Çevirmen: Solevra

Düzenleyen: Gandalf

Günler geçtikçe Su Jian köyde yaşamaya yavaş yavaş alışmıştı.

Buradaki çocuklar önceki öğrencileri kadar hareketli değildi ve çok sıradandılar, ancak en az onlar kadar sevimliydiler. Su Jian başlarda onlara karşı kendini yabancı hissetmesine rağmen onlara çabucak alışmıştı.

Bu küçük yerde pek eğlenecek bir şey yoktu. Yurt odasında da televizyon yoktu. Su Jian bilgisayarını getirmişti ancak internet yoktu ve internet kafeye gidip öğrencilerle de oturamazdı. Bu yüzden internette gezinmek için yalnızca telefonunu kullanabiliyordu.

An Yize aradığında internetinin çok çabuk bittiğinden yakınmıştı. An Yize, “Endişelenme, kontör yükleyeceğim.” dedi.

Su Jian kocaman gülümsedi ve “Kocacım, en iyisi sensin!” dedi.

An Yize hafifçe kahkaha attı.

Uzun süre gevezelikten sonra, Su Jian telefonu kapattığında neredeyse bir saattir konuştuklarını fark etmişti.

Ne zamandan beri An Yize ve benim konuşacak çok şeyimiz var? Su Jian şaşırmıştı ve aynı zamanda da hüzünlenmişti. Bu Uluslararası Arama!

Bununla birlikte, kontörüne baktığında hüznü geçmişti. An Yize cep telefonuna on bin (yaklaşık 1458 USD) yüklemişti!

Zengin insanın sıradan ve kaba hareketleri! Su Jian yatağının üzerinde telefonuna sarılırken kıkırdayarak içinden ah etmişti.

Su Jian geceleri biraz üşümüştü.

Görünüşe göre hava gerçekten soğumuş.

Su Jian kalktı ve pencereleri tekrar kontrol etti. Hepsinin sıkıca kapalı olduğunu kontrol ettikten sonra battaniyesine geri sarıldı.

Battaniyeyle kendini tamamen örten Su Jian birden An Yize’yi özlemişti. Ne olursa olsun, An Yize insan ısıtmak için oldukça niteliklidir…

İti an çomağı hazırla, telefon çalmıştı.

Su Jian battaniyeyi iyice örtünmüştü ve kafasında battaniyeyle telefonu açtı. Bu küçük karanlık dünyada yalnızca An Yize’nin sesi kalmış gibiydi.

“Jian Jian, bugün ne yedin?”

“Yine mi bu soru? Başka bir şey soramaz mısın?”

“O zaman, iyi uyuyabiliyor musun?”

“Yize, söyleyeceklerime kızma!”

“Mhm, söyle.”

“Ji Yan’ın seni neden reddettiğini sonunda anladım.”

“……”

“Tamam, bu sefer ben soracağım. Yemekler nasıl?”

“Çok iyi.”

“O zaman iyi uyuyabiliyor musun?”

“Evet, çok iyi uyuyorum.”

“……”

Telefonda hafif bir kahkaha işiten Su Jian da gülümsemişti. “Neden gülüyorsun?”

Bu küçük alanda An Yize’nin sesi yükselmişti ve sanki Su Jian’ın dibinde konuşuyor gibiydi. “Çünkü mutluyum.”

Su Jian neden mutlu olduğunu sormamıştı çünkü aşağı yukarı neden mutlu olduğunu biliyordu. Bu yüzden istemsizce tebessüm etmişti. Ancak ağzından çıkan şey: “Ama ben mutlu değilim.”

An Yize’nin sesi çok nazikti. “Neden?”

Su Jian iç çekti, “Biraz soğuk.”

An Yize bir an sessizleşmişti. Sonra, “Yarın bir battaniye al.” dedi.

Su Jian “Pfft” diye kahkaha atmıştı.

An Yize, “Neden gülüyorsun?” diye sordu.

Su Jian, “‘Yanan aşkımı kilometrelerce ötedeki soğuk kalbini ısıtmak için kullanacağım.’ diyeceğini düşünmüştüm.” dedi.

An Yize: “……”

 ……

Yağmur yağmaya devam ettiği için otobüsle geri dönmek uygun değildi. An Yize hala yurt dışındaydı ve henüz geri dönmemişti, ilk hafta için Su Jian evi aradı ve bu hafta dönmeyeceğini söyledi.

Cuma günü işten sonra, Su Jian korunaklı bir yerde bir süre iş arkadaşlarıyla badminton oynamıştı. Sonra, okulun girişine yakın bir süpermarkete gitti. Daha sonra, odasına bir paket  noodle ve elmayla döndü.

Hava biraz erken kararmıştı ve aynı zamanda yağmur yağıyordu. Henüz geç olmasa da hava zaten karanlıktı. Su Jian merdivenlerden çıktı. Tam anahtarını takmak üzereyken yanlış bir şeyler olduğunu fark etmişti.

Kapı neden kilitli değil? Sakın bana bu sabah kapıyı kilitlemeyi unuttuğumu ya da hırsızın içeride olduğunu söyleme.

Su Jian sessizce kapıyı açtı ve gizlice içeri girdi. Sonra birden durdu.

Yanılmamıştı, mini mutfağında pencerenin önünde duran kişi… An Yize miydi?

Su Jian boş boş bakıyordu.

Sesi duyduğunda sebzeleri kesen An Yize arkasını dönmüştü. Boş boş bakan Su Jian’ı görünce An Yize ona gülümsedi. “Jian Jian.”

Bu soğuk havada ve çiseleyen yağmurda yalnız başına eve girip mutlu ve sıcak bir evde sizi bekleyen birini görürseniz kimsenin sevgi dolu hissetmemesi gerçek dışı olurdu. Su Jian’ın gözleri kocaman oldu ve şaşkınlığı sözlerinde görülebiliyordu. “Neden buradasın? İki gün daha yurt dışında olacağını söylememiş miydin?”

An Yize ona baktı ve “İş erken bitti ben de geri döndüm.” dedi.

Su Jian onun etrafında döndü. “Ne yapıyorsun?”

An Yize gülümsedi, “Yemek.”

Su Jian tekrar etrafında dönmüştü.

An Yize, “Ne arıyorsun?” diye sordu.

“Yemek kitabı.”

“Buna gerek yok. Benim de bakmama gerek yok.”

Ona parlak gözlerle bakan Su Jian’la göz göze gelen An Yize, “Mutfak şefinin altında iki gün çalıştım...” diye itiraf etmişti.

Su Jian çok şaşırmıştı. An Yize’ye baktı.

An Yize, Su Jian’ın yüzüne dokunmak istemişti. Ancak ellerini uzattığında temiz olmadıklarını fark etti. Bu yüzden ellerini geri çekti ve gülümsedi. “Ne oldu?”

Su Jian gülümsedi, “Aniden garip bir hisse kapıldım.”

An Yize, “Ne hissi?” diye sordu.

Su Jian yavaşça iç çekti, “Mutluluk bütün hafta sonu boyunca çalışmak zorunda olmadığım zaman yağmurlu bir günde şemsiyemi alışım ve benim sevgi dolu eşimin evde benim için yemek yapmasıdır!”

An Yize: “……”

 ……

An Yize’nin yemek pişirmesi uzun sürmemişti.

Su Jian hiç yardım etmemişti ancak yatakta otururken tüm süreci gözlemlemişti. An Yize’nin bitirdiğini görünce gülümseyerek, “Aniden geçen sefer yaptığın yemeği hatırladım…” dedi.

Yemekleri taşıyan An Yize aniden durakladı. Su Jian’a samimi bir şekilde bakıp, “Kesinlikle senin kadar iyi değilim.” dedi.

“Tabii ki!” Su Jian gururla yanıtladı. Sonra gülümsedi ve An Yize’ye bakıp, “Ancak cesaretin övgüye değer!” dedi.

İkisi etrafı topladılar ve küçük masaya oturdular. Masada iki tabak ve bir kase çorba görünce, “İyi görünüyor.” dedi.

An Yize kahkaha attı.

Su Jian ona baktı ve “Birdenbire yemek yapmak da nereden çıktı?” diye sordu.

An Yize, “Bunu yapmam gerektiğini hissettim ve yaptım.” dedi.

“Yemek yapmayı sever misin?” Su Jian başını salladı, “Bu cevap doğru değil gibi.”

“O zaman doğru cevap ne?”

Su Jian boğazını temizledi ve sesini alçaltıp nazikleştirdi, “Jian Jian, aşkımı tatmanı istiyorum.”

An Yize: “……”

“Biraz yanmış olsa da tadı kabul edilebilir.” Su Jian yemeği tattıktan sonra An Yize’nin omuzlarına dokundu ve “İyi şanslar! Seni izliyor olacağım. Yemek pişiremeyen bir müdür iyi bir müdür değildir!” dedi.

An Yize: “……”

Yemeklerini bitirdikten sonra Su Jian bulaşıkları hemen yıkadı. Sonra karnını tuttu ve inleyerek yatağa uzandı.

An Yize yanına oturdu ve Su Jian’a bakmak için başını eğdi. “Ne oldu?”

“Çok dolu…” Su Jian, An Yize’nin elini çekti ve karnına koydu. “Ovmama yardım et.”

An Yize yavaşça Su Jian’ın midesine dokundu ve çatık kaşlarla, “Bunu bir daha yapma. Eğer bitiremezsen kendini zorlama. Vücudun dayanıklı değil.” dedi.

Su Jian asil bir şekilde, “Bu yemek senin tüm sevginle yapılmadı mı?” dedi.

An Yize: “……”

 ……

Yemekten sonra banyo yaptılar ve yatağa uzandılar.

Su Jian battaniyeyi açtı. “Geleceğini bilmiyordum, bu yüzden battaniye almadım. Tek kişilik bu battaniye küçük görünüyor.”

An Yize, “Sorun değil.” diye cevap verdi ve konuşmasını bitirince Su Jian’a sarıldı.

An Yize’nin kolunda yatan Su Jian, benekli ve yıkık dökük tavana bakarken birden güldü.

An Yize başını çevirdi. “Neden gülüyorsun?”

Su Jian ona baktı ve “Seni burada yatarken görmek garip geldi.” dedi.

An Yize, “Neden?”

Su Jian, “An ailesinin üçüncü oğlu değil misin? Ancak şimdi burada sıradan bir yurt odasında tek kişilik bir yatakta yatıyorsun. Garip değil mi?”

“Hayır.” An Yize başını eğdi ve Su Jian’ın yüzünü öptü. “Çünkü üçüncü gelin de burada.”

Su Jian: “……”