Çevirmen : Clumsy 

——Beatrice tarafından Yasak Kütüphane’den kovulduktan sonra Subaru, elleri boş, kendisinden utanmış bir şekilde herkesin yanına salona döndü.

Onu bekleyen salon, bıraktığıyla aynıydı. Aradaki tek fark Emilia’yla tartıştığı şeyi yeni bitiren Otto’nun, Subaru’nun yerinde oturuyor olmasıydı.

Başka bir erkeğin Emilia’yla belli belirsiz bir samimiyet içinde konuşmasını gören Subaru, yüzündeki içerlemeyi gizleyemeyerek Otto’ya baktı.

[Subaru: Yokluğumda Emilia’yla mutlu mutlu sohbet ettiğini görüyorum, en iyisi sen bir gidip öl.]

[Otto: Sessizce oturup zamanın geçmesini beklemek benim doğamda yok… Daha da önemlisi hangi aklı başında insan döner dönmez böyle bir cümle kurar!? Bütün sinirini benden çıkarman hiç hoş değil bilesin!]

[Subaru(kız sesiyle): An- anlıyormuş gibi konuşma! Ben senin yağlarını alıp sözümü tamamladığım zaman aramızdaki her şey bitecek! O yüzden yanlış fikirlere kapılma!]

[Otto: Lütfen aramızda farklı bir şey varmış gibi konuşup yanlış anlaşılmalara neden olmayı keser misin!?]

Kısa süre içinde Otto’ya bir tsundere olduğu için bağırıp çağıran Subaru, bir anda ilgisini kaybetmiş gibi Emilia’ya döndü.

Konuşmanın dışında bırakılan kız açıkça Otto’yla Subaru’nun konuşmayı bırakmasını bekliyordu. Subaru’nun kendisine döndüğünü farkedince kafasını kaldırdı ve sordu:

[Emilia: ——Beatrice’le görüşebildin mi?]

Şaşırtıcı şekilde zor bir soruydu. Bir taraftan verilecek cevap EVETti, ama aslında sorduğu sorunun cevabı bir HAYIRa daha yakındı.

Onunla görüşmeyi başarmış olsa da ana konu hakkında hiçbir ilerleme kaydedememişti. Ne kadar gevşek, kararsız, korkak bir Macera RPG kahramanı olduğuna nerdeyse gülmek istiyordu.

[Subaru: Hayır, olmadı.]

[Emilia: Oh… Oh peki, sanırım bu beklenen bir sonuç. Beatrice ‘Kapı Geçişi’ ile saklandığında onu bulmak imkansız. Ram’la ben de onunla görüşmeyi başaramadık, bu yüz…]

[Subaru: Ehm, aslında, ben onu bulmayı başardım. Ama o, nasıl söylesem… Galiba kötü bir moddaydı, biraz huysuzdu. Neyse, aradığım cevabı almayı başaramadım. Aptalım, değil mi?]

[Emilia: Sen… onu buldun mu?]

Onu hiç bulamamış olduğunu düşünen Emilia’nın gözleri şaşkınlıkla açıldı. Onun bu şaşkınlığı karşısında Subaru ‘’Ah?’’ sesi eşliğinde kafasını salladı.

[Emilia: Bunu bir süredir düşünüyordum, ama… Sen ve  Beatrice aslında epey yakınsınız, değil mi?]

Emilia, alt dudağına sanki bir şey düşünüyormuş gibi hafifçe dokunarak mırıldanıyordu.

Buna karşılık, Subaru, yüzünü kimsenin yanlış yorumlayamayacağı bir ifadeye dönüştürmek için elinden geleni yapıp kaşlarını çattı.

[Subaru: Ben ve Beako, arkadaş mı? Lütfen… O benim tanıştığımdan beri baş düşmanım. İlk tanıştığımızda vücudumdaki nerdeyse tüm manayı çektiğini biliyorsun!? Dünyada bu ilk izlenimi unutturacak kadar zamanımız kaldığını sanmıyorum!]

[Emilia: Julius’la barışmana rağmen mi? Aranızda olan onca şeyden sonra? Subaru sen bazen, geeeeeeerçekten anlamsız bir inatçılığa bürünüyorsun.]

[Subaru: Anlamsızca inatçı olmak erkekliğin ölçütüdür! Ben, bunun saçmalık olduğunu bilsem de böyle aptalca bir fikri taşıyan bir erkeğim. Ayrıca, Ben Julis’la BARIŞMADIM. Ben, o çocuktan, nefret ediyorum, SONSU-ZA-DEEĞĞK]

[Emilia: Tabi,tabi.]

Emilia, onun sahte sözlerini ufak bir gülümsemeyle karşıladı.

Bunu gören Subaru, memnuniyetsizliğini göstermek için yüzünü yamulttu.

Bununla birlikte, içten içe,  konunun kapandığını farkederek rahatlamıştı.

Hala Beatrice’le olan konuşmasını sindirememişti.

Son anda kızın suratında beliren o üzgün ifadeye nasıl bir anlam yükleyeceği hakkında hiçbir fikri yoktu.

[Subaru: Bu arada, Frederica nereye gitti? Benim Emilia-tan’ımla Otto’yu başbaşa bıraktığına göre kötü kararlar veriyor olmalı …]

[Emilia: Beni birine ait gibi göstermeni şimdilik kenara bırakırsak… Frederica bir misafir odasını ayarlamaya gitti… Rem-san için dinlenecek bir yere ihtiyacımız var.]

[Subaru: Ah, anlıyorum.]

Subaru ufak bir fısıltı halinde cevap vermişti. Emilia acılı bakışlarını yere indirdi.

Onun yüzünde bu ifadeyi oluşturduğu için kendinden nefret ediyor, ama Rem’i her düşündüğünde kalbini dolduran derin acıyı da saklayamıyordu.

Yine de, Emilia’nın acısını uzaklaştırmak için içindeki yası bir göz kırpışı ve kafa sallayışıyla uzaklaştırdı. Dudaklarını gevşetip konuştu.

[Subaru: Bu durumda, Rem’i ejder vagonundan alsam iyi olacak. Orda tek başına yatmaya devam etmemeli…… Oh, az önce söylediklerim için özür dilerim Otto.]

[Otto: Hayır, hayır seni suçlamıyorum. Sonuçta …… o ve Natsuki-san arasında geçen onca şeyi hissettim. Koşullar göz önüne alındığında, duygularınızı kontrol edememenizi anlayabilirim. ]

[Subaru: Sadece, benim Rem’ime o paragöz, kirli ellerinle dokunacağını düşününce kendimi durduramadım …… Gerçekten üzgünüm.]

[Otto: Gerçekten üzgün olsaydın böyle bir şey söyleyemezdin! Ayrıca daha az önce tamamen farklı bir kızı sahiplendikten sonra kurduğun bu cümleye de anlam veremiyorum!!]

[Subaru: Sadece Emilia-tan’ı kıskandırıp kendime aşık etmeye çalışıyorum. Bana bunu sesli söyletme aptal!]

[Otto: Bunu kendi kendine dile getirdin zaten!!]

Otto’nun tamamıyla çileden çıkmış tepkisine karşılık Subaru, Emilia’nın yüzüne bir bakış attı. Emilia’nın dudakları biraz rahatlamış, az önceki gerginlik ortadan kalkmıştı. Bunu farkeden Subaru küçük bir oh çekti.

[Emilia: Subaru ve Otto-kun geeeeerçekten yakın görünüyor. Ne kadar daha yeni tanışmış olsanız da…]

[Subaru: Hah, bunu mu kıskandın yani!? Sana olan hislerime kıyasla, Otto sadece bir oyuncak ! Seninle gerçek ve tutkulu bir ilişki istiyorum Emilia-tan!]

[Otto: Ben neden bir kenara atılıyorum!? Ne kadar tüm bunların gerçek bir dayanağı olmasa da yine de hiç hoşlanmadım !!]

İki çocuğun giderek hararetlendiğini gören Emilia bir kahkaha patlattı. Ağzını elleriyle kapatıp, kahkahalarla sarsılan Emilia araya küçük bir [özür dilerim] sıkıştırıp sonunda kendine geldi.

[Emilia: Bunun gülmem gereken bir durum olduğu sanmıyorum ama kendimi engelleyemiyorum… Siz birbirinizi uzun zamandır tanımadığınıza emin misiniz?]

[Subaru: O gezgin bir tüccar bilmiyor musun? İşi bittiği zaman sen daha farketmeden gitmiş olacak…… Aslında, benden başka bir erkeğin Emilia-tan’ın yanında olma düşüncesi, aaaah buna katlanamıyorum!]

[Otto: Neden bahsettiğini anlamasam da seni tanıdığım bu kısa zamana dayanarak söyleyebilirim ki kesin gerçekten berbat bir şeyler söylüyorsun o yüzden bunu sevmedim——!]

Otto'nun kafasına biraz sarsılmış bir ifadeyle ellerini koyduğunu görünce, Subaru ağzını bükerek yüksek sesle hırladı.

Bir bakıma, bu abartılar aslında onun gerçek hisleriydi. Kalbini Emilia'ya kaptırdıktan sonra Subaru, onu yılmadan, yenilmeden kovalıyor ve başka bir adam ona yaklaştığında kalbi kıskançlıkla alevleniyordu. Bunun sebebi şüphesiz ki ona sahip olma isteğinin derinliği ve kıskançlığının normal bir insanınkinden kat kat fazla oluşuydu.