Reborn as My Love Rival’s Wife - Bölüm 37: Hayatımda, Bir Tek Abim Vardı

---

Çevirmen: Solevra

Düzenleyen: Gandalf

 

Su Jian karmaşık düşüncelerle Su Jie’ye baktı.

 

Bu çocuk kilo vermiş gibiydi ancak her zamanki gibi yakışıklı görünüyordu. Eskiden, Su Jian, Su Jie’yi kardeşinin daha yakışıklı göründüğüne ikna etmek için zorlardı. Eğer Su Jie buna ikna olmazsa, sanki onu dövecekmiş gibi el kol hareketleri yapardı. İki kardeş sık sık koltukta oturup goygoy yaparlardı. Sonra anne Su, onları kovalamak için toz alıcı kullanırdı. Ancak, dürüst olarak bakarsak, Su Jian bu çocuğun kardeşinden daha yakışıklı gözüktüğünü kabullenmek zorunda kaldı. Kalın kaşları ve büyük gözleri vardı, aynı zamanda Su Jian’dan uzundu. Kızların ilgisini çeken kategoriye uygundu. Su Jie’nin huyu da Su Jian’dan daha iyiydi. Çocukken, her zaman abisi tarafından zorbalığa uğramış olsa da annelerine hiç şikayet etmemişti. En fazla, abisinin telefonundaki ismini “Harika Kardeşim” gibi her türlü tuhaf isimle değiştirirdi.

 

İki kardeşin arası her zaman iyi olmuştu. Su Jie gençken abisi Su Jian’a oldukça hayrandı. Sürekli abisinin arkasında “abi abi” diye dolanırdı. Bazen, Su Jian ona zorbalık ettiğinde ağlamaya başlardı. Ancak birkaç dakika sonra tekrar Su Jian’ın kolundan çekiştirmeye başlardı. Büyüdüler, çocuk gitti yerine on sekiz, on dokuz yaşında yakışıklı bir genç geldi. Su Jie daha ağır başlı olmuş daha da sakinleşmişti. Bununla birlikte, Su Jian ile karşı karşıya kaldığında, hala her zaman ağabeyine güvenen küçük kardeşti. Su Jian biraz gururlu bir şekilde düşündü: Bu çocuk ilk kez aşk mektubu yazdığında ona yazmayı öğreten abisiydi, ilk hayalini abisi gerçekleştirmişti, ilk “atışı” abisi tarafından öğretilmişti... Su Jie’nin ilklerinin çoğu abisinin sayesinde olmuştu!

 

Elbette, Su Jie’nin sonsuza dek ayrılıkla ilgili ilk deneyimi de onun sayesinde olmuştu.

 

Su Jian, Su Jie’nin cenazedeki kahrolmuş halini hatırlayınca kötü hissetmişti. Aniden ölmüştü ve ailesinin ne kadar üzüldüğünü hayal bile edemedi. Yeniden doğmuş olmasına rağmen onlarla barışma imkanı yoktu. Yeniden doğuşundan beri böyle şeyler düşünmekten kaçınmaya çalışıyordu. Ancak, Su Jie'yi görünce, tüm üzüntüsü yeniden canlandı.

 

Su Jie yalnız gelmişti. İçeri girerken herkesi teker teker selamlamaya başladı. An Yirou’nun yanına gelince ona gülümsedi. “Yirou.”

 

An Yirou’nun gözleri parlamıştı. Sesi normalden daha ihtiyatlıydı. “Ah Jie, geldin mi?”

 

Su Jie başını salladı. An Yirou’nun yanında olan Su Jian'a baktı ve donakaldı.

 

An Yirou aceleyle “Bu arkadaşım Su Jian.” diye tanıttı, sonra Su Jian’a Su Jie’yi işaret ederek “Bu benim sınıf arkadaşım Su Jie” dedi.

 

“Su Jian” kelimelerini duyan Su Jie’nin ifadesi değişmişti. Su Jian'a baktı. Su Jian kendini suçlu hissetmişti. Gülümsemeye çalıştı. “İyi günler, sınıf arkadaşı Su.”

 

Su Jie hala ona bakıyordu, sonra “İyi günler, Su… Jian” diye cevap verdi.

 

Çok geçmeden herkes gelmişti. Sekiz ila dokuz genç bir aradaydı. Bir süre sohbet ettikten sonra şarkı söylemeye başladılar. Oda anında canlanmıştı.

 

Genellikle KTV’ye geldiğinde, Su Jian mikrofonun kralı olarak kabul edilirdi. Ancak, bugün şarkı söyleme havasında değildi. Su Jie’nin hala ona baktığını hissediyordu.

 

Su Jian, An Yirou’nun Su Jie ile sohbet etmeye başladığını görünce biraz rahatlamıştı. Atıştırmalıkların stoklanmasını bahane olarak kullanan Su Jian, odadan çıkma şansını yakalamıştı.

 

Lobide ücretsiz yiyecek vardı. Su Jian, yemeği biliyormuş gibi yürüdü ve tabağını yiyecekle doldurmaya başladı.

 

İçecekleri alırken birden yanından bir ses geldi. “Daha önce karşılaşmış mıydık?”

 

Su Jian şok olmuştu. Elleri titremiş ve elindeki içecek dökülmüştü.

 

“Dikkatli ol!” Su Jie aniden yanında belirdi ve hızlıca peçete buldu, “Al, silmek için bunu kullan.”

 

“Teşekkür ederim.”

 

Su Jie onu inceledi ve tekrar “Daha önce bir yerde karşılaştık mı?” diye sordu.

 

Su Jian, konudan kaçamayacağını fark etti ve “Kardeşinizin cenazesinde karşılaşmıştık.” dedi.

 

Cenazeden bahsettiği anda, Su Jie’nin surat ifadesi çok kötüleşmişti. Sonra aniden anladığına dair bir ifade belirdi. “Ah, hatırlıyorum!” Su Jian’a gülümsedi. “O zaman kardeşimin kız arkadaşı olduğunu düşünmüştüm.”

 

“Değilim.” Su Jian, Su Jie'nin kendisinden şüphelenmesini istemiyordu, bu yüzden dürüstçe, “Kardeşin ve ben aynı trafik kazasındaydık. Ben yaralanırken, abin...” Su Jie’nin acı dolu suratını gören Su Jian’ın yüreğinden bir parça kopmuştu. Alçak bir sesle, “Üzgünüm” dedi.

 

“Sorun değil.” Su Jie’nin sesi derin ve alçaktı. “Sadece adının ve soyadının abimle aynı olmasını beklemiyordum.”

 

Su Jian’ın kalbi duracaktı. Tamamen gülümsedi, “Evet, ne tesadüf ama.”

 

Su Jian döndü ve daha fazla yiyecek almaya devam etti. Su Jie yardımcı oluyordu. Su Jian'ın kahveli pasta aldığını gördü, bu yüzden “Sen de mi kahveli pasta seviyorsun?” diye sordu.

 

Su Jian’ın eli havada kalmıştı. Doğal davranarak “Sen de seviyor musun?” diye sordu.

 

“Hayır” Su Jie başını iki yana salladı. “Abim bunu çok severdi.”

 

“Ah.” Su Jian sözlerini özenle seçti. “Birçok kız bunu yemeyi sever. Bir erkeğin tatlı sevmesi nadir rastlanan bir şey.”

 

“Evet” Su Jie kahkaha attı, “Abim onları yemekten hoşlanıyordu, ama insanların ona gülmesinden korkuyordu, bu yüzden satın almaya her zaman beni yollardı.”

 

Su Jian, Su Jie'nin pasta dükkanına gitmesini sağlamak için güç veya para kullandığı günleri hatırlamıştı. Bilinçsizce tebessüm etmişti. Anılarından gerçeğe döndüğünde, Su Jie'nin ona baktığını fark etti. Aceleyle, “İkinizin arası baya iyiymiş.” dedi.

 

Su Jie, “Hayatımda bir tek abim var” dedi.

 

Su Jian gözleri yanıyormuş gibi hissetmişti.

 

“Ailen...iyi mi? O zaman, çok üzgün görünüyorlardı.” Su Jian, bu kadar sormaması gerektiğini biliyordu, ama kendini kontrol edememişti.

 

Su Jie’nin surat ifadesi anlaşılması zor bir hal almıştı. “İyiler, sadece yaşlıların genç olanı gönderebileceği gerçeğini kabullenemiyorlar. Ne de olsa abimin kazası çok ani oldu.”

 

Su Jian’ın kalbi sıkışmıştı. Endişeyle “O zaman sağlıkları iyi mi?” diye sordu. Su Jie'nin ona baktığını görünce, endişesinin çok sıra dışı olduğunu hissetti, bu yüzden “Yaşlıların sağlığı iyi değil. Eğer bu kadar büyük bir şok yaşarlarsa, onlara dikkat etmeliyiz!” dedi.

 

Su Jie bu konuda pek düşünmedi. “İlgin için teşekkür ederim, ailemin sağlığı iyi. Üzgün olmaları kaçınılmaz olsa da, sadece zamana bırakabiliriz.”

 

Su Jian, “Ya sen?” diye sordu.

 

“Ben mi?” Su Jie, “Benim için de aynı” dedi.

 

Su Jian kendini tutamadı ve nazikçe, “Sen ... abini özlüyor musun?” diye sordu.

 

Su Jie dondu ve surat ifadesi garipleşti. Bir süre sonra dudakları titredi ve elini Su Jian'a salladı. “Artık hayır.”

 

Üzgün ve kötü hisseden Su Jian birden mutsuzlaşmıştı: Bu lanet velet beni özlememeye cesaret etti! Kardeşliğine ne oldu?

 

O anda An Yirou yanlarına geldi. İkisini konuşurken görünce tereddütle “İkiniz… birbirinizi tanıyor musunuz?” diye sordu.

 

Su Jie, “Abimin cenazesinde tanışmıştık.” dedi.

 

Su Jian sessizce, “Abisi ve ben aynı trafik kazası geçirdik.” diye açıkladı.

 

An Yirou’nun gözleri büyüdü. Su Jie’ye mahcup ve çaresizce bakarak, “Özür dilerim, bilmiyordum…” dedi.

 

Su Jie sıcak bir şekilde, “Sorun değil.” diye cevapladı.

 

Üçü yemeği tekrar odaya taşıdı. An Yirou dikkatini kaybetmeye devam etti. Ancak Su Jian'ın kendi sıkıntıları vardı, bu yüzden fark etmedi. Bir süre daha Su Jie ile kuşkusuz ve doğal olarak konuşmanın bir yolunu düşünmek için beynini zorlarken, An Yirou aniden ona doğru geldi ve sessizce “Görümce.” dedi.

 

“Hı?”

 

An Yirou’nun çekingen olduğunun görüldüğü nadir zamanlardandı. “Sana Ah Jie’nin abisi hakkında soru sormak istiyorum.”

 

Su Jian’ın yüreği buz bağlamıştı. Tereddütle, “Abisini tanımıyorum. Sadece onun kazada öldüğünü duydum, bu yüzden abinden beni cenazeye götürmesini istedim.”

 

“Ah.” An Yirou, Zhou Hai ile konuşan Su Jie'ye baktı. Üzgün bir ifadeyle, “Su Jie’nin abisinin öldüğünü bile bilmiyordum. Bu dönemde mutsuz görünmesine şaşmamalı.”

 

Su Jian ne söyleyeceğini bilmiyordu, bu yüzden sessizce bir şeyler yemeye başladı.

 

Yemek yerken, atıştırmalıklarla dolu bir tabağın yanında duran bir telefon titremeye başlamıştı. Muhtemelen bir mesajdı. Başta Su Jian sadece kısa bir bakış atmıştı. Ancak, bir süre sonra telefona bakıp bunun Su Jie’nin telefonu olduğunu hatırladı!

 

Telefon modeli oldukça eskiydi. Su Jian, bu telefonu Su Jie için iki yıl önce doğum günü hediyesi olarak aldığını hatırladı. Kazadan çok kısa bir süre önce Su Jie, tatillerde yarı zamanlı olarak çalıştığını, biraz para kazandığını ve sonunda telefonunu değiştirebileceğini söylemişti. Ancak, birkaç ay sonra, telefonunu hala değiştirmemişti.

 

Sanki büyülenmiş gibi, Su Jian telefonu aldı ve kilit açma düğmesini kaydırdı.

 

Sonra birden gözleri kızarmıştı.

 

Telefon ekranında sırıtan kişi, eski Su Jian’dan başka kim olabilirdi ki!

 

   …….

 

Su Jian ve An Yirou'yu bıraktıktan sonra An Yize şirkete gitmişti.

Fazla mesai yapan bir bölüm vardı. Müdür An’ın aniden geldiğini gören yorgun bir işçi anında ayaklandı ve çalışmaya hazır görünüyordu.

 

An Yize soğuk görünüyordu. Bir bakış attı ve asansöre doğru yürümeye devam etti.

 

Gittiği anda, işçiler hemen rahatlamışlardı.

 

“Majesteleri neden aniden buraya geldi ki? Korkudan altıma sıçıyordum!”

 

“Evet, yalnız geldi. Sanırım fazla mesai yapmak için gelmedi!”

 

“Eminim, fazla mesai yapmak için gelmemiştir! Bu öğleden sonra, majestelerinin eve döndüğünü gördüm! Son zamanlarda, majesteleri işten zamanında çıkıyor ve bir süredir fazla mesai yapmadı!”

 

“Evet evet, ben de duydum! Ancak, bu gayet normal. Majesteleri evlendi ve evde onu bekleyen bir tanrıça var!”

 

“Hey, tanrıçanın kraliçe Ji’ye benzediğini duydum, doğru mu?”

 

“Ne? Bunu nereden duydun? Ben neden bilmiyorum!”

 

“Olmazsa olmaz! Çok güzel değilse majesteleri neden ona aşık olsun ki? Kraliçe Ji’nin standardında bir güzellik olmalı!”

 

“Ji Yan güzel mi? Ben neden öyle düşünmüyorum?”

 

“Hey, tanrıçama bir daha hakaret et de bak bakalım yüzünü dağıtmıyor muyum!”

 

“Durun, neden kavga ediyorsunuz? Tanrıça Ji Yan'ı seviyorsun, o yüzden Ji Yan'a benziyor değil mi? Ben de Huang Bo'yu seviyorum! O zaman diyorum ki, tanrıça kesinlikle majestelerinin dikkatini çekebilmek için Huang Bo gibi bir güzelliktir!”

 

“Siktir! Şimdi üç farklı görüş var!”

 

“Bak, unutma, majestemizin aile geçmişine ve fiziksel görünümüne baktığında, bir çok güzellikle tanıştığından eminim. Ancak sonuçlara bakın. Majesteleri hiçbirini beğenmedi! Bu bize ne anlatıyor? Bence majestelerinin özel bir zevki var! Eğer öyle olmasaydı, neden benim gibi bir güzelliğe aşık olmasın ki?”

 

“Kusmak istiyorum…”

 

“Hey, siz! Neden hala konuşuyorsunuz? Çalışın!”

 

Doğal olarak, Majesteleri An, çalışanlarının güzellik zevkiyle ilgili tartıştıklarını bilmiyordu. Ofisine ulaşan An Yize çalışmaya başladı. Ancak bir süre sonra elindeki dosyayı bırakmıştı.

 

Genellikle çalışkan birisi olan An Yize, hiçbir şey anlayamamıştı.

 

An Yize şakaklarını ovuşturdu. İstemsiz olarak saate baktı.

 

Sadece 30 dakika geçmişti…

 

Telefonundan saate bakarken, surat ifadesi kederliydi.

 

Perdeleri açınca, ışıklar tarafından aydınlatılan şehrin görüntüsü ortaya çıkmıştı. An Yize dosyayı tekrar almadan önce birkaç dakika sessizce pencerenin önünde durdu.

 

Durup dururken kaşlarını çattı ve eli, kim bilir ne zamandır çalan telefonuna gitti.

 

An Yize telefonu hemen aldı.

 

Arkadaki gürültülü ses telefondan bile duyulabiliyordu. Ancak, An Yirou’nun sesi hala net bir şekilde duyuluyordu: “Abi, çabucak gel ve görümcemi al. Sarhoş oldu!”