ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:TERTEMİZDELİ

Yan Hikâye 18

Anılarını onlarla paylaşmadığı için Jin-Woo bunun gerçekleşme olasılığını düşünmemişti, ancak gerçek şuydu, hala Dünya'da yüce varlıklara bağlı olan birkaç kişi daha vardı.

Ve onlardan biri daha yüce bir varlık olan Jin-Woo ile fiziksel temas kuracak kadar şanslıydı.

Bir sabah erkenden.

“Oğlum? Sorun ne?”

Daha yeni uyanmış halde odadan çıkan oğlu, sanki yıkılıp ağlayacakmış gibi görünüyordu, bu yüzden Seong Il-Hwan uzandı ve çocuğun omuzlarını nazikçe kavradı, sadece gözlerinin önünde oynayan farklı bir geçmişin gösterisiyle karşılaştı.

Bu, göz açıp kapayıncaya kadar bile sürmeyen en kısa anlarda gerçekleşti, ama bu sonsuzluk kadar uzun süren birkaç yıla yayılan hikayeyi anlatmak için fazlasıyla yeterliydi.

- Seni görmek istedim. Her zaman.

- Seninle biraz daha konuşmayı düşünmezdim ama…

- Sana iyi bir baba olmadığım için üzgünüm.

Güm.

Kalbinin midesinin dibine düşmesine neden olan son anları gözlerinin önünden geçti. Sonra, zaman geri sarıldı ve şu anın nasıl oynanmaya başladığının hatıraları geriye doğru oynatılan bir panoramadaydı.

Tanrı'nın böyle bir sanrıya neden olabilecek tek aracı, ‘Yeniden Doğuş Kadehi’. Seong Il-Hwan, eserin varlığını Hükümdarların hatıralarından biliyordu ve çocuğun şu anki yüz ifadesine baktıktan sonra oğlunun daha yüce varlıklarla bir anlaşmaya varmış olması gerektiğini anladı.

Gerçekten de Jin-Woo, ne kadar ağır olursa olsun anlaşmanın ağırlığını tek başına taşımaya karar vermişti. Seong Il-Hwan, duygularını bastırmak ve hemen o anda patlamalarını önlemek için alt dudağını ısırmak zorunda kaldı.

Çabaları boşuna olmamalıydı çünkü Jin-Woo, patlak vermekle gözyaşlarını tehdit ederek sildi ve gülümsedi.

“...Bir kabus görmüş olmalıyım.”

O anda Seong Il-Hwan, güçlü kararlılığın oğlunun yüzünde bir göz açıp kapayıncaya kadar titreştiğini gördü.

Ama o zaman bile, hayır, Jin-Woo arkasında tek bir not bırakıp bu dünyadan kaybolsa bile oğlunun Hükümdarlarla nasıl bir ‘söz’ verdiğini tahmin bile edemiyordu.

***

“...Bu sözün Kaos Dünyası Ordusu'nun tamamını tek başına yenilgiye uğratmak olduğunu hiç düşünmemiştim.”

Seol Il-Hwan o günü hatırladı ve istemsizce kıkırdadı.

Ya oğlan boyutlar arasındaki boşluğa atlayıp ortadan kaybolmadan önce oğlunun anlaşmasını öğrenirse? Jin-Woo'yu durdurur muydu yoksa dünyanın iyiliği için çocuğun gitmesine izin mi verirdi?

“Yine de güzelce hallolmamış mı?”

Karşı tarafında oturan Hükümdarların elçisi canlandırıcı bir şekilde gülümsedi.

Seong Il-Hwan dudaklarını sıkıca kapadı, ne olursa olsun başını salladı. Jin-Woo’nun fedakarlığı sayesinde bu dünya, bu gezegeni parçalaması gereken korkunç savaştan kurtuldu.

Fakat o yıllarda oğlunun çektiği korkunç acıyı düşündüğünde Seong Il-Hwan artık gülümsemiyordu.

Jin-Woo boyutlar arasındaki boşluktan döneli neredeyse bir yıl olmuştu.

“Oğlum…”

Tereddüt eden sesi, bulundukları kafede hafifçe çalan fon müziği tarafından bastırıldı. Hükümdar’ın elçisi telaşsız bir şekilde Seong Il-Hwan'ın devam etmesini beklerken kalan kahveyi pipetiyle yudumladı.

“Oğlumun kararı neydi?”

“Gölge Egemeni…”

Elçi, Seong Il-Hwan'ın yüzünden geçen gerginliği fark etti ve ince bir gülümseme oluşturdu.

“…Bu dünyada kalmayı seçti. Bu dünyada geçirilen her dakikanın ve her saniyenin kendisi için değerli olduğunu söyledi.”

Seong Il-Hwan, rahat bir nefes aldı.

Elçi bardağını boşalttı ve sessizce masanın üzerine koydu. Jin-Woo kararını verene kadar bu dünyada kalması gerekiyordu, ancak bu rol dün sona ermişti.

Bu da artık gitme zamanının geldiğini gösteriyordu. Seong Il-Hwan, bu dünyadan sonsuza dek ayrılmadan önce eğlendireceği son konuk olacaktı.

Belki de nedeni buydu? Gerçekten konuşkan biri olmasa da bugün biraz daha uzun sohbet etmek istedi.

“Gölge Egemeni-nim'i kandırmaya devam etmeyi mi planlıyorsunuz… Hayır, oğlunuzu?”

“Onun istediği buydu, kimsenin geçmişi hatırlamaması. Yani evet.”

Jin-Woo'nun istediği şey normal aile hayatıysa, o zaman babası olarak Seong Il-Hwan, sonuna kadar maskaralığa devam etmeye kararlıydı.

“Anladım. Babasının oğlu.”

Elçi gülümsedi ve bakışlarını biraz daha yukarı kaldırmadan önce başını salladı.

“Ben gidince Hükümdarlar artık bu dünyaya karışmayacak.”

“Biliyorum.”

“Bu da demek oluyor ki bu gerçekten son. Bu dünyayla…”

Elçi, kafenin içini taradı ve duygusal bir sesle konuştu.

“Eğlenceliydi. Gerçekten. Dürüst olmak gerekirse Gölge Egemeni-nim muzaffer dönüşünü yapana kadar kaderin bizim için sakladığı şeyi nefessizce bekliyordum.”

Elçi hafifçe geri çekildi ve Hükümdarların bile Jin-Woo'nun görevinde başarılı olacağını görmeyi beklemediklerinden bahsetmedi. Bu duygusal vedaya bir kova soğuk su dökmek için hiçbir sebep yoktu, değil mi?

Elçi veda edip ayrılmak için ayağa kalkmadan hemen önce misafirine bir kez daha seslendi.

“Hükümdarlar sadece Gölge Egemeni'ne değil, aynı zamanda Seong Il-Hwan-nim'e de kayıtsız şartsız minnettarlıklarını ifade ediyorlar.”

Onun yardımı olmadan böyle bir sonuç elde edilip edilemeyeceği bilinmiyordu. Hükümdarlar uğruna savaşmıştı ve hatta yüce varlıkların da Gölge Egemeni ile iş birliği yapmasını önermişti. Gerçekten de rolü büyüktü.

Hükümdarlar buna karar vermişti ve karşılığında ona küçük bir hediye hazırlamıştı.

“Bu arada yardımcı olabileceğimiz bir şey var mı?”

Hükümdarların inanılmaz güçlere ve çeşitli ‘Tanrı'nın araçlarına’ sahip olduğu düşünüldüğünde, bu onlara “Her dileği yerine getireceğiz,” demelerine benziyordu.

Ancak Seong Il-Hwan neredeyse anında başını salladı.

“Yok…”

Ama bu mantıklıydı. Elçi onun nereden geldiğini anlayabiliyordu. Onun yanında aile olarak yaşayan bir tanrı düzeyinde bir varoluş vardı, öyleyse dileklerini dile getirmesinin anlamı neydi?

“Peki, öyleyse.”

Elçi hafifçe başını eğdi ve ayağa kalkmaya hazırlandı, ama sonra Seong Il-Hwan başka bir şey söyledi.

“Bekle.”

Elçi durdu ve tekrar sandalyeye oturdu.

“Başka bir şey mi var…?”

Seong Il-Hwan biraz düşündü ve biraz güçlükle konuştu.

“Anılarım… Önceki zaman çizelgesiyle ilgili anılarımı silmen mümkün mü?”

“Evet, mümkün, ama neden bunu yapmayı...?”

“Şey, inanılmaz bir algıya sahip bir çocuğun önünde rol yapmaya devam etmek hayal edilemeyecek kadar zor.”

Seong Il-Hwan, sözü bittiğinde sırıttı. Yine, baba gibi, oğul gibi - sırıtan yüzü neredeyse Jin-Woo’nunkiyle aynıydı.

“Ve ayrıca…”

Seong Il-Hwan, sözlerine yavaşça devam etmeden önce bakışlarını indirdi ve düşünmeye başladı.

“Ayrıca oğlunun refahı konusunda endişelenen sıradan bir baba olmayı diliyorum.”

Oğlunun muhtemelen bir şekilde eve yaralı olarak dönmesinden endişe duyan basit bir baba ve oğlunun sınav sonuçlarında hayal kırıklığı içinde iç çeken bir baba – ‘normal’ oğlu için endişelenen bir adam olmak istiyordu.

“Bana göre Jin-Woo Gölge Egemeni değil, kıymetli bir evlat.”

Bu Seong Il-Hwan'ın küçük dileğiydi.

“Anladım.”

Bu onun mantığı olsaydı sorun olmazdı. Elçi nazikçe gülümsedi ve Seong Il-Hwan'ın dileğini yerine getirdi.

“Bu kafeden çıktığınızda önceki zaman çizelgesine ait tüm anılar zihninizden tamamen silinecek.”

Elçi, Seong Il-Hwan'a büyüyü yapmaya başladığında hiç kimse onu düzgün duyamayacak kadar küçük bir veda fısıldadı.

“Bunu hatırlamayacaksın, ama yine de... Dolu dolu bir hayat yaşaman için dua ediyorum.”

*

Zaman geçmeye devam etti.

Bir soğuk kış sabahında.

Sabah altıya kurulan alarm aksamadan çaldı ve Seong Il-Hwan ‘uykusundan’ fırladı. Karısı da aynı anda uyandı ve ona baktı.

“Jin-Woo?”

“Evet, ona ne oldu?”

Çift hızlı bir şekilde saati kontrol etti ve sabahın sadece altı olduğunu fark ettikten sonra rahat bir nefes aldı.

“Hayatım, ne yapmalıyız? Gidip Jin-Woo'yu uyandırmalı mıyız?”

“Hayır, CSAT'ın başlamasına daha var, bu yüzden bir süre daha dinlenmesine izin vermenin iyi olacağını düşünüyorum.”

“Haklısın. Onu arabamla sınav yerine götürebilirim zaten.”

“Yedide... Onu saat yedi gibi uyandıralım, canım.”

Seong Il-Hwan, karısının önerisi karşısında başını salladı.

Çift endişeyle saatin iğnesinin yediyi vurmasını bekledi ve kader zamanı geldiğinde Jin-Woo'nun odasının kapısını sonuna kadar açmak için yatak odalarından dışarı fırladılar.

“O-Oğlum, bugün CSAT günü olduğunu biliyorsun, değil mi?”

“Oğlum, baban olarak seni oraya götürebilirim.”

Oğulları çok uzun zaman önce uyanmış gibiydi. Kıkırdayarak cevap verdi.

“Şimdi gitmeye hazırlanacağım.”

Jin-Woo'nun odasından ayrıldığını doğruladıktan sonra Seong Il-Hwan aceleyle kıyafetlerini değiştirdi ve arabanın anahtarlarını almak için uzandı, bakışları oğlunun hediyesi olan anahtarlığa takıldı.

Beyaz renkli şato şeklindeki bu el yapımı anahtarlığa baktığında dudaklarında kocaman bir gülümseme belirdi.

Hava açık ve berraktı. Güneşin erken ışınları nazikçe dünyaya sızarken ferahlatıcı bir sabahtı.

***

24 Aralık akşamı.

Jin-Woo, Noel'in şenlikli atmosferiyle dolu bir sokakta yürüyordu. Etrafa asılan elektronik reklam panolarında, film yıldızlarının veya en iyi atletlerin gülümseyen yüzlerini gururla sergileniyordu.

‘Sokaklar çok değişmiş.’

Jin-Woo, sokaklarda en yüksek seviyeli Avcıların yüzlerinin hâkim olduğu zamanı ne zaman hatırlasa hala biraz tuhaf ve kopuk hissediyordu.

Fakat sonra bir spor içeceği için bir reklam afişi gördü ve hafifçe kıkırdadı. Üzerinde oldukça tanıdık bir yüz vardı.

Kaç kişi onun doğal görünümlü bir ifade yaparak fotoğrafını çekmeye çalışırken stres yüzünden saçını kaybetmişti?

‘Atletik dünyanın idolü, öyle mi..?’

Doğrusu, Cha Hae-In’in posterdeki gülümsemesi bir idol seviyesinde denebilecek kadar iyiydi.

Pistteki çarpıcı başarılarıyla dikkatleri üzerine çekmişti ve sonunda kitle iletişim araçları da parlayan yıldızına yakalanmıştı. Atletizm organizasyonu, atletizm sporlarının popülaritesini arttırmak için ona yalvarmıştı ve sonuç bu olmuştu.

‘S-Seviyeli Avcı iken bile kamera önüne hiç adım atmadı, ama şimdi ülkedeki en popüler sporcu kadınlardan birinin rolünü oynaması gerekiyor...’

O zamanlar bileğini iyileştirmeseydi bu gelecek gerçekleşmezdi. Jin-Woo’nun yüzünde tatmin edici bir gülümseme oluştu. Kameralara alışmaya çalışırken biraz zorlanıyor olabilirdi ama zamanla daha iyi hale gelirdi.

Hala gülümseyen Jin-Woo, toplantı alanına doğru yürüyüşüne devam etti.

Çok fazla düşünmeden etrafına bir göz attı ve birçok genç çifti ve sokakları dolduran renkli kıyafetlerini fark etti.

‘Evet, kesinlikle kısa süre önce CSAT sınavını bitirmiş biriyim. Ne kadar sade giyinmişim.’

Jin-Woo, oldukça sade görünen kıyafetlerini hafifçe tuttu ve en yakın kıyafet mağazasını aradı. Saatten dolayı dükkanlar kapalıydı ama başından beri zaten bir şey almayı planlamıyordu.

Jin-Woo, vitrin içindeki en havalı kıyafeti giymiş bir mankenin önünde yürümeyi bıraktı.

Sha-ah-ahk…

Zifiri karanlık duman kısa bir süreliğine Jin-Woo’nun figürünü sarmaladı ve kıyafeti tam olarak o mankeninkiyle aynı hale geldi. Gölge Askerlerine sormadan önce dükkânın penceresindeki yansımadan yeni görünüşünü inceledi.

“Ne düşünüyorsunuz?”

Bir süre önce moda ile ilgili her şeye yoğun bir ilgi duyan Köpek Dişleri aceleyle cevap verdi, belki de bir başkasının yerini kapabileceğinden korktu.

[Harika görünüyorsunuz, efendim.]

“Pekâlâ.”

Jin-Woo'nun adımları öncekinden daha neşeli oldu ve bir göz açıp kapayıncaya kadar buluşma yerine gelmesine yardım ettiler.

Bir plazanın ortasına kurulmuş devasa bir Noel ağacını çevreleyen birçok insan, arkadaşlarının gelmesini bekleyenlerdi.

Birçoğu gergin bir şekilde saatlerine bakıyor olsa da belki de bugün Noel arifesi olduğu için yüzlerinden mutluluk görüntüsü hala anlaşılabiliyordu.

Onlardan farklı olarak Jin-Woo, onlara kıyasla fazlasıyla boşluğa sahip olduğu için yukarıdaki göğe bakıyordu.

Sokaklarda yürüyen insanlar tarafından yapılan her türlü ortam sesi vardı ancak Jin-Woo onun için önemli olan ayak seslerini doğru bir şekilde ayırt edebiliyordu.

‘…3, 2, 1.’

‘Çocuk’ tam arkasına yaklaşmışken onu selamlamak için arkasını döndü.

“Hey. Geldin.”

Hae-In, Jin-Woo'yu gafil avlamayı planlıyordu ancak sadece kollarını gizlice indirebildi, biraz hayal kırıklığına uğramıştı.

“Oppa, sanki arkanda gözlerin var.”

Biraz ümitsiz görünüyordu, ki bu da oldukça sevimliydi bu yüzden yumuşak bir sırıtışa dönüştü. Hae-In, tıpkı Jin-Woo'nun yaptığı gibi yoldan geçenlerin dikkatini çekmemek için kapüşonunu çekti.

“Biraz yürüyelim mi?”

Jin-Woo’nun önerisi, Hae-In’in parlak gülümseyen yüzü ile karşılandı. Hatta onayladığını vurgulamak için başını salladı.

İkisi yürürken bir kavşakla karşılaştıklarında daha az insanın olduğu yolu seçtiler. Bu arada Hae-In’in gözleri Jin-Woo’nun CSAT sonucunu dinledikten sonra gerçekten büyüdü.

“Harika bir puan aldın, yine de o üniversiteye mi gitmek istiyorsun? Ama neden?”

“Eh, ücretler tamamen burs tarafından ödeniyor, ayrıca benim için yurt dışında eğitim alma fırsatı da ekliyorlar. Ayrıca, orada tanışmam gereken bir kişi var.”

İşte o noktada kulakları canlandı.

“Bekle, o kişi kadın değil, değil mi?”

Gözleri kısıldı, ama Jin-Woo onun ifadesini gerçekten çok sevimli bulduğu için onu biraz oyalamaya karar verdi.

“Mmm, kim bilir?”

Yanakları hemen şişti.

Jin-Woo için duygularını bu kadar özgürce ifade ettiğini görmek - ikisi de yetişkinke yapmadığı bir şey - farklıydı ama yine de görülmesi gereken harika bir neşe kaynağıydı.

O sırada…

Pat.

Gökyüzünden bir şey nazikçe burnunun ucuna düştü, hemen ardından derisinde eriyen ıslak soğukluk oluştu.

Bir kar tanesiydi.

Bakmak için başını kaldırdı ve kararmış gökyüzünden beyaz lekeler yavaşça düşmeye başlamıştı. Beyaz bir Noel geliyor gibiydi.

Sadece Ejderha İmparatorunu yendikten sonra çöken gri külü hatırlamak için düşen kara sessizce baktı. Kar kadar beyaz kül - hayır, kül kadar hafif kar taneleri sessizce karaya indi.

“Oppa? Ne düşünüyorsun?”

Jin-Woo yumuşak bir şekilde gülümsedi ve konuyu geçiştirmeye çalıştı.

“Hiç.”

Noel'den bir gün önce akşam gökyüzünden düşen kara bakarken muhtemelen tüm hayatı boyunca savaşmak zorunda kaldığı en tehlikeli düşmanı hatırlamakla meşguldü, ona söyleyebileceği bir şey değildi.

Hae-In, Jin-Woo’nun cevabını duyunca büyük bir gülümseme oluşturdu sonra birdenbire bir konu açtı.

“Oppa, sözümüzü hatırlıyor musun?”

“Ne sözü?”

“Bir yarışta kazandığımda her şeye cevap vereceğine söz vermenle ilgili.”

“Evet, hatırlıyorum.”

Hae-In hemen cadde boyunca sıralanan ağaçlardan birini işaret etti.

“Öyleyse neden bir iddiaya girmiyoruz? Bakalım oraya ilk kim varacak.”

Jin-Woo, ani meydan okumasını duyduktan sonra kıkırdadı ve ona bir soru sordu.

“Bana sormak istediğin nedir?”

“Her şey.”

“Her şey mi??”

“Bazen düşündüğün şey, o üniversitede tanışmak istediğin kişi ve ayrıca…”

“Ayrıca?”

“…Ayrıca, ön elemeler yapılmadan önce tanıştığımız zaman hakkında.”

“…Pekâlâ.”

Jin-Woo bunu kabul etti ve ellerini cebinden çıkardı. Sonuç, sırf ellerini orada tuttuğu için etkilenmeyecekti ama yine de ona bu meydan okumayı oldukça ciddiye aldığını göstermek istiyordu.

Fakat sonra…

Hae-In o zamana kadar pozisyonundan bir adım uzaktaydı, ama aniden fısıltıyla küçük bir iyilik istemeden önce şalını boynuna sarmak için çok yakınına geldi.

“Oppa, benden hoşlanıyorsan buradan kımıldama.”

“Ne?”

Hae-In bu gelişme karşısında telaşlanıp doğrudan ona bakarken söz konusu ağaca doğru yavaşça yürümeye başladı. Jin-Woo'nun kendisine gelince, yenilgisinin en başından beri planlandığını fark ettikten sonra kahkahasını tutamadı.

“Hah…”

Sonunda, Hae-In önce ağaca dokunmayı başardı ve zaferini duyurmak için hafifçe zıpladı.

Bu arada iki aşığın yarışmasını büyük bir beklenti ve heyecanla izleyen Gölge Askerleri de mutluluk içinde zıplamaya başladılar.

[Heee-ya~, efendimiz kaybetti!]

[Vay canına, efendimizin de tehlikede olan bir meydan okumayı kaybedeceği zamanlar var!]

[Efendim, yanlış yaptınız!]

[Kkiiieehhk-!! Kralımmmm! Çok geç değil, lütfen şimdi başlayın!!]

Jin-Woo, kafasının yanını kaşırken şaşkına döndü ve tekrar kıkırdadı. Caddeye bir göz attı ve ağaca yaklaştı.

Neyse ki, bu belirli yol bölümünde tek bir ruh bile görememişti, bunların hepsi sadece az yaya trafiği olan yolları aradıkları içindi.

“Şey, ben kazandım, değil mi?”

Hae-In, yüzüne açıkça kazınmış heyecanlı bir ifadeyle cevabını bekliyordu. Jin-Woo gülümsemesinden önce durdu ve Gölge Askerlerine onurlu bir emir verdi.

‘Gölgeler? Gözlerinizi kapatın.’

[……]

[……]

Askerler haklı olarak hayal kırıklığına uğramış hissederken…

…Jin-Woo yavaşça dudaklarını yaklaştırdı ve nazikçe Hae-In'inkilerle kilitledi.

Beyaz kar taneleri gökyüzünden sessizce düşmeye devam etti.

Egemenler Listesi

1) Gölge Egemeni-Ölülerin Kralı ( Seong Jin-Woo) Eski Gölge Egemeni(Osborne)(öldü)

2) Beyaz Alevlerin Egemeni - İblis Kralı ( Baran) (öldü)

3) Başlangıç Egemeni - Devlerin Kralı (Reghia) (öldü)

4) Yıkım Egemeni - Vahşi Ejderhalar Kralı (Antares)(öldü)

5) Buz Egemeni - Kar Halkının Kralı (Beyaz Hayaletlerin kralı)(Hockwan)(öldü)

6) Canavar Egemeni - Canavarların Kralı Köpek Dişleri(öldü)

7) Veba Egemeni – Böceklerin Kraliçesi(Querehsha)(öldü)

8) Başkalaşım Egemeni- (Yogumunt) -(öldü)

9) Demir Beden Egemeni - İnsansı Canavarların Kralı(öldü)

BL: Ağlamıyorum sadece gözüme toz kaçtı.