru’ya içtenlik dolu menekşe gözlerini dikmiş olan Emilia’nın gözbebeklerindeki zayıflıksa bu yanıt sırasında silinmişti.

[Emilia: Evet, onlara dair son anılarım acı vericiydi…… Ama son anda olanlar, geçirdiğimiz tüm o zamanları geçersiz kılmaz ki. Pek çok güzel anımız da vardı.]

[Subaru: …………]

[Emilia: O güzellikleri unutup yalnızca canımı acıtanları anımsamak istemiyorum…… Tekrar gülebilelim ve kahkahalar atabilelim diye herkesi kurtarmak istiyorum……. Açgözlülük ettiğimin farkındayım ama hislerim bu şekilde…]

Bunu söyleyen Emilia ellerini dudaklarına götürerek Subaru’nun tepkisini bekledi.

Yanlışlıkla kendine dair çirkin bir şey söylemiş de aşağılanmaktan korkuyormuş gibi bir havası vardı. Bu tedirginliği fark eden Subaru kendi kendine şöyle düşündü: ――Bu dileği bile açgözlülük olarak görmeden edemeyen biri ha.

[Emilia: ――Subaru?]

[Subaru: Yok bir şey, sadece düşünüyordum… tamamen haklısın.]

Son anlarında tek istekleri Emilia’nın canını acıtmak olsa da bu, o ana dek paylaştıkları tüm anıların ve bağların yok olduğu anlamına gelmezdi.

Rem ve Ram geçmişte Subaru’yu öldürmüş ancak bu Subaru’nun onları kurtarmak için elinden geleni yapmaya çalıştığı gerçeğini değiştirmemişti. Ve Subaru, Başkentten itibaren tüm döngülerde aynı hislerle ilerlemişti.

Emilia’nın şu anki hisleri de tam olarak Subaru’nun hissettikleri gibiydi―― ötesi yoktu.

[Subaru: ――――]

Ancak Subaru tam da bu düşünceyle rahatlayacakken ortadaki o büyük uyuşmazlığı fark etmişti. Böyle bariz bir şeyi nasıl gözden kaçırmış olabilirdi?

[Emilia: ――Subaru?]

Subaru’nun kendisine kaskatı bir suratla baktığını gören Emilia’nın gözleri kafa karışıklığıyla dalgalanmaktaydı. Ancak Subaru, onu endişelendirdiğini bilmesine rağmen kendisini toparlayamıyordu. Çünkü,

―― Emilia içten içe geçmişine dair cevabını çoktan bulmuştu.

[Subaru: ――――]

Emilia’nın zamanında Büyük Elior Ormanının derinliklerinde birlikte yaşadığı Elf kabilesi buzun içerisinde donakalmış bir şekilde uyumaktaydı. O hatırladığı günde, karla kaplanan ormandaki Emilia, güvendiği kişilerin düşmanlığını göğüslemiş ama buna rağmen, en ufak bir tereddüdü olmadan onları kurtarıp onlara teşekkür etmek istediğini iddia etmişti.

Bu, kaçınmaya çalıştığı geçmişine yönelik kesin cevabıydı.

Eğer Subaru’nun aptallığını kabul edip ebeveynlerine veda etmesi bile İlk Yargılamanın koşullarını sağlamak için yeterliyse Emilia’nın kararlılığı da yeterli olmalıydı.

Ancak Yargılama, bunu şartların yerine getirilişi olarak kabul etmiyordu. Belki de sebep Subaru’nun Emilia’yı uyandırması ve Yargılamaya müdahale etmesiydi. Ama Subaru önceki döngülerde ilk geceden sonraki Yargılamalara müdahale etmemiş, Emilia buna rağmen Yargılamaları asla geçememişti.

Emilia’nın cevabı kendisine sunulan Yargılamaya uygun değil miydi ki?

[Subaru: Ama bu…….]

Eğer Yargılamayı yöneten kişi Echidna ise, cevabın değeri Cadının o anki ruh haline mi bağlıydı yani? Halbuki Echidna verilen cevabı ne olursa olsun bir cevap olarak kabullendiğini söylemişti.

Bir meydan okuyucunun cevabını reddetmek karakterine uyan bir şey değildi. Ama bunu yaptığını farz edersek―― Subaru’nun aklına gelen şey belki de -her nedense- yalnızca Emilia’nın cevabını reddettiği şeklindeydi. Ve bunu düşünmek bile kalbini acıtmıştı.

Çünkü bu düşünce şu olasılığa dokunuyordu: “Ancak Emilia Yargılamaları asla aşamayacak.”

[Subaru: Ben bunu kabul eder miyim sanki…… Sana yalvarıyorum Echidna…]

 #Echidna gerçekten de özellikle Emilia'nın geçmesine müsaade etmiyor olabilir mi? Eğer öyleyse sebep ne olabilir acaba? 
Roswaal da 'O şey yargılamaları asla aşamaz' gibi bir konuşma yapmıştı. Tüm bunların altından ne çıkacak ve Subaru Echidna ile iletişim kurabilecek mi merak ediyorum doğrusu. 
Bir sonraki bölümde görüşmek üzere!