Öğle yemeğimi yedikten sonra söz verdiğim gibi atölyeye doğru yola çıktım. Kunagisa her zamanki gibi aç olmadığını iddia etti ve öğleden kısa bir süre sonra yatmaya gitti. Kronik olarak uykusuzluk çeken küçük bir teknisyendi.

"Akşam yemeği için beni uyandır lütfen. Iria-chan'ı falan görmem lazım," dedi.

Atölyenin kapısını çaldım, yanıt gelmesini bekledim, sonra tokmağı çevirdim.

Yerler halısız parkeydi. Bazı yönlerden bana ilkokuldaki sanat odamı hatırlattı, tabii bu odanın yıpranmış sıralarla kaplı olmaması ve sahte görünümlü alçı heykellerin bulunmaması dışında. O kadar büyük de değildi. Atölyenin toplam alanı muhtemelen Kunagisa'nın kaldığı odanın yarısı kadardı.

"Hoş geldiniz. Şuraya oturun," dedi Kanami-san, kısa bir süre soğuk bir sessizlikle bana baktıktan sonra. Shinya-san odasında ya da başka bir yerde olmalıydı, çünkü Kanami-san oradaki tek kişiydi. Boya ve boya malzemeleri içeren bir rafın önünden geçtim ve söylendiği gibi oturdum.

Kanami-san'la yüz yüze geldim. "Bunu yaptığın için teşekkürler."

Güzel bir kadın olduğunu inkâr edemezdim. Sarı saçları ve mavi gözleriyle, eski filmlerde gördüğümüz "iyi yetiştirilmiş genç bayanlardan" birine benziyordu. Entelektüel biriydi. Ve dahası, sanatsal yeteneği vardı. Sanki Tanrı'nın lütfuna mazhar olmuştu.

Hayır, belki de öyle diyemem.

Kötü bacakları vardı ve birkaç yıl öncesine kadar göremiyordu bile. Sanırım tüm bu iyi şansıma rağmen yakınmak benim için oldukça alçakça olurdu. Ama öte yandan Kanami-san'ın kendisi de durumunu bir engel ya da sakatlık olarak görmüyordu.

"Tanrı adildir. Eğer sağlıklı olsaydım, bu durum sıradan insanlar için adaletsiz olurdu. Bacaklar sadece bir süs. Görme yetimi kazandığımda bile dünyam gerçekten değişmedi. Dünya tıpkı düşündüğüm gibi görünüyordu. Doğal seçilim ve kader alışılmadık derecede kötü bir tada sahip."

Bunların hepsi Kanami-san'ın sanat kitaplarından alıntılar.

Kanami-san tıpkı benim oturduğum gibi yuvarlak, ahşap bir sandalyede oturuyordu. Üzerinde bir elbise vardı, bu yüzden biraz rahatsız görünüyordu, fark ettim.

"Kanami-san, resim yaparken böyle mi giyiniyorsun?"

"Moda anlayışımdan şüphe mi ediyorsun?"

Yüzü biraz daha sertleşti. Görünüşe göre bu bir şaka değildi.

Gerçekten sinirlenmişti. Kendimi kurtarmak için çabaladım.

"Hayır, hayır, öyle demek istemedim. Sadece kıyafetlerinin kirlenebileceğini düşünüyordum."

"Her resim yaptığımda gidip kıyafetlerimi değiştirmiyorum. Şimdiye kadar resim yaparken bir kez bile kıyafetlerimi kirletmedim. Ben aptal değilim."

"Oh, anlıyorum."

Sanırım bu uzman bir hattat olmak gibi bir şeydi. Geriye dönüp baktığımda, kıyafetlerinize boya bulaştırmak muhtemelen oldukça amatör bir hata. Dünyanın en iyi ressamlarından biri olan Kanami-san'a göre, böyle bir öneride bulunmak bile büyük ihtimalle kabalıktı.

Omuz silktim.

"Ama benim gibi birini boyamak gerçekten doğru mu?"

"Bu da ne demek oluyor?" diye aynı sert ifadeyle tersledi. Oldukça kötü bir ruh hali içinde görünüyordu. Ya da hayır, belki de

Bu onun varsayılan ayarıydı.

"Hayır, sadece bu bir sanatçı olarak değerinizi azaltmaz mı?"

Örneğin, Kunagisa'nın dünyada başka hiç kimsenin sahip olmadığı teknolojik becerilere sahip olduğunu söylemek muhtemelen yanlış olmaz. Ancak, bu teknolojiyi sadece eğlence için kullanıyordu, bu yüzden onu gerçekten harika ve zeki olarak kabul eden insan sayısı son derece azdı.

"Otorite sonuçlardan gelir. Yapmamak ve yapamamak aynı şeydir."

Görünüşe göre Kunagisa'nın durumu buydu.

Ressamlar için de aynı şeyin geçerli olduğunu düşündüm. Eğer konularınızı rastgele seçer ve sürekli ortalığı karıştırırsanız, diğer insanların sizin bir sanatçı olarak değerinizi kabul etmesini sağlamak zordur.

Ama Kanami-san fikirlerimden vazgeçti.

"Sana az önce aptal olmadığımı söylemedim mi? Sende hiç beyin yok mu? Ben konu seçmiyorum. Çeneni kapalı tutarsan insanlar senin ne kadar aptal olduğunu görmez, o yüzden neden böyle yapmıyorsun?"

Kalbim sıkıştı.

"Ben sadece... Bu tür düşüncelerden nefret ediyorum. Kusasım geliyor. 'Oh, resmedecek iyi konu yoktu.' 'Modelim iyi değildi.' "Ortam tamamen yanlıştı. "Bu benim resmetmem gereken türden bir konu değil. Ve bu sadece ressamlar için de geçerli değil. 'Yapmak istediğim bu değil' ya da 'Ne yapmak istediğimi bilmiyorum' gibi iğrenç derecede egoist şeyler söyleyen insanları siz bile tanıyorsunuz, değil mi?"

"Evet, biliyorum." Evet, benim.

"Tanrı aşkına," diye iç geçirdi. "Yapmak istedikleri ve istemedikleri şeyler hakkında sızlanıp duran, kendi beceriksizliklerini bir kaideye oturtan insanlardan nefret ediyorum. Onlara hıyar gibi yaşamayı bırakmalarını söylemek istiyorum. Hepsi ölsün demiyorum ama daha alçakgönüllü olsunlar. Herhangi bir şey çizin ve sürekli sızlanmayı bırakın. Sıkıcı bir pislik ya da bir yığın böcek bağırsağı olması umurumda değil. Onu muhteşem bir sanata dönüştürebilirim."

Ne kadar tatlı ve güzel görünürse görünsün, kesinlikle kendini beğenmişti. O kadar tavizsizdi ki, bir hata yaptığında onu affetmiyordu bile.

Uzlaşan diğerleri.

Bir böcek bağırsağı yığınına benzetilmek dünyada en sevdiğim şey değildi ama onu resmedebildiyse beni de resmedebilirdi. Daha düşünceli yorumlar yapmanın sonu kötü olacak gibi görünüyordu, bu yüzden sessiz kalmaya karar verdim.

Kanami-san'ın arkasında bir tuval olduğunu fark ettim. Üzerine kurşun kalemle kiraz çiçeği ağacının alttan görünüşü çizilmişti. Bu sabah Shinya-san'la birlikte baktıkları.

O kadar hassas çizilmişti ki, tek renkli bir fotoğraf gibiydi. Yaklaşık on milyon piksel. Hayır, bu aptalca. Böylesine karmaşık bir çizimi bu tür bir metaforla ucuzlatmaya gerek yoktu.

Resmi işaret ettim. "Bunu ne zaman çizdin?"

"Bu sabah. Bir sorun mu var?"

Ağacı gözlemlediği zaman sabahın erken saatleriydi. Yani yaklaşık beş saat önce. Başka bir deyişle, bu inanılmaz detaylı resmi sadece beş saat içinde çizmişti. Böyle bir çizimin tamamlanması en az bir hafta sürerdi. Hiç düşünmeden ona şüpheci bir ifade takındım. O da bana küstahça yüzünü buruşturarak karşılık verdi.

"Bir haftada bitirebileceğin bir şey için sadece aptallar üç dört ayını harcar. Aptallar ya da tembel insanlar. Ben ikisi de olmadığım için bu resmi üç saatte yaptım. Bundan daha uzun sürmez."

Hah!

Kendim de tembelliğin vücut bulmuş hali olduğum için bunu duymak acı vericiydi. Acıttı. Kunagisa'nın da bunu duymasını isterdim.

"Değil mi? Senin de biraz katılman gerekiyor, değil mi?" dedi zalim bir ses tonuyla, onayımı talep ederek. Bana doğrudan bir hakaretle saldırıyormuş gibi hissetmekten kendimi alamadım. Ve bunun sadece yanlış bir izlenim olduğundan şüpheliydim.

"Hayır, yani... evet. Ama her neyse, gerçekten çok iyisin."

"Evet, tabii ki," diye cevap verdi, benim jenerik müziğimle hiç ilgilenmiyordu.

Övgü. Geriye dönüp baktığımda, benim için gerçekten son derece yavan bir yorumdu. Gerçekten çok iyisin. Beş yaşındaki bir çocuğun söyleyeceği bir şeye benziyor.

"Ee, Kanami-san, detay resimleri mi yapıyorsun?"

"Her türlü resmi yaparım. Bilmiyor muydun?"

Evet, yine ağzımdaki baklayı çıkarmıştım. Gözlerimin önündeki kadın Ibuki Kanami-san'dı, herhangi bir tarzı olduğunu reddeden ve hiçbir duruş sergilemeyen kadın sanatçı. İster detaylı ister soyut olsun, yapamayacağı ya da yapmayacağı resim yoktu.

Tek gözünü kısarak bana baktı. "Tek bir tarza takılıp kalmam. Bu kesin bir kural değil ama çok fazla takılmak da delilik. Delilik. Hayatta istediğim gibi yapmak istediğim bir şey varsa, o da resim yapmaktır."

"Haklı olabilirsin, ha?" Tartışmaya ya da onaylamaya mecalim olmadığından, sadece başımı sallamakla yetindim. Belki de içimi görebiliyordu, başımı sallamama küçümseyici bir alaycılıkla karşılık verdi.

"Hey, benim sanatımı hiç gördün mü?"

"Şey, bazı sanat kitaplarınızda birkaç kez. Ama cahilliğim yüzünden ilk kez doğrudan görüyorum."

"Hmm, peki sen ne düşündün? Sanat kitabı değil ama şu kiraz çiçeği olan."

Kanami-san'ın sorusu benim için biraz sürpriz oldu. Sözde dâhilerin diğer insanların kendileri hakkındaki görüşlerini bu kadar önemsediğini hiç düşünmemiştim. Sonoyama Akane-san'dan başlayarak, ER3'teki o içler acısı yurtdışı eğitim katılımcıları grubu da dahil olmak üzere, hiçbir insanın kibri ya da şöhret arzusu yoktu ve hiç kimse başkalarının gözünde nasıl göründüğünü önemsemiyordu.

"Değerimi herkesten daha iyi biliyorum. Burada oturup bir grup beyinsiz tembel tarafından değerlendirilmeye ihtiyacım yok." Bu onların ortak düşünce tarzıydı. Muhtemelen bu yüzden onların büyük bir hayranı değildim. "Şey," dedim el yordamıyla bir cevap bulmaya çalışarak, "bu çok güzel bir resim."

"Güzel bir resim, ha?" diye tekrarladı sözümü. "Biliyorsun, beni pohpohlamaya çalışmana gerek yok. Kızmayacağım."

"Şey, sadece bu tür şeyler için fazla muhakeme yeteneğim ya da eleştirel bir gözüm yok. Ama evet, bence güzel bir resim."

"Hmm... güzel mi?"

Tuvaline bakarken tamamen hayal kırıklığına uğramış bir ifade takındı. Kendi kendine bir şeyler mırıldandı.

"Güzel... güzel, çok güzel. Bu sanata yapılacak bir iltifat değil."

"Eh?"

"Hmm, anlamıyorsun, ha? Kahretsin, bunu gerçekten yapmak istemiyorum. Ne büyük kayıp."

Ağır bir iç geçirdi, biraz kamburlaştı ve tuvali eline aldı.

Başının üzerine kaldırdı.

...ve parke zemine çarptı. Parçalanan ahşabın sesi.

Tabii ki kırılan zemin değildi. "Hey, ne yapıyorsun?"

"Gördüğünüz gibi, batırdığım şeyden kurtuluyorum. Neden bu noktaya gelmek zorundaydı ki?"

Bu kesinlikle benim cümlem olmalıydı. Yüzünde kederli bir ifadeyle tuvalinin parçalanmış kalıntılarına baktı ve bir kez daha iç geçirdi.

"Tanrım, bir gün yirmi milyon değerinde olacakmış gibi görünüyordu."

"Yirmi milyon yen mi?"

"Yirmi milyon dolar." Farklı birim.

"Tabii ki, birkaç on yıl sonrasından bahsediyoruz."

"Sanatçılar bazen çok pervasız olabiliyor, ha?"

Berbat yorumlarım bu felakete davetiye çıkardığı için kendimi suçlu hissetmekten alamıyordum.

"Yanlış bir şey yapmış gibi hissetmemelisin. Bu benim sorumluluğum. Ben kendi sorumluluklarını başkalarına yükleyen embesillerden değilim."

"Ama ben sadece bir amatörüm. Bir amatörün görüşüne dayanarak böyle bir şey yapmak zorunda değildin."

"Eğer kimin bakacağını sen seçiyorsan bu sanat değildir," diye ısrar etti. Demek durum böyleydi.

Bunu anlayabiliyordum.

Sözleri ve tavırları ağzına kadar kinle doluydu ama emin olmak gerekirse bu kadın iliklerine kadar bir sanatçıydı.

"Ama o kadar gerçekçiydi ki, tıpkı bir fotoğraf gibiydi."

"Bu da bir iltifat değil, biliyorsun. Dinle, insanlara 'tıpkı falan filan gibi' diyerek iltifat etmek gibi bir alışkanlığın varsa, bence bunu bıraksan iyi olur. Bu gerçekten en yüksek mertebeden bir hakarettir. Her şeyi ille de bir tarzın içine sıkıştırmak zorundaysanız, sanırım hiç umut yok." Tekrar bana doğru döndü. "Sanırım neden bir fotoğraf gibi olduğunu söylediğinizi anlayabiliyorum. Ne de olsa fotoğraflar aslında çizimlerden ortaya çıkmıştır."

"Bu doğru mu?"

"Evet. Bilmiyor muydunuz?" Bana bir kaşını kaldırdı. "Bilmiyor muydun?" demek onun alışkanlığı gibiydi.

"Daguerreotype fotoğrafçılığını icat eden kişi bir 'olgusal sanatçı'ydı. Görünüşe göre perspektif çalışması fotoğraf makinesinin icadıyla ilgili. Camera obscura'yı duymuştunuz, değil mi?"

Duymuştum, evet. Karanlık oda denen şey. Zifiri karanlık bir odanın duvarında bir noktada delik açarsanız, dışarıdaki manzaranın karşı duvara yansıyacağı fenomen. Oldukça eski bir teknolojiydi, Roma İmparatorluğu günlerine kadar uzanıyordu ve hatta Aristoteles tarafından da bahsedilmişti. İddiaya göre kameranın kökeni de buydu.

"Doğru görüntüler oluşturmak için kullanılan icatlardan sadece biriydi. Perspektifin arkasındaki ana fikir 'şeyleri gerçekten göründükleri gibi göstermektir'. Fransız sanatçı Courbet bunu böyle ifade etmiştir. Ayrıca 'Hiç melek görmedim, neden resmini yapayım ki' gibi gerçekçi açıklamalar da yapmıştır. Gerçi bu benim felsefeme aykırı. Bir çocuğa bir şey çizdirirseniz, asla perspektifi ya da derinliği olmaz, değil mi? Her şey sadece ön planda gösterilir. Nesnelerin boyutları da hevesle seçilir, örneğin bir ev ve bir insan aynı boyuttadır ya da en önemli şey en büyük çizilir. Başka bir deyişle, tuval üzerine koydukları şey nesnelerin neye benzediği değil, nasıl hissettirdiğidir. Eğer resim çizmenin kişisel bir ifade biçimi olduğuna inanıyorsanız, o zaman bence doğru yol budur. Eğer böyle düşünürseniz, sadece bir fotoğrafa benzeyen bir çizim hiç de iyi bir çizim değildir, değil mi?"

"Vay canına"

Profesyonel dille konuşmaya başladığı anda neden bahsettiğini anlayamadım. Ve tüm o gevezelikleriyle

Hatta resim yapmak için hazırlanmaya bile başladı. Ne zaman başlamayı planlıyordu ki?

"Gerçeği söylemek gerekirse, fotoğraflar da gerçeği o kadar doğru yansıtmıyor. Bir fotoğrafı iyi kurgularsanız, insanları kandırmak zor değil. Belki de her ikisinin de seçici olması açısından resimlerden çok farklı değillerdir."

"Kanami-san, beni çizecek miydin?"

"Şu anda ezberliyorum."

Tam yine beceriksiz olarak adlandırılacağımı düşünürken, beklenmedik bir nezaketle benimle konuştu.

"Belki de bilmiyordun? Ben işini tek başına yapmak zorunda olan bir tipim. Başkalarıyla birlikte olduğumda dikkatim dağılıyor."

Sesi Leonardo da Vinci gibi çıkıyordu. Aynı anda hem bakıp hem de resim yapmayan sanatçılar her gün duyabileceğiniz türden bir şey değildi, ama dünyadaki en nadir şey de değildi, bu yüzden özellikle şaşırmadım.

"Bu yüzden portre yaparken hafızama güvenmek zorundayım."

"Bunu yapabiliyor musun?"

"Benim için hafıza ve algı eşanlamlıdır." Şimdi sesi Yamyam Hannibal gibi çıkıyordu.

"Önümüzdeki iki saat boyunca böyle kalalım ve konuşalım. Sen gittikten sonra resim yapmaya başlayacağım. Ah, şu kiraz çiçeği resmini yeniden yaptıktan sonra yani. En azından senin anlayabileceğin bir şeye dönüştürmek istiyorum. Resminiz için iki kat renk atmam gerekecek, bu yüzden çizmek biraz zaman alacak. Yarın sabah sana verebilirim."

"Bana mı vereceksin?"

"Elbette. O tür bir tabloya ihtiyacım yok. Bitmiş resimlerle ilgilenmiyorum. İmzalayacağım, böylece satarsan iyi bir şeyler kazanabilirsin. Elbette beğenmezsen her zaman yok edebilirsin, ama bu biraz israf gibi görünüyor. Yaklaşık elli milyon değerinde olmalı."

Ne kadar materyalist bir konuşma. İç geçirdim.

"Hey, bu arada, Akane-san ile aranızın kötü olduğunu duydum, doğru mu?"

"Doğru. Ya da gerçekten, onun açısından tek taraflı bir nefret. Bir birey olarak, bir akademisyen olarak, bir araştırmacı olarak, ER3 Yedi Aptal'ın bir üyesi olarak, Sonoyama Akane'ye karşı iyi niyet ve saygıdan başka bir şey beslemiyorum, ama..."

"Ama? Bu ne anlama geliyor?"

Biraz sırıttı. "'Sıradan' Sonoyama Akane'ye gelince, ondan nefret ediyorum."

…

İki saat sonra.

Kanami-san'ın atölyesinden çıktıktan sonra Kunagisa'nın odasına yöneldim. Yatıyordu ama belli ki bir ara uyanmış ve saatimi tamir etmişti. Dünya çapında bir şakayla dijital kadranı değiştirmiş, böylece rakamlar geriye doğru gösteriliyordu ama en azından çalışıyor gibiydi, bu yüzden onu sol koluma taktım, uyuyan Kunagisa'nın başını okşadım, teşekkür ettim ve Akane-san'ın odasına yöneldim.

"Benimle oyna," diye meydan okudu ve ardından keyifli bir gülümsemeyle, "Kendime daha büyük bir handikap vereceğim," dedi.

Bununla birlikte, shogi tahtasının kendi tarafına satranç taşlarını dizdi. "Bu bir Japon-Batı uzlaşması."

"İki farklı dövüş sanatı tarzı gibi, ha?"

Handikaplar bir yana, tamamen yenildim. Üst üste yedi kez.