Çevirmen : Clumsy 

――Vücudu yenilendi.

Parçalanmış etı, soyulmuş teni, kemirilmiş kemikleri, çiğnenmiş sinirleri, sıçramış kanı ve acımasız bir hazla mahvedilmiş ruhu―― orijinal hallerine geri döndü.

Parmak uçlarından başlayıp tüm vücuduna yayılmış bir şok hissi vardı sadece.

Tozlu, soğuk ve sert zeminde debelenip homurdanırken, ağzından beyaz köpükler çıktı.

Acı yoktu. Kayıp hissi yoktu. 4 uzvu da hala olması gereken yerlerdeydi ve vücudunun hiçbir yerinde fiziksel bir zarar belirtisi yoktu. Yine de düşünceleri uykudan yeni uyanmış gibi bulanıktı ve zihni gerçekliğe olan dönüşünü kabullenemiyordu.

Dönüşünden önceki dehşeti unutması mümkün değildi.

Herhangi biri ağzından giren şeyler tarafından tüm organlarının parçalandığını ve yenilip yutulduklarını söyleyebilir miydi? Ya da derilerinin soyulup sökülmesi hissini ya da geriye kalan koyu kırmızı etlerinin pembe sert diller tarafından kendi izni dışında yalanması hissini yaşamışlar mıydı?

Beyni bu acıyı kabullenmeyi reddediyordu, sanki hepsi bir başkasına olmuştu, bunları yaşayan kendisi değildi. ‘’Yenme’’ hissi sadece bir kabustu gibi.

[Subaru: Bgh, bgh, bgh……]

Bir mide bulantısı yükseldi ve boş karnındaki sarı mide sıvısı dışarıya ulaştı. Ağzından çıkan köpüklerle birleşen bu sıvı dökülürken, Subaru yan dönmüş bir şekilde yığılmış durumdaydı.

Nöbet geçiren bir insan gibi ya da karaya vurmuş bir balık gibi, gerçeklikten kaçmak, Subaru’nun kararı değildi, ruhunun kendi başına yaptığı bir seçimdi. 

Çünkü kim memnuniyetle yenmeyi ve öğütülmeyi kabul edebilirdi? Ve böyle bir gerçeklikten kaçmayı reddettiği için kim Subaru’yu suçlayabilirdi ki?

Bunu hak edecek ne yapmıştı, bu işin arkasında kim vardı ve bundan başka bir alternatif son yok muydu?

[Subaru: ――――]

Bilinci gidip geliyordu.

Gözleri açık mıydı kapalı mı? Vücudunun kontrolünü geri kazanamamıştı.

Kendi ruhu, gerçekliği yaşamayı reddediyordu. Kabullenmeyi seçmeyi bırak, böyle bir seçenek olduğunu bile düşünmüyordu ruhu.

Yalnızca ‘’Varlığını kaybetme’’ hissi sarmıştı tüm bedenini.

――Neden?

Subaru’nun aklında tek bir soru varsa, o da buydu.

――Neden?

Ne bok olmuştu? Neydi bu? Neden olmuştu? Neden olmak zorundaydı? Ona şu an ne o oluyordu? Yapması gereken bir şey mi vardı? Ne yapmalıydı?

――Neden, neden, neden, neden, neden?

Hiçbir cevap yoktu. Sorunun kendisi bile belirgin değilken, yalnızca ruhundaki titreme mevcuttu.

――Neden! Neden! Neden!

Cevapsız soruları saçmaya devam ediyordu, pes etmeyi bilmiyordu.

Gerçeklikle boğuluyor, bir kabus tarafından işkence görüyor, yaşamının yolunu kaybediyor ve ‘’neden’’ diye soruyordu.

Ve o zaman――

{Bir kez daha nitelikleri kazandın.}

Kulaklarında bir ses yankılandı.

Yüksek ve yüce. Subaru'nun duysa bile anlamını idrak edemediği bir cümle. Ve ses, ne olursa olsun, kulaklarında bir kez daha yankılandı.――

{Davetlisin――Cadı’nın çay partisine.}

Ve bir an sonra, Subaru’nun yerine-yeni-gelmiş bilinci, bir kez daha gerçeklikten koptu.

#Ve yeni bir çay partisi daha geliyor! Hayattaki en büyük arzusu 'bilmek' olan Açgözlülük Cadısı Echidna'yla doyurucu bir sohbet gerçekleştireceğimizi söyleyebilirim.
Bu bölüm kısaydı biliyorum, ama oldukça ilginç şeyler olmak üzere.
Okumaya devam arkadaşlar!