Ne? Bu nasıl mümkün olabilir. Galiba Mia haklıydı. Bildiğimiz dünya artık yok olmuş olabilir. Fakat bir dakika, belkide basit ve hiç komik olmayan bir şakadır. Jessica'nın şu aptal şakalarından.

Ne yapmam gerektiğini kafama yerleştirdikten sonra Ethan'ı aramaya karar verdim. Elime telefonumu götürdüğüm gibi aradım. Ama cevap veren olmadı. Tekrar tekrar aradım. En sonunda birisi telefonu açtı.

"Ne var?" dedi telefondaki yabancı ses. "Ne istiyorsun?"

"Lanet olsun, Ethan beni tanımadın mı?"

"Ethan da kim?"

Bu sözden sonra telefonumun ekranına baktım ve yanlış bir numara çevirdiğimin farkına vardım. Sorgusuz sualsiz telefonu kapadıktan sonra Ethan'ı aradım.

"Murphy, alo, Murphy buluşma yerini unut. Orası ölülerle dolu." dedi Ethan'ın heyecan ve adrenalin dolu sesi. "Yeni plan, bize gel. Tamam mı?"

"Tamam, yoldayım"

Telefonu kapadıktan sonra bir dakika bile beklemeden Jessica'yı aradım. Telefon çalarken düşünmeye başladım. Ailemdeki herkesi aramalıydım. Nerde olduklarını öğrenmeliydim. Bu ve bu gibi düşünceler kafamda dolaşırken Jessica telefonu açtı, ağlıyordu.

"Abla, orada ne oluyor? Abla, orda mısın?"

Sonunda ağlamasını kesip normalden daha keskin sesiyle cevap verdi.

"Şu an neredesin?"

"Evdeyim, sen?"

"Eve geliyorum. Olduğun yerd-"

Telefon konuşması bir anda kesilmişti. Ne olduğunu kestiremeden, bir anda. Ne yapacağımı şaşırmıştım. Çantamı yere bırakıp olanları düşünmeye başladım. Herşeyin bu kadar hızlı gelişmesi çok garip geliyordu. Sonunda bu düşüncelerden sıyrılıp üstüme daha rahat birşeyler almıştım. Bir koltuğa oturup ablam Jessica'yı beklemeye başladım.

ENDİŞE DOLU 10 DAKİKA SONRA

Kendi kendime konuştuğum on dakikadan sonra kapı zili çalmıştı. Beklediğimden daha erken gelmişti ablam. Kapıya doğru yöneldim ve hızlı adımlarla yürümeye başladım. Üst kattan kapıya inmek zaman aldığı için ablam bağırdı; "Çabuk ol, Murph"

Bu sözü duyduktan sonra hemen kapıyı açtım ve ablam içeri girdi. Tam kapatacaktım ki sokağın karşısındaki evden ihtiyar bayan Brown sokakta başıboş ve garip bir şekilde yürüyordu. Bunu görünce ablama dönüp şaşkın bir şekilde konuşmaya başladım.

"Bayan Brown'un değişik harek-"

Ablamın mutfaktan bağırmasıyla sözüm bir anda kesildi.

"Kapıyı kitle ve önünü sandalyeyle kapat, çabuk!"

Bu sözlerden dolayı daha gergin olsamda o anlık adrenalin sonucu dediğini el çabukluğuyla yaptım. Ardından mutfakta olan ablamın yanına gittim. 
O ağlıyordu. Gözlerinin içi ağlamaktan kıpkırmızı olmuş bana doğru yürüyordu. Yanıma geldiğinde bir anda boynuma sarıldı. Elleri kanlıydı. Bana yaklaşınca anlamıştım. Ardından kollarını üzerimden çekti ve bir soru sormamı bekliyordu. Soracaktım da.

"Abla, mutfakta heryer kan içinde ne olduğunu biliyor musun? Bir de bana bir not bırakmışsın."

"Çok özür dilerim. Bak Murphy, annemiz artık.. yok. Bak bunun zor olduğunu biliyorum ama toparlanmalıyız."

Bu sözleri duyduktan sonra ne olduğunu bile anlamadan ablamın sözleri kulağımda yankılanıyordu. Gözlerindeki korkuyu görebiliyorum. Sözlerini tekrar dinleyebilir hale geldiğimde konuşmaları aynen şöyleydi;

"Bildiğimiz Dünya artık yok. Televizyondaki kanallar herşeyin çok hızlı olduğunu ve bir çözüm yolu olmadığını söylüyorlar. Bu- bu virüs Dünya'yı ele geçirmiş durumda. Bir kurtuluş yolu yok."

Bu kelimeleri duyduktan sonra gözlerimden birkaç damla yaş aktığını hissettim. Annem, artık yoktu. Ama neredeydi? Bunun cevabını öğrenmek zorundaydım.

"Annem, yok, bunu anladım. Peki nerede?"

"Şey, o artık sadece bunu bil yeter."

"Ama nerede?"

"Onu ben öldürdüm! Dönüşmüştü ve bıçakladım onu. Anladın mı? Bıçakladım!"

Bu sözleri duyduktan sonra gözlerim dolmuştu. Hatta taşıyordu. Üst kata, kendi odama çıkıp kapıyı Jessica'nın içeri girmemesi için kitledim. Ağlıyordum. Odamın kapısına yaşlanmış, çaresizce...

Çünkü sadece bunu yapabiliyordum. Elimden başka birşey gelmiyordu...

Ablamın kapının diğer tarafında olduğunu fark edince, sordum;

"Peki bundan sonra ne olacak?"

"Buradan gideceğiz, Murphy."

"Ama burası bizim evimiz."

"Artık evimiz değil. Dört duvar sadece."