ÇEVİRMEN:SNBURAK

            EDİTÖR:BLACKLOTUS  

Ju-Hui'nin ten rengi inanılmaz derecede solgundu, Seong Jin-Woo görünce derinden şaşkına döndü.

"Sorun ne? Hasta falan mısın?"

"O-Orada. Orada."

Jin-Woo'nun gözleri, Ju-Hui'nin titreyen işaret parmağını takip etti. Dev tanrı heykelini işaret ediyordu. Daha spesifik olarak tanrı heykelinin yüzünü işaret ediyordu.

Jin-Woo kafasını sadece kafa karışıklığı içinde eğdi, çünkü eskisi gibi görünüyordu.

"....?"

Ju-Hui kekeledi.

"Gözler... Tanrı heykelinin gözleri bize doğru hareket etti. Şimdi."

“Efendim?"

Jin-Woo tekrar birkaç kez baktı ama hiçbir şey değişmemiş gibiydi. Tanrı heykelinde görünür bir değişiklik yoktu.

“Hey... Bir hata yaptığına eminim.”

Ancak, Ju-Hui onu duymamış gibi görünüyordu, başı düşmüştü ve Jin-Woo'nun kolunu tutarken tüm vücudu daha da titriyordu.

‘Dur bir saniye.’

Jin-Woo bile şimdi bu garip ama uğursuz hissi aldı. Dünya ürkütücü bir şekilde sessizdi. O kadar sessizdi ki çok tuhaf gelmişti.

'Ses yok...?'

Meşaleler üzerinde yanan alevlerin sesleri bile duyulmuyordu.

"Birinci yasa."

Bu sırada, tahtanın içeriğini okuyan Song'un sesi devam etti.

"Tanrı'ya ibadet edin. İkinci yasa. Tanrı'yı ​​yüceltin. Üçüncü yasa. Dindarlığınızı kanıtlayın. Bu yasalara uymayanlar buradan canlı çıkamayacak."

Öyleydi.

ÇAT!

Ani gürültü patlamasıyla herkes kendine geldi.

"Ne, bu neydi?!"

"Bu ani gürültü nereden geldi?!"

Durumdaki değişikliği ilk fark eden kişi Jin-Woo'dan başkası değildi. Duyuları zaten çok iyi olduğu için gürültünün nereden geldiğini söyleyebilirdi.

"Kapı! Kapı kapalı!!"

Jin-Woo bağırır bağırmaz herkes bakışlarını kapıya çevirdi. Açık bıraktıkları kapı şimdi sıkıca kapanmıştı.

"Allah kahretsin! Buna dayanamıyorum!"

Zindanın araştırılması fikrine ilk karşı çıkan Avcı, kapıya doğru büyük adımlar atarken küfretmeye başladı.

“Ben eve gidiyorum, siz bir patronla hazinelerle ya da her neyse eğlenebilirsiniz."

O Avcı, Song'a başını döndürmeden ve kapı kolunu öfkeyle tutmadan önce tüm memnuniyetsizliğini içeren bir ifadeyle baktı.

O zaman oldu.

Song’un gözleri çok büyüdü.

"Hayır!!"

Şap!

Avcı’nın boynunun üzerindeki alan aniden kayboldu. Başsız vücut güçsüz bir şekilde yere çöktü.

"K, kkkkyaaachk?!"

"Uwaa?! Uwaak!!"

Avcılar çığlık atmaya başladı.

Bir insanın kafasını çelik bir topuzla parçalayan taş heykel, sanki önemli bir şey olmamış gibi kapının yanındaki orijinal yerine geri döndü, vücudu tamamen taze kanla kaplıydı.

“O, o şey hareket edebilir mi?!”

“Ne?? Buradaki her heykelin de hareket edebileceği anlamına mı geliyor?!”

"Bunlara karşı mı savaşmalıyız?"

"O lanet şeyin topuzu salladığını bile göremedim, o zaman nasıl savaşabilirim?”

Yine de buradaki diğerlerinden farklı olarak Jin-Woo gerçeği biliyordu.

Sorunları daha yeni başlamıştı.

Ju-Hui daha önce söylememiş miydi?

"Gözler... Tanrı heykelinin gözleri bize doğru hareket etti. Demin."

'Eğer söylediği doğruysa...'

İçi ürperdi.

Jin-Woo arkasına bakabilmek için sert boynunu dönmeye zorladı.

“.... Ah, siktir.”

Tanrı'nın taş heykeli ona bakıyordu.

Tam o sırada tanrı heykelinin iki siyah gözü kırmızıya dönüştü.

Bu bir Avcı içgüdüsü müydü?

Hayır, canlı varlık içgüdüleri acil uyarı sinyalleri gönderiyordu.

Bir şey geliyordu.

Hiçbirinin başa çıkamayacağı bir şey!

Jin-Woo diğer Avcılara döndü ve olabildiğince yüksek sesle bağırdı.

"Eğilin!!"

Neredeyse aynı anda tanrı heykelinin gözlerinden kırmızı ışık ışınları fırladı. Jin-Woo, Ju-Hui'ye sarıldı ve vücutlarını yere attı.

Vızzz!!

Işın Jin-Woo'nun durduğu yere vurdu.

Saniyenin onda biri.

Hayır, saniyenin yüzde biriyle hayatta kalmıştı.

Kesinlikle ramak kalmıştı.

Maalesef herkes Jin-Woo kadar şanslı değildi.

"Uwaaahk?!"

"Euh-ahahack!!"

Kırmızı ışıkla yutulanlar durdukları yerde buharlaştılar. Işının geçtiği yerde sadece insan Avcıların külleri kaldı.

Çığlıklar ölü Avcılardan değil, son anlarına kenardan tanık olanlardan geliyordu.

"Bu ne lan?"

"Euh, euh-euh..."

"Nasıl, Nasıl böyle bir şey nasıl olabilir..."

Kalan Avcılar çıldırmaya başladı.

On yedi Avcıdan sadece on bir tanesi hayatta kalmıştı.

Hiçbiri daha önce hayatlarında bu kadar güçlü bir saldırı yaşamamıştı.

‘Eğilmemi söylediği için ucu ucuna başardım.’

‘Bay Seong'un bağırışları olmasaydı...'

Avcılar tükürüklerini gergin bir şekilde yutarken Jin-Woo'ya baktı. Jin-Woo'nun beklenmedik kurtarıcıları olmuştu. Zamanında uyarısı olmasaydı onlara ne olacağını hayal edebiliyorlardı ve bu düşünceyle tüyleri diken diken oluyordu.

"....."

Hala yerde secde ederken Jin-Woo tanrı heykeline baktı.

Gözleri hala kırmızı renkte parlıyordu ama tekrar saldırmadı.

'Saldırı… Bitti mi?'

Jin-Woo altına baktı. Korkan Yi Ju-Hui kollarında titriyordu.

Büyük bir Lonca için değil, Birlik için çalışmasının ve 'B' kadar yüksek bir seviyeye sahip mükemmel bir Avcı olmasına rağmen bunun gibi basit baskınlara katılmasının nedeni buydu.

Ju-Hui'nin nefesi saniye ilerledikçe şiddetleniyordu.

Onun böyle olmasına izin veremezdi. Bir şeyler yapmak zorundaydı.

Jin-Woo, burada bir şey yapması gerektiğini düşünerek vücudunu kaldırmak üzereydi ama sonra biri omuzlarını tuttu ve onu geri itti.

"Kalkma."

Kimse farkına varmadan bir şekilde yanına gelen Bay Song’du. Jin-Woo kızardı ama yine de söylendiği gibi yaptı.

Sonra Song diğer Avcılara bağırdı.

"Kimse kıpırdamasın! Tam olarak bulunduğunuz yerde kalın!"

Song, Jin-Woo'ya odaklanmadan önce etrafına baktı.

"Sadece hareket edenler öldürüldü. Seni dinleyen ve eğilenler hayatta kaldı."

"Öyle görünüyor."

Song hafifçe başını eğdi.

"Bir şey çözdüğün için bizi uyardığını sanıyordum?"

"Hayır, tehlikeli bir şeyin geldiğini hissettim bu yüzden..."

O sırada Song'un gözlerinden parıldayan bir ışık geçti.

‘Yani başka bir deyişle, içgüdüleri oldukça iyi. E-Seviyeli Avcı mı? Yetenekleri biraz daha yüksek olsaydı...'

Song, Jin-Woo'ya kaba bir ifadeyle bakarken Jin-Woo da yaşlı Avcı’nın durumunu kontrol etmek için rahat kımıldayacağı yer buldu.

Ve gencin gözleri oldukça korkunç bir şey bulduktan sonra daha geniş açıldı.

"A-Ahjussi, senin, senin... Kolun?!"

"Önemli değil. Hala dayanabilirim."

"Ama, ama yine de…"

Jin-Woo tükürüğünü yuttu.

Song'un Jin-Woo'nun omzuna dokunmayan diğer eli, sol kolu, gitmişti.

"..."

Song, Ju-Hui'nin durumunu giydiği tişörtü çıkarmadan önce biraz inceledi ve hissetmesi gereken muazzam miktarda acıyı göstermese bile sol kolundan kalan şeyi sardı.

“Bağlamama yardım eder misin? Tek elle yapmak zor."

Jin-Woo, o zaman sadece başını sallayabilmişti.

Şimdilik kanamayı bir şekilde durdurabildiler.

Song, bir çığlık ya da acı dolu bir inilti yerine uzun bir iç çekti. Avcı olarak on yıllık deneyim içeren bir iç çekişti.

"Aah..."

İlk yardım sona erdiğinde Song'un bakışları çevresini incelerken daha da keskinleşti. Tanrı heykeli onlara saldırmayı bırakmasına rağmen, durumları en ufak bir iyileşme göstermemişti.

Ve bu şekilde saniyeler geçmeye devam etti.

"Hık, Hık…"

"Neden böyle bir acı çekmeliyiz, bu..."

Birkaç Avcı şimdiden gözyaşı dökmeye bile başlamıştıı.

"Sonsuza dek böyle kalamayız!!"

Diğer Avcıların sabrı da azalıyordu. Yine de Jin-Woo bu düşünceyi kabul etti.

‘Doğru, sonsuza kadar burada kalamayız.’

Ama burada ne yapabilirdi ki? Song'un şüphesi doğruysa hareket ettikleri anda saldırıya uğrarlardı.

Ve şanslı olsalar da ışınlardan kaçmayı ve kapıya ulaşmayı başarsalar bile endişelenmeleri gereken kapıyı koruyan iki taş heykel vardı.

Aslında onlar da büyük bir problemdi.

Kapı bekçilerinin hareketleri o kadar hızlıydı ki gözleri ile göremiyordu. O ya da bir başkası bu heykeller onlara saldırmadan önce kapıyı açabilir ve kaçabilir miydi?

Kulağa tamamen imkânsız geliyordu.

Bu, Avcıların yok olmasının sadece bir zaman meselesi olduğu anlamına geliyordu.

'Bekle... Zaman meselesi mi?'

Düşünceleri oraya vardığında güçlü bir uyumsuzluk duygusu onu doldurdu.

Olamayan bir olaydı, ama yine de oldu.

Ama henüz hiç kimse ‘bunu’ anlamamış gibi görünüyordu.

'Bir şey... Burada bir şeyi kaçırıyoruz.'

Kuşkusuz, kurtuluşlarının cevabı bu 'bir şeyde' saklıydı.

Sonra bir şey oldu.

"Kıpırdama!"

Song, grubun en sonundaki Bay Joo'ya bağırdı.

“Kapa çeneni! O şeyin bize ne zaman tekrar saldırmaya başlayacağını kim bilebilir!! Ama sen burada kalmamı ve beklememi mi istiyorsun?!”

Bay Joo yakın dövüşçü tipi bir Avcı idi.

Bu tip Avcılar, normal insanlardan çok daha üstün fiziksel yeteneklere sahipti. Bunun da ötesinde Joo, yetenekleri onlar tarafından çok uzun zaman önce kabul edilmedikten sonra bile büyük bir Loncaya kaydolmak üzereydi.

"Bugün burada ölmeyeceğim."

Joo, yere inerken tüm gücünü bacaklarına verdi.

Hedefi kapının yoluydu.

Bacaklarındaki kaslar hızla şişiyordu.

"Lanet olsun..."

Song sadece kendi kendine mırıldandı.

Tam o sırada Joo yere tekme attı ve ileriye doğru zıpladı.

Bu arada, Jin-Woo aceleyle başını Tanrı heykeline bakmak için çevirdi. Tıpkı şüphelendiği gibi heykelin gözleri Bay Joo'nun arkasına sabitlenmişti.

Ve sonra, ürpertici kırmızı ışın o gözlerden fırladı.

BIZZZ!!

Işın, Bay Joo'nun sırtına çarptı.

"Kkyaaahck!!"

Avcı avazı çıktığı kadar çığlık attı.

Bir sızıntı geliştirmiş olmalıydı, çünkü yerde çömeldiği yerde sarı bir sıvı birikintisi oluşmuştu.

Avcıların ifadeleri dondu.

"Aman Tanrım..."

Bay Joo artık kırmızı ışının geçtiği yerde durmuyordu. Artık sadece sahipsiz ayak bilekleri görülebiliyordu.

Bünyesi zayıf olan adamlardan biri midesinin içindekileri boşaltmaya başladı.

"Öğğğhh!!"

Jin-Woo'nun da yüz ifadesi buruştu.

Beklendiği gibi Tanrı heykeli, istediği takdirde onların kolayca işini bitirebilirdi. Aslında kıvranan böceklere basmaktan daha kolaydı.

'Eğer durum buysa o zaman... Neden olmasın?'

Onları öldürebilirdi, ama bunu yapmamıştı.

Bu, çevrelerindeki insan Avcıları tespit eder etmez saldıran canavarlara kıyasla tamamen farklı bir davranış modeliydi.

Bu heykeller sadece belirli şartlar yerine getirildiğinde hareket ediyordu; sadece birileri kapıya yaklaştığında saldıran kapı bekçileri; Tanrı heykelinin gözleri birisi hareket ederse kırmızı ışını ateşliyordu.

Belirlenmiş bir düzene sahip bir oyun gibiydi.

"Bekle... Bu odada bir tür kural olabilir mi?"

Burada bir bulmaca parçası Jin-Woo'nun kafasındaki yerini buldu. Song'un çok uzun zaman önce okuduğu yazı taşının içeriğini hatırlamaya başladı, bu yüzdendi.

‘Karutenon tapınağının yasaları, değil mi?'

‘Düzen’, ‘kurallar’ idi ve 'kurallar' da 'yasalar' olabilirdi.

Bu odadan güvenli bir şekilde kaçmalarının anahtarı, yazı taşında bulunan uyarılar içine gömülü olmalıydı.

“... Tanrı'ya ibadet et.”

Birinci yasa buydu.

"Mm? Az önce bir şey mi söyledin?"

Song bakışlarını Jin-Woo'ya geri kaydırdı.

Bir cevap vermek yerine, Jin-Woo işaret parmağını dudaklarına yerleştirdi. Düşünmek için biraz zaman isteyen bir işaretti.

'Düşüncelerim doğruysa...'

Jin-Woo yavaşça ayağa kalktı.

Song aceleyle genci durdurmaya çalıştı, ancak Jin-Woo kararlı bir ifade taşırken başını iki yana salladı.

‘… Yaşamdan vazgeçmiş gibi görünmüyor.’

Song başını salladı.

Jin-Woo gözlerini heykelden ayırmadan dikkatlice ayağa kalktı.

Neredeyse anında heykelin gözleri Jin-Woo'ya sabitlendi.

BIIZZZ!!

Ve beklendiği gibi kırmızı ışın onun yönüne doğru ateşlendi.

Yere biraz daha yavaş eğilseydi başının üstündeki birkaç saç teli yerine yüzü erimiş olurdu!

Yüzü yerdeyken Jin-Woo, oldukça yoğun bir şekilde nefes alıp verdi.

"Hah, hah, hah, hah."

Neredeyse az önce ölüyordu. Heykelin gözleri onunla buluştuğu anda, kesinlikle öleceğini düşündü. Bir şekilde kaçtı, ama bacakları korkudan titremeyi bırakmadı.

'Hala...'

Yine de şimdi önemli bir şey öğrenmişti.

'Hareket eden birine saldırmıyor.'

Yere yattığı sürece istediği yere gidebilir ve heykelin gözleri hareketsiz kalırdı.

Bununla birlikte, biri ayağa kalkarsa kırmızı ışın tereddüt etmeden ateşleniyordu.

'Lanet şey sadece belirli bir yüksekliği ihlal edersek saldırıyor.'

Jin-Woo'nun şu anda bu teoriyi kanıtlamak için hayatını ortaya koymasının nedeni buydu.

Ve şimdi, bundan emindi.

Birinci yasanın arkasındaki anlam buydu!