ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

Mutasyona uğramış karıncalar, helikopterin havada varlığını fark ettiler ve birer birer uçmaya başladılar.

Vuuonng…

Vuuonnng…

Belki de uçabilenlerin sayısı düşüktü, çünkü Avcılar onları karşılamak için yalnızca yedi tanesinin uçtuğunu görebiliyordu.

“Onlarla ben ilgineyim.”

Ekipteki tek Büyücü tipi Avcı Choi Jong-In öne çıktı. Yeteneği ‘Alev Mızrağı’ eyleme geçirildi.

Sihrini bitirir bitirmez, havada süzülen yedi gövdeye yanan mızraklara benzeyen uzun çizgiler çizdi çarptı.

Kwa-kwa-boom!!

Dağınık ateş gücüyle tek bir karınca canavarı öldürmek zordu ama kanatlarını yakmak için fazlasıyla yeterliydi.

Kiiieeehk-!!

Kyaahhk-!

Karıncalar kanatları yanarak serbestçe yere düştü. Choi Jung-In, sıkı çalışmasının sonucuna tanık olurken yumruğunu sıkıca sıktı. Ancak, şimdi zaferinin parıltısının tadını çıkarmanın zamanı değildi.

Choi Jong-In arkasını döndü ve Mah Dong-Wook'a sordu.

“Japon tarafına ne yapıyor?”

Karıncalar yaklaştıklarını fark etmişler ve hareket etmeye başlamışlardı. Yani, artık ağırdan almaları için zaman yoktu.

Çat-!

Mah Dong-Wook, kulağına sıkışmış radyo alıcısına odaklandı. Tankçı olarak baskın ekibinin Kore tarafının lideri olarak seçilmişti.

“Şimdi adaya indiklerini söylüyorlar...”

Ka-boom!!

Tam o konuşmayı bitirdiğinde, uzaktan gürültülü bir patlama oldu.

Boom!!

Kaboom!!!

Sanki bu sinyalmiş gibi, kalın, boğucu dumanlar yükselirken adanın her yerinden birkaç patlama daha duyuldu. Dördüncü boyun eğdirme operasyonu artık resmen başlamıştı.

Azrailler Loncası Efendisi Im Tae-Gyu helikopterin penceresinden çok aşağıdaki yere baktı, kaşları çatıldı.

Binlerce karınca, dört ana yöne koşmak için dört küçük sürüye ayrılmadan önce karınca tünelinden dışarı akın ediyordu.

“Buna bakmak ürkütücü ve iğrenç bir şey. Cidden, dostum.”

“Çoğu tünelden çıkmış gibi görünmüyor mu?”

“…Öyle, değil mi?”

Uzun karınca hatları kısa sürede sona erdi ve geride büyük bir boşluk bıraktı. Bu, karınca tüneline girişti.

Karınca tünelinin boyutu oldukça inanılmaz olmalıydı, çünkü girişin kendisi otoyolda yaygın olarak görülen bir tünelin ağzı kadar büyüktü.

Ve karınca tünelinin en derininde karınca kraliçesi onların gelişini bekliyordu.

Bu baskın ekibinin tek bir amacı vardı – kraliçeyi ortadan kaldırmak.

“Millet.”

Karınca tünelini istila etmeye başlamadan önce Mah Dong-Wook işaret etti ve baskın ekibi üyelerini etrafına topladı. Hatta tereddütlü kameramana bile işaret etti.

Bu operasyona katılan herkes başlarını birbirine bastırdı.

“Yüzlerce simülasyon çalışması sırasında Japonlar bize en fazla bir saat kazandırabildiler. Bu, ne olursa olsun kraliçeyi o saat içinde öldürmemiz gerektiği anlamına geliyor.”

‘Başarısız olursak’ olasılığı hakkında konuşma zahmetine girmedi. İlk üç boyun eğdirme baskınından farklı olarak bu sefer onlar için bir kaçış yolu yoktu. Karınca tüneli içinde tamamen ölürlerdi.

Mah Dong-Wook her baskın üyesinin yüzlerini inceledi ve her biri açıkça kazınmış acımasız bir kararlılık ifadesi ile başlarını salladılar.

‘Bunlar akla gelebilecek en iyi bireysel ekip üyeleri.’

Gelecekte Jeju Adası'na benzer başka bir trajedi yaşanmadıkça bir daha asla bu kadar yetenekli üyelerle birlikte avlanma fırsatına rastlanmazdı.

Mah Dong-Wook, bu ekibin lideri olmaktan büyük onur duydu.

Kısa süre sonra kararlılıklarını teyit etmeyi bitirdiler ve sonra…

“Hadi gidelim.”

Helikopterden yedi kişi, baskın ekibinin altı üyesi ve kameraman atladı.

***

“Koreliler içeri gireli ne kadar oldu?”

Goto Ryuji bir soru sordu.

“Bekleyin.”

Aslında görev kontrol merkezi ile iletişim kurmak Goto Ryuji’nin göreviydi. Ancak, rahatsız edici şeyleri taşımaktan hoşlanmadığı için başka bir Avcı bunu yapmakla görevlendirilmişti. Cevabı veren tam da bu kişiydi.

“10 dakikadan az olduğunu söylüyorlar.”

“On dakika, öyle mi...”

O halde kaçış prosedürüne başlama zamanıydı.

Jeju Adası'ndan çekilmeye başlamadan önce Goto Ryuji çevresini kısaca taradı. Katledilen karıncaların cesetleri üst üste yığılmıştı.

Bu baskında Japonların rolü elbette karıncaların dikkatini çekmekti. Karıncaları öldürmeye bile odaklanmamışlardı ve mümkün olduğunca çok zaman kazanmak için geri çekilmeye odaklanmışlardı, ancak yine de böyle bir başarıya imza attılar.

‘Koreliler bu karıncaları zorlu rakipler olarak görebilirler ama Japonlar için hiçbir şey değiller.’

Ölçüsüz güven, Goto Ryuji’nin dudaklarının köşesinin kıvrılmasına neden oldu. Adımlarını engelleyen bir karınca cesedini uzağa tekmeledi ve hemen geri çekilme emrini verdi.

Nihayet Japon ekibinin gerçek hedefine doğru ilerlemeye başlamalarının zamanı gelmişti.

Ancak…

“Affedersiniz, Goto-san.”

“Mm?”

İletişimden sorumlu Avcı endişeli bir ifade oluşturdu.

“Bir süredir 3. Ekip iletişime geçemiyorum.”

‘Ekipman arızası mı…?’

Çok sayıda titiz kontrollerden geçmiş, görevin önemli bir kısmından hemen önce veya önemli kısmın kendisi sırasında arızalanan ekipman örnekleri ara sıra meydana geliyordu.

3. Ekip’in iniş noktası adanın güney kısmındaydı. Goto Ryuji’nin 1. Ekip’i batı tarafına inmişti ve sürekli olarak güneye hareket ediyorlardı, bu yüzden mesafeleri o kadar da fazla olmamalıydı.

“İletişim arızasından önceki mevcut konumumuz ile 3. Ekip’in bilinen son konumu arasındaki tahmini mesafe nedir?”

“Mevcut hızımızla, oraya on dakika içinde ulaşabilmeliyiz.”

Beklendiği gibi, uzak değildi. Bu hızda, 3. Ekip geri çekilme ve adada bırakılma emrini asla duyamayacak ve sonunda kendileri için çok kötü bir sonla karşılaşacaktı.

‘……’

Sadece Japon personelin dâhil olacağı bir sonraki boyun eğdirme operasyonu hakkında düşündüğünde beş S-Seviyeli Avcıyı feda etmeyi göze alamazdı.

Ayrıca, 3. Ekip’in karınca tüneline en yakın olan adanın güney kesiminde konuşlandırılması planlandığından tüm ekip Japonya'nın seçkinleri arasında elitlerin en iyilerinden oluşuyordu.

Onları burada kaybetmek Japonya'nın da çok acı çekeceği anlamına geliyordu.

‘Orada kötü bir şey olmadığına eminim…’

Aslında küçük bir hata olmalıydı. Endişelenecek bir şey yoktu.

Kısa bir düşünceden sonra Goto Ryuji bir sonraki eyleme karar verdi.

“Oraya gidip bir bakacağız.”

***

Jin-Woo normal günlük koşusunu durdurduğu an kulağında tanıdık mekanik bip sesi duyuldu.

Bip.

[Koşulan toplam mesafe: 10 km.]

[10 km koşuyu tamamladınız.]

Günlük Görevleri yapmaya başladığı zamanın aksine Jin-Woo nefes nefese bile değildi. Bu Günlük Görevleri o kadar uzun süredir tekrarlamıştı ki artık günlük rutininin bir parçasıymış gibi geliyordu.

Kısa süre sonra tamamlama mesajıyla birlikte ödülleri mecazi olarak kucağına düştü.

‘İstatistikler.’

Ödül olarak kazandığı üç İstatistik bonus puanından Jin-Woo, Çeviklik için iki puan harcarken kalan puanı Gücüne harcadı.

[İstatistikler]

Güç: 219

Dayanıklılık: 200

Çeviklik: 230

Zekâ: 250

Algı: 200

(Kalan kullanılabilir puanlar: 0)

Fiziksel hasarda azalma: %46

Neredeyse tüm İstatistiklerinin artık ‘0’ ile bittiğini görünce yüzünde memnun bir gülümseme belirdi.

‘Keşke bir puanım daha olsaydı…’

Pişman olmasına rağmen, ince havadan bir puan üretemeyeceği için hiçbir faydası yoktu. Yine de bu şekilde eşit şekilde yükselen İstatistik değerine bakıldığında dudaklarında otomatik olarak bir gülümseme belirdi.

‘Güzel.’

Zekâ İstatistiğini 250'ye yükselttikten sonra dengeyi korumaya başlamıştı ve geride tek bir İstatistik kalmamasını sağladı.

‘Beş İstatistik de benim için vazgeçilmez.’

Bu, seviye atladıktan ve İstatistiklerini uzun süre yükselttikten sonra yaptığı son değerlendirmeydi. Hangi İstatistik olursa olsun sayısal değerleri yükselmeye devam ederken şimdiye kadar bir kez bile yararlılıklarından hayal kırıklığına uğramamıştı.

‘Bu yüzden…’

Öngörülebilir bir gelecek için bu İstatistik dengeleme eylemine devam etmeyi planlıyordu – tabii onu değişikliğe zorlayan herhangi bir beklenmedik durum olmadığı sürece.

Jin-Woo, İstatistik Penceresini yüzüne hala kazınmış memnun bir sırıtışla kapattı. Sonra etrafına bir göz attı. Mahalle her zaman daha sessizdi, ama bugün şimdiye kadar hiç kimseyi görmemişti. Nedenini kolayca tahmin edebilirdi.

Jin-Woo telefonunu çıkardı ve şu anki saati onayladı.

‘Biliyordum.’

Kore-Japonya birleşik ekibinin baskını şimdiye kadar tüm hızıyla devam ediyor olmalıydı. Ve hemen hemen her vatandaşın da televizyon ekranına yapışmış olması gerekiyordu.

Jin-Woo arkasını döndü. Günlük Görevleri çoktan sona ermişti ama onu eve götüren adımlar her zamankinden çok daha çabuktu.

***

Operasyon şimdiye kadar sorunsuz ilerliyordu.

Japonların tahmin ettiği gibi, Mah Dong-Wook'un ekibi karınca tünelinin daha derin kısımlarına girerken herhangi bir engelle karşılaşmamıştı.

Tünelin içi, yerleşim planında mağara tipi zindanlara benziyordu. Ancak dikkat edilmesi gereken açık bir fark varsa aydınlatıcı taşların olmamasıydı. Avcılar, nereye gittiklerini görmek için kendileri ışık sağlamak zorundaydı.

‘…….’

Gulp.

Kameraman, daha önce zindanları keşfetme konusunda pek çok tecrübesi olduğunu düşünüyordu, ancak bugün gergin bir şekilde tükürüğünü yutuyordu.

Şu anki konumu grubun tam arkasındaydı. Ekip, sihir kullanarak yollarını aydınlatmak için tam önde duran Choi Jong-In’i takip ederken diğer Avcılar ona çok yakın duruyordu.

Ayrıca kameramanın film çekmek amacıyla başlığına takılı bir fener vardı.

Ne yazık ki, bu karanlığa ağır miktarda sihirli enerji verilmişti. El feneri, bir S-Seviyeli Büyücüden gelen sihir kadar yardımcı olmadı ve alanı zar zor aydınlatabiliyordu.

“Burası gerçekten sessiz.”

Choi Jong-In, çok fazla düşünmeden fikrini dile getirdi ve yanındaki Mah Dong-Wook, hemfikir olduğunu ifade etmek için başını salladı.

“Mm.”

Bir lider ve bir Tankçı olarak başlangıçta en gerilerde konuşlandırılması gerektiği halde, Büyücü Choi Jong-In'i korumakla görevliydi.

Nedeni bu muydu? Mah Dong-Wook, bir çift keskin odaklanmış gözle çevreye bakmaya devam etti. Her zamanki dışa dönük tavrı artık görülmüyordu.

Baek Yun-Ho için de aynısı geçerliydi. Karınca tüneline girmeden önce ‘Canavarın Gözleri’ni etkinleştirmişti. Tek bir kelime bile etmemişti ve sihirli enerjinin akışındaki herhangi bir küçük hareket veya sapmayı kavramak için elinden geleni yapıyordu.

Hem Min Byung-Gu hem de kameraman son derece gergin ifadeler taşıyordu.

Sadece Cha Hae-In, eli kılıcının kabzasında, sessizce ileriye doğru yürürken ifadesiz yüzünü koruyordu.

O anda.

“Oraya bakın…”

Uzakta bir şey bulmuş olmalıydı, çünkü Choi Jong-In sesini yükseltti.

“...Ha.”

“Mm…”

Avcıların hepsi kötü bir şok içinde nefesini tuttu.

Sayısız karınca yumurtası, aralarında boşluk olmadan bu devasa odanın duvarlarına ve tavanına yapıştırılmıştı.

Her yumurtanın yarı saydam kabuğunun içinde kıpırdanan koyu renkli larvayı görebiliyorlardı. Kasvetli bir atmosfer ve ciddi derecede korkunç bir koku ile dolu bu üreme alanına baktıklarında hissettikleri tek bir duygu olabilirdi.

Bu ‘tamamen iğrenme’ olurdu.

“Tüm bunları yakıp yok etmemiz gerektiğini düşünmüyor musun?”

Choi Jong-In ifadesi büyük ölçüde buruşarak konuştu.

Mah Dong-Wook bu karınca tüneline girdiğinden beri ilk kez gülümsedi.

“Tam olarak bunu yapmaktan başka bir şey istemiyorum ama fazla zamanımız olmadığı için yapmayalım.”

Bütün bu canlılar yumurtadan çıksalar bile bir yıldan fazla yaşayamazlardı Anneyi öldürebildikleri sürece artık bu yaratıklar için endişelenmeleri gerekmiyordu.

“…İşte geliyorlar.”

Baek Yun-Ho uzaktaki karanlığa işaret etti ve ekibin geri kalanını uyardı. Cha Hae-In uyarıda bulunmadan önce bile kılıcını çoktan çekmişti.

Mah Dong-Wook, gövdesi büyüklüğündeki kalkanı çenesine kadar çekti ve önüne baktı.

Shashashasha…

Aynı anda on kadar karıncadan oluşan bir grup ortaya çıktı. Sanki Jeju Adası'nda doğmuşlar ve bir çeşit mutasyon geçirmişler gibi hiçbirinin gözleri yoktu.

“Onlar kraliçenin muhafızları mı?” Mah Dong-Wook sordu.

Choi Jong-In başını iki yana salladı.

“Hayır, değiller. Üreme alanını korumak için buradalar gibi görünüyor.”

“O zaman bu zor olmamalı.”

Eğer onlar patron yaratığın muhafızları değil de normal canavarlarsa o zaman bu yaratıkların tamamen S-Seviyeli Avcılardan oluşan bir baskın ekibinin birleşik ateş gücüne dayanmasının hiçbir yolu yoktu!

Çok fazla zaman olmadığını herkesten daha iyi bilen Mah Dong-Wook mücadeleye ilk atladı.

“Hadi!”

Avcılar onu takip etti. Hemen arkalarında, Choi Jong-In'in ellerinden alevler parladı ve Im Tae-Gyu'nun attığı oklar, hedeflerine uçarken havayı kesti.

Tıpkı Mah Dong-Woo'nun öngördüğü gibi mücadele oldukça hızlı sonuçlandı.

Kiiehhk!

Son karıncanın başı yere düştü. Cha Hae-In kılıcına yapışan vücut sıvılarını konuşmadan silkeledi. Bu sırada Mah Dong-Wook konuştu.

“Üreme alanı tam burada olduğuna göre, bu demek oluyor ki…”

Choi Jong-In cümleyi tamamladı.

“…Kraliçenin ini yakınlarda.”

Avcılar, karınca kraliçesine karşı kararlı bir müsabakaya girmeden önce ekipmanlarını kontrol etmeye başladığında kameraman daha fazla görüntü yakalamak için etrafa bakmaya başladı. Ama sonra, saf şok içinde nefesi kesildi.

“Heok!!”

Avcıların bakışları hemen ona odaklandı.

“Ö-Özür dilerim.”

Kafasına takılan kameranın aslında ülkenin geri kalanına yayın yaptığını bir an unutan kameraman, aceleyle Avcılara eğildi. Baek Yun-Ho bir şeyler olduğunu sezerek kameramana yaklaştı.

“Bir şey mi buldun?”

“Ah, şey, sadece bu... Orada.”

Kameraman çekingen bir şekilde gülümsedi ve odanın köşesini işaret etti.

‘Orada bir yığın boş yumurta kabuğu var ama sanki biri gerçekten çok büyük, görüyorsunuz.’

‘…!!’

Baek Yun-Ho'nun gözleri büyüdü.

Kameramanın dediği gibiydi. Normal karınca içeren yumurtaların çoğu sadece bir bisiklet tekerleği büyüklüğündeydi, ancak işaret edilen yetişkin bir adam kadar büyüktü…

‘Hayır, bekle.’

Yumurtanın uzun ve oval şekli, yumurtadan tamamen büyümüş bir karınca örneğinin çıkmış olması gerektiğini söyleyecek kadar büyüktü.

‘Bu da mı karınca yumurtası??’

“…O yumurtadan tam olarak ne çıktı?”

Min Byung-Gu, kimse fark etmeden daha yakına gitmişti, yüzünde de büyük bir şok ifadesi vardı. Baek Yun-Ho'nun ifadesi kısa bir süre için sertti ama Min Byung-Gu’nun sırtına hafifçe vurduğunda bunu hızla gülümsemeye çevirdi.

“Kraliçeyi öldürmek için buradayız. Başka hiçbir şey için endişelenmeyelim.”

“…Evet.”

Min Myung-Gu, Avcıların geri kalanının olduğu yere gitmek için arkasını dönerken huzursuz bir ifadesi vardı. Baek Yun-Ho diğerlerine katılmadan önce o yumurtaya son bir kez baktı.

‘Bu sadece çılgınca…’

***

‘Bu sadece çılgınca…’

Goto Ryuji kendi gözlerinin düzgün görüp görmediğinden şüphe etmek zorunda kaldı.

“Heok!!”

“Mm…!!”

Diğer Japon Avcılar ya şok içinde sarsıldılar ya da nefesleri altında kısık sesle mırıldandılar.

Goto Ryuji çevresini tararken kaşlarını çattı. 3. Ekip’in Avcıları, iletişimlerinin kesildiği yerde bulunmuştu. Beşi de buradaydı ama kafaları yoktu.

Başsız meslektaşlarının ceset gibi yerde yattığını görmek, diğer Avcılar üzerinde şok edici bir zihinsel iz bıraktı.

‘……’

Goto Ryuji, yaralarını kontrol etmek için bedenlere yaklaşmadan önce şakaklarına konuşmadan masaj yaptı.

‘Bu bir bıçakla yapılmamış.’

Ölü Avcıların boynu kabaca ısırılmıştı.

‘Boyunlarının böyle koparacak kadar büyük bir güç müydü?’

Goto Ryuji şaşkınlığıyla boğuşurken Avcı arkadaşlarından biri yaklaştı ve öfkeyle bağırdı.

“Bu pis karıncalara nasıl cüret ederler…!!”

Goto hızla başını salladı.

“ ’Karıncalar’ değil.”

“Ne?”

“Bu bir karıncanın işi olsun ya da olmasın, tek bir düşman vardı.”

“A-ama, bu nasıl olabilir?!”

Goto Ryuji tükürüğünü yuttu.

Ne kadar araştırırsa araştırsın, burada yaşanan bir savaşa dair hiçbir ipucu göremiyordu. Karıncalar 3. Ekip’i yok etmek için çok sayıda geldilerse o zaman bu bölgede ölü karıncaların cesetleri veya başka izler bulmalıydı. Ancak hiçbir şey bulamadı.

Ayrıca, ölü Avcıların üzerindeki yaralar – saldırının yerine bakılırsa büyük olasılıkla tek bir saldırgan tarafından öldürülmüşlerdi.

‘Japonya'nın en iyi Avcılarından oluşan bir ekip nasıl tek bir canavara yenilebilir…?’

Tahminleri doğruysa sadece S-Seviyeli bir zindanın patronu böyle bir şey yapabilirdi.

Goto Ryuji, iletişim cihazını hemen yanındaki Avcı’dan kaptı ve konuştu.

“Ben Goto.”

- “Evet, lütfen konuşun.”

“Kraliçe karınca nerede? Tünelden mi çıktı?”

- “Doğrulayayım.”

Casus uyduya monte edilmiş sihirli enerji algılama kamerası. Tüm dünyada sadece Amerika, Japonya ve Çin böyle bir teknolojiye sahipti.

Aslında Çin, kamera sistemini kopyalamak için Amerikalıları hacklemek zorunda kalmıştı, bu yüzden sadece ABD ve Japonya'nın bu teknolojiye gerçekten sahip olduğu iddia edilebilirdi.

Japonya'nın dünyanın geri kalanı tarafından gururla övündüğü teknoloji tarafından izlenen karınca kraliçesinin konumu, kısa sürede alıcıdan çıktı.

- “Hayır, Goto-san. Kraliçe hala odasının içinde. Ah, Koreli Avcılar biz konuşurken kraliçenin odasına giriyor.”

“Ne?!”

Goto Ryuji ayağa kalktı.

O anda kalbinin neredeyse ağzından fırladığını hissetti.

‘Bunu kraliçe yapmadı mı?!’

Nefesi hızlandı. Burada bir şeylerin çok kötü gittiğini fark etti. Goto Ryuji aceleyle yeni bir emir verdi.

“Çekilmeye başlıyoruz. Her Japon Avcıya bu adadan hemen kaçmasını söyleyin.”

- “Tamam, efendim. Anlaşıldı.”

BL: Japonlar gerçek yüzlerini sonunda belli ettiler. Seong Jin-Woo ne yapacak. Karınca inine girmiş Avcıların başına neler gelecek çok yakında sizlerle.

BL: Evet arkadaşlar bugünlük te bölümün sonuna geldik. Hatamız varsa yazın ki hemen düzeltelim. Birde size sürpriz olarak ufak bir toplu hazırladık. Ne zaman yüklersiniz diye sormayın. Şu anda köyde tarla ekmekle uğraşıyorum. En yakın zamanda sizleri topluyla buluşturmaya çalışacağım. Bugün ihtimal toplu köyde işim bitince eve gittiğimde olur. Yorum atmayı, emoji koymayı ve beğenmeyi unutmayın