ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

‘Bu zindanın içinde bir esinti mi var?’

Jin-Woo başını kaldırdı.

İçeri girer girmez mağarayı andıran zindanın en derin kısmından uğursuz bir rüzgârın geldiğini hissetti.

Aniden sırtından aşağıya doğru inen bir ürperti hissetti. Ve aynı zamanda Jin-Woo, bu gizemli rüzgârın kimliğini fark etti.

‘Normal rüzgâr değil, değil mi?’

Hayır, bu sihirli enerjinin neden olduğu bir dalgalanmaydı. Bu A-Seviyeli zindanının patronu tarafından yayılan güçlü büyü enerjisi, Jin-Woo'nun vücuduna fiziksel olarak dokunuyordu.

S-Seviyeli zindanlarını bulmanın tüm dünyada bile inanılmaz derecede zor olduğu düşünüldüğünde bu sihirli enerjinin sahibi Jin-Woo'nun gerçekçi bir şekilde karşılaşabileceği en yüksek seviyeli canavar olabilirdi.

‘A-Seviyeli bir zindanın patronu...’

Artık yaratığı kendi iki gözüyle doğrulamak istiyordu. Ve eğer bir şansı olursa…

Jin-Woo, tüylerini diken diken eden kemik ürpertici auradan titriyor olsa da aynı zamanda gülümsemeyi de bırakamadı.

Bir avcının içgüdüsü bu muydu?

Gerçek bir avcı için olabilecek en içgüdüsel hareket, güçlü bir yırtıcıya silah doğrultmak değil miydi?

O anda.

Pat.

Zindanın içine giren bir adam Jin-Woo’nun omzuna çarptı.

“Eiii, hadi dostum. Hızlı yürü.”

Lee Seong-Gu adında bir adam kaşlarını çattı, ağzından çıkan kelimeler somurtkan geliyordu.

A-Seviyeli zindanının içi çok büyüktü. Öndeki kişinin etrafında dolaşmak için bolca alan vardı. Ancak Lee Seong-Gu, orada duran bu acemiden hiç hoşlanmamıştı.

Sırtına çarparak çocuğu utandıracağını falan düşünmüştü, ama...

‘Bu adamın nesi var? Beton sütun gibi!’

Aceminin sırtına vurduğunda onun yerine sarsılan oydu. Yani, açıkça görülüyor ki çok öfkelenmişti.

‘E-Seviyeli neden bu kadar sert?’

Yine de bu çocuk cılız bir E idi ve o da C-Seviyeli biriydi.

Becerileri diğer C-Seviyeli Avcılara kıyasla geride kalmasına ve bu nedenle bir madenci olarak çalışmak zorunda kalmasına rağmen, böyle bir E-Seviyeliye kaybetmesi onun için işe yaramazdı.

Ancak yeni acemi yanıt vermekle ilgili tek bir ipucu bile göstermedi.

Lee Seong-Gu’nun gözleri kısıldı.

‘Ah? Bu aptala bakar mısın?’

Şimdi öfkesi kaynama noktasına ulaştığında Lee Seong-Gu kızgın bir şekilde çaylağa baktı ve sesini yükseltti.

“Buraya bak, adamım. Biriyle çarpışırsan özür dilemen gerekmiyor mu?”

Jin-Woo sonunda arkasını döndü.

Lee Seong-Gu irkildi ve bir adım geri çekildi.

‘Heok!!’

Tam o sırada Jin-Woo’nun gözlerinden tehlikeli bir ışık çıkıyor gibiydi. Lee Seong-Gu, nefesini kesen bir aura tarafından baskı altında tutulurken büyük ölçüde paniğe kapıldı. Jin-Woo nihayet ağzını açtı.

“Üzgünüm.”

“H-Hayır. Ben…”

Lee Seong-Gu, sesini kısmayı başaramadan kekeledi.

“Şey, ah, hatalar... Olur.”

Sesi şu anda beklenmedik bir şekilde uysal geliyordu, Lee Seong-Gu kızaran yüzünü eğdi ve aceleyle Jin-Woo'nun yanından geçti.

“Fuu-woo…”

Lee Seong-Gu, acemiden uzaklaştıktan sonra göğsünü okşadı.

‘O gözlerin nesi vardı adamım? Ve neden bu kadar ürkütücü bir şekilde gülümsüyordu?!’

Bakışları kısa bir süre buluşmuştu, ancak Lee Seong-Gu’nun tüm vücudu dondu ve düzgün konuşamamıştı bile. Gözlerini hemen çevirmemeyi başarması, gururunu korumaya yönelik umutsuz çabasıydı.

‘…O gerçekten E-Seviyeli mi?’

Ona çarptığında ve o öldürücü bakış – burada neler oluyordu?

‘Eiii, artık kimin umurunda?’

Lee Seong-Gu, rahatsız edici düşüncelerden kurtulmak için başını sertçe salladı ve adımlarını hızlandırdı.

“…Kahretsin.”

Jin-Woo, Lee Seong-Gu'nun hızla yanından geçerken ona bakarken başının yanını kaşıdı.

‘Patron yüzünden sinirlerim yükseldiğinden…’

Bunun yerine o adamı korkutmuştu.

Bunun nedeni yeterli pratikten yoksun olmasıydı. Evet, daha fazla pratik gerekiyordu. Jin-Woo, cevabının ne kadar hassas olduğunu ve madencilik ekibinin geri kalanının peşinden koştuğunu içten yansıtıyordu.

Onları çok çabuk yakaladı. Jin-Woo, ilerleyen madencilerin arkasına takıldı ve yürüme hızlarını eşleştirdi.

‘Her zamanki hızımda yürürsem bu adamlardan hiçbiri beni yakalayamaz…’

Yani onlarınkine uyması gerekiyordu.

Ancak…

Daha derine indikçe patrondan gelen büyü enerjisinin dalgalanmaları arttı.

‘Algı İstatistiğim çok arttı, değil mi?’

Zindanın en derin odasında gizli patron canavarı böyle net bir şekilde hissedebilmek…

Bu nedenle belirli bir sebep olmadan heyecanlanıyordu.

‘Bu şekilde işime konsantre olabilir miyim?’

Sanki söz bilimi sorusunu cevaplamaya çalışıyormuş gibi önünden gelen yüksek sesli, erkeksi kükremeleri duyabiliyordu.

“Orya! Orya!!”

Madencilik ekibinden bir adım önce giren kurtarma ekibi zaten operasyonlarının ortasındaydı. Ve bu, etrafına sıkıca bağlanmış ipleri kullanarak devasa bir canavarın cesedini dışarıya sürüklemekti.

“Bir, iki! Bir, iki!”

“Eut-chaaa!”

Yakın dövüş tipi Avcıların fiziksel gücü başlangıçta mükemmeldi, bu yüzden işlerini sorunsuz bir şekilde yürütmek için özel araçların yardımına ihtiyaçları yoktu.

Jin-Woo, yüksek seviyeli bir zindanın fethinin her adımını beynine yazdı.

‘Her şeyden önce baskın ekibi herkesten önce giriyor ve patron hariç içeride bulunan tüm canavarları ortadan kaldırıyor.’

Daha sonra kurtarma ekibi canavar kalıntılarını çıkarmak için giriyor ve sonunda madencilik ekibi, zindanın duvarlarına gömülü çeşitli mineralleri çıkarmak için giriyordu.

Kârı en yukarıya çıkarmak için bu adımların hiçbiri ihmal edilemezdi.

Hem Mana taşları hem de sihirli kristaller verilmişti, ancak yüksek seviyeli canavarın vücudu çeşitli şekillerde de kullanılabilirdi ve bu nedenle çok para değerindeydi.

‘Kemikler, postlar, et vb. Yüksek seviyeli bir canavarın işe yaramayan parçası yok.’

Ve bu, düşük seviyeli zindanlarda bulunan canavarlar ile yüksek seviyeli zindanlarda bulunanlar arasındaki farklardan biriydi.

Bir zindandan para değerindeki her şeyi süpürdükten sonra…

‘Patronu öldürürler ve Kapı’yı kapatırlar.’

Ancak bu sürecin dört aşamasını da geçtikten sonra yüksek seviyeli zindanın mükemmel bir şekilde fethedildiğini ilan edilebilirdi. En azından Lonca'nın bakış açısından böyleydi.

Ancak…

‘Askerlerim bu basit işleri yapmak için yeterli olmaz mı?’

Kurtarma ekibinin terleyen Avcılarını geçerken, Jin-Woo aniden bu fikri düşündü.

Elbette tüm seviye atlamalarından sonra gölge askerler, başlangıçta tümü C-Seviyesinin altında olan Avcılar olan kurtarma ekibinin üyelerinden çok daha güçlüydü.

Askerlerini üçe bölerek ve bir grup avlanıp diğeri kurtarırken geri kalan grup madencilikle uğraşırdı, sonra…

‘O zaman, yüksek seviyeli bir zindanı tek başıma mükemmel bir şekilde fethedebilirim.’

Jin-Woo’nun yüzünde memnun bir gülümseme oluştu.

Burada olmasının nedeni araştırmaktı. Ve şimdi sonuçta buraya gelmenin iyi bir fikir olduğunu düşünmeye başlamıştı.

“Bay Seong? İyi bir şey mi oldu?”

Ustabaşı ona yandan sordu.

Üst seviyeli bir zindanın içinde olma deneyimi olmayan E-Seviyeli’nin sırıttığı görünce ister istemez merak etti.

“Şey, canavarların düşündüğümden daha büyük boyutları beni şaşırttı, bu kadar.”

Belki de Jin-Woo'nun belirsiz cevabını tatmin edici bulan ustabaşı, hafızasını zorlamaya çalışırken neşeyle cevap verdi.

“Ah, öyle mi? Ben de ilk girdiğimde ağzımı kapalı tutamıyordum.”

Artık böyle konuştuklarına göre Jin-Woo birkaç soru daha sormaya karar verdi.

“Bütün normal canavarların öldürüldüğünü duydum, ama patron hala yaşıyor, değil mi?”

“Doğru. Eh, patron ölürse sonuçta Kapı kapanır.”

Cevabı, kurtarma ve madencilik işlemleri tamamlanana kadar patronun avlanamayacağını ima ediyordu.

“Ya patron, patron odasından çıkarsa?”

“Eh, böyle bir durum neredeyse hiç yok ama… Bu durumda içeride kalan herkes ölü et olur.”

Bu bariz bir sonuç olurdu.

Zindandan çıkan baskın ekibi, patron baskınına kadar uzun bir ara verirdi. Ve oldukça açık bir şekilde madencilik ekibindeki veya kurtarma ekibindeki Avcılar, A-Seviyeli bir zindanın patronuna karşı savaşmak için yeterli güce sahip değildi.

Ancak, yaygın olarak kabul edilen inanç, zindan molası gerçekleşmeden önce patronun neredeyse her zaman patron odasında kalacağıydı. Belki de bu yüzden ustabaşının ifadesinde hiçbir korku belirtisi yoktu.

“Ama böyle korkunç bir canavar bizden çok uzak değil. Uzaktan bile korkmuyor musunuz?”

“Hiç korkmuyorum.”

Ustabaşı Bae kendinden emin görünüyordu.

“Son üç yıldır Avcılar Loncası için çalışıyorum, buna benzer bir olay bir kez bile olmadı. Bu yüzden rahat olabilirsin, Bay Seong.”

Jin-Woo, hafifçe omzuna hafifçe vurarak sırıtan ustabaşı Bae'ye baktı ve ister istemez kıskandı.

‘Cehalet bir lütuftur, değil mi?’

Patrondan gelen büyü enerjisi dalgaları, hareketsiz dururken bile vücudunu sallayacak kadar güçlüydü.

Görünüşe göre buradaki patronun aurasını sadece Jin-Woo anlayabiliyordu.

"Ohh, yani buradan başlıyor!"

Ustabaşı Bae, mağara duvarlarında Mana taşlarını keşfetti ve parlak bir şekilde gülümsedi.

Tecrübeli madenciler, kimse onlara talimat vermesine rağmen taşların önündeki doğal noktalarını işgal etmeye başladı. Teçhizatlarını bıraktılar ve kazmaları kaldırdılar.

Jin-Woo da Mana taşlarıyla dolu mağara duvarının sonuna doğru durdu.

‘Öyleyse, sadece çıkarmalı mıyım?’

Gerçek gücünü kullanıp çıkarırsa hem Mana taşları hem de kazmanın küçük parçalara ayrılabileceğinden endişeleniyordu.

‘Ne yapmalıyım?’

Jin-Woo orada tereddüt ederek durdu, işine başlayamadı. Ancak Ustabaşı Bae'nin sözünü ettiği madencilik ekibinin sözde emektarı Mok Jin-Su'nun görüşüne girebildi.

Hış! Çat! Hış! Çat!!

Mok Jin-Su, taşları ritmik olarak çıkardı. Duvarlara ne zaman vursa Mana taşları gürültüyle yere düşüyordu.

‘Vay canına…’

Şimdi bu, ‘eski kurt’ etiketine layık bir beceriydi. Taşları meslektaşlarının hızına kıyasla iki kat daha hızlı kazıyordu.

Jin-Woo’nun gözleri parıldadı.

Algısında zaman yavaşlarken Jin-Woo, Mok Jin-Su'nun duruşlarını, nefes alma kalıplarını ve kasların hareketlerini gözlemledi ve öğrendi.

Ve çok geçmeden, Mok Jin-Su’nun ufak ama etkili hareketleri, Jin-Woo’nun kafasında sayısız kez tekrarlanıyordu.

‘Sanırım şimdi anladım.’

Gerçekten de az çok anladığını düşünüyordu. Jin-Woo kazmasını kaldırdı. Sanki Mok Jin-Su'nun ayna görüntüsü gibiydi.

Hış! Çat! Hış-! Çat!!

Hareketleri benzer olsa bile, Jin-Woo’nun gücü, Mok Jin-Su’dan tamamen farklı bir seviyedeydi. Jin-Woo mağara duvarlarına her vurduğunda, daha büyük, daha sağlam Mana taşları sürüler halinde devrildi.

Hış! Çat! Hış! Çat!!

Duvarın sonundan oldukça ferahlatıcı bir ses geldi. Madencilik ekibinin Avcıları, bir şeylerin yanlış olduğunu tek tek anladı.

“Şey… Hey.”

“Ne oldu?”

“Oraya bak.”

“Heok?!”

“Onun nesi var?”

Avcılar yaptıklarını bıraktılar ve şaşkınlıkla Jin-Woo'ya baktılar. Mok Jin-Su’nun yorulmak bilmeyen elleri bile durdu.

‘…….’

Herkes suskun kaldı.

Sözde madencilikte bakir E-Seviyeli Avcı, şu anda Mana taş duvarından pratik hareketlerle taşları çıkarıyordu!

“Ne yapıyorsunuz arkadaşlar?! Buraya iş yapmaya geldiniz, neden hepiniz öyle dikiliyorsunuz?”

Ustabaşı Bae, o zamana kadar bir defterde Mana taşı birikintisinin boyutunu not ediyordu. Ancak madencilik ekibinin her üyesinin aletleri düşürdüğünü fark ettiğinde aklını kaçırdı ve hızla bulundukları yere koştu.

“Ustabaşı? Oraya bir bakar mısın?”

“Yine ne var?”

Ustabaşı Bae bakmak için boynunu uzattı. Ve sonra gözleri kocaman açıldı

“Heok?!”

Ustabaşı bile herkesle aynı tepkiyi verdi. Gözlerini Jin-Woo'dan ve diğer madencilerden yaklaşık üç kat daha hızlı olan hızından ayıramadı.

“Ustabaşı, bugün aceminin ilk gelişi olduğunu söylemedin mi?”

“…Söyledim.”

Daha önce Jin-Woo’nun kimliğini merak eden Lee Seong-Gu, aniden konuşmaya daldı.

“O gerçekten E-Seviyeli mi?”

“Lisansıyla onayladım! Önce Avcı lisansını onaylamadan tamamen bir yabancının ekibime girmesine izin vereceğimi mi düşünüyorsun?”

“İyi o zaman. Bunu nasıl açıklıyorsun?”

“….”

Jin-Woo'yu bir şey demeden gözlemleyen Ustabaşı Bae, heyecan ifadesini boyarken gergin bir şekilde tükürüğünü yuttu.

“Şüphesiz… Bay Seong, cennetten gönderilen madenci.”

Gerçekten de bu sağlam, sert görünümlü göğüs kaslarının, kısa bir iş görüşmesi sırasında ustabaşının dikkatini çekmesinin bir nedeni vardı.

‘Evet, doğru insanları bulmakta gerçekten iyiyim.’

Ustabaşı Bae’nin yüzünde kalın bir gülümseme belirdi.

***

Bip, bip, bip!

Ustabaşı Bae’nin kol saatinden bir alarm çaldı. Saati doğrulamak için bileğini kaldırdı.

“Aigoo~ Çoktan…’

Öğle yemeği saatiydi.

“Millet, bir ara verip öğle yemeği yiyelim.”

“Evet!!”

Herkes aletlerini bıraktı ve ellerini silkeledi.

Madenciler çiftler ve gruplar halinde çıkışa doğru yürürken Jin-Woo noktadan hareket etme konusunda hiçbir belirti göstermedi. Ustabaşı Bae yaklaştı ve ona sordu.

“Bay Seong? Sen de gitmiyor musun?”

“Şu anda kendimi o kadar aç hissetmiyorum.”

“Yine de öğleden sonra çalışmaya devam etmeyi planlıyorsan bir şeyler yemelisin.”

“Hayır, iyiyim. Zaten kahvaltımı normalden biraz geç yedim.”

“Gerçekten mi?... O halde bu konuda yapabileceğim hiçbir şey yok.”

Bae, öğle yemeği molasında bu genç adamla gelecek hakkında konuşmayı planlıyordu ama bu çocuğu zorla sürüklemesi gerektiği anlamına gelmiyor muydu?

Ustabaşı Bae üzülerek Kapı’nın çıkışına doğru döndü.

Bu noktada Jin-Woo’nun dudaklarının köşeleri yukarı doğru kıvrıldı. Madencilerin uzaklaşan sırtlarını izlerken derin bir gülümseme oluşturdu.

‘Böyle harika bir fırsatı kaçıramam, değil mi?’

Sonunda yapayalnız kalmıştı. Hem madencilik ekibi hem de kurtarma ekibi zindandan ayrılmıştı. Yaklaşık bir saat boyunca istediğini yapmakta özgürdü.

Yani bu, zindanın en derin bölümünde saklanan patronu bulması için en iyi şanstı.

Jin-Woo kazmayı yere koydu ve bakışlarını yavaşça patron odasına çevirdi. Hala canavarın kalın aurasını hissedebiliyordu.

‘Gidip hızlıca bir göz atacağım.’

Hiçbir şey yapmayı düşünmüyordu. Hayır, sadece patronun neye benzediğini görmek istedi.

Güm, güm, güm…

Sadece patronu gördüğünü hayal ettiği için kalbi daha hızlı çarpıyordu.

Jin-Woo, çılgınca atan kalbini zorla kontrol etti ve ileriye doğru yürüdü. Patronun aurasının ardından mağaranın derinliklerine doğru ilerledi.

Peki, ne kadar yürümek zorundaydı?

Uzun bir yürüyüşten sonra nihayet büyük bir odanın girişine ulaştı. Patron odasıydı. Mağaranın kendisi zaten oldukça büyüktü, ancak patron odası daha da büyüktü.

Her yüksek seviyeli zindan, bu kadar büyük müydü? Tam böyle merak etmeye başladığında…

Patronu fark etti ve otomatik olarak bu zindanın bu kadar büyük olması gerektiğini kabul etti.

‘Böyle bir canavar dışarı çıkarsa…’

Gözleri patron odasının uzak ucunda duran yalnız insansı canavarı gördü. Jin-Woo’nun gözleri, hediye olarak çok istediği bir oyuncağı eline alan genç bir çocuk gibi parıldamaya başladı.

‘Dev tipi bir canavar.’

Daha önce bu tür bir canavar hakkında birkaç şey duymuştu, ama ilk kez görüşü olacaktı. Dev tipi bir canavarın cesedi çok büyük olduğu için zamanında çıkarmak neredeyse imkansızdı, bu yüzden çoğu insan zindan molalarının dışında neredeyse hiç göremezdi.

Böyle bir yaratık tam oradaydı ve kalbinin daha hızlı çarpmasına neden oluyordu.

‘Bu şey gerçekten güçlü.’

Vücudundaki tüyler dimdik duruyordu. Ama nedense o şeyi avlamanın kendisi için imkansız olduğunu bir kez bile düşünmemişti.

"Şu anki ben…"

O fazlasıyla yeterli olurdu. Böyle düşündüğü an, refleks olarak tükürüğünü yuttu.

Gulp.

O adamı avlayarak ne kadar tecrübe puanı kazanırdı? İblis Kalesi’nde beceriksizce çalışıp haftada 15 kez seviye atlamıştı. Ancak, bir patronu öldürüp seviyesini 2-3 kat yükseltirse…

‘Hayır, bunu yapmamalıyım.’

Kendi kendine yapmamasını söylemesine rağmen, hem ‘Baruka'nın Hançeri’ hem de ‘Şövalye Katili’ çoktan eline çağrıldı. Daha da önemlisi ifadesi ikilemde kalan, bir şey yapıp yapmaması gerektiğini merak eden birinin ifadesi değildi.

Sadece devam edip bunu yapmalı mıyım?

Dudaklarında yumuşak ama heyecanlı bir gülümseme oluştu.

Ancak…

Jin-Woo orada yüzünde bir gülümsemeyle düşünerek dururken bir kadının inanılmaz derecede keskin sesi arkasından geldi.

“Ne yaptığını sanıyorsun?”