Günlerim huzurlu geçti; Branka ile Ben, sadece ikimiz. Onunla aynı yatağı paylaştım, ama asla o tür bir anlamla ona dokunmadım. Birbirimizin tenini ve bedenini hissettik, sevgimizi paylaştık. Bu yeterliydi. Oğlumla oynadım, hatta onunla birlikte at sürdük; tavukları kovaladık; kuşlara yem attık.

Bir gün, aylar sonra, Ivan salındı, salınmaması gerekirken. Haberi Eddie verdi. Ivan, Branka'yla görüşürken ben salondan çıktım. Geri döndüğümde Branka ağlıyordu. Başını iki yana sallıyor, ağlıyordu.

Ivan'la arabaya bindik. Nereye gideceğimizi adım gibi biliyordum. O uçuruma. Kıyımın gerçekleştiği yere.

Uçurumun kıyısında durduk.

Ivan neden salındığını anlattı bana.

Hükümetle anlaşmıştı. Branka temize çıkacaktı. Hükümet onunla anlaşabilmek için Branka'yla tehdit etmişti. Ivan'ı anlaşmaya yanaştıran şey. Bir şartla anlaşmışlardı.

Ivan bana sarıldı. İçten bir tebessümle teşekkür etti. Aramızda geçen konuşmalar, anlatamayacağım kadar özel. Size bile anlatamayacağım kadar özel. 

Ivan silahı belinden çıkardı.

Buruk bir tebessümle kafamı salladım.

O da aynı şekilde karşılık verdi. Ve tetiği çekip kafasına sıktı. Uçurumun derinliğine düştü.

Üzerinden iki hafta geçti. 

Hırvatistan'daydım. Ivan hükümetle anlaşmış olabilirdi ama yeraltı babalarının aileyle işi bitmemişti. Branka önemsizdi, Boris'i istiyorlardı, oğlumu.

Kaldım.

Burada kaldım ve Ivan'ın tüm zenginliklerine ve tüm düşmanlarına sahip oldum. Ivan'ın adamları buradaydı, kaçsaydım savunmam zayıflardı. Hırvatistan bir kafesti. Dört bir yanımın boşluklarla sarılı olduğu bir kafes.

Bu sefer... Ben...

Branka için...

Oğlum için...

Ivan'a orada, o gün...