ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

“Affedersiniz? Kamera?”

“Evet.”

Kameraman, kızgın bir ifadeyle Jin-Woo'ya baktı. Ancak Jin-Woo’nun yüzü katı, son derece ciddi ve hareketsizdi.

“Ama neden kamera birdenbire…?”

Jin-Woo, telaşlı kameramanın sorusuna sessiz kaldı.

“….”

Kameraman burada bir karara varamadı. Avcı Seong Jin-Woo gerçekten onun kurtarıcısıydı. Bu adamın isteğine seve seve kulak verirdi, özellikle buradaki başkalarının da hayatını kurtarırken.

‘Ancak, kamerayı kapatmamı istemesi…’

Şu anda her Güney Kore vatandaşının bu yayını izlemesi gerektiğini söylemek abartı olmazdı. Bir yayıncı olarak mevcut durumda kamerasındaki ‘kapalı’ düğmesine basmakta zorlandı.

Böyle tereddüt etmeye başladığında Jin-Woo daha fazla zaman kaybetmemeyi seçti ve konuştu.

“Kapatmazsan kırarım.”

Jin-Woo’nun soğuk ses tonunu duyan kameraman irkildi. Avcı Seong Jin-Woo kamerayı kırmaya karar verirse burada bulunan Avcıların çabaları onu durdurmaya yeter miydi?

Artık hiçbir seçeneği kalmadığı için ‘neden’ artık önemli değildi.

“Anladım. Tut.”

Kameraman başına taktığı kamerayı çıkardı ve cihazı kapattı. Kameranın ‘güç’ ışığının kaybolduğunu onayladıktan sonra Jin-Woo, Cha Hae-In'i Baek Yun-Ho'dan geri aldı.

‘Kameramanı korkutmak istemedim ama…’

Cha Hae-In'i kurtarmak istiyorsa elinden bir şey gelmezdi.

Jin-Woo, onu tutarken çevresini hızla taradı. Daha sonra birkaç derin nefes alıp gözlerini kapattı.

‘Şu anda ne yapmaya çalışıyor?’

Avcıların tüm dikkati artık ona çevrilmişti. Çok geçmeden gözlerini açtı. Aradığı şeyin yerini bulan Jin-Woo aniden arkasını döndü ve karınca tünelinin derinliklerine yöneldi.

Adımları hızlıydı, ancak Cha Hae-In’in mevcut durumu göz önüne alındığında tam depar atamadı. Diğerleri, arkasından koşmak için kendilerine gelmeden önce şaşkınlıkla onun sırtına baktı.

Sonunda, Jin-Woo durdu ve Cha Hae-In'i dikkatlice yere koydu. Daha sonra etrafından karınca cesedi yığınını çıkarmaya başladı.

“Heok!!”

Beklenmedik bir şey keşfeden kameraman, şaşkınlık içinde nefesi kesilen ilk kişiydi.

“Mm…”

Diğer Avcılar da ağızlarından şaşkın bir nefes sızmasına izin verdi. Çünkü Min Byung-Gu'nun soğuk, başsız bedeni oradaydı. Boyun bölgesinin üzerinde kelimenin tam anlamıyla hiçbir şeyin olmadığını görmek korkunç bir manzaraydı.

Ancak o zaman Avcı Seong Jin-Woo'nun neden kameranın kesilmesini istediğini tahmin etmeye çalıştılar. Ne de olsa dışarıdaki kimse o korkunç sahneye şahit olmak istemezdi.

“Keuk.”

Burada bulunan herkesten Min Byung-Gu'ya en yakın kişi olan Baek Yun-Ho gözlerini sıktı ve başını başka tarafa çevirdi. Ama sonra…

‘Bir dakika bekle…’

Birden bir şey düşündü.

‘Avcı Seong Jin-Woo, Byung-Gu'nun tüm bu ölü canavarlar arasında nerede olduğunu nasıl buldu?’

Cevap çok geçmeden aklına geldi.

Özel bir becerinin yardımı olmasaydı böyle bir şey mümkün olamazdı. İnsanlardan ve canavarlardan gelen sihirli enerji emisyonu biraz farklıydı, ancak Jin-Woo ikisi arasında ayrım yapabilmişti ve Min Byung-Gu'nun cesedini, ondan gelen emisyon tamamen dağılmadan önce bulmayı başarmıştı.

Bu doğruysa yalnızca şaşırtıcı bir duyusal algı olarak tanımlanabilirdi. Böyle bir görev, Baek Yun-Ho’nun, bu tür bir iş için tasarlanmış özel bir özellik olduğu varsayılan ‘Canavar Gözleri’ için bile imkânsız olurdu.

Düşünceleri bu noktaya ulaştıktan sonra Baek Yun-Ho başını Jin-Woo'ya çevirdi. Baek Yun-Ho, Byung-Gu'nun son ortaya çıkışının kâbuslarında derinden kazınması riskiyle karşı karşıya olsa bile bundan sonra ne olacağına kendi iki gözüyle tanık olmak istedi.

‘Avcı Seong Jin-Woo…. Ne yapmaya çalışıyorsun?’

Bakışlarını Jin-Woo, Min Byung-Gu ve Cha Hae-In arasında değiştirirken alnında soğuk ter damlaları oluştu.

Bu arada Jin-Woo, Min Byung-Gu'nun durumuna daha yakından baktı. Cesetten siyah dumanlar yükseliyordu. Yani, üzerinde ‘Gölge Çıkarma’ yapmak mümkündü.

Ve beklenildiği gibi…

Bip.

[Seçili hedefte Gölge Çıkarma yapmak mümkün.]

Tanıdık mekanik bip sesi ve Sistemin mesajı onu o kadar ‘dostça’ bir şekilde bilgilendirdi ki yapmak istediği şey, pekâlâ, yapılabilirdi.

Tabii ki Jin-Woo, Avcı Min Byung-Gu'nun talihsiz bir kaderle karşılaştığını duyduğu anda Gölge Askere dönüştürülebileceğinin farkındaydı.

Sadece bunu yapmak istememişti.

Suçsuz bir adamı ölümsüz yapmak ve onu asker olarak kullanmak… Ceset S-Seviyeli bir Avcı’ya ait olsa bile yine de bu fikri tamamen reddederdi. Bu, bir insanın yapması gereken bir şey değildi. Ancak

Jin-Woo, Cha Hae-In’in giderek solan yüzüne baktı.

‘…Bu en iyi yol.’

Ya her saniyenin önemli olduğu bir durumda ağır yaralıları Güney Kore'deki en iyi Şifacıya emanet edebilseydi? Burada düşünecek ne vardı?

Karar Min Byung-Gu'nun kendisine bırakılsaydı, 100'de 100 kez aynı şeyi yapardı. Jin-Woo ciddi bir ifade oluşturdu ve gölgeye bir emir verdi.

“Dirilt.”

Ancak sonuç beklediğinden farklıydı.

Bip!

[Gölge Çıkarma başarısız oldu.]

Karışıklık ve endişe, Jin-Woo’nun ifadesine girmeye başladı.

Bunun nedeni, yetenek seviyesinin hedefin İstatistik değerlerine kıyasla çok düşük olması mıydı? Yoksa bu Gölge Çıkarma’yı gerçekten hissetmediği için miydi?

Jin-Woo, tüm dikkat dağıtıcı düşünceleri çabucak sildi. Sonra bir kez daha konuştu, sesi artık iradesini içeriyordu.

“Dirilt!”

Arzu edilen değişiklikler o zaman gerçekleşti.

Uaaaaahhhh—!

Galip bir kükreme ya da bir çığlık olarak tanımlanabilecek alçak, ağır bir ses uzak bir yerden yankılandı ve ürkütücü bir rüzgâr aniden herkesi süpürdü. Avcıların gözleri, tüyleri diken diken olurken çok içinde açıldı.

“Aman Tanrım!!”

“Bu, yoksa…?!”

Min Byung-Gu’nun gölgesinden kara bir el yükseldi. Kara el tekrar gölgenin içine girmek istemiyormuş gibi yeri güçlü bir şekilde kavradı. Ve sonra kendini karanlıktan çekmeye başladı.

‘Nasıl, nasıl olabilir bu?!’

Baek Yun-Ho, kalbinin şu anda gördüğü şeyden patlayacağını hissetti. Başkaları göremeyebilirdi ama gözleri her şeyi açıkça yakalıyordu.

Min Byung-Gu’nun gölgesinden yükselen sihirli enerjisi, yavaş yavaş bir insan şekline dönüşüyordu. Daha spesifik olarak simsiyah zırhla donatılmış bir askere.

Ve çok geçmeden, sözde ‘çağrılan’ yaratık nihayet kendini gösterdi.

“….”

Avcılar tamamen sustu ve Jin-Woo'nun yeni çağrılan yaratığına şaşkınlıkla baktı. Ve bu yaratıktan, yalnızca üst düzey bir Avcı tarafından hissedilebilecek türden sihirli enerjiyi hissedebiliyorlardı.

‘Hayır, bekle bir dakika…?’

Zeki Choi Jong-In, kaşları kalktıkça farkında olmaktan büyük bir şekilde irkildi.

Herkes nefesini keserek izlerken Jin-Woo’nun sakin gözleri Min Byung-Gu’nun gölgesini inceliyordu. Bakışları buluştuğunda yeni Gölge Asker başını salladı.

Bir gölge askerlerinden birine dönüştüğü an, anında Jin-Woo ile zihinsel bir bağlantı oluşturuyordu.  Egemenlerinin onlardan ne istediğini bilirlerdi. Başka bir emre gerek kalmadan Min Byung-Gu’nun gölgesi eğildi ve Cha Hae-In’e iyileştirici büyü yapmaya başladı.

Wuuoonngg…

Gölge Asker’in ellerinden ılık ışık ışınları çıkar çıkmaz Cha Hae-In’in soluk ten rengi yavaş yavaş iyileşmeye başladı. Bu, işte en yüksek seviyeli şifa büyüsüydü.

‘Biliyordum!!’

Choi Jung-Hoon artık tam anlamıyla çıldırmıştı. O ışıkların Cha Hae-In'i iyileştirdiğini gördüğü için tahminlerinden tamamen emindi. O siyah ‘askerin’ kimliği Min Byung-Gu'dan başkası değildi!

O zamana kadar diğer Avcılar da burada neler olduğunu anlamaya başlamıştı.

Mah Dong-Wook, Min Byung-Gu'nun gölgesinden kara el kalktığı andan itibaren açık ağzını kapatamamıştı, ama şimdi sonunda şaşkınlığını ifade edecek kadar kendini toplayabildi.

“Eğitmen Seong, sen... Sıradan bir Çağıran değildin, anladım.”

Jin-Woo ne kabul etti ne de reddetti.

Ancak başlangıçta onlar nasıl insanlardı? Her biri, Güney Kore'nin en büyük Loncalarını temsil eden mükemmel bir Avcıydı. İşin özünü anlamak için bir onay duymalarına gerek yoktu.

“Yoksa… Seong Jin-Woo Avcı-nim, merhumun güçlerini kullanabiliyor musun?”

Choi Jong-In yüzünde bir gerginlikle sordu.

Jin-Woo basitçe başını salladı. Artık kendini burada bulduğu için güçlerini saklamak için bir neden kalmamıştı, yalanlarla da gizlemek istemiyordu.

‘Pekâlâ, bu insanlar zaten burada uydurduğum yalanlara kanacak değil.’

Aslında, güçlerini başka birine açıkladığı için omuzlarından bir yük kalkmış gibi hissediyordu.

Başkaları bundan korkabilirdi, ancak Jin-Woo'ya göre, bulunduğu yere ulaşmasına yardımcı olduğu için bu güce sonsuza kadar minnettar kalacaktı. Gölge Egemeni'nin gücüyle gurur duyuyordu.

Jin-Woo’nun yüzündeki o kendinden emin bakışı gören diğer Avcılar, güçlerinin kapsamından korkmaya başladı.

‘Ölen kişinin güçlerini kullanarak yaratıkları çağırabiliyor mu??’

‘Savaş şiddetlendikçe daha da güçlenmez mi? Bu ne kadar korkutucu bir yetenek…’

‘Artık ne söyleyeceğimi bile bilmiyorum.’

Bugün Jin-Woo’nun yeteneğine tanıklık eden bu Avcılar için bu açığa çıkma, farklı türde izlenimler bıraktı.

Ancak Baek Yun-Ho, başkalarının bilmediği bir parça daha gizli bilgiden haberdar oldu.

‘Yalnızca kendi güçleri güçlenmeye devam etmekle kalmıyor, aynı zamanda yenilen düşmanlarını da kendi çağrılmış yaratıkları olarak kontrol edebiliyor. Bu yani…’

Avcı Seong Jin-Woo’nun mevcut güç seviyesi şimdiden anlaşılmaz bir seviyeye ulaşmıştı. Fakat Baek Yun-Ho, gencin gelecekte ne tür bir güce sahip olacağını düşündüğünde tüm vücudu kontrolsüz bir şekilde titremeye başladı.

Birden kameraman sanki o anda bir şey hatırlamış gibi konuştu.

“Ah! O halde kameranın kapatılmasını istemenizin nedeni…”

Bu güç, ülkenin en iyi Avcılarını korkutabiliyordu. Jin-Woo'nun ülkenin geri kalanına neden böyle bir gücü açıklamak istemediğini herkes kolayca tahmin edebilirdi.

Tam o sırada Min Byung-Gu’nun gölgesi yeniden dikildi. Avcı Cha Hae-In’in yüzünde nazikçe parıldayan bir kızıl renk olduğu için tedavi süreci bitmiş olmalıydı.

‘Whew-woo…’

Durumunu onayladıktan sonra Jin-Woo rahat bir nefes aldı. Hala bilinci yerinde olmasa da nefesi ve kalp atışı normale dönmüştü. Nitekim artık yaraları tamamen iyileşmişti.

Jin-Woo, Min Byung-Gu'nun gölgesinin omzunu okşadı. Bu, iyi yapılan iş için minnettarlık ifadesiydi.

‘……’

Jin-Woo, Gölge Askerin nazik bakışlarından Min Byung-Gu'nun hayattayken nasıl biri olduğunu tahmin etti.

Jin-Woo elini yavaşça omzundan çekti ve sonra…

‘Çıkarma iptali.’

Dudaklarında hafif bir gülümsemeyle gölgenin sonsuzluğa dönmesine izin verdi.

Ne olursa olsun Min Byung-Gu canavar tehditlerine karşı savaşmak için hayatını feda etmişken askerlerinden biri olarak bu adama hükmetme hakkına sahip değildi. Nitekim, böyle bir eylemin, ölen bir kahramana uygun olmadığını düşünüyordu.

‘…Hadi buradan gidelim.’

Kalbindeki küçük pişmanlığı bir kenara bırakan Jin-Woo, Cha Hae-In'i yerden kaldırdı.

İki liderini – kraliçe ve kral – kaybettikten sonra karınca canavarlar, Gölge Askerlerden saklanmak için dağılmış ve adanın uçlarına kaçmıştı. Bir zamanlar karıncalarla dolu olan karınca tüneli artık tamamen boştu.

Jin-Woo, diğer Avcılarla konuşmak için arkasına bakmadan önce birkaç adım attı.

“Hadi gidelim.”

Vücutları ve fiziksel yorgunlukları, aldıkları iksirlerle bir dereceye kadar iyileşmiş olabilirdi, ancak zihinsel yorgunlukları şimdiye kadar neredeyse bir kırılma noktasına ulaşmıştı. Bu yüzden onun önerisini duyduklarında Avcıların ifadeleri oldukça aydınlandı.

Artık nihayet bitmişti.

Gülümseme dolu yüzleri mevcut duygularını mükemmel bir şekilde ifade ediyordu.

Karınca tünelinden güvenli bir şekilde çıktıktan sonra, şimdi mükemmel bir zamanlama duygusuyla bulundukları yere gelmiş olan, havada asılı duran bir helikopter buldular.

“İşte oradalar! Avcılar çıkıyor!”

“Evet!! Aferin!”

Helikopter, içindekiler Avcıların tam yerini keşfettikten sonra dikkatlice alçaldı ve yere indi. Yorgun Avcılar araca sadece iki kişi kalana kadar tek tek girdiler.

Onlar Jin-Woo ve Baek Yun-Ho idi.

Jin-Woo helikoptere daha yakın duruyordu. Cha Hae-In'i dikkatle Baek Yun-Ho'ya teslim etti.

“Ne yapıyorsun, Seong Jin-Woo Avcı-nim?”

“Bu adada halletmem gereken bazı bitmemiş işlerim var.”

Bunu duyan Baek Yun-Ho sadece yumuşak bir şekilde sırıtabildi.

Hala Jeju Adası'nda dolaşırken ölümden kaçan birçok karınca canavar vardı. Başkası burada kalmak istediğini söylese Baek Yun-Ho akıl sağlığını sorgulardı ama gözlerinin önündeki adam kesinlikle o gruba dâhil değildi.

Canavarlarla savaşmak için bir canavara ihtiyacın vardı.

Baek Yun-Ho, Jin-Woo'nun bu adada ne yapmayı planladığından bağımsız olarak artık şaşırmayacağını düşündü.

“Affedersin.”

Baek Yun-Ho adadan ayrılmadan önce son bir soru sordu.

“Byung-Gu… Hayır, bekle. Byung-Gu'dan çıkan çağırılan yaratığa ne olacak? O… senin askerin olarak kalıp savaşmaya devam edecek mi?”

Jin-Woo başını salladı.

“Çağrıyı iptal ettim. Onu bir daha görmek mümkün olmayacak.”

Baek Yun-Ho başını salladı ve mutlu bir gülümseme oluşturdu.

“Şükürler olsun.”

“Pardon?”

“O adam, o… Gerçekten dövüşmekten nefret ediyordu, biliyor musun? Eminim şu anda nerede olursa olsun sana teşekkür ediyordur.”

Ve böylece, cesurca savaşan altı savaşçı ve bir kameraman sonunda Jeju adasından ayrıldı.

Savaş bitmişti. Ancak, Jin-Woo için yalnızca başka bir başlangıçtı.

‘100'e ulaşmak için yalnızca bir seviyeye daha ihtiyacım var.’

Bu adada kalan canavarların sayısı düşünüldüğünde sorun olmazdı. Ayrıca karınca tünelinin içinde de çıkarılmayı bekleyen çok sayıda gölge vardı.

Öyleyse, şimdi başlamalı mıydı?

‘Her şeyden önce, kaçan karıncaların icabına bakmalıyım…’

Jin-Woo derin bir gülümseme oluşturdu ve Kaisel'i çağırdı.

***

Japon Avcı Birliği içinde.

Birlik Başkanı Matsumoto Shigeo dev televizyon ekranını kapattı, ifadesi derin bir üzüntü ve yenilgiydi. Japonya'daki en iyi on Avcı'yı anında yok edecek kadar güçlü bir canavar, Güney Kore'den tek bir Avcı tarafından öldürülmüştü.

‘Nasıl, neden, ne…?’

Matsumoto Shigeo’nun titreyen elleri, başının yanında kalan küçük kılları çekmeye başladı.

Şu anda gözlerinin önünde tamamen mantıksız bir olay yaşanmıştı.

Bu sayede Japonya’nın toplam savaş potansiyeli yarıdan fazla azalmıştı ve hatta Birlik Başkanı olarak konumu artık tehdit altındaydı. Koreliler de başarısız olsaydı bu olayı geçiştirmek için belirsiz bahaneler bulmaya çalışabilirdi ve sonra uluslararası toplumdan yardımlarını isteyebilirdi, ama…

Koreliler sadece kraliçeyi öldürmekle kalmamıştı, binlerce karınca canavarın pençesinden ve bir karıncanın mutasyona uğramış ucubesinden de güvenli bir şekilde kaçmışlardı.

Seong Jin-Woo.

Her şeyi parçalamaktan sorumlu olan o Avcı.

‘Seong Jin-Woo… Seong Jin-Woo…’

Açıklanamaz bir şekilde Goto Ryuji ile Kore'deyken paylaştığı telefon görüşmesinin içeriği zihninde tekrar etti.

[“Güney Kore'de… Güney Kore'de inanılmaz bir Avcı var.”]

[“Senden daha fazla?”]

[“Büyük olasılıkla efendim.”]

[“…..”]

[“Planımızı biraz değiştirmemiz gerektiğini düşünüyorum, efendim.”]

Keşke.

Keşke o zamanlar Goto Ryuji'nin söylediklerine dikkat etseydi.

Avcılar'daki güç farklılıklarını anlamaya gelince en bilgili kişi o değil miydi? Şimdiye kadar ilk kez, böyle bir adam Koreli bir Avcıyı ‘inanılmaz’ olarak değerlendirmişti, ama o neden…

‘Neden bu kadar kibirliydim...?’

Önceden Seong Jin-Woo'nun yeteneklerini tamamen analiz etmiş olsalardı Korelilerle iyi niyetle iş birliği yapıp her şeyi tek bir sorun olmadan çözebilirlerdi.

Hayır, bekle. Japonlar hiçbir şey yapmasa bile, Koreliler sorunla ilgilenmek için öne çıkmış olabilirlerdi.

Ama sonra sırf gizli planlara başvurduğu için kendi mezarını kazmıştı.

“B-Birlik Başkanı? Efendim?”

Yüzünün ne kadar zayıfladığını gören yanındaki Birlik çalışanı endişeli bir sesle sormaya başladı. Ancak, Matsumoto Shigeo başını kaldırma zahmetine girmedi ve sadece çalışanın çıkması için elini salladı.

Çalışan başını eğdi ve kaçıyormuş gibi ofisi terk etti.

Matsumoto Shigeo’nun ifadesi çirkin bir şekilde buruştu.

‘Benim için bundan kurtulmanın tek bir yolu olabilir.’

Ve bu, Japon Birliği'ni yeniden ayağa kaldırmak ve onu her zamankinden daha güçlü hale getirmekti. Bunu yapmak için sadece bir adama ihtiyacı vardı.

“Seong Jin-Woo…”

Ne olursa olsun o adamı makara ile çekmek zorundaydı. Goto Ryuji böyle boşuna ölürken Japon Avcı Birliği’ni yeniden canlandırmanın tek bir yolu vardı.

Kore vatandaşlarının tamamı, Avcı Seong Jin-Woo'nun büyük başarılarına canlı olarak tanık olmuşlardı bu yüzden bu kolay olmayacaktı, ama Güney Kore'yi terk eden yüksek seviyeli bir Avcının önceliği zaten vardı, bu da hala umut olduğu anlamına geliyordu.

‘Avcı Seong Jin-Woo'yu bu tarafa çekmek için ne yapmalıyım?’

Matsumoto Shigeo’nun umutsuzluktan bir an donmuş beyni yeniden hızla dönmeye başladı.

***

Doğu ABD.

Ringgg… Ringgg… Ringgg…

Telefon durmaksızın çaldı.

Daha fazla dayanamayan David Brennan öfkeyle telefonu açtı.

‘Gecenin bu saatinde hangi deli herif beni arıyor?!’

Amerika'daki en güçlü organizasyon olan Avcı Bürosu’nun yöneticisiydi. Yöntem veya bedeli ne olursa olsun bu bir şaka telefonuysa bu orospu çocuğunu bulacağına onu bir hapishane hücresine atacağına söz vererek telefona huysuz bir sesle cevap verdi.

Tık.

“Kim o?”

- “Müdürüm, benim.”

“Müdür…?”

David Brennan'ın uykusu o tanıdık sesi duyduğu ve bedenini kaldırdığında uçup gitti.

“Saat çok geç. Sorun ne?”

- “İzlemeniz gereken bir video var. Hemen.”

“Bir video…?”

Cep telefonunu kontrol ettiğinde yedi cevapsız arama ve bir video dosyası vardı. Görünüşe göre yatmadan önce telefonu sessize aldığı için hepsini kaçırmıştı.

“Anladım. Videoyu izledikten sonra arayacağım.”

- “Gerek yok, müdürüm.”

“…Ne demek istiyorsun?”

- “Zaten evinizin önündeyim, efendim.”

“Ne?”

David Brennan yataktan fırladı ve başucu sehpasında duran alarma baktı. ’04.12’ yazıyordu.

Telefonu yatağa attı ve bakmak için yatak odası penceresine doğru koştu ve gerçekten de müdür yardımcısı arabasını orada park etmiş olarak evin önünde onu bekliyordu. Bakışları buluştuğunda müdür yardımcısı selam vermek için başını salladı.

David Brennan, arkasını dönmeden önce başı yana eğilmiş bir şekilde şaşkınlıkla geriye baktı.

‘Neler oluyor?’

Büyük bir şey olması gerektiğini sezerek telefonunu eline aldı, video klip hala cihazda oynatılmayı bekliyordu.